Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lipca 2015 roku

sprawy z wniosku G. K., W. K. i A. M. (1)

z udziałem E. O. i Z. O.

o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie

na skutek apelacji wnioskodawców

od postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 26 marca 2015 roku, sygn. akt I Ns 440/14

postanawia:

1. zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie pierwszym i stwierdzić, że G. K. i W. K. nabyli do wspólności majątkowej małżeńskiej własność nieruchomości położonej w P. jednostka ewidencyjna S. - obszar wiejski oznaczony numerem działki (...) o pow. 0,07 ha dla której w Sądzie Rejonowym w Piotrkowie Tryb. Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...) z dniem 31 stycznia 2011r., a w pozostałym zakresie apelację oddalić;

2. ustalić, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania odwoławczego związane ze swoim udziałem w sprawie.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 465/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 26 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu sprawy z wniosku A. M. (1), G. K. i W. K. z udziałem Z. O. i E. O. o stwierdzenie zasiedzenia orzekł o oddaleniu wniosku i ustalił, że każdy uczestnik postępowania ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

Nieruchomość będąca przedmiotem postępowania położona jest w miejscowości P., gminie S.. Składa się z działek gruntu oznaczonych w ewidencji gruntów numerami (...) o powierzchni 0,07 ha oraz (...) o powierzchni 0,12 ha.

Dla nieruchomości tej w VI Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. założona jest aktualnie księga wieczysta Kw nr (...), w której jako współwłaściciele wpisani są uczestnicy postępowania Z. O. i E. O., na prawach ustawowej wspólności małżeńskiej.

Początkowo przedmiotowe grunty należały do L. C. (1). Położone są w P. przy drodze S. - P.. Ponieważ obie rodziny - rodzina C. oraz rodzina M. zamierzały wybudować nowe budynki mieszkalne, zaś ich działki nie były na tyle szerokie, aby pomysły te zrealizować rodziny postanowiły dokonać zamiany należących do nich gruntów.

W chwili dokonywania zamiany działki oznaczone numerami (...) nie były zabudowane.

Zamiana została dokonana pomiędzy L. C. (2) a M. M. (1).

Po jej dokonaniu M. M. (1) przekazała następnie gruntu dzieciom - synowi A. M. (1) i córce G. K..

Na okoliczność dokonanej zamiany oraz dalszego przekazania gruntów dzieciom nie została sporządzona żadna umowa na piśmie.

Obie działki będące przedmiotem postępowania są od siebie odgrodzone. A. M. (1) na swojej działce postawiał domek letniskowy, zaś małżonkowie K. na swoim gruncie wybudowali budynek mieszkalny oraz budynek gospodarczy, zaś kilka lat temu wybudowali również garaż.

Budowa domu przez małżonków K. rozpoczęła się w 1983 lub 1984 r.

W dniu 30 maja 1983 r. Naczelnik Miasta i Gminy w S. wydał zaświadczenie z którego wynikało, iż zamiana działek o numerach (...) o łącznej powierzchni 0.26 ha, położonych w P.. stanowiących współwłasność M. M. (1). I. M. i G. K. z działkami sąsiednimi o numerach (...) i (...) o łącznej powierzchni 0.19 ha. stanowiących własność L. C. (1) nie zmniejszy zdolności do towarowej produkcji rolnej obydwu gospodarstw.

Uczestnicy postępowania Z. O. i E. O. nabyli przedmiotowe grunty w 2002 r. od H. K. - córki L. C. (1).

Od tego momentu uczestnicy postępowania opłacają stosowne należności podatkowe związane z przedmiotowymi gruntami. W chwili zawierania przedmiotowej umowy H. K. nie informowała uczestników postępowania, aby przedmiotowe działki należały do innych osób.

W dniu 15 listopada 2012 r. do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. wpłynęły dwa wnioski złożone przez Z. O. i E. O. dotyczące działek oznaczonych numerami (...). W przedmiotowych wnioskach - o zawezwanie do próby ugodowej - uczestnicy postępowania domagali się od R. M. oraz m.in. G. K. i W. K. wydania przedmiotowych działek. Sprawy otrzymały sygnatury I Co 3249/12 oraz I Co 3250/12. W obu sprawach do zawarcia ugody nie doszło.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego a zwłaszcza na podstawie zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, zgłoszonych przez strony toczącego się postępowania oraz zeznań stron.

Dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego Sąd nie dał wiary twierdzeniom wnioskodawców oraz zgłoszonych przez nich świadków, iż do dokonania zamiany gruntów doszło na początku lat osiemdziesiątych. W tym zakresie Sąd podziela argumentację uczestników postępowania przedstawioną zarówno w odpowiedzi na wniosek jak i w piśmie z dnia 03 lutego 2015 r. (k.68), iż do zamiany gruntów doszło najwcześniej w 1983 r.

W toku niniejszego postępowania do akt sprawy uczestnicy postępowania dołączyli zaświadczenie z dnia 30 maja 1983 r. Naczelnika Miasta i Gminy w S. (k.58). Z jego treści wynika, iż zamiana działek o numerach (...) o łącznej powierzchni 0.26 ha. położonych w P., stanowiących współwłasność M. M. (1), I. M. i G. K. z działkami sąsiednimi o numerach (...) o łącznej powierzchni 0,19 ha, stanowiących własność L. C. (1) nie zmniejszy zdolności do towarowej produkcji rolnej obydwu gospodarstw. Zaświadczenie to zostało wydane na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 r. w sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych, znoszenia współwłasności takich nieruchomości oraz dziedziczenia gospodarstw rolnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 19. poz. 86). Oczywistym dla Sądu jest, iż dopiero po wydaniu takiego dokumentu strony mogły dokonać zamiany gruntów i zrealizować swoje zamierzenia w postaci powiększenia należących do nich gruntów, tak aby móc na nich wybudować budynki mieszkalne. O tym, że do zamiany doszło później niż twierdzą wnioskodawcy wskazuje również okoliczność, iż poza zeznaniami świadków strony nie przedstawiły żadnych dokumentów związanych chociażby z budową budynku mieszkalnego na nieruchomości przez małżonków K.. Oczywistym jest że każda budowa wymaga uzyskania stosownych zezwoleń, pozwoleń i sporządzenia stosownej dokumentacji technicznej, projektowej. Złożenie jej do akt sprawy (czego strona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie uczyniła) mogłoby jednoznacznie przesądzić o dacie zamiany gruntów. Ponadto wnioskodawcy nie przedstawili żadnych rachunków na zakup materiałów budowlanych, które mieli zacząć gromadzić już na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, co również mogłoby w oczywisty sposób uwiarygodnić ich twierdzenia.

W następstwie powyższych ustaleń, Sąd Rejonowy zważył, iż wniosek o stwierdzenie zasiedzenia złożony przez pełnomocnika wnioskodawców nie może zostać uwzględniony.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Natomiast po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Przedmiotowy przepis w powyższym brzmieniu obowiązuje od dnia 01 października 1990 r. W okresie od dnia 01 stycznia 1965 r. (chwila wejścia w życie kodeksu cywilnego) do dnia 01 października 1990 r. terminy zasiedzenia przewidziane przez ustawodawcę były krótsze i wynosiły odpowiednio 10 lat (posiadanie w dobrej wierze) i 20 lat (posiadania w zlej wierze).

Nabycie własności w drodze zasiedzenia uzależnione jest od spełniania kumulatywnego dwóch przesłanek - władania nieruchomością jako posiadacz samoistny oraz upływ określonego terminu zasiedzenia.

Posiadanie nieruchomości ma charakter posiadania samoistnego, jeżeli posiadacz włada rzeczą jak właściciel, co oznacza iż wykonuje faktycznie uprawnienia składające się na treść prawa własności.

W ocenie Sądu w toku prowadzonego postępowania wnioskodawcy nie wykazali, aby posiadali nieruchomość przez okres pozwalający na stwierdzenia zasiedzenia obu nieruchomości na ich rzecz (samoistny charakter posiadania działek przez wnioskodawców jest w ocenie Sądu bezsporny i nie był kwestionowany przez uczestników postępowania, których zarzuty dotyczyły jedynie okresu posiadania). Przyjmując za początek biegu terminu zasiedzenia połowę 1983 r. trzydziestoletni termin o którym mowa w art. 192 k.c. upłynąłby w 2013 r. Jednakże bieg terminu przedawniania skutecznie przerwało złożenie w listopadzie 2012 r. w sprawach sygn. akt I. Co. 3249/12 oraz sygn. akt I Co 3250/12 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. wniosków o wydanie przedmiotowych nieruchomości.

W tej sytuacji, mając na uwadze całokształt powyższych okoliczności Sąd na podstawie art. 172 k.c. orzekł jak w punkcie pierwszym postanowienia.

O kosztach postępowania w przedmiotowej sprawie Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Apelacja od powyższego postanowienia wnieśli wnioskodawcy zaskarżając je w całości.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucili:

1. naruszenie prawa materialnego art. 172 k.c. przez oddalenie wniosku wnioskodawców o stwierdzenia nabycia własności przez zasiedzenie przy zebranym w sprawie materiale, odpowiadającym spełnieniu przesłanek tego przepisu, przede wszystkim poprzez władanie przez wnioskodawców jako właściciele przedmiotową nieruchomością bez sprzeciwu ze strony uczestników przez okres ponad 20 lat w dobrej wierze i 30 lat w złej wierze,

2. naruszenie przepisów postępowania tj., art. 328 §1 k.p.c. w zw. z art. 13 k.p.c. poprzez niedostateczne powołanie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia faktów, którym Sąd odmówił wiarygodności w przedmiocie zeznań złożonych przez wnioskodawców oraz świadków w postaci J. K., M. M. (1). J. F. podczas gdy zeznania w/w osób uzasadniają przekonanie, że wnioskodawcy posiadali nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacze samoistni w dobrej lub złej wierze przez okres 30 lat,

3. naruszenie art. 233 §1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegającej na wydaniu postanowienia i oparcie się o dowody niejednokrotnie sprzeczne i nie uzasadniające wniosków z nich wywodzonych to jest między innymi w oparciu o błędną interpretacje zaświadczenia Naczelnika Miasta i Gminy w S. z 30.05.1983 w przedmiocie ustalenia terminu zamiany działek dokonanych miedzy M. M. (1) a L. C. (2) i przyjęciu przez Sąd, iż do zamiany gruntów doszło najwcześniej w 1983r., podczas gdy miedzy innymi z zeznań świadków wynika, że do zamiany działek doszło najpóźniej pod koniec 1981r., a samo zaświadczenie nie rodzi skutków bezpośrednich a jedynie potwierdza istnienie wcześniej ustalonych faktów, błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu ,że zamiana działek nastąpiła dopiero w 1983r., błędną ocenę zeznań wnioskodawców oraz świadków J. K., M. M. (1) i J. F. i innych zgłoszonych przez wnioskodawców, przez odmówienie im wiarygodności bez podania logicznych przyczyn takiej odmowy i wyciągnięcia błędnych wniosków w zakresie posiadania działki objętej przedmiotem sprawy przez M. M. (1) i jej następców w zakresie przekazanego posiadania -wnioskodawców w zakresie początku biegu zasiedzenia dobrej lub złej wiary, czasu trwania posiadania.

4. naruszenie akt 123 § l pkt 1 k.c. przez błędną interpretacje zawezwania do ugody z listopada 2012 r., które nie przerwało biegi zasiedzenia, które biegło w dalszym ciągu, gdyż nie było czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszenia, gdyż do jego dochodzenia do dnia dzisiejszego nie doszło,, ani w postaci sprawy o eksmisje ani o przeniesienie własności nieruchomości na posiadacza samoistnego, tym bardziej, że sąd dopuścił dowód z akt ugodowych a nie dopuścił dowodu z czynności, która miałaby przerwać bieg terminu. Dowód z akt jest niedopuszczalny.

II. Na zasadzie art. 368 § 1 punkt 4 k.p.c., w związku z pojawieniem się nowych faktów i dowodów, których powołanie nie było możliwe przed Sądem I Instancji skarżący wnieśli o:

1. dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci zakupu materiałów budowlanych tj. „wapno suchogaszone w workach" z 2.06.82 r. wystawione na nazwisko wnioskodawcy W. K., rachunek na zakup bloków betonowych z 13.12.82 oraz rachunku z 7.12.83 na okoliczność dokonywanych zakupów materiałów budowlanych i przygotowywania się do budowy, decyzji o zezwoleniu na budowę 7.07.1983 r, projekt budowy domu jednorodzinnego.

Powołanie i wskazanie w/w dowodów uzasadnione jest tym, iż przed Sądem I instancji ich przedstawienie nie było możliwe ze względu na odnalezienie powyższych dokumentów nastąpiło po wydaniu postanowienia w przedmiotowej sprawie.

W oparciu o powyższe skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia i uwzględnienie wniosku w całości, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelacja jest częściowo uzasadniona.

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawie był wniosek o zasiedzenie dwóch działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami (...) o powierzchni 0,07 ha oraz (...) o powierzchni 0,12 ha. Pierwsza z wymienionych działek znajduje się w posiadaniu wnioskodawców G. K. i W. K.. Posiadaczem drugiej jest A. M. (2).

Na wstępie wskazać należy, że również w ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie wnioskodawcy domagający się zasiedzenia wskazanych w wniosku działek nie mogą powoływać się na fakt ich posiadania w dobrej wierze a tym samym skorzystać z dobrodziejstwa dwudziestoletniego okresu zasiedzenia ( art. 172 § 1 k.c.). W tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji uznając przedstawienie na jego potwierdzenie dalszej argumentacji za zbędne.

W uzupełnieniu poczynionych wyżej ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy dopuszczając dowód z złożonych w postępowaniu apelacyjnym dokumentów stwierdza, że w czerwcu 1982 r. W. K. zakupił wapno sucho gaszone w workach.

( dowód: kwit magazynowy wz k. 98v )

W dniu 15 grudnia 1982 r. W. K. zakupił bloczki betonowe.

( dowód: dowód wydania materiałów k. 99 )

W dniu 7 lipca 1983 r. wnioskodawcy G. i W. K. otrzymali pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego w P. na działce przy ul. (...). Do wniosku stanowiącego podstawę wydania powyższej decyzji były załączone dziennik budowy oraz dokumentacja techniczna.

( dowód : decyzja z 7 lipca 1983 r. k. 98 )

Sąd Okręgowy uznał jednocześnie, że złożenie powyższych dokumentów dopiero w postępowaniu apelacyjnym w związku z ich odnalezieniem uzasadnia odstąpienie od ich pominięcia na podstawie przepisu art. 381 k.p.c.

Poczynione powyżej uzupełniające ustalenia w połączeniu z wynikami przeprowadzonego już przez Sad pierwszej instancji postępowania dowodowego prowadzą do następujących wniosków.

Sąd Okręgowy podzielił częściowo zarzuty apelacyjne uznając, że przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia sąd pierwszej instancji dokonał zbyt pobieżnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego uchybiając tym samym treści przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Ma rację skarżący podnosząc w skardze apelacyjnej, że sąd pierwszej instancji w sposób nieuprawniony zbyt dużą wagę przypisał do daty wydania zaświadczenia Naczelnika Gminy z 30 maja 1983 r. pomijając tym samym wnioski wypływające z innych przeprowadzonych w sprawie dowodów w szczególności zeznań świadków J. K., M. M. (1) i J. F. z tych zeznań wynika, że objęcie w posiadanie działki o powierzchni nr 339 o powierzchni 700 m ², na której został posadowiony dom nastąpiło pod koniec 1980 r. Wskazane zeznania korespondują z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie również na etapie postępowania apelacyjnego. Rzeczą oczywistą jest że podejmując decyzje o zakupie materiałów budowlanych najpierw trzeba dysponować działką, na której ma być posadowiony dom. W tym miejscu wskazać należy w szczególności na zeznania J. K., który zeznał, że jeszcze przed swoim ślubem w 1981 r. wycinał drzewa z omawianej działki w związku z planowaną budową domu. Takie działanie uznać należy z wystarczający przejaw sprawowania władztwa nad nieruchomością i jego dostateczne jego uzewnętrznienie. W konsekwencji zaświadczenie Naczelnika Gminy z 30 maja 1983 r. nie może być uznane za świadczące, iż do objęcia działki przez wnioskodawców doszło dopiero w roku w którym je wydano. Za bardziej wiarygodną należy uznać wersję, że zostało ono wydane na potrzeby uzyskania pozwolenia na budowę na działce której posiadanie wnioskodawcy G. i W. małżonkowie K. objęli już wcześniej.

W konsekwencji uznać należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uprawnia do przyjęcia wnioskodawcy posiadają sporną działkę co najmniej od końca 1981 r. ich posiadanie było przy tym samoistne.

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie było ustalenie początku terminu zasiedzenia a co za tym idzie ustalenie czy do listopada 2012 r. a więc do złożenia zawezwania do próby ugodowej upłynął okres niezbędny do zasiedzenia nieruchomości.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że Sąd Okręgowy niepodzielna wyrażonego w skardze apelacyjnej poglądu jakoby zawezwanie do próby ugodowej obejmujące żądanie wydania nieruchomości posiadanej bez tytułu prawnego nie skutkowało przerwaniem biegu zasiedzenia. Powyższa okoliczność nie ma jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy skoro poczynione wyżej rozważania prowadza do wniosku, że bieg terminu zasiedzenia działki nr (...) rozpoczął się z końcem 1981 r. a skoro tak to przed zawezwaniem do próby ugodowej co do tej działki doszło do zasiedzenia na podstawie przepisu art. 172 § 2 k.c. z dniem 31 grudnia 2011 r.

Sąd Okręgowy nie znalazł natomiast podstaw aby uwzględnić apelację w pozostałej części. Sąd Rejonowy uznając wniosek o zasiedzenia działki o nr (...) użytkowanej przez M. M. (2). Poza zeznaniami wnioskodawców ( nieprecyzyjnymi i zawierającymi tylko ogólnikowe nie dające się w żaden sposób zweryfikować twierdzenia ) w toku postępowania nie przedstawiono żadnych dowodów, które pozwalałby stwierdzić kiedy wskazana wyżej działka została objęta w posiadanie samoistne przez wnioskodawcę lub jego poprzedniczkę prawną. Powyższe oznacza, że wnioskodawca M. M. (2), nie wykazał że wskazana wyżej działka została objęta w posiadania przed dniem 14 listopada 1982 r., co w konsekwencji prowadzi do stwierdzenie, że w dacie zawezwania do próby ugodowej w sprawie o wydanie nieruchomości nie legitymowała się prawem własności nabytym w drodze zasiedzenie. W konsekwencji stwierdzić należy, że wydając zaskarżone orzeczenie Sąd Rejonowy nie naruszył przepisy art. 123 § l pkt 1 k.c. przez błędną interpretacje zawezwania do ugody z listopada 2012 r. Nie ma racji skarżący twierdząc, że czynność ta nie była czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia o wydanie nieruchomości. Powyższe stanowisko znajduje swoje potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2008 r. ( sygn. akt II CSK 612/07 ).

Zmiany powyższego stanowiska nie może wywołać również sygnalizowana przez skarżącego wątpliwość co do prawidłowości dopuszczenia dowodu na okoliczność wystąpienia przez uczestników z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej. Okoliczność, że wnioski w tym przedmiocie zostały wniesione do sądu w listopadzie 2012 r. nie może w niniejszej sprawie budzić żadnych wątpliwości.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 lutego 2015 r. ( sygn. akt III CSK 188/14 ) stan faktyczny dotyczący określonego sposobu korzystania z rzeczy należy kwalifikować jako posiadanie na podstawie elementu fizycznego (corpus) oraz elementu psychicznego (animus). Uznanie określonego władztwa faktycznego nad rzeczą za posiadanie samoistne odpowiadające treści prawa własności jest zależne od tego, czy władztwo to jest sprawowane przez określony podmiot w jego własnym imieniu (animus rem sibi habendi). Czynnik woli pozwala odróżnić posiadanie samoistne od posiadania zależnego, ale rzeczywistą wolę posiadacza, która decyduje o charakterze samego posiadania, ustala się na podstawie zamanifestowanych na zewnątrz przejawów władania rzeczą. W ocenie Sądu Okręgowego dla istoty posiadania jako przesłanki zasiedzenia jest niezbędne jest wykonywanie takich czynności faktycznych, które wskazują na samodzielny niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Konieczne jest, by posiadanie, które ma doprowadzić do zasiedzenia, było jawne. Władać bowiem jak właściciel można jedynie przez podejmowanie czynności widocznych dla otoczenia. Tym samym stwierdzić należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy decydujący dla początku biegu terminu zasiedzenia nie mógł być termin zawarcia nieformalnej umowy zamiany działek a termin objęcia będącej przedmiotem wniosku działki w posiadanie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c. i art. 385 k.p.c. uwzględnił w części wniesioną apelację a w pozostałym zakresie orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisu art. 520 § 1 k.p.c. uznając, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające odstąpienie od ogólnej reguły wskazanej w powyższym przepisie.

SSO Paweł Hochman

SSO Dariusz Mizera SSO Beata Grochulska

Na oryginale właściwe podpisy