Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca : SSO. Anna Bartoszewska

na rozprawie

sprawy z powództwa E. i W. małżonków G.

przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. solidarnie na rzecz powodów E. i W. małżonków G. kwotę 15.106 zł ( piętnaście tysięcy sto sześć złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2013r. do dnia zapłaty;

2.  co do kwoty 31.310 zł ( trzydzieści jeden tysięcy trzysta dziesięć złotych) postępowanie w sprawie umarza;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  zasądza od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 755,30 zł ( siedemset pięćdziesiąt pięć złotych 30/100) tytułem zwrotu części opłaty sądowej oraz kwotę 2.400 zł ( dwa tysiące czterysta złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego

5.  zasądza solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kwotę 3.600 zł ( trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

6.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa –Sądu Okręgowego w Warszawie tytułem poniesionych wydatków : solidarnie od powodów kwotę 490.90 zł ( czterysta dziewięćdziesiąt złotych 90/100) oraz od pozwanego 320,49 zł ( trzysta dwadzieścia złotych 49/100).

Sygn. akt IV C 898/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 sierpnia 2013 r. ( data prezentaty) powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) z siedzibą w W. na ich rzecz solidarnie kwoty 132 385 zł wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od tej kwoty od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną przez powodów w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości powodów położonej w W. przy ul. (...), w tym polegającą na zmniejszeniu wartości nieruchomości oraz na konieczności poniesienia kosztów w celu wypełnienia wymagań technicznych przez budynek istniejący na nieruchomości powodów ( pozew k. 2-13). Na dochodzoną kwotę składały się:

1)  kwota 101 075 zł stanowiąca kwotę, o jaką uległa zmniejszeniu wartość nieruchomości powodów w związku z objęciem tych nieruchomości obszarem ograniczonego użytkowania i ustanowieniem ograniczeń w korzystaniu z tych nieruchomości;

2)  kwota 31 310 zł stanowiąca kwotę kosztów koniecznych do poniesienia w celu zapewnienia właściwego klimatu akustycznego w budynku na nieruchomości powodów zgodnie z wymaganiami ustanowionymi uchwałą Sejmiku.

Pismem z dnia 6 marca 2015 r. ( data prezentaty) powodowie cofnęli pozew o zapłatę w zakresie żądania zapłaty kwoty 31 310 zł tytułem kosztów koniecznych do poniesienia w celu zapewnienia właściwego klimatu akustycznego ( pismo powodów k. 444-447). W dniu 10 września 2015 r. na rozprawie powodowie sprecyzowali, iż cofają pozew co do kwoty 31 310 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie ( protokół k. 513).

Pozwany Przedsiębiorstwa Państwowego (...) z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew z dnia 28 października 2013 r. ( data prezentaty) wniósł o oddalenie powództwa w całości ( odpowiedź na pozew k. 108-126).

W dniu 10 września 2015 r. na rozprawie strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie ( protokół k. 514).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie są właścicielami, na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej, nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) w dzielnicy W., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka ewidencyjna nr (...) w obrębie 2-08-15, o powierzchni 600 m ², dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. XIII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Księgę Wieczystą o numerze (...). Nieruchomość ta zabudowana jest budynkiem mieszkalnym (bliźniakiem), którego druga część znajduje się na sąsiedniej działce ewidencyjnej o numerze (...). Powierzchnia części budynku położonej na nieruchomości będącej własnością powodów wynosi 113 m ² ( odpis księgi wieczystej k. 16-17, wypis z rejestru gruntów k. 18, wypis z kartoteki budynków k. 19, akt notarialny k. 20, zeznania powódki k. 164).

Poprzednimi właścicielami działki byli rodzice powoda J. G. oraz M. G., którzy na mocy umowy darowizny z dnia 5 maja 2010 r. darowali synom W. G. oraz S. G. nieruchomość stanowiącą zabudowaną działkę gruntu nr (...) o powierzchni 1 200 m ² położoną w W. przy ul. (...). W wyniku dokonanej darowizny powód oraz jego brat S. G. stali się współwłaścicielami rzeczonej nieruchomości. W dniu 6 grudnia 2012 r. powód oraz jego brat dokonali zniesienia współwłasności nieruchomości dzieląc ją na dwie działki gruntu o powierzchni 600 m ² każda, przy czym działkę o numerze ewidencyjnym (...) nabył powód, zaś działkę o numerze ewidencyjnym (...) jego brat S. G.. Tego samego dnia powód dokonał darowizny nabytej w wyniku podziału nieruchomości to jest działki gruntu o numerze ewidencyjnym (...) ze swojego majątku osobistego do majątku jego oraz żony E. G. objętego małżeńską wspólnością ustawową ( akt notarialny k. 20-22, akt notarialny k. 23-26, zeznania powódki k. 164).

W wyniku wejścia w życie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. budynek położony na ww. nieruchomości znalazł się w obszarze ograniczonego użytkowania ( uchwała wraz z załącznikami k. 34-40).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności przeprowadzonych dowodów z dokumentów: odpisu z księgi wieczystej k. 16-17, wypisu z rejestru gruntów k. 18, wypisu z kartoteki budynków k. 19, aktów notarialnych k. 20-26, faktur k. 27, 32, 33, umowy k. 28-31, uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) wraz z załącznikami k. 34-40, 136-138, odpisów z KRS k. 129-131, 272-277, pisma k. 132-133, rozporządzenia Nr 50 Wojewody (...) k. 134-135, 185-190, uzasadnienia do uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) k. 139-142, uchwały Nr 153/11 Sejmiku Województwa (...) wraz z uzasadnieniem k. 143-145, wydruków map k. 146-148, 183-184, projektu budowy domu k. 191-245, załączonego do tomu III akt Przeglądu ekologicznego (...) im. (...), opinii biegłej sądowej A. Ś. k. 286-372, ustnej opinii uzupełniającej k. 428-431, a także zeznań powódki k. 164-165, 513.

Sąd pominął wszelkie prywatne ekspertyzy i pomiary z uwagi na powołanie w sprawie niezależnej biegłej, która dokonała niezbędnych ekspertyz wydając opinię na zlecenie Sądu oraz zgodnie z postanowieniami Sądu.

Dokumenty zgromadzone w sprawie Sąd uznał za wiarygodne, gdyż nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, by podważyć ich wiarygodność z urzędu.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki E. G. jako logicznym, wewnętrznie spójnym oraz zgodnym z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

W zakresie oceny wiarygodności opinii sporządzonej przez biegłą wskazać należy, iż opinia biegłego podlega ocenie, jak każdy inny dowód, według art. 233 §1 k.p.c. Jak zwrócił uwagę w swym orzecznictwie Sąd Najwyższy opinię biegłego odróżniają kryteria tej oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawianie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu; nie są też miarodajne dla oceny tego dowodu niekonkurencyjne z nim oceny świadków i uczestników postępowania co do faktów będących przedmiotem opinii (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Sąd uznał opinię sporządzoną przez biegłą A. Ś. za rzetelną, opartą na podstawowej metodzie pomiarowej, jako ostatecznej i dającej wyniki odpowiadające rzeczywistości w przypadkach wątpliwych lub spornych. Co prawda strony miały pewne zastrzeżenia co do opinii, jednakże zostały one wyjaśnione w ustnej opinii uzupełniającej biegłej.

Mając powyższe na uwadze Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2013 r. poz. 1232 ze zm., dalej jako: ustawa) obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik województwa, w drodze uchwały. Na podstawie powyższej regulacji Uchwałą nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z 20 czerwca 2011 r. (dalej jako: uchwała), która weszła w życie 4 sierpnia 2011 r., utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W.. W obszarze ograniczonego użytkowania wyróżnione zostały strefa Z1 i Z2, w których wprowadzono ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z terenów. Nieruchomość powodów nie znalazła się w żadnej z ww. stref, jednakże na mocy powyższej uchwały została w całości objęta obszarem ograniczonego użytkowania.

Zgodnie z art. 129 ust. 2 ustawy w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Stosownie zaś do regulacji art. 129 ust. 4 ustawy z roszczeniem, o którym mowa w ust. 1 - 3, można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.

Zastosowanie art. 129 ust. 2 ustawy jako podstawy roszczenia odszkodowawczego właściciela nieruchomości z tytułu obniżenia jej wartości w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości w następstwie ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w postanowieniu z dnia 24 lutego 2010 r. (sygn. akt III CZP 128/09, LEX nr 578138), w wyroku z dnia 6 maja 2010 r. (sygn. akt II CSK 602/09, LEX nr 585768) oraz w wyroku z dnia 25 maja 2012 r. (sygn. akt I CSK 509/11, LEX 1215402).

Sąd Najwyższy wskazał, iż w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści rozporządzenia o utworzeniu obszaru (zwłaszcza dotyczących ograniczeń zabudowy), lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z tego, że wskutek wejścia w życie rozporządzenia dochodzi do zawężenia granic własności (art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c.), i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej na obszarze ograniczonego użytkowania. O ile bowiem właściciel przed wejściem w życie rozporządzenia mógł żądać zaniechania immisji (hałasu) przekraczającej standard ochrony środowiska, o tyle w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania możliwości takiej został pozbawiony. Inaczej mówiąc, szkodą podlegającą naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy, jest także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, iż właściciel nieruchomości będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje (np. hałas). Nie jest uprawniona dostrzegalna w piśmiennictwie i orzecznictwie tendencja do wąskiego ujmowania odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 129 ust. 2 ustawy.

Wskazane orzeczenia niewątpliwie znajdują zastosowanie również w niniejszej sprawie, mimo że utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania obejmującego nieruchomość powodów nastąpiło na mocy nie rozporządzenia, a uchwały. Powyższa okoliczność nie ma w tym kontekście znaczenia z uwagi na zakres nowelizacji art. 135 ust. 2 ustawy, który uległ zmianie na podstawie art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, która to zmiana obowiązywała od dnia 1 stycznia 2008 roku. W wyniku nowelizacji zmieniony został jedynie organ uprawniony do utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania – w miejsce wojewody pojawił się sejmik województwa oraz wskazano, że następuje to w formie uchwały, a nie jak dotychczas, w formie rozporządzenia. Zmiany art. 135 ustawy w zakresie organu, rodzaju aktu prawnego oraz określenia rodzaju przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w żaden sposób zatem nie wpłynęły na rozumienie art. 129 ust. 2 ustawy.

W świetle powyższych argumentów nie budzi wątpliwości zasadność roszczenia powodów co do zasądzenia na ich rzecz odszkodowania z tytułu zmniejszenia wartości nieruchomości w związku z objęciem jej obszarem ograniczonego użytkowania. Skutkiem wejścia w życie uchwały jest bowiem nie tylko konieczność poddania się przewidzianym w nim wprost ograniczeniom, ale także konieczność znoszenia immisji przekraczających standard jakości środowiska, którym, w braku uchwały, właściciel mógłby się przeciwstawić jako działaniom bezprawnym w świetle art. 174 ust. 1ustawy. Praktyczną tego konsekwencją jest poddanie roszczeń właścicieli szczególnym ograniczeniom czasowym przewidzianym w art. 129 ust. 4 ustawy, w myśl którego z roszczeniem, o którym mowa w art. 129 ust. 2 ustawy można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie uchwały ustanawiającej obszar ograniczonego użytkowania.

W ocenie Sądu, przy zasądzaniu powyższych odszkodowań, istotne są również przesłanki, ze względu na które konieczne było utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania. Z przeglądu ekologicznego dla (...) im. (...) w W. wynika, że oddziaływanie akustyczne portu znacznie wykracza poza teren, do którego zarządca posiada tytuł prawny. Ponadto wnioski z przeglądu jednoznacznie wskazują, że podejmowane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) działania i zastosowane rozwiązania organizacyjne i techniczne, ograniczające oddziaływanie akustyczne lotniska, nie spowodowały dotrzymania standardów jakości środowiska w zakresie dopuszczalnego poziomu dźwięku, zarówno w porze dziennej jak i nocnej.

Obliczając stosowne odszkodowanie Sąd posiłkował się złożoną przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego opinią pisemną oraz ustną opinią uzupełniającą. Biegła A. Ś. wyliczyła, iż wartość przedmiotowej nieruchomości przed wejściem w życie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) wynosiła ok. 1 137 456 zł, natomiast po wejściu w życie uchwały wartość nieruchomości spadła do ok. 1 122 350 zł. Różnica wartości wynosi więc 15 106 zł. Oceniając prawidłowość dokonanych obliczeń Sąd miał na uwadze, iż dla terenów położonych w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą nr 76/11, ale poza strefami Z1 i Z2, nie wprowadza się żadnych ograniczeń w zakresie przeznaczenia i sposobu korzystania z terenu. Określone są jedynie wymagania techniczne dotyczące budynków polegające na konieczności zapewnienia odpowiedniej izolacyjności ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów w obiektach nowoprojektowanych oraz zastosowaniu zabezpieczeń zapewniających właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach w budynkach istniejących.

W piśmie procesowym z dnia 28 listopada 2014 r. powodowie zgłosili zastrzeżenia do powyższej opinii ( pismo powodów k. 401-405). Wskazali oni m.in. na wątpliwości co do spełnienia wymogów nieruchomości podobnej przez przyjęte przez nią do badania nieruchomości oraz konieczność wyjaśnienia przez biegłą, czy wyliczając cenę nieruchomości uwzględniła ona istniejący na niej ogród i jaki procent tej ceny stanowi wartość ogrodu.

W ustnej opinii uzupełniającej biegła wskazała na ograniczenie klimatu akustycznego w pomieszczeniach. Potwierdziła także, iż nieruchomości przyjęte przez nią do badania spełniają wymogi nieruchomości podobnej w stosunku do nieruchomości należącej do powodów, jako że wszystkie działki zabudowane domami jednorodzinnymi na terenie W. stanowią nieruchomości podobne. Biegła stwierdziła również, iż do cech cenotwórczych nie należy ogród, a powierzchnia działki. Wejście w życie uchwały zaś nie wpłynęło na zakres korzystania z ogrodu. Co więcej, biegła zastrzegła, iż obliczona przez nią kwota 15 106 zł stanowi wartość szacunkową, zaś wyliczenie dokładnej kwoty odpowiadającej spadkowi wartości nieruchomości nie jest w tym wypadku możliwe.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania prawidłowości dokonanych przez biegłą obliczeń, dlatego też przyjął wskazaną kwotę jako podstawę rozstrzygnięcia. Tym bardziej ,że żadna ze stron nie wnosiła o powołanie nowego biegłego.

Odnosząc się natomiast do podniesionego przez pozwanego zarzutu braku legitymacji czynnej powódki, wskazać należy, iż nie zasługuje on na uwzględnienie. Strona pozwana podniosła, iż w dacie wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa powódka nie była właścicielką nieruchomości, przedmiotowe roszczenie przysługuje zaś tylko właścicielom w dacie wejścia w życie uchwały. W dniu 6 grudnia 2012 r. natomiast nieruchomość wchodziła w skład majątku osobistego powoda. Zarzut ten należy uznać za spóźniony, jako że zgodnie z treścią art. 207 § 6 zd. pierwsze k.p.c. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy. Sąd podzielił stanowisko strony powodowej w powyższej kwestii, zgodnie z którym regulacje będące podstawą do dochodzenia przedmiotowego roszczenia, to jest art. 129 ust. 2 i 3 ustawy Prawo ochrony środowiska, nie wskazują, iż z określonym w nich odszkodowaniem mogą wystąpić jedynie osoby będące właścicielami nieruchomości w dniu wejścia w życie aktu prawnego wprowadzającego określone ograniczenia. Przepisy te przyznają prawo do wystąpienia z rzeczonym roszczeniem właścicielowi, użytkownikowi wieczystemu, jak również osobie, której przysługuje ograniczone prawo rzeczowe. Nie zawierają natomiast ograniczenia, na które powoływał się pozwany. Nadto trzeba mieć na uwadze, że powódka czyniła nakłady na przedmiotową nieruchomość jeszcze zanim stała się jej współwłaścicielką. Jak zeznała , budowa domu na tej nieruchomości rozpoczęła się już w 2010r. i zakończyła się w marcu 2011r.

W związku z powyższym Sąd zasądził odszkodowanie na rzecz obojga małżonków solidarnie.

Koszty postępowania Sąd rozsądził stosunkowo na podstawie art. 100 k.p.c., przyjmując proporcję zasądzonej kwoty 15 106 zł w stosunku do pierwotnego żądania, czyli 132 385 zł, co dało ułamek 0,114 stanowiący podstawę do wyliczenia kosztów. Opłata sądowa została w całości uiszczona przez powodów w kwocie 6 620 zł. Uwzględniając powyższy ułamek Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 755,30 zł tytułem zwrotu części opłaty sądowej. Również według tej metody Sąd rozliczył koszty opinii biegłych, które wyniosły łącznie 2811,39 zł. Powodowie zapłacili z tego tytułu 2 000 zł, zatem nieuiszczona pozostała kwota 683,51 zł, to jest koszt opinii oraz kwota 127,88 zł będąca kosztem stawiennictwa biegłej na rozprawie, które to koszty zostały pokryte tymczasowo przez Skarb Państwa. Dlatego też Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 490,90 zł solidarnie od powodów oraz kwotę 320,49 zł od pozwanego. O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 w zw. z art. 100 k.p.c. oraz § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 ze zm.).

Nawiązując do cofnięcia przez powodów pozwu o zapłatę w zakresie żądania zapłaty kwoty 31 310 zł tytułem kosztów koniecznych do poniesienia w celu zapewnienia właściwego klimatu akustycznego wskazać należy na przepis art. 203 k.p.c., zgodnie z którym pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Ponadto zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Powodowie cofnęli pozew w zakresie kwoty 31 310 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Sąd uznał, iż cofnięcie pozwu we wskazanym zakresie przez powodów jest dopuszczalne, gdyż bacząc na okoliczności sprawy nie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego oraz nie zmierza do obejścia prawa. W związku z powyższym Sąd umorzył postępowanie, co do kwoty 31 310 zł w trybie art. 355 § 1 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.