Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. S.

przeciwko M. S. (1) i M. S. (2)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 21 października 2014 roku, sygn. akt I C 171/14

oddala apelację.

SSO Grzegorz Ślęzak

SSO Dariusz Mizera SSR Dominika Lisiecka

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 492/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 października 2014 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu sprawy z powództwa K. S. przeciwko M. S. (1) i M. S. (2) o zapłatę:

1. oddalił powództwo;

2. nie obciążył powoda nieuiszczoną opłatą sądową od rozszerzonego powództwa.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego.

Wyrokiem zaocznym Sąd Rejonowy w Bełchatowie w sprawie III RC 425/00 z dnia 22 listopada 2000 r. zasądził od K. S. na rzecz M. S. (1) i M. S. (2) alimenty w kwocie po 12% miesięcznego wynagrodzenia nie mniej niż po 190 zł miesięcznie.

Wyrokiem zaocznym Sąd Rejonowy w Bełchatowie w sprawie III RC 240/11 z dnia 20 września 2011 r. podwyższył alimenty od K. S. na rzecz M. S. (1) i M. S. (2) z kwot po 12% miesięcznego wynagrodzenia nie mniej niż po 190 zł miesięcznie do kwot po 25% miesięcznego wynagrodzenia nie mniej niż po 1.000 zł miesięcznie. Po skutecznym wniesieniu sprzeciwu przez K. S. Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem z dnia 14 maja 2013 r. uchylił wyrok zaoczny i powództwa o podwyższenie alimentów oddalił.

Postanowieniem z dnia 29 listopada 2011 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności wyroku zaocznego z dnia 20 września 2011 r.

Z wyroku zaocznego podwyższającego alimenty została od powoda K. S. wyegzekwowana jedna rata alimentacyjna w wyższej wysokości.

Wyrokiem z dnia 27 września 2010 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. w sprawie II Ca 449/10 rozpoznając apelację K. S. od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie w sprawie III RC 83/09 wygasił obowiązek alimentacyjny wobec M. S. (3), zaś w pozostałym zakresie apelację K. S. oddalił.

W dniu 10 lipca 2012 r. powód przelał na rachunek pozwanego M. S. (2) kwotę 200 zł tytułem alimentów.

W dniu 8 czerwca 2012 r. powód przelał na rachunek pozwanego M. S. (2) kwotę 200 zł tytułem alimentów.

W dniu 9 sierpnia 2012 r. powód przelał na rachunek pozwanego M. S. (2) kwotę 100 zł tytułem alimentów.

W dniu 10 października 2012 r. powód przelał na rachunek pozwanego M. S. (2) kwotę 200 zł.

W dniach 10 września 2012 r., 9 listopada 2012 r., 10 grudnia 2012 r., 9 stycznia 2013 r., 8 lutego 2013 r. powód przelał na rachunek pozwanego M. S. (2) kwoty po 300 zł z tytułem alimentów.

W dniach 8 marca 2013 r., 9 kwietnia 2013 r. powód przelał na rachunek pozwanego M. S. (2) kwoty po 250 zł z tytułem alimentów.

W dniu 31 maja 2013 r. powód przelał na rachunek pozwanego M. S. (2) kwotę 100 zł z okazji dnia dziecka.

W 2012 r. powód sfinansował pozwanemu M. S. (2) wypoczynek zagraniczny w B. za kwotę 2.400 zł.

W dniu 10 grudnia 2012 r. powód przelał na rachunek pozwanej M. S. (1) kwoty po 270 zł tytułem alimentów.

W dniach 10 maja 2012 r., 8 czerwca 2012 r., 10 lipca 2012 r., 9 sierpnia 2012 r., 10 października 2012 r., 9 listopada 2012 r., 9 stycznia 2013 r., 8 lutego 2013 r., 8 marca 2013 r., 9 kwietnia 2013 r., 9 maja 2013 r., 10 czerwca 2013 r., 10 lipca 2013 r., 12 sierpnia 2013 r. powód przelał na rachunek pozwanej M. S. (1) kwoty po 300 zł tytułem alimentów.

W dniu 10 września 2012 r. powód przelał na rachunek pozwanej M. S. (1) kwoty po 300 zł.

W dniu 31 maja 2013 r. powód przelał na rachunek pozwanej M. S. (1) kwotę 100 zł z okazji dnia dziecka.

W dniu 11 września 2013 r. powód przelał na rachunek pozwanej M. S. (1) kwotę 200 zł tytułem alimentów.

Pozwana M. S. (1) nie wiedziała, że przekazywane przez powoda kwoty są tytułem alimentów.

W 2013 r. powód sfinansował zagraniczny wypoczynek w B. i H.pozwanej M. S. (1), którego wartość wynosiła 1.901,00 zł, z czego 1.369 zł zostało dofinansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zakładu pracy powoda K. S..

Pozwani nadal się uczą; pozwany M. S. (2) zaocznie w Liceum Ogólnokształcącym dla Dorosłych, zaś M. S. (1) jest w klasie maturalnej w liceum ogólnokształcącym.

Komornik przy Sądzie Rejonowym w Bełchatowie T. H. prowadzi z wniosku wierzycieli M. S. (2) i M. S. (1) przeciwko K. S. egzekucję alimentów w sprawie KMP 84/11 na podstawie wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 22 listopada 2000 r. w sprawie III RC 425/00, a także wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 20 września 2011 r. w sprawie III RC 240/11.

W ramach prowadzonej egzekucji przekazywał wierzycielom należności alimentacyjne z wpłat z dnia 15 listopada 2011 r., 30. listopada 2011 r., 13 listopada 2013 r., 29 listopada 2013 r., 13 grudnia 2013 r. oraz następnie z każdego miesiąca2014 r. Zaległość w sprawie egzekucyjnej na dzień 27 sierpnia 2014 r. wynosiła 101,88 zł.

Pozwany M. S. (2) w dniu 14 września 2012 uzyskał pełnoletniość, zaś pozwana M. S. (1) pełnoletniość uzyskała w dniu 4 września 2014 r.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 410 §2 kodeksu cywilnego statuujący świadczenie nienależne.

Zgodnie z dyspozycją wskazanego przepisu świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Do wskazanego świadczenia nienależnego zastosowanie mają ponadto przepisy dotyczące bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405-409 k.c.), gdyż instytucja świadczenia nienależnego stanowi postać bezpodstawnego wzbogacenia.

Z zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że jedynie za miesiąc listopad 2011 r. zostały wyegzekwowane wyższe alimenty na podstawie wyroku zaocznego w sprawie III RC 240/11 z dnia 20 września 2011 r., albowiem na wniosek K. S. postanowieniem z dnia 29 listopada 2011 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności wyroku zaocznego z dnia 20 września 2011 r. Także w dalszym zakresie alimenty na podstawie wyroku zaocznego podwyższającego alimenty nie były egzekwowane.

Z złożonego przez powoda zaświadczenia o dokonanych wpłatach wynika również, że w okresie od grudnia 2011 r. do października 2013 r. alimenty na rzecz pozwanych M. S. (1) i M. S. (2) nie były egzekwowane komorniczo (k. 65-66). Oznacza to, że nie ma racji powód, iż dwukrotnie były od niego wyegzekwowane w tym okresie alimenty: raz przez komornika a raz poprzez dobrowolną zapłatę alimentów na rzecz dzieci. Brak jest w przedmiotowej sprawie dowodu, że w tym okresie alimenty były zapłacone dwukrotnie.

Przepisy kodeksu cywilnego przewidują sytuacje, w których świadczenie nienależne nie podlega zwrotowi. Zgodnie z art. 411 k.c. nie można żądać zwrotu świadczenia:

1) jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej;

2) jeżeli spełnienie świadczenia czyni zadość zasadom współżycia społecznego;

3) jeżeli świadczenie zostało spełnione w celu zadośćuczynienia przedawnionemu roszczeniu;

4) jeżeli świadczenie zostało spełnione, zanim wierzytelność stała się wymagalna.

Ponadto w myśl art. 409 k.c. obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu.

Przedstawicielka ustawowa pozwanych egzekwując alimenty w imieniu wówczas małoletnich pozwanych na podstawie wyroku zaocznego podwyższającego alimenty powinna liczyć się z obowiązkiem zwrotu świadczenia, gdyż egzekwowała świadczenie zasądzone nieprawomocnym wyrokiem zaocznym zaopatrzonym w rygor natychmiastowej wykonalności.

Jednakże biorąc pod uwagę fakt, iż mamy do czynienia ze świadczeniem alimentacyjnym oceny wymagało, czy spełnione nienależne świadczenie czyni zadość zasadom współżycia społecznego (art. 411 pkt 2 k.c.).

Zasady współżycia społecznego wyrażają ideę słuszności w prawie oraz odwołują się do powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości. Ogólnie rzecz ujmując można powiedzieć, że przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania. Odmowa uwzględnienia żądania zwrotu nienależnego świadczenia musi więc być wsparta odpowiednią aprobatą moralną. Chodzi o nakaz przychylności w stosunku do podmiotu zobowiązanego czy też troski o jego przyszłość.

Czynią zadość zasadom współżycia społecznego także tzw. świadczenia quasi-alimentacyjne oraz związane ze stosunkiem pracy. Nie podlega np. zwrotowi świadczenie spełnione przez zamożną osobę na rzecz starej i ubogiej krewnej w błędnym przekonaniu, że istnieje prawny obowiązek takiego świadczenia (J. Pietrzykowski, w: Komentarz 1972, t. 2, s. 974-975) ani świadczenie rodziców, którzy pomagali swojemu synowi i synowej w budowie domu, jeżeli postępowali tak dobrowolnie, z poczucia obowiązku moralnego, a nie w celu uzyskania odpowiedniej zapłaty lub innego świadczenia wzajemnego (wyr. SN z 10.2.1998 r., II CKN 601/97, niepubl.). Jest też zgodne z zasadami współżycia społecznego udzielenie przez zakład pracy pomocy swojemu pracownikowi, który podczas wykonywania obowiązków pracowniczych został bezprawnie pozbawiony wolności przez funkcjonariuszy obcego państwa (wyr. SN z 18.3.1981 r., IV PR 59/81, OSNC 1981, Nr 9, poz. 179). W tym kontekście dokonując wykładni pojęcia wskazanego w art. 411 pkt 2 k.c. na gruncie rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że świadczenie alimentacyjne czyniło zadość zasadom współżycia społecznego, albowiem zmierzało do zaspokojenia potrzeb małoletnich i dostarczenia im źródeł utrzymania. Wyegzekwowane świadczenie nienależne zostało spożytkowane na potrzeby małoletniej, zaś przeciwne twierdzenia powoda są jedynie jego niczym nie udowodnionymi insynuacjami.

Podkreślenia wymaga, że obowiązek alimentacyjny ciąży na obojgu rodzicach, lecz obowiązek ten nie może sprowadzać się jedynie do uiszczania określonej kwoty tytułem alimentów.

W myśl art. 135 §2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. Stąd sprowadzenie obowiązku alimentacyjnego powoda wyłącznie do uiszczenia miesięcznie zasądzonej od niego kwoty tytułem alimentów byłoby nieuprawnionym uproszczeniem. Wszelkie inne świadczenia rodzica zobowiązanego do alimentacji są wykonaniem ciążącego na nim obowiązku troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i należytego przygotowania go, odpowiednio do jego uzdolnień, do pracy zawodowej

Nawet gdyby przyjąć, że wyegzekwowane świadczenie alimentacyjne w wysokości wykraczającej poza prawomocny tytuł wykonawczy nie czyni zadość zasadom współżycia społecznego, to trzeba by było stwierdzić, że żądanie powoda od pozwanych zwrotu nadmiernie wyegzekwowanych alimentów stanowiłoby nadużycie jego prawa podmiotowego w rozumieniu art. 5 k.c. Nie można bowiem czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Stwierdzić należy, że roszczenie powoda naruszałoby bowiem zasady współżycia społecznego.

Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 k.c. są pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie (por. teza 2 wyroku Sadu Apelacyjnego w Poznaniu w sprawie I ACa 578/10 opubl. LEX 756672). Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie żądanie powoda do zwrotu nadmiernie wyegzekwowanych alimentów od małoletniej córki stanowiłoby nadużycia jego prawa. Wprawdzie powód powoływał szereg okoliczności dotyczących jego trudnej sytuacji majątkowej i rodzinnej, czemu Sąd nie przeczy, jednakże mimo to orzeczenie zwrotu świadczenia nienależnego wiązałoby się z pozbawieniem małoletniej źródeł utrzymania, a przy uwzględnieniu faktu, że M. J.obecnie nie pracuje i nie posiada źródeł utrzymania, mogłoby wiązać się z brakiem możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb małoletniej pozwanej. Ta nierówność stron uzasadnia stwierdzenie, że doszłoby do nadużycia przez powoda jego prawa podmiotowego. Zaznaczyć nadto należy, że co do kwoty 350 zł powód przez ponad trzy lata nie dochodził zwrotu nadpłaconych alimentów, co również świadczy, że uznał on, iż powyższa kwota została spożytkowana na potrzeby małoletniej pozwanej. Z tych wszystkich względów należało oddalić powództwo również wobec I. J..

O kosztach nieuiszczonej opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa rozstrzygnięto na podstawie art. 102 k.p.c. w zw. z art. 130J §2 k.p.c. Zdaniem Sądu z uwagi na szczególną sytuację majątkową i rodzinną powoda oraz podstawy oddalenia powództwa brak było podstaw do obciążania powoda opłatą sądową od rozszerzonego powództwa.

Powyższy wyrok zaskarżył powód.

Apelacja zredagowana przez samego powoda zaskarżonemu orzeczeniu zarzuca naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 191 k.p.c., art. 15 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 231 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. i art. 9 § 1 k.p.c.

Apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia

Pozwani wnosili o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona albowiem podniesione przez skarżącego zarzuty naruszenia wskazanych w niej przepisów prawa procesowego, w tym przepisów art. 227, art. 231, art. 233 § 1 i art. 328 § 2 k.p.c., nie są trafne i nie mogą wywołać zamierzonego w niej skutku w postaci zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Lektura materiału aktowego prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy- wbrew zarzutom apelującego - wyjaśnił istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności w sposób wystarczający i słusznie uznał, że zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy wskazuje wprawdzie, że powód zapłacił na rzecz pozwanych alimenty w wyższej kwocie niż wynikające z tytułu wykonawczego, ale Sąd doszedł do słusznego wniosku, iż powód nie może skutecznie dochodzić w niniejszym procesie zwrotu od pozwanych nadpłaconych kwot z tytułu należnych dzieciom świadczeń alimentacyjnych i stanowisko w tej kwestii przekonywująco uzasadnił, wskazując także i odpowiednio wyjaśniając podstawę prawną rozstrzygnięcia oddalającego przedmiotowe powództwo.

Sąd I instancji nie dopuścił się żadnych uchybień procesowych w zakresie gromadzenia materiału dowodowego jak i jego oceny oraz ustalenia stanu faktycznego, jak również rozważań prawnych odnoszących się do oceny zasadności powództwa, aczkolwiek te ostatnie należy uzupełnić, o czym będzie mowa poniżej.

Zgromadzone w sprawie dowody poddane zostały – wbrew zarzutom apelacji – zgodnej z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania ocenie tegoż Sądu, która to odpowiada wymogom, jakie stawiają jej przepisy art. 233 § 1 w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Dokonana zatem przez Sąd Rejonowy ocena dowodów jest prawidłowa, zasługuje na akceptację Sądu II instancji i nie może być skutecznie zakwestionowana przez apelację, która sprowadza się jedynie do nieskutecznej polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji, znajdującym oparcie w materiale sprawy.

Powyższe uwagi wskazują, że ocena ta w żadnym wypadku nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów a dokonane na podstawie takiej prawidłowej oceny ustalenia faktyczne są trafne i zasługują na akceptację Sądu II instancji, który przyjmuje je za własne.

Ustalenia faktyczne w kwestiach bowiem mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie odnoszących się do dokonanych na rzecz pozwanych przez powoda dobrowolnych – poza prowadzoną egzekucją komorniczą – wpłat z tytułu świadczeń alimentacyjnych, pomocy w zorganizowaniu im wypoczynku czy pomocy finansowej dla syna w uzyskaniu prawa jazdy znajdują oparcie w materiale sprawy, a szczególności w złożonych przez powoda pokwitowaniach wpłat i zaświadczeniach. Dlatego też, Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego podziela oraz akceptuje wysnute z tychże ustaleń wnioski, wskazujące na niezasadność przedmiotowego powództwa.

Należy podnieść, że powód dochodząc w niniejszym procesie od pozwanych wpłaconych na ich rzecz dobrowolnie w latach 2011 – 2013 świadczeń alimentacyjnych, które – jak wywodzi – zostały następnie ponownie wyegzekwowane przez komornika wobec nieograniczenia w tym zakresie egzekucji przez reprezentująca wówczas małoletnich jeszcze pozwanych ich matkę, wskazywał w toku postępowania różne kwoty, których zwrotu żąda, a mianowicie w pozwie wskazywał kwotę 7.553 zł jako należną od obojga pozwanych, na rozprawie sprecyzował, że żąda zasądzenia kwot po 3.776,50 zł od każdego z pozwanych a następnie domagał się zasądzenia kwoty 21.071 zł od obojga dzieci.

Prawidłowe ustalenia faktyczne, oparte na złożonych przez powoda dowodach wpłat i zaświadczeniach, wskazują, że powód wpłacił na rzecz syna M. w omawianym okresie łącznie 2.800 zł oraz sfinansował mu wypoczynek w B. (2.400 zł) i kurs na prawo jazdy, a na rzecz córki dokonał wpłat w łącznej wysokości 5.070 zł sfinansował jej wypoczynek w B. i H. za sumę 1.901 zł, z czego poniósł faktyczny koszt w kwocie 532 zł, bo kwota 1.369 zł stanowiła dofinansowanie z ZFŚS jego zakładu pracy.

Spór w sprawie sprowadza się więc w zasadzie nie co do faktów dokonania przez powoda na rzecz pozwanych świadczeń w powyżej wskazanym zakresie, lecz co do zasadności i możliwości żądania zwrotu tychże świadczeń przez ojca od dzieci, które nie będąc w stanie samodzielnie się utrzymać świadczenia te skonsumowały na własne potrzeby.

W tym miejscy podnieść należy, że inna jest w zakresie oceny żądań pozwu – czego nie dostrzega Sąd I instancji – sytuacja pozwanej i inna pozwanego.

I tak, jeśli chodzi o pozwanego, to w sprawie III RC 49/14 Sąd prawomocnym wyrokiem ustalił, że obowiązek alimentacyjny powoda wobec niego wygasł. Egzekucja alimentów na rzecz pozwanego nie jest już prowadzona i powód swoje żądanie zasądzenia zwrotu nadpłaconych na rzecz syna świadczeń mógł oprzeć jedynie na podstawie przepisów art. 405 w zw. z art. 410 k.c.

W powyższym zakresie Sąd Rejonowy – z powołaniem się na stosowne orzecznictwo Sąd Najwyższego - dokonał prawidłowej oceny żądania pozwu uznając je za niezasadne w świetle przepisów art. 411 i art. 5 k.c.

Podzielając w całości argumentację Sądu I instancji, zgodzić należy się ze stanowiskiem tegoż Sądu, iż spełnienie przez powoda świadczeń w okolicznościach niniejszej sprawy w powyżej wskazanych kwotach, które nie są znaczne, na rzecz własnych dzieci czyni zadość zasadom współżycia społecznego i powód nie może żądać zwrotu tych świadczeń nie tylko od pozwanej, która nadal uczy się, nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać i nadal na jej rzecz egzekwowane są świadczenia z alimentacyjnego tytułu wykonawczego ale także od pozwanego, który dopiero zamierza podjąć pracę zarobkową.

Odnośnie zaś pozwanej, powyższe uwagi odnoszące się do zasad współżycia społecznego nie tracą na aktualności, ale w kontekście innej podstawy prawnej żądania pozwu. Trzeba bowiem mieć na względzie, że pozwana nadal jest uprawniona do alimentów od powoda. Nadal na jej rzecz egzekwowane są alimenty od powoda na podstawie sądowego tytułu wykonawczego, który dotyczy także rat alimentacyjnych przyszłych i jeszcze niewymagalnych, a które w przyszłości podlegać będą egzekucji.

W takiej sytuacji jak powyższa, żądanie pozwu w stosunku do córki powód może opierać wyłącznie na podstawie art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. i domagać się pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w określonym zakresie. Nie może natomiast w tej sytuacji domagać się zasądzenia od pozwanej określonej kwoty skoro nadal trwa egzekucja przyszłych alimentów, co także przemawia za oddaleniem przedmiotowego żądania zapłaty.

Zauważyć trzeba że w stosunku do pozwanej toczy się właśnie postępowanie w sprawie III RC 48/14 o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, o którym tu mowa, jednakże i w tym postępowaniu możliwa jest obrona pozwanej oparta na przepisie art. 5 k.c.

Za chybione uznać także należy zarzuty naruszenia przepisów art. 15 § 1 i art. 9 § 1 k.p.c. Zarzut zaś naruszenia art. 191 k.p.c. dotyczy techniki procedowania Sądu i pozostaje bez wpływu na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, które w ostatecznym wyniku odpowiada powołanemu powyżej prawu materialnemu

Reasumując wszystkie powyższe rozważania, uznać należy, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów, które skutkować mogłyby wzruszeniem zaskarżonego wyroku.

Dlatego też apelacja podlegała oddaleniu jako nieuzasadniona na podstawie art. 385 k.p.c.

GŚ/AOw

SSO Grzegorz Ślęzak

SSO Dariusz Mizera SSR Dominika Lisiecka

Na oryginale właściwe podpisy