Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Smulewicz

Protokolant: Karolina Kowalczyk, Barbara Korżyńska, Karolina Szczęsna

po rozpoznaniu ba rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 roku, 9 lutego 2016 roku, 4 kwietnia 2016 roku, 31 maja 2016 roku oraz 26 października 2016 roku w W.

sprawy J. T.

córki J. i J. z domu W.

urodzonej dnia (...) we W.

obwinionej o to, że:

w dniu 23 grudnia 2014 roku ok. godz. 16:00 w W. na ulicy (...), kierując samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...), spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, potrącając przechodzącą panią J. Z.,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw;

orzeka:

I.  obwinioną J. T. uznaje za winną tego, że w dniu 23 grudnia 2014 roku, ok. godz. 16:00 w W. na ulicy (...), kierując samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...) zbliżając się do przejścia dla pieszych, nieumyślnie nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa przechodzącej przez to przejście pieszej J. Z., potrącając ją, w wyniku, czego piesza doznała obrażeń ciała na czas nie przekraczający 7 dni oraz uszkodzeniu uległ pojazd kierowany prze obwinioną, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co stanowi wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje ją, zaś na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionej karę grzywny w wysokości 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 86 § 3 kw w zw. z art. 29 § 1 i § 2 kw orzeka wobec obwinionej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześć) miesięcy;

III.  na podstawie art. 29 § 3 kw zobowiązuje obwinioną do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów - prawa jazdy,

IV.  Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2167,84 (dwa tysiące sto sześćdziesiąt siedem i 84/100) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 5022/15

UZASADNIENIE

J. T. została obwiniona o to, że w dniu 23 grudnia 2014 roku ok. godz. 16:00 w W. na ulicy (...), kierując samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...), spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, potrącając przechodzącą panią J. Z., tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 grudnia 2014 roku, około godziny 16:00, J. Z. szła chodnikiem, biegnącym równolegle do linii tramwajowej, po lewej stronie ul. (...) w W. w kierunku Placu (...).

Dowód: zeznania J. Z. k. 20, 99

W tym samym czasie, J. T. prowadziła samochód osobowy marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), poruszając się ul. (...), w kierunku Placu (...).

Dowód: częściowo wyjaśnienia J. T. k. 46, 98

J. Z., po dojściu do Placu (...) skręciła w prawo na przejście dla pieszych przez jezdnię ulicy (...), w kierunku stacji metra (...).

Dowód: zeznania J. Z. k. 20, 99

J. T., po przejechaniu Placu (...), poruszając się dalej w kierunku Placu (...), zjechała w ul. (...) zajmując lewy pas jezdni i kontynuowała jazdę, wjeżdżając na przejście dla pieszych, w chwili gdy J. Z., znajdowała się na nim 5,4m od prawej krawędzi jezdni – patrząc w kierunku Pl. (...). Doszło do kontaktu pojazdu z pieszą. W chwili zderzenia kierująca C., J. T. rozpoczęła hamowanie i następnie pojazd zatrzymał się w odległości 6 metrów za przejściem dla pieszych.

Dowód : opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków k. 180-208, uzupełniająca opinia ustna k. 237, szkic miejsca k.8, protokół oględzin k. 10-11, materiał poglądowy k. 26-28

Po uderzeniu przez samochód prowadzony przez J. T., J. Z. upadła na jezdnię. Wskutek uderzenia samochodu doznała urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu (bez zaburzeń neurologicznych, zmian pourazowych OUN i kości czaszki) oraz stłuczenia kolana lewego, barku lewego i ręki lewej, które to obrażenia stanowiły rozstrój zdrowia na okres nieprzekraczający 7 dni.

Dowód: karta wypisowa k. 23, opinia sądowo lekarska k. 32

Na skutek kolizji z pieszą, w samochodzie marki C. (...) uszkodzeniu uległa maska pojazdu oraz stłuczona została szyba czołowa.

Dowód: protokół oględzin pojazdu k. 12-13, materiał poglądowy k. 26-28

W momencie zdarzenia, J. T. była trzeźwa.

Dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości k. 14, świadectwo wzorcowania k., 15

Obwiniona J. T. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wskazała, że poruszała się ul. (...) bardzo ostrożnie i bardzo wolno, dlatego że panowały złe warunki drogowe – było ciemno, była ulewa oraz była zła pogoda. Ponadto, obwiniona wskazała, że poruszała się bardzo wolno nawet już po tym, jak przejechała przez przejście dla pieszych i bardzo uważnie obserwowała drogę. W pewnym momencie usłyszała uderzenie, puknięcie, po którym zatrzymała pojazd i zobaczyła leżącą kobietę. Obwiniona wskazywała również, że piesza nie poruszała się po przejściu, ale już za nim oraz że przechodziła przez przejście dla pieszych z drugiego kierunku niż sama wskazywała.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej jedynie w tej części, w której potwierdziła ona, że poruszała się ul. (...) w stronę Placu (...). W tej części wyjaśnienia J. T. były spójne, logiczne i znajdowały oparcie w pozostałym materiale dowodowym – przede wszystkim w protokole oględzin miejsca zdarzenia, materiale poglądowym i opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

Za niewiarygodne, natomiast Sąd uznał wyjaśnienia obwinionej w pozostałym zakresie, a zatem dotyczące wskazania przez obwinioną, że poruszała się bardzo ostrożnie i dokładnie obserwując drogę. W tym zakresie wyjaśnienia te są sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z okolicznościami wynikającymi z zeznań świadka oraz analizą biegłego zawartą w opinii.

Sad dał wiarę zeznaniom J. Z. w całości. Wprawdzie świadek nie była w stanie podać żadnych okoliczności związanych bezpośrednio z samą kolizją, to jednak w sposób spójny i logiczny, opisała, że poruszała się chodnikiem po lewej stronie ul. (...) w kierunku Placu (...), po czym skręciła w prawo na przejście dla pieszych. Zeznania świadka były w ocenie Sądu spójne, logiczne, szczegółowe i brak było podstaw do ich kwestionowania. Ponadto, wersja prezentowana przez pokrzywdzoną znajdowała potwierdzenie w opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

Sąd nie oparł się na zeznaniach świadków J. K. i K. J., ustalając sam przebieg zdarzenia. Osoby te, będące funkcjonariuszami Policji, nie były bezpośrednimi świadkami zdarzenia objętego niniejszym postępowaniem, a nadto nie były w stanie podać żadnych okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie. Z tych też względów, Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie niniejszej nie oparł się na powyższych osobowych źródłach dowodowych.

Sąd w pełni podzielił wnioski sformułowane w pisemnej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych A. A.. Biegły sporządził ją w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy, po przeprowadzeniu jego szczegółowej analizy. Wywód zaprezentowany w opinii jest logiczny, a co równie ważne – zrozumiały dla osoby nieposiadającej wiadomości specjalnych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Biegły sporządzający opinię przeanalizował przebieg zdarzenia w dwóch wariantach, uwzględniając zarówno wersję podawaną przez pokrzywdzoną, jak i obwinioną, szczegółowo je analizując i wyjaśniając, która z nich jest bardziej prawdopodobna. Opinia jest wewnętrznie spójna i jasna, zaś biegły w uzupełniającej opinii ustnej, wyczerpująco udzielił odpowiedzi na wszystkie zadawane mu przez strony pytania. Lektura opinii nie wzbudzała jakichkolwiek wątpliwości co do obiektywizmu, fachowości oraz profesjonalizmu jej autora. W konsekwencji zasługiwała ona na obdarzenie zaufaniem Sądu i istotnie przyczyniła się do ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Z tych samych względów Sąd oparł się na opinii sądowo-lekarskiej sporządzonej przez dr n. med. Z. M.. Biegły w sposób precyzyjny wskazał jakich obrażeń doznała pokrzywdzona. W ocenie Sądu wnioski zawarte w sporządzonej opinii są wyczerpujące, spójne i pełne w rozumieniu art. 201 k.p.k. Opinia ta nie była przy tym kwestionowana przez strony, zaś Sąd nie znalazł ku temu podstaw z urzędu.

Nie budziła wątpliwości również wiarygodność pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie w postaci dokumentów wskazanych powyżej. Zostały one sporządzone w przewiedzianej prawem formie, przez uprawnione do tego podmioty, w granicach ich uprawnień. Nie nosiły one cech przerobienia lub podrobienia, a Sąd z urzędu nie dopatrzył się jakichkolwiek innych okoliczności mogących negatywnie rzutować na ich wiarygodność. Strony nie kwestionowały autentyczności ani treści wyżej wymienionych dokumentów, wobec czego zasługiwały one na wiarę.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia faktyczne oraz ich analizę, należy stwierdzić, iż obwiniona J. T. w dniu 23 grudnia 2014 roku, ok. godz. 16:00 w W., na ul. (...), kierując samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...) zbliżając się do przejścia dla pieszych, nieumyślnie nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeńs6wa przechodzącej przez to przejście pieszej J. Z., potrącając ją, w wyniku czego piesza doznała obrażeń ciała na czas nieprzekraczający 7 dni oraz uszkodzeniu uległ pojazd kierowany przez obwinioną, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw, a zatem iż obwiniona popełniła zarzucany jej we wniosku o ukaranie czyn.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) uczestnik ruchu obowiązany jest zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. W rozumieniu tego przepisu przez działanie rozumie się również zaniechanie. Powinność zachowania „szczególnej ostrożności” przewidziana w niektórych przepisach ustawy, nakłada na uczestnika ruchu obowiązek zwiększenia uwagi, wzmożenia koncentracji i zachowywania się w taki sposób, by możliwe było odpowiednio szybkie reagowanie. Jednym z przepisów przewidujących taki obowiązek jest art. 26 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu. Dla przypisania omawianego wykroczenia niezbędne jest ustalenie, że w konsekwencji niezachowania należytej ostrożności doszło do wystąpienia skutku w postaci realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli ryzyka zaistnienia wypadku lub kolizji.

W świetle ustalonego w sprawie stanu faktycznego oraz powyższych rozważań stwierdzić należy, że zachowanie J. T. wypełniło znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Jej czyn był przy tym bezprawny, szkodliwy społecznie a ponadto nie zachodziły okoliczności wyłączające jej winę.

W ocenie Sądu, nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym podawane przez obwinioną okoliczności, poruszała się bardzo wolno i ostrożnie oraz uważnie obserwowała drogę i jej otoczenie. Zauważyć należy, że gdyby w istocie obwiniona obserwowała jezdnię ul. (...), musiałaby wcześniej zauważyć pokrzywdzoną na przejściu do pieszych, a nie, jak sama wskazała – dopiero po usłyszeniu odgłosu uderzenia. Nie sposób było również przyjąć, że piesza wtargnęła na jezdnię. Zebrany materiał dowodowy wskazuje, że do potrącenia pieszej doszło na lewym pasie jezdni, to jest po przejściu przez J. Z. całego prasa prawego jezdni oraz części lewego – tj. łącznie dystansu 5,4 metra. Powyższa okoliczność wskazuje na to, że piesza znajdowała się na przejściu już od pewnego czasu, co umożliwiało zauważenie jej przez kierującą samochodem osobowym, gdyby ta zachowała zwykłą ostrożność i rzeczywiście obserwowała drogę i jej okolice.

W ocenie Sadu, nie potwierdziły się, również te wyjaśnienia obwinionej, w których twierdziła ona, że do potrącenia pieszej doszło już po przejechaniu przez kierującą przejścia dla pieszych, nawet po przejechaniu dalej kilku metrów. Przeciwko tym twierdzeniom przemawiały, zarówno protokół oględzin miejsca wypadku i materiał poglądowy, jak również zeznania J. Z., którym Sąd dał wiarę, a w których stwierdziła ona, że skręcając z chodnika weszła na przejście dla pieszych. Również biegły z zakresu rekonstrukcji wypadków, wskazał, że wersja podawana przez obwinioną jest o wiele mniej prawdopodobna, niż ta, według której piesza w momencie zderzenia znajdowała się na przejściu dla pieszych. Z tych samych względów, Sąd nie podzielił również twierdzeń obwinionej, jakoby piesza poruszała się z lewej na prawą stronę, a nie jak ustalono z prawej na lewą, zaś obrażenia przez nią doznane nie powstały w wyniku uderzenia przez pojazd, lecz w wyniku upadku na jezdnię. Zdaniem Sądu powyższe twierdzenia stanowiły jedynie linię obrony obwinionej i nie znajdowały żadnego oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Z opinii sądowo-lekarskiej i dokumentacji medycznej wynika jednoznacznie, że pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w przeważającej mierze po lewej stronie jej ciała, co w zestawieniu z powstałymi uszkodzeniami pojazdu świadczyło jednoznacznie o tym, że piesza została uderzona z lewej strony, co z kolei nakazuje przyjąć, że przechodziła ona z prawej na lewą stronę jezdni, patrząc z punktu widzenia obwinionej. Sąd miał na uwadze, że w określonych okolicznościach jest możliwe, aby samo uderzenie nie spowodowało u pieszego żadnych obrażeń, to jednak na gruncie sprawy niniejszej, taka sytuacja nie miała miejsca.

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy, kierując się zasadami prawidłowego rozumowania, wskazać należało, że do powstania rozstroju zdrowia J. Z. doszło bezpośrednio w wyniku kontaktu z samochodem obwinionej, nie zaś w wyniku upadku na jezdnię. Wynika to jednoznacznie z analizy umiejscowienia i charakteru obrażeń pokrzywdzonej, jak również stwierdzonych uszkodzeń pojazdu C. (...).

Przyjęcie wersji obrony, iż pokrzywdzona wbiegła na jezdnię, od lewej strony pojazdu kierowanego przez obwinioną, skutkowałoby przyjęciem ustaleń sprzecznych z ustaleniami faktycznymi wynikającymi z uznanych za wiarygodne i pełnowartościowe dowody, jak również sprzecznych z logiką i prawami fizyki. Prowadziłoby, bowiem do ustalenia, iż pokrzywdzona wbiegając na jezdnię od lewej strony pojazdu obwinionej, następnie zostaje uderzona w prawą stronę ciała, nie doznając w tym momencie żadnych obrażeń, przy czym siła uderzenia jest na tyle duża, że wgnieciona zostaje maska samochodu oraz stłuczona jego przednia szyba, a następnie pokrzywdzona upada na jezdnię lewą strona ciała i wówczas doznaje wszystkich, ocenionych jako powstałe w tym zdarzeniu, obrażeń. Bądź skutkowałoby to przyjęciem, iż w trakcie uderzenia ciało pieszej zostaje jednocześnie obrócone tak, że będąc uderzona w prawą część ciała, doznaje obrażeń po lewej stornie. Jak stwierdzono powyżej, taki przebieg zdarzeń jest sprzeczny z obiektywnymi, prawami fizyki – kinetyki, tym samym należy go wykluczyć.

Poza sporem pozostaje, że ulica (...) w W. jest drogą publiczną w rozumieniu ustawy o Drogach publicznych. Obwiniona w dniu 23 grudnia 2014 r., po minięciu Placu (...) kierując samochodem osobowym, nie zachowała należytej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa pieszej J. Z. znajdującej się na przejściu dla pieszych. Czyn ten niewątpliwie należy uznać za naruszenie art. 26 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, kwalifikujące się jako niezachowanie należytej ostrożności w rozumieniu art. 86 § 1 kw. J. T., zbliżając się do przejścia dla pieszych powinna była upewnić się, czy nie znajduje się na nim pieszy, któremu winna była ustąpić pierwszeństwa.

W realiach niniejszej sprawy kierująca samochodem osobowym nie spełniła powyższego obowiązku i wskutek niezachowania ostrożności i nienależytej obserwacji drogi potrąciła pieszą J. Z. znajdującą się na przejściu dla pieszych. W ocenie Sądu, oczywiste jest że w przypadku zaistnienia kolizji drogowej, co miało miejsce w sprawie niniejszej, doszło do powstania skutku, o którym mowa w art. art. 86 § 1 kw, to jest spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym”.

Sąd przypisując obwinionej odpowiedzialność za popełniony czyn uznał jednocześnie, że dopuściła się ona go nieumyślnie. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 5 kw wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, chyba że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wykroczenie umyślne. Wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi (art. 6 § 1 kw). Wykroczenie nieumyślne zachodzi, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. W niniejszej sprawie nie było podstaw sądzić, że J. T. celowo, nie ustąpiła pierwszeństwa pieszej. Jak sama obwiniona wskazywała, J. Z. zauważyła dopiero po tym, jak usłyszała odgłos uderzenia. W sytuacji zatem, gdy obwiniona nie widziała pieszego na przejściu, a do naruszenia zasad obowiązujących w ruchu drogowym doszło wskutek nienależytej obserwacji drogi i niezachowania ostrożności, stwierdzić należało, że obwiniona zarzucany jej czyn popełniła nieumyślnie.

Sąd stwierdził jednocześnie, że w sprawie niniejszej nie zaistniało żadne okoliczności, które wyłączałyby winę po stronie obwinionej. J. T. jest osobą dorosłą i zdolną do podejmowania samodzielnych decyzji. W zaistniałym stanie faktycznym brak było podstaw do przyjęcia, że obwiniona nie mogła zachować należytej ostrożności i obserwowania przejścia dla pieszych. W związku z powyższym, wina obwinionej nie budziła wątpliwości Sądu.

Za popełnione wykroczenie Sąd na podstawie art. 86 § 1 kw oraz art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył obwinionej karę 1200 zł grzywny. Zważywszy na granice, w jakich ta kara mogła być orzeczona w niniejszej sprawie (od 20 zł do 5.000 zł), grzywna w wysokości 1200 zł nie jawi się jako nadmiernie surowa, zwłaszcza przy uwzględnieniu stopnia winy, szkodliwości społecznej oraz powstałej szkody. Zdaniem sądu stopień zawinienia oraz społecznej szkodliwości popełnionego wykroczenia był wysoki. Nadto, należało mieć na uwadze, że wskutek zachowania obwinionej, pokrzywdzona doznała rozstroju zdrowia w postaci urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu oraz stłuczenia kolana lewego, barku lewego i ręki lewej. Choć odniesione przez J. Z. obrażenia nie pozostawiły trwałych skutków, to jednak Sąd miał na uwadze, że wiązały się one z bólem i dolegliwościami związanymi z leczeniem.

W tym stanie rzeczy, kwota 1200 zł z jednej strony będzie możliwa do uiszczenia przez obwinioną, z drugiej zaś powinna ona spełnić cele wychowawcze oraz zapobiegawcze.

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 86 § 3 kw w zw. z art. 29 § 1 i 2 kw orzekł wobec obwinionej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy. W ocenie Sądu, rażące naruszenie obowiązujących zasad w ruchu drogowym przez obwinioną jednoznacznie wskazuje, że stanowi ona niebezpieczeństwo dla innych jego uczestników. Sąd miał na uwadze, iż tego rodzaju zdarzenia stwarzają bardzo duże zagrożenie dla uczestników ruchu, ze względu na dysproporcję siły, w konfrontacji pojazdu z człowiekiem – pieszym. W takich sytuacjach pieszy jest praktycznie bezbronny. W ocenie Sadu okres 6 miesięcy będzie wystarczający i powinien skłonić obwinioną do wyciągnięcia prawidłowych wniosków z zaistniałego zdarzenia i prowadzenia pojazdów mechanicznych w przyszłości w ten sposób, aby uniknąć tego rodzaju zdarzeń. Jednocześnie, na podstawie art. 29 § 3 kw Sąd zobowiązał obwinioną do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów, tj. prawa jazdy.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw, 627 kpk, w zw. z art. 119 kpw wobec wydania wyroku skazującego Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.167,84 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 120 złotych tytułem opłaty. Na koszty postępowania składała się kwota 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków, kwota 1879,74 złotych tytułem wynagrodzenia dla biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych za sporządzenie opinii oraz kwota 168,10 złotych tytułem wynagrodzenia za złożenie ustnej opinii uzupełniającej na rozprawie. Wysokość opłaty Sąd ustalił z kolei na podstawie art. 21 pkt 2) w zw. z art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.