Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku R. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w W.

o odsetki

na skutek odwołania R. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z dnia 20 stycznia 2016 r.

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy prawo do wypłaty odsetek od wyrównania renty za okres od dnia 29 maja 2012 roku do dnia zapłaty ustalonego decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 27 lutego 2015 roku.

Sygn. akt V U 261/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 stycznia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział (...) w W. odmówił wnioskodawcy R. O. prawa do wypłaty odsetek od przyznanego świadczenia rentowego, ponieważ akta na podstawie, którym organ miał wykonać wyrok Sądu wpłynęły w dniu 23 lutego 2015 roku, natomiast należne wyrównanie wnioskodawca otrzymał w dniu 12 marca 2015 roku, w związku z tym organ rentowy dotrzymał 30 dniowego terminu na wypłacenie świadczenia.

W odwołaniu z dnia 22 marca 2016 roku wnioskodawca R. O. wniósł o zmianę decyzji i przyznanie odsetek ustawowych od wypłaconego wyrównania świadczenia rentowego, za okres od dnia 29 maja 2012 roku do dnia 31 marca 2015 roku..

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił

następujący stan faktyczny:

R. O. urodzony w dniu (...) był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 czerwca 2008 roku do 30 listopada 2009 roku.

(dowód: decyzja z dnia 21 czerwca 2010 roku, k. 94 akt ZUS t. IV)

W dniu 29 maja 2012 roku R. O. złożył do organu rentowego wniosek o ponowne ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 1-3v akt ZUS t. III)

Orzeczeniem z dnia 11 września 2012 roku Lekarz Orzecznik ZU po rozpoznaniu cukrzycy typu II leczonej insuliną z rozpoczynającą się polineuropatią oraz nadciśnienia tętniczego, stwierdził, że wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji. Uzasadniając swoją opinie lekarz stwierdził, że u wnioskodawcy występuje wygórowanie glikemii oraz nasilone powikłania cukrzycowe z HA, lecz brak jest udokumentowanych powikłań narządowych i objawów niewydolności serca.

(dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, k. 30-30v dokumentacji medycznej)

W związku ze sprzeciwem skarżącego wniesionym dnia 24 września 2012 roku, Komisja Lekarska ZUS w opinii wydanej dnia 23 listopada 2012 roku po rozpoznaniu tożsamych schorzeń orzekła, iż ubezpieczony może wykonywać pracę zarobkową zgodną z poziomem posiadanych kwalifikacji.

(dowód: sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika, k. 32 dokumentacji medycznej, opinia Komisji Lekarskiej ZUS, k. 42-44 dokumentacji medycznej)

Decyzją z dnia 15 stycznia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. Wydział (...) odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: decyzja z dnia 15 stycznia 2013 roku, k. 164 akt ZUS)

Dnia 4 lutego 2013 roku wnioskodawca wniósł odwołanie od ww. decyzji.

(dowód: odwołanie od decyzji organu rentowego, k. 4 akt sprawy 604/13)

Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. XIV U 604/13 na podstawie opinii biegłego diabetologa oraz neurologa ustalił, że u wnioskodawcy występuje cukrzyca typu II oraz polineuropatia cukrzycowa bolesna, które to schorzenia powodują częściową niezdolność wnioskodawcy na stałe.

Z tych względów wyrokiem z dnia 20 maja 2014 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. XIV U 604/13, zmienił zaskarżoną decyzję z 15 stycznia 2013 roku, w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 29 maja 2012 roku na stałe.

(dowód: wyrok z dnia 20 maja 2014 roku, sygn.. XIV 604/13, k. 113-120 akt sprawy sygn. XIV 604/13)

Organ rentowy zaskarżył ww. wyrok dnia 26 czerwca 2014 roku, składając apelację do Sądu Apelacyjnego w Warszawie.

(dowód: apelacja organu rentowego, k. 135 akt sprawy sygn. XIV 604/13)

Postanowieniem z dnia 22 lipca 2014 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydziału Ubezpieczeń Społecznych odrzucił apelację organu rentowego.

(dowód: apelacja organu rentowego, k. 129 akt o sygn.. XIV U 604/13, postanowienie z z dnia 22 lipca 2014 roku, k.138 akt o sygn.. XIV U 604/13)

Zażalenie ZUS na postanowienie o odrzuceniu apelacji zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 grudnia 2014 roku.

(dowód: postanowienie z dnia 8 grudnia 2014 roku o sygn. III AUz 164/14, k. 187 akt ZUS t. IV)

Akta rentowe wnioskodawcy wraz z prawomocnym wyrokiem wpłynęły do ZUS w dniu 19 lutego 2015 roku.

(dowód: potwierdzenie doręczenia, k. 187 akt ZUS t. IV)

Decyzją z dnia 27 lutego 2015r. organ rentowy w wykonaniu prawomocnego wyroku z dnia 20 maja 2014 roku o sygn. XIV 604/13 przyznał skarżącemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe wraz z wyrównaniem należności za okres od 29 maja 2012 roku do 31 marca 2015 roku w kwocie 19.518,81 złotych.

(dowód: decyzja z dnia 27 lutego 2015 roku, k. 226 akt ZUS t. IV)

W dniu 20 marca 2015 roku wnioskodawca złożył odwołanie, w którym zakwestionował prawidłowość decyzji z dnia 27 lutego 2015 roku domagając się przyznania odsetek ustawowych.

(dowód: odwołanie wnioskodawcy, k. 2 akt ZUS t. V)

W dniu 8 października 2015 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydał postanowienie, w którym przekazał do rozpoznania organowi rentowemu, zawarte w odwołaniu żądanie wnioskodawcy o wypłatę odsetek.

(dowód: postanowienie z dnia 8 października 2015 roku, k. 29 akt ZUS t. V)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Przedmiotem sprawy jest prawo ubezpieczonego do odsetek z tytułu opóźnienia w przyznaniu i wypłacie należnego mu świadczenia rentowego.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j.t. Dz.U. 2009 r., Nr 205, poz. 1585 z zm.) jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Cytowany przepis stanowi podstawę do przyznania osobie ubezpieczonej odsetek, w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego, w razie nie ustalenia dla niej w terminie prawa do świadczenia lub też jego niewypłacenia. Ustawodawca zastrzegł jednakże, że nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłacie świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności.

W przypadku świadczeń rentowych terminy ustalenia praw do tych świadczeń lub ich wysokości określa art. 118 ust. 1 i ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z zm.). Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

W myśl natomiast ust. 1a art. 118 ustawy w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Z treści tych przepisów wynika, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych ma 30 dni na wydanie prawidłowej decyzji licząc od chwili wyjaśnienia ostatniej niezbędnej okoliczności, rozumianej, jako ostatni fakt konieczny z punktu widzenia przesłanek nabycia prawa, do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. W przypadku, gdy prawo zostaje przyznane orzeczeniem Sądu, ów 30 dniowy termin jest liczony od momentu doręczenia wyroku, ale jedynie wówczas, gdy ustalenie prawa do świadczenia dopiero w postępowaniu sądowym nie było następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność organ rentowy. W przeciwnym wypadku, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy, termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia.

Przez nieustalenie prawa do świadczenia, o którym mowa w art. 85 ustawy systemowej należy rozumieć zarówno niewydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznanie świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania ( tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2001 r., II UKN 402/00, OSNAPiUS 2002 nr 20 poz. 501).

W wyroku z dnia 25 stycznia 2005 r. w sprawie I UK 159/04 (opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2005, Nr 19, poz. 308, str. 900) Sąd Najwyższy stwierdził: że „wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa”.

W tym przypadku zachodzi sytuacja, gdy do wydania przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia doszło mimo, że było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem. Jednocześnie użyty w przepisach zwrot "okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności" jako wyłączający obowiązek wypłaty odsetek należy rozumieć w ten sposób, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest obowiązany do wypłaty odsetek nie tylko wtedy, gdy nie ponosi winy w opóźnieniu, lecz także wtedy, gdy opóźnienie w ustaleniu i wypłacie prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego jest skutkiem innych przyczyn, niezależnych od ZUS (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2012 r., III UK 110/11, LEX nr 1227452).

Jednocześnie należy podnieść, że brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o której mowa w art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia (por. uchw. SN z dnia 24 marca 2011 r., I UZP 2/11, opubl. Biul.SN 2011/3/25, M.P.Pr. 2011/9/493).

W judykaturze dokonuje się kwalifikacji błędów organu rentowego na błędy w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędy w ustaleniach faktycznych, będące skutkiem naruszenia przepisów proceduralnych. Błąd w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa ma miejsce wówczas, gdy organ rentowy wydaje decyzję odmawiającą ustalenia prawa, z uwagi na błędną interpretację relewantnych przepisów prawa w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym. W takiej sytuacji sąd nie uzupełnia ustaleń faktycznych dokonanych przez organ rentowy. Natomiast do błędu w ustaleniach faktycznych dochodzi wówczas, gdy przyznanie prawa do świadczenia nastąpi na skutek ustaleń faktycznych sądu, a jednocześnie ZUS mógł w ramach przyznanych mu kompetencji w pełni ustalić potrzebny stan faktyczny. Innymi słowy, w sytuacji gdy zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które ponosi on odpowiedzialność (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2009 r., (...) UK 345/08, OSNP 2010, nr 23-24, poz. 293).

W sprawie XIV U 604/13 toczącej się na skutek odwołania R. O. od decyzji organu rentowego z dnia 15 stycznia 2013 roku, odmawiającej mu prawa do renty, spór pomiędzy stronami sprowadzał się do ustalenia, czy wnioskodawca był osobą częściowo niezdolną do pracy. Nie ulegało przy tym wątpliwości, że schorzeniem, które determinowało stan zdrowia skarżącego była cukrzyca typu II z powikłaniami w postaci bolesnej neuropatii. W związku z tym Sąd Okręgowy w Warszawie na podstawie opinii biegłego z zakresu diabetologii oraz neurologii wyrokiem z dnia 20 maja 2014 roku w sprawie XIV U 604/13, zmienił decyzję organu rentowego z dnia 15 stycznia 2013 roku i przyznał wnioskodawcy prawo do dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, na okres od dnia złożenia wniosku tj. 29 maja 2012 roku, na stałe. Wskazani wyżej biegli dysponowali w postępowaniu sądowym w sprawie V U 604/13 tymi samymi dowodami w postaci dokumentacji medycznej, którymi dysponował organ rentowy. W toku postępowania sądowego skarżący nie złożył nowej, nieznanej uprzednio organowi rentowemu, dokumentacji medycznej.

Biegli diabetolog oraz neurolog po przebadaniu wnioskodawcy, zapoznaniu się z tożsamą, co organ rentowy dokumentacją medyczną oraz stwierdzeniu tych samych schorzeń, co lekarz orzecznik ZUS i komisja lekarska ZUS, odmiennie ocenili wpływ występujących u wnioskodawcy schorzeń na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

Nie ulega żadnych wątpliwości, że dowody pozwalające na ustalenie uprawnień wnioskodawcy do renty z tytułu niezdolności do pracy, w szczególności dokumentujące stan jego zdrowia, zostały złożone przez ubezpieczonego już na etapie postępowania rentowego. Skoro wnioskodawca na etapie postępowania przed organem rentowym złożył pełną dokumentację, która pozwalała ustalić jego prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, to daje to podstawę do uznania, że organ rentowy odmawiając ubezpieczonemu prawa do renty postąpił niezgodnie z prawem. Organ rentowy mimo bowiem, że prawidłowo ustalił stan zdrowia wnioskodawcy (analogicznie jak biegli sądowi), to popełnił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że występująca u skarżącego cukrzyca typu II z objawami polineuropatii cukrzycowej, nie czynią go częściowo niezdolnym do pracy zgodnej z kwalifikacjami zawodowymi.

Tymczasem biegły diabetolog stwierdził, że występująca u wnioskodawcy od 2007 roku cukrzyca z powikłaniami ( która od początku była leczona insuliną) oraz polineuropatia, (która od 2012 roku ma postać bolesną) pozbawia wnioskodawcy możliwości wykonywania pracy zgodnej z jego kwalifikacjami na stałe. Wnioskodawca wymaga wysokich dawek insuliny, występują u niego hipoglikemie i w związku z tym, ryzyko ciężkiego niedocukrzenia jest wysokie.

Biegły neurolog potwierdził, że odwołujący ma ewidentne powikłania neurologiczne w przebiegu cukrzycy insulinozależnej. Ubezpieczony przyjmuje wysokie dawki insuliny oraz leki przeciwnadciśnieniowe, a mimo to nie udało się znormalizować poziomu cukru do granic fizjologicznych, ani istotnie zmniejszyć ciśnienia tętniczego krwi. Odwołujący wymaga leczenia w warunkach szpitalnych celem odpowiedniego ustawienia dawki insuliny, sposobu i czasu jej podawania oraz prawidłowego leczenia nadciśnienia tętniczego. Nie można wykluczyć istnienia u ubezpieczonego zaburzeń psychicznych w przebiegu cukrzycy pod postacią wahań nastroju, stanów lękowych i obniżenia niektórych funkcji poznawczych. Odwołujący ma istotnie upośledzoną zdolność psychofizyczną do pracy. W związku z powyższym biegły stwierdził u wnioskodawcy czasową niezdolność do pracy od daty badania do 31 marca 2014 roku.

W uzasadnieniu prawomocnego wyroku z dnia 20 maja 2014 roku w sprawie XIV U 604/13 Sąd wskazał, że analiza zebranego w toku postępowania sądowego materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje, że istnieją medyczne wskazania do uznania odwołującego za częściowo niezdolnego do pracy, a niezdolność ta z uwagi na charakter schorzenia i jego powikłania, trwać będzie do końca życia. Co do czasookresu trwania niezdolności do pracy, Sąd oparł się na opinii biegłego diabetologa, uznające, że jego opinia ma decydujące znaczenie w sprawie, a wynika to z uwagi na dominujący charakter schorzenia (cukrzyca i jej powikłania) występującego u wnioskodawcy, które istotnie ogranicza jego zdolność do pracy.

Powyższe oznacza, że organ rentowy rozpoznając wniosek rentowy skarżącego dokonał błędu w ustaleniach faktycznych, co do wpływu stanu zdrowia wnioskodawcy na jego zdolność do pracy, co świadczy o jego winie. W ramach bowiem przyznanych mu kompetencji przy rozpoznawaniu wniosku rentowego, organ rentowy mógł w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną, badanie przedmiotowe skarżącego i wywiad zawodowy, wydać decyzję o przyznaniu świadczenia rentowego. O winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia (a w zasadzie nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu świadczenia) można mówić wówczas, gdy w oparciu o dostępne organowi rentowemu dowody (w szczególności zgromadzone w aktach rentowych) można było jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 10 lipca 2013 r. sygn. III AUa 1516/12 (LEX nr 1345530) i w wyroku z dnia 16 kwietnia 2013 r. sygn. III AUa 1460/12 (LEX nr 1311965), a także Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 30 października 2013 r. sygn. III AUa 254/13 (LEX nr 1403674). W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja miała miejsce, gdyż wszystkie okoliczności istotne do rozstrzygnięcia o uprawnieniu ubezpieczonego do świadczenia rentowego były znane i zostały wyjaśnione już na etapie postępowaniu przed organem rentowym. Odmowa przyznania skarżącemu prawa do renty wynikała z błędu organu rentowego w zakresie ustalenia jego kwalifikacji zawodowych. W chwili wydania decyzji z dnia 15 stycznia 2013 roku po stronie skarżącego nie występował obowiązek wykazania żadnych innych dodatkowych okoliczności uzasadniających jego wniosek rentowy, gdyż organ rentowy dysponował kompletnym materiałem (dokumentacja medyczna, badanie skarżącego i wywiad zawodowy) pozwalającym na wydanie decyzji zgodnej z prawem.

W takiej sytuacji ostatnią okolicznością, od której zależało przyznanie wnioskodawcy świadczenia rentowego było orzeczenie komisji lekarskiej ZUS. Okoliczność, że orzeczenie to nie uprawniało organu rentowego do uwzględniania wniosku rentowego, nie zwalnia organu rentowego od odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie świadczeń. Błąd lekarza orzecznika ZUS oraz komisji lekarskiej co do oceny stanu zdrowia oraz wpływu tego stanu na zdolność ubezpieczonego do pracy, stanowi błąd organu rentowego z konsekwencjami wynikającymi z art. 85 ust 1 o systemie ubezpieczeń społecznych. Orzeczenie komisji lekarskiej zapadło w dniu 23 listopada 2012 roku, co oznacza że od dnia następnego rozpoczął bieg 30-dniowy termin, o którym mowa w art. 118 ust. 1 i ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Organ rentowy winien zatem wypłacić świadczenie rentowe w terminie 30 dni od tej daty, czyli do 24 grudnia 2012 roku. Tymczasem organ rentowy uczynił to dopiero decyzją z dnia 27 lutego 2015 roku., co oznacza że wnioskodawca ma prawo do odsetek od wypłaconego po upływie terminu wyrównania renty za okres od 29 maja 2012 roku do 31 marca 2015 roku.

Biorąc zatem pod uwagę, że opóźnienie w wypłacie świadczeń rentowych jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.