Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 18 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant:Agata Trawka

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2016 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w W.

przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę (...),17 ( jeden tysiąc osiemset czterdzieści sześć złotych siedemnaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 88/16

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu „zwykłym”

Dnia 23 października 2015 roku powódka (...) spółka akcyjna w W. wniosła przeciwko pozwanej Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 7.087,41 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 17 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz złożyła wniosek o zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swego żądania powódka wskazała, iż dochodzi roszczeń regresowych przysługujących od ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia, z tytułu kosztów naprawy pojazdu. Podała, że przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i przyznała poszkodowanej odszkodowanie. Dodała, że pozwana odmówiła dokonania pełnej refundacji.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 9 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, XI Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że doszło do przedmiotowej kolizji. Potwierdziła, iż przyznała powódce świadczenie zwrotne. Zastrzegła, iż przyjęła pięćdziesięcioprocentowe przyczynienie się kierującego ciągnikiem siodłowym marki V. o nr rej. (...) do powstania szkody. Zakwestionowała również koszt naprawy naczepy pojazdu poszkodowanego.

W piśmie z dnia 15 lutego 2016 r. powódka podtrzymała stanowisko w sprawie. Nadto, wskazała, że wysokość odszkodowania przyznanego przez powódkę nie była zawyżona ani nie została określona w sposób dowolny. Wyjaśniła, że dowodem na zasadność zaakceptowanej stawki jest faktura za naprawę. Dodała, że z dniem zapłaty odszkodowania przez powódkę przeszło na nią prawo dochodzenia roszczenia od pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 marca 2013 r. doszło do kolizji pojazdu marki B. o nr. rej. (...) z pojazdem marki V. nr rej. (...).

Do kolizji doszło na skrzyżowaniu dróg w sytuacji, gdy kierujący ciągnikiem rolniczym z przyczepą marki B. o nr. rej. (...) wykonywał manewr skrętu w lewo, a kierujący zestawem pojazdów ciągnik siodłowy marki V. nr rej. (...) z naczepą K. o nr rej. (...) wykonywał manewr wyprzedzania tego pojazdu.

Obydwaj kierujący w jednakowym stopniu przyczynili się do zaistnienia kolizji. Kierujący ciągnikiem rolniczym z przyczepą nie zachował szczególnej ostrożności, zaś kierujący zestawem pojazdów ciągnik siodłowy z naczepą wykonywał manewr wyprzedzania w miejscu niedozwolonym.

W wyniku zdarzenia doszło do uszkodzenia naczepy marki K. o nr rej. (...).

Uzasadniony ekonomicznie ofertowy koszt naprawy naczepy K. o nr rej. (...), przy uwzględnieniu średnich stawek za rbg obowiązujących w 2013 r. w nieautoryzowanych warsztatach specjalizujących się w naprawach taboru ciężarowego i zastosowaniu części oryginalnych nowych wynosił 15.363,09 zł brutto.

Z. W. kierujący pojazdem marki B. o nr. rej. (...) został ukarany mandatem w wysokości 300 zł za spowodowanie kolizji oraz mandatem w wysokości 50 zł za brak dokumentów.

Dowód:

- dokumentacja fotograficzna, k. 45 – 101,

- formularz, k. 102 – 103,

- notatka informacyjna, k. 105,

- opis zdarzenia, k. 130,

- kalkulacje naprawy, k.142 – 144, 281 - 283,

- dokumentacja fotograficzna, k. 146 – 160, 178 – 196,

- zeznania świadka T. P., k. 245 – 246,

- zeznania świadka Z. W., k. 247,

- zeznania świadka G. B., k. 263 – 264,

- pisemna opinia biegłego W. S., k. 275 – 280,

- ustna opinia uzupełniająca biegłego W. S., k. 289 – 290.

W dacie zdarzenia naczepa marki (...) nr rej. (...) objęta był ochroną ubezpieczeniową w ramach dobrowolnego ubezpieczenia autocasco u powódki.

Właściciela pojazdu marki B. łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego.

Niesporne a nadto dowód:

- wyciąg z KRS, k. 8 – 17, 37 – 43,

- dokumenty na płytach CD, k. 20, 44

- kopia dowodu rejestracyjnego, k. 108 – 109,

- polisa, k. 127 – 128.

Poszkodowana zdarzeniem spółka (...) sp. z o.o., właściciel pojazdu marki (...) nr rej. (...) początkowo zgłosiła roszczenie o wypłatę odszkodowania bezpośrednio do ubezpieczyciela sprawcy.

Decyzją z dnia 26 marca 2013 r. pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 2.432,25 zł, uznając 50% przyczynienia się do zaistniałego zdarzenia poszkodowanego.

W dniu 26 marca 2013 r. pozwana przyznała również zwrot kosztów holowania w kwocie 486,50 zł, stanowiącej 50% kwoty z faktury VAT nr (...) z dnia 15 marca 2013 r.

Następnie, roszczenie o zapłatę odszkodowania za uszkodzenia pojazdu marki (...) nr rej. (...) zostało zgłoszone w ramach ubezpieczenia AC. Powódka przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w którym ustaliła zakres uszkodzeń pojazdu. W oparciu o faktury VAT nr (...) z dnia 28 marca 2013 r., nr (...) z dnia 16 kwietnia 2013 r. na kwotę 13 201,82zł netto, jak również kalkulację naprawy z dnia 10 kwietnia 2013 r.

Decyzjami z dnia 24 kwietnia 2013 r. oraz 6 maja 2013 r. przyznano poszkodowanej spółce (...) sp. z o.o. odszkodowanie w łącznej wysokości 11.256,07 zł. Kwota ta uwzględnia wcześniej wypłacone przez pozwaną 2432,25 zł oraz część kosztów holowania.

Pismem z dnia 20 maja 2013 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 11.256,07 zł tytułu wypłaconego odszkodowania w terminie 30 dni. Decyzją z dnia 17 lipca 2013 r. pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 4168,66 zł. Odmówiła zapłaty kwoty 7.087,41 zł.

Niesporne a nadto dowód:

- dokumenty na płytach CD, k. 20, 44,

- upoważnienie, k. 104,

- pisma, k. 120 – 126, 139, 166 – 167, 17 – 171, 202 – 203,

- dokument proforma, k. 128,

- wniosek, k. 140,

- faktury VAT, k. 163, 228,

- wiadomość e-mail, k. 164 – 165,

- kalkulacja, k. 173 – 175,

- kosztorys, k. 176 - 177

- decyzja, k. 200 – 201,

- zeznania świadka G. B., k. 263 – 264.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest bezzasadne.

Podstawę prawną roszczenia stanowi art 828 k.p.c. zgodnie z którym z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r Nr 124 poz. 1152 ze zm.), zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

Stosownie do art. 822 §4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Pozwany odpowiada tylko w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Z bezspornych okoliczności sprawy wynika, że do wypadku doszło na skutek zderzenia dwóch pojazdów, podstawę materialnoprawną dochodzonego przez powoda roszczenia stanowi zatem art. 415 kc w zw. z art. 436 §2 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1998r sygn. akt CKU 87/98 opubl. Prok.i Pr. 1999 Nr 3 poz. 31). Przyjęcie jako podstawy art. 435 k.c. w zw. z art. 436 §1 prowadziłoby do tożsamego rozstrzygnięcia.

Pozwana zgłosiła zarzut przyczynienia się kierującego ciągnikiem siodłowym z naczepą oraz zakwestionowała wysokość szkody. Zgodnie z art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron

Zarzut w zakresie przyczynienia się okazał się uzasadniony. Z opinii biegłego jednoznacznie wynika, że do przedmiotowego zdarzenia doszło na skrzyżowaniu, gdzie widnieje podwójna linia ciągła. Obrazuje to materiał zdjęciowy oraz potwierdzają świadkowie będący na miejscu zdarzenia. Obaj kierujący naruszyli zasady ruchu drogowego tj. kierujący ciągnikiem rolniczym wykonywał manewr zmiany kierunku ruchu bez zachowania szczególnej ostrożności, a kierujący zestawem pojazdów ciągnik siodłowy z naczepą manewr wyprzedzania w miejscu niedozwolonym. Trafne jest stwierdzenie biegłego, że obaj kierujący przyczynili się do zaistnienia kolizji w jednakowym stopniu. Sąd w całości stanowisko to podziela. Notatka policyjna nie ma mocy wiążącej w niniejszym postępowaniu. Sąd uprawniony jest do własnych ustaleń i takich dokonał w oparciu o opinię biegłego. W związku z czym pozwana ponosi odpowiedzialność za szkodę tylko w 50 %.

W ocenie Sądu wskazywane przez powoda koszty naprawy i holowania są prawidłowe. Odbiegają one tylko nieznacznie od danych teoretycznych wyliczonych przez biegłego. Z opinii biegłego wynika, że różnica między kalkulacją biegłego a fakturą związana jest z odmienną stawką za roboczogodzinę. Biorąc pod uwagę niewielkość różnicy oraz fakt faktycznego dokonania naprawy, a następnie zapłaty za nią przyjąć należy, że kwota przedstawiana przez powoda nie jest zawyżona. Biegły potwierdził zresztą zasadność tej kwoty. Ogółem poniesione koszty naprawy i holowania to 14174,82zł netto. Pozwana dotychczas zapłaciła kwotę 7087,41zł co jest niesporne, powódka opisuje to w uzasadnieniu pozwu (4168,66zł decyzja z 17.07.2013r; 2432,25zł decyzja z 26.03.2013, 486,50zł – decyzja z 26.03.2013r). W związku z czym kwota dochodzona pozwem stanowiąca drugą połowę poniesionych kosztów nie przysługuje powódce z uwagi na przyczynienie się kierowcy ciągnika siodłowego z naczepą do zaistnienia kolizji. Z uwagi na powyższe powództwo podlega więc oddaleniu.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, dowód z zeznań świadków oraz dowód z opinii biegłego. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Tak jak wskazano powyżej notatka Policji nie ma wiążącego charakteru. Kluczowy jest dowód z opinii biegłego. Stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów dowód z opinii biegłego ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinie biegłego pod względem fachowości , rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.). W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłowo opinię pisemną jak również dodatkowo wyjaśnił jej treść na rozprawie. Przy sporządzaniu opinii biegły uwzględnił materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy. Biegły odniósł się do pisemnych zarzutów powódki oraz pytań pełnomocnika i wyjaśnił kryteria jakie uwzględniał formułując ostateczne wnioski. Wobec opisanych powyżej okoliczności Sąd uznał opinię za wiarygodną i na jej podstawie dokonał ustaleń.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 98 k.p.c.

Pozwana poniosła następujące koszty: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, połowa wynagrodzenia biegłego 629,17zł (obie strony wnosiły o przeprowadzenie tego dowodu) wynagrodzenie pełnomocnika 1200zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej tj. w kwocie 1200zł na podstawie §6 pkt4 w zw. z §2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2002, nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Pozostała część zaliczki zostanie zwrócona stronom po uprawomocnieniu się wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

- (...)

- (...)

3. (...)