Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Raciborzu Wydział III Rodzinny i Nieletnich: w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Adamczyk

Protokolant: st.sekr.sądowy Sławomir Mika

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2016 roku w R.

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko I. S.

o podwyższenie alimentów

1.  zasądza od pozwanego I. S. na rzecz powódki A. P. alimenty w kwocie po 800,00 zł (osiemset złotych) miesięcznie, poczynając od dnia
8 września 2015 roku płatne do rąk powódki w terminie do dnia 10-go każdego miesiąca z góry wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, a to w miejsce alimentów ustalonych w ugodzie zawartej w dniu 30 grudnia 2010 roku sygn. akt III RC 236/10 w kwocie po 400,00 złotych miesięcznie;

2.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Raciborzu kwotę 240,00 zł (dwieście czterdzieści złotych ) tytułem należnych kosztów sądowych;

3.  wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygnatura akt III RC 250/15

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2015 roku A. P. wniosła do tut. Sądu pozew przeciwko I. S. domagając się podwyższenia alimentów ustalonych ugodą zawartą przed tutejszym Sądem w dniu 30 grudnia 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt III RC 236/10 z kwoty 400 złotych do kwoty 800 złotych miesięcznie.

W uzasadnieniu podniosła, że od czasu ostatniego ustalenia alimentów znacznie wzrosły koszty jej utrzymania. Jest obecnie studentką Uniwersytetu Ekonomicznego we W.. Ponosi koszty edukacji, dojazdów i zakwaterowania. Pozwany otrzymuje świadczenie emerytalne w kwocie 847,176 złotych miesięcznie, jednakże prowadzi dochodową działalność gospodarczą oraz posiada znaczny majątek.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu zarzucił, że jedynym jego dochodem jest świadczenie przedemerytalne w wysokości 875,92 złotych netto miesięcznie. Podniósł, że twierdzenia powódki dotyczącej prowadzonej przez niego działalności gospodarczej są nieprawdziwe. Deklarował, że jego majątkiem jest jedynie samochód osobowy marki Volvo z roku 1998.

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. urodzona (...) jest córką pozwanego I. S. i B. R.. Ugodą zawartą przed tut. Sądem w dniu 30 grudnia 2010 roku w sprawie o sygn. akt III RC 236/10 I. S. zobowiązał się do łożenia na rzecz córki alimentów w kwocie po 400 złotych miesięcznie. W dacie ustalenia obowiązku alimentacyjnego powódka miała 15 lat. Uczęszczała do III klasy Gimnazjum nr 3 w R.. Mieszkała wraz z matką, ojczymem i braćmi. B. R. nie pracowała. Pozostawała na utrzymaniu męża. Koszty utrzymania małoletniej określała na kwotę 800 - 900 złotych miesięcznie. Pozwany mieszkał wraz z żoną. Uzyskiwał świadczenie przedemerytalne w kwocie 658 złotych miesięcznie. Leczył się kardiologicznie.

(dowód: akta sprawy tut. Sądu sygn. akt II RC 236/10

ugoda z dnia 30 grudnia 2010 roku, k. 33)

A. P. ma obecnie 20 lat. Jest studentką pierwszego roku na kierunku zarządzanie na Uniwersytecie Ekonomicznym we W.. Studiuje w trybie stacjonarnym. Po maturze rozpoczęła studia na kierunku ochrona środowiska, zmieniła je jednak po pierwszym roku na bardziej odpowiadające jej zainteresowaniom i planom życiowym. W okresie wakacji podejmowała prace dorywcze, uzyskując wynagrodzenie tygodniowe w kwocie około 210 złotych. Mieszka w wynajętym mieszkaniu. Czynsz wynosi 600 złotych miesięcznie. Nadto wpłaciła kaucję za mieszkanie w kwocie 600 złotych. Otrzymuje stypendium socjalne w wysokości 270 złotych. Jest osobą zdrową. Matka powódki pracuje w piekarni jako sprzedawca. Mieszka wraz z mężem, który jest na rencie. Ma dwóch synów w wieku 9 i 13 lat. Przekazuje córce na utrzymanie około 300 – 400 złotych miesięcznie.

(dowód: zaświadczenie UE we W. z dnia 30 lipca 2015 roku, k. 4

zaświadczenie UE we W. z dnia 1 grudnia 2015 roku, k. 25

zaświadczenie UE we W. z dnia 1 marca 2016 roku, k. 56

zaświadczenie US w R. z dnia 2 października 2015 roku, k. 26

potwierdzenia przelewów, k. 29-30

przesłuchanie powódki, k. 35oraz k. 57)

I. S. ma obecnie 64 lata. Pobiera świadczenie przedemerytalne w wysokości 875 złotych miesięcznie. W roku podatkowym 2014 zadeklarował dochód w wysokości 11.849,85 złotych. Bierze czynny udział w prowadzeniu firmy rodzinnej (...) Znicze Produkcja – Hurt s.c, należącej formalnie do jego żony T. S. i córki A. B.. Pozwany przebywa w zakładzie codziennie, ma tam swoje biuro i sekretarkę. Wydaje polecenia pracownikom. Przeprowadza rozmowy kwalifikacyjne w sprawie pracy. Jego numer telefonu jest podany na stronach internetowych jako telefon kontaktowy firmy. Produkcja odbywa się w hali o powierzchni około 1.000 m2, która była własnością pozwanego, jednak około 1.5 roku temu przekazał ją w darowiźnie żonie. W 2014 roku żona pozwanego zadeklarowała dla celów podatkowych dochód z tytułu prowadzonej spółki cywilnej w wysokości 56.392,73 (przy przychodzie 691.985,29 zł). Łącznie działalność przyniosła wspólniczkom przychód 1.356.833,91 zł). W lutym 2016 roku orzeczono separację pozwanego i T. S.. Małżonkowie nadal jednak mieszkają wspólnie.

(dowód: zaświadczenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w R., k. 19-22

zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2014, k. 23-24

informacja Urzędu Skarbowego w R. z dnia 21 stycznia 2016 roku, k. 50-51

zeznania świadka P. J., k. 36

przesłuchanie pozwanego, k. 57)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie dowodach z dokumentów, z przesłuchania stron oraz z zeznań P. J. w charakterze świadka. Dopuszczone jako dowody dokumenty nie były przez strony kwestionowane co do ich autentyczności i treści, w związku z czym zostały przez Sąd uznane za wiarygodny materiał dowodowy. Sąd dał wiarę zeznaniom powódki w zakresie korespondującym z zebranymi w sprawie dowodami z dokumentów. Sąd nie dał jednak wiary wyjaśnieniom pozwanego, w zakresie w którym utrzymywał, że jedynie okazjonalnie pomaga żonie i córce w prowadzeniu działalności gospodarczej. W ocenie Sądu przeczą temu zeznania świadka, który będąc osobą bezstronną wskazał, iż pozwany regularnie pracuje w firmie (...), ma swoje biuro i na co dzień zajmuje się prowadzeniem spraw firmy. Co więcej, numer telefonu pozwanego figuruje na stronie internetowej firmy jako telefon kontaktowy. W ocenie Sądu przedsiębiorstwo jest interesem rodzinnym, a I. S. osobiście zajmuje się jego prowadzeniem (choć formalnie robi to T. S. i A. B.). Pozwany nie wywiązał się ze zobowiązania Sądu do przedłożenia umowy darowizny hali produkcyjnej, tym samym uniemożliwiając ustalenie wartości tego składnika majątku. Sąd ocenił to zaniechanie w kontekście art.233 § 2 kpc i przyjął, że wartość nieruchomości była nie mniejsza niż 200.000 zł (pozwany wyjaśniał, że nie pamięta tej kwoty oraz ze było to prawdopodobnie 100.000 lub 200.000 zł).

Ustalając zakres, w jakim I. S. powinien przyczyniać się do zaspokojenia potrzeb córki, Sąd w pierwszej kolejności miał na względzie jego możliwości finansowe. Pozwany, wiedząc, że ciąży na nim obowiązek alimentacyjny wobec córki, znacznie te możliwości uszczuplił, wyzbywając się nieodpłatnie cennego składnika majątku. Co więcej, pozwany czynnie uczestniczy w prowadzeniu rodzinnego przedsiębiorstwa. Dlatego też, mimo że formalnie jedynie pomaga żonie i córce, może domagać się udziału w wypracowanym przez to przedsiębiorstwo zysku. Nie czyniąc tego, umniejsza swoje możliwości majątkowe i czyni to kosztem ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał żądanie powódki A. P. za uzasadnione i zasądził na jej rzecz alimenty w kwocie po 800 złotych miesięcznie, poczynając od dnia 8 września 2015 roku, a to w miejsce alimentów ustalonych w ugodzie zawartej w dniu 30 grudnia 2010 roku sygn. akt III RC 236/10 w kwocie po 400,00 złotych miesięcznie.

Żądanie pozwu Sąd rozpoznał w oparciu o art. 138 i art 135 krio. Zgodnie z powyższymi przepisami w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez zmianę stosunków w rozumieniu art. 138 krio rozumie się zwiększenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub istotne zmniejszenie albo ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, wskutek czego ustalony zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga skorygowania przez stosowne zwiększenie albo zmniejszenie wysokości świadczeń alimentacyjnych. Nie każda zmiana w zakresie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego uzasadnia zastosowanie art. 138 krio, a jedynie taka zmiana, która jest istotna. To, czy określona zmiana jest istotna, może zależeć m.in. od tego, kiedy po raz ostatni nastąpiła konkretyzacja autorytatywna danego stosunku alimentacyjnego, jakie okoliczności faktyczne powodują zmianę w zakresie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego czy możliwości zarobkowych i finansowych zobowiązanego oraz jaka była i jest obecnie sytuacja zarobkowa i majątkowa zobowiązanego (oczywiście po uwzględnieniu jego możliwości w tym zakresie) [H. H. „Obowiązek alimentacyjny” - komentarz- T. 1995].

W opinii Sądu, w pięcioletnim okresie, który upłynął od daty ustalenia wysokości alimentów należnych na jej rzecz od ojca, sytuacja A. P. uległa istotnej zmianie w związku z rozpoczęciem nauki na studiach stacjonarnych poza miejscem zamieszkania.

Sąd ocenił, że przedstawione przez powódkę uzasadnione potrzeby zostały wystarczająco wykazane do kwoty około 1.500 - 1.600 zł miesięcznie (600 zł stancja, 200 zł koszty dojazdów, 650 -750 zł miesięcznie wyżywienie, ubranie, środki czystości i kosmetyki, 50 zł w skali miesiąca pomoce naukowe). Tylko częściowo potrzeby te pokrywa stypendium socjalne i wynagrodzenie z prac dorywczych, które powódka podejmuje w okresie wakacyjnym.

Oczywistym jest, że obowiązek utrzymania powódki oraz zabezpieczenia jej odpowiednich warunków życia i kontynuowania nauki spoczywa na obojgu rodziców. Matka powódki pracuje, jednakże jej wynagrodzenie kształtuje się na poziomie najniższej krajowej. Ponadto ma na utrzymaniu dwóch małoletnich synów. Sąd uznał, że przekazywane córce kwoty – 300 – 400 zł miesięcznie wyczerpują w tej sytuacji jej możliwości alimentacyjne.

Sąd ocenił natomiast, że realne możliwości majątkowe pozwanego pozwalają na łożenie alimentów w wysokości 800 zł. Wprawdzie pozwany otrzymuje świadczenie przedemerytalne w wysokości ponad 800 złotych, jednakże nieformalnie pracuje w firmie rodzinnej, która należy do jego żony i córki. Poza tym, Sąd zważył, że obecnie pozwany nie ma nikogo na utrzymaniu. Sąd miał na uwadze okoliczność nieodpłatnego wyzbycia się przez pozwanego hali produkcyjnej, a więc składnika majątku, który wydzierżawiony lub zbyty odpłatnie z pewnością pozwoliłby pozwanemu na realizację obowiązku alimentacyjnego wobec córki. Sąd miał na uwadze treść art.136 kro, w myśl którego jeżeli w ciągu ostatnich trzech lat przed sądowym dochodzeniem świadczeń alimentacyjnych osoba, która była już do tych świadczeń zobowiązana, bez żadnego powodu zrzekła się prawa majątkowego lub w inny sposób doprowadziła do jego utraty, nie uwzględnia się wynikłej stąd zmiany przy ustalaniu zakresu świadczeń alimentacyjnych.

Zdaniem Sądu, na pozwanym spoczywa obowiązek zapewnienia powódce środków finansowych w kwocie 800 złotych, która to kwota jest odpowiednia do jej uzasadnionych potrzeb, które – przy uwzględnieniu również udziału matki - powinny w ten sposób zostać racjonalnie zaspokojone.

Reasumując, w ocenie Sądu alimenty w kwocie po 800 zł miesięcznie są adekwatne do usprawiedliwionych potrzeb powódki, a także stanowią kwotę pozostającą w granicach realnych możliwości finansowych pozwanego, a ich wysokość uwzględnia okoliczność, że obowiązek alimentacyjny ciąży także na matce powódki. Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w I punkcie wyroku. Alimenty zasądzono od daty wniesienia pozwu. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 k.c.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w oparciu o treść art. 96 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, na podstawie którego powódka korzystała z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych oraz na podstawie art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 kpc, obciążając pozwanego kosztami sądowymi w kwocie 240 złotych.

Rygor natychmiastowej wykonalności Sąd nadał w oparciu o art. 333 § 1 pkt 1 kpc.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis doręczyć w myśl wniosku

3.  kal. 14 dni

R., 6 kwietnia 2016 roku