Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk

Protokolant: Beata Jaworska

w obecności oskarżyciela publicznego --------------------

po rozpoznaniu w dniach 21 czerwca, 20 lipca i 22 września 2016 roku w W.

sprawy przeciwko M. W.

urodzonej dnia (...) w S.

córce T. i L. z domu N.

obwinionej o to, że:

w dniu 21 listopada 2014 roku ok. godz. 13:15 w W. ul. (...) w C.H. (...) posiadała przy sobie narzędzie przeznaczone do dokonywania kradzieży

to jest o wykroczenie z art. 129§2 kw

orzeka

I obwinioną M. W. uznaje za winną tego, że w dniu 21 listopada 2014 roku ok. godz. 13:15 w W. przy ul. (...) w C.H. (...) posiadała przy sobie narzędzia przeznaczone do dokonywania kradzieży w postaci haczyka i magnesu służących do zdejmowania zabezpieczeń antykradzieżowych z ubrań, co stanowi wykroczenie z art. 129§2 kw i za to na podstawie art. 129§2 kw w zw. z art. 129§1 kw zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza jej karę 1000 (tysiąc) złotych grzywny;

II na podstawie art. 82§3 kpw na poczet wymierzonej obwinionej kary grzywny zalicza okres jej zatrzymania w dniu 21 listopada 2014 roku, przyjmując, iż jeden dzień zatrzymania, z zaokrągleniem do pełnego dnia jest równoważny grzywnie w wysokości 200 (dwieście) złotych;

III na podstawie art. 129§3 kw w zw. z art. 30§ 1-4 kw orzeka przepadek haczyka i magnesu opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz-79/15;

IV na podstawie art. 118 § 1 i 3 kpw zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 570,62 (pięćset siedemdziesiąt złotych 62/100) z tytułu kosztów sądowych, w tym 100 (sto) złotych z tytułu opłaty.

Sygn. akt XI W 11798/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 listopada 2014 roku M. W. wraz ze swoimi znajomymi tj. R. B. oraz M. K. przyjechała z G. do W.. Około godziny 13:15 udała się do sklepu H (...) w Centrum Handlowym (...) przy ulicy (...) w W.. Po wyjściu z tego sklepu i po przekroczeniu bramek antykradzieżowych, z uwagi na podejrzenie popełnienia przez nią kradzieży w tym sklepie, została zatrzymana przez pracownika ochrony. Na miejsce wezwano patrol Policji w osobach funkcjonariusza J. S. i S. D.. Funkcjonariusze zatrzymali kobietę i wezwali ją do dobrowolnego wydania przedmiotów, będących w jej posiadaniu, a mogących pochodzić z przestępstwa lub służących do jego popełnienia. M. W. wydała przedmioty w postaci magnesu oraz haczyka – przedmioty wykonane z metalu, koloru srebrnego, służące do zdejmowania zabezpieczeń antykradzieżowych, a które to kupiła przez Internet i wykorzystywała do zdejmowania zabezpieczeń z ubrań.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia obwinionej złożone przez nią w toku czynności wyjaśniających (k. 66 – 67), częściowo zeznania świadka J. S. złożone przed Sądem (k. 162 – 163), częściowo zeznania świadka S. D. złożone w toku czynności wyjaśniających (k. 27v – 28) oraz przed Sądem (k. 171 – 172), notatkę urzędową (k. 4), protokół zatrzymania obwinionej (k. 10), protokół przeszukania obwinionej (k. 12 – 13), protokół zatrzymania rzeczy (k. 15 – 17), protokół oględzin (k. 47 – 48), zdjęcie (k. 50a).

Obwiniona nie stawiła się na żaden termin rozprawy i nie złożyła wyjaśnień. W toku czynności wyjaśniających przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, ale skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień, dodając jedynie, iż swoją rację chce przedstawić w sądzie.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej, co do tego, że przyznaje się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W obliczu dowodów ujawnionych w sprawie i uznanych bez żadnych wątpliwości za wiarygodne, Sąd nie znalazł powodów do tego, by odmówić w tym zakresie wiary wyjaśnieniom obwinionej.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności w całości zeznania świadka J. S., który jako funkcjonariusz Policji przeprowadził wobec obwinionej interwencję oraz dokonał jej zatrzymania i przeszukania wraz z funkcjonariuszem S. D.. Co prawda, z uwagi na upływ czasu od zdarzenia, świadek nie pamiętał jego szczegółów, niemniej jednak potwierdził treść okazanej mu notatki urzędowej (k. 4), którą sporządził w dniu zdarzenia, a będącą podstawą ustaleń faktycznych Sądu w sprawie niniejszej. Świadek jest osobą obcą dla stron i nie zainteresowaną wynikiem sprawy, wobec czego Sąd nie znalazł powodów do nieuznania zeznań świadka za wiarygodne, są one bowiem logiczne i korespondują z pozostałym ujawnionym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd obdarzył również walorem wiarygodności w całości zeznania świadka S. D., który, jak wspomniano powyżej brał udział w prowadzonej wobec obwinionej interwencji na miejscu zdarzenia. Wobec niepamięci świadka z uwagi na upływ czasu od zdarzenia, odczytano mu jego zeznania złożone w toku czynności wyjaśniających (k. 27v – 28), które potwierdził. Potwierdził również, że obwiniona w oznaczonym dniu posiadała przedmioty w postaci haczyka i magnesu, oraz zeznał, że obwiniona oświadczyła mu, że służą jej one do popełniania kradzieży. Zeznania świadka były spójne i logiczne. Wobec faktu, że świadek jest osobą obcą dla stron i nie jest zainteresowany wynikiem sprawy, Sąd uznał jego zeznania za wiarygodne.

Wobec niezakwestionowania przez żadną ze stron ujawnionych na rozprawie w trybie art. 76 § 1 kpw dowodów w postaci: notatki urzędowej (k. 4), protokołu zatrzymania obwinionej (k. 10), protokołu przeszukania obwinionej (k. 12 – 13), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 15 – 17), protokołu oględzin rzeczy (k. 47 – 48), zdjęcia (k. 50a), karty karnej (k. 69), opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 130 – 132), sprzeciwu od wyroku nakazowego (k. 148), Sąd uznał je za pełnowartościowy i wiarygodny materiał dowodowy. Dokumenty te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby i instytucje. Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.

Czyn z art. 129 § 2 kw popełnia ten, kto wyrabia, posiada lub nabywa narzędzia przeznaczone do dokonywania kradzieży albo kto dostarcza takich narzędzi innym osobom. Karą przewidzianą za popełnienie tego wykroczenia jest kara aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Przepis ten penalizuje posiadanie, nabywanie, wyrabianie narzędzi służących do popełnienia kradzieży lub ich dostarczanie innym osobom. Kradzież należy tu rozumieć szeroko jako wykroczenie ale także jako wszystkie typy przestępstwa kradzieży. Narzędziami są przedmioty, które stanowią wytwór ludzkich rąk przeznaczony do określonego celu. Obwinionej zarzucono czynność sprawczą w postaci posiadania narzędzi przeznaczonych do dokonywania kradzieży. Należy zauważyć, że posiadaniem jest każde fizyczne władztwo nad narzędziem, zarówno wykonywane przez siebie, jak i na rzecz innej osoby. Nie ma znaczenia, w jaki sposób posiadacz narzędzi wszedł w ich posiadanie. Wykroczenie to jest powszechne i może je popełnić każdy. Szczególnym przedmiotem ochrony jest w tym przepisie bezpieczeństwo mienia przed kradzieżą.

M. W. w toku czynności wyjaśniających przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, a wiec do tego, że w dniu 21 listopada 2014 roku około godziny 13:15 w W. przy ul. (...) w C.H. (...) posiadała przy sobie narzędzie przeznaczone do dokonywania kradzieży, to jest do popełnienia wykroczenia, którego znamiona zostały opisane w art. 129 § 2 kw. Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie niniejszej pozwalają na bezsporne stwierdzenie, iż obwiniona popełniła zarzucany jej czyn. Opis tego czynu w czynie przypisanym Sąd uściślił, wskazując, iż nie było to jedno narzędzie, a narzędzia w postaci haczyka i magnesu, służących do zdejmowania zabezpieczeń antykradzieżowych z ubrań. W ocenie Sądu obwiniona wypełniła swoim zachowaniem znamiona wykroczenia określonego w art. 129 § 2 kw.

Dodać ponadto należy, iż w zakresie popełnionego czynu obwiniona wypełniła także ustawowe znamię winy, rozumiane jako możliwość przypisania jej popełnienia wykroczenia. Ma ku temu wymagany prawem wiek. Jednocześnie brak jest negatywnych przesłanek, których zaistnienie wykluczałoby możliwość przypisania M. W. winy, takich jak na przykład niemożność rozpoznania znaczenia swojego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem wskutek choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych. Co prawda Sąd w toku postępowania, z uwagi na to, że obwiniona w przeszłości cierpiała na depresję i leczyła się w (...), powziął wątpliwość, co do tego, czy czyn obwinionej został popełniony w warunkach wyłączenia lub znacznego ograniczenia zdolności rozpoznania jego znaczenia lub kierowania swoim postępowaniem, niemniej jednak z przeprowadzonej przez biegłego psychiatrę opinii jasno wynika, iż takie warunki nie zaistniały, zaś zdolność obwinionej do rozpoznawania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem w chwili popełnienia czynu była zachowana.

Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary. W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, iż przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Czyn obwinionej godzi w dobro jakim jest bezpieczeństwo mienia przed kradzieżą. Jak wynika z materiału dowodowego ujawnionego w sprawie obwiniona posiadała narzędzia służące do popełniania kradzieży i jak wynika z zeznań świadków, twierdziła, że z nich korzysta. Wobec powyższych rozważań bez wątpienia należy stwierdzić, iż czyn obwinionej był społecznie szkodliwy.

Art. 5 Kodeksu wykroczeń stanowi, iż wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, chyba, że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wykroczenie umyślne. Zgodnie z art. 6 § 1 Kodeksu wykroczeń wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. Zaznaczyć należy, że M. W. zgodnie z tym, co ustalono w toku postępowania przed Sądem, wystąpiła przeciwko przepisom kodeksu wykroczeń umyślnie. Nie ulega bowiem wątpliwości, że obwiniona doskonale zdawała sobie sprawę z tego, do czego służą posiadane przez nią narzędzia i przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.

Za popełnienie wykroczenia z art. 129 § 2 kw ustawodawca przewidział karę aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy na podstawie art. 129 § 2 kw w zw. z art. 129 § 1 kw Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w wysokości 1000 (tysiąc) złotych. Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 33 § 2 kw, tj. właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionej, jej stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionej, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem, w odniesieniu do okoliczności tej konkretnej sprawy. Sąd zważył w pierwszej kolejności, że czyn którego dopuściła się obwiniona jest społecznie szkodliwy. Wziął również pod uwagę, jako okoliczność łagodzącą fakt, że obwiniona w przeszłości nie była karana za podobne wykroczenia lub przestępstwa. Sąd zważył także na potrzebę zdecydowanej reakcji wymiaru sprawiedliwości wobec osób dopuszczających się takiego typu wykroczeń. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę stopień winy obwinionej, jak również cele zapobiegawcze, w tym także wychowawcze jakie kara ma w stosunku do sprawcy osiągnąć. W ocenie Sądu wymierzona kara spowoduje, że obwiniona nie będzie dokonywała takich czynów w przyszłości.

Mając powyższe na uwadze powyższe Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny należycie wyważa okoliczności obciążające i łagodzące oraz będzie stanowiła odpowiednie ostrzeżenie dla obwinionej na przyszłość oraz spowoduje, że obwiniona będzie przestrzegała porządku prawnego, wyrażając szacunek do cudzej własności.

Z uwagi na fakt, że w sprawie niniejszej obwiniona w dniu 21 listopada 2014 roku była zatrzymana, Sąd, na podstawie art. 82 § 3 kpw, zaliczył jej okres zatrzymania w tym dniu na poczet wymierzonej kary grzywny, przyjmując iż jeden dzień zatrzymania, z zaokrągleniem do pełnego dnia, jest równoważny grzywnie w wysokości 200 (dwieście) złotych.

Ponadto, będąc zobligowanym przez ustawodawcę, Sąd, na podstawie art. 129 § 3 kw w zw. z art. 30 § 1 – 4 kw orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci haczyka i magnesu, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz-79/15 (k. 70).

Na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269) oraz opłatę w wysokości 100 (sto) złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.). Sąd obciążył obwinioną również kosztami wydania opinii biegłego psychiatry w łącznej kwocie 370,62 (trzysta siedemdziesiąt i 62/100) złotych. Sąd uznał, iż warunki rodzinne i materialne obwinionej pozwalają na uiszczenie przez obwinioną kosztów sądowych w pełnej wysokości.