Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sądowy Monika Bąk - Rokicka

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2016 r. w Warszawie

sprawy W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy prowadzeniu działalności gospodarczej

na skutek odwołania W. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 19 sierpnia 2013 roku, znak: (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje W. W. prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy prowadzeniu działalności gospodarczej od dnia 01 lipca 2013 roku do dnia 24 lutego 2016 roku,

2. oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2013 r. (znak:(...)), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu W. W. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy prowadzeniu działalności gospodarczej, jakiemu uległ w dniu 29 września 2004 roku. Rozstrzygnięcie decyzji ww. organ oparł na przepisach ustawy ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych (decyzja z dnia 19 sierpnia 2013 r., znak: (...), k. 131 a.r.).

Ubezpieczony W. W. , w dniu 27 sierpnia 2013 r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. (dalej zwany organem rentowym), odwołanie od ww. decyzji z dnia 19 sierpnia 2013 r. (znak: (...)). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 08 sierpnia 2015 r. uznającej go za zdolnego do pracy. Odwołujący podniósł również, że jego stan zdrowia stale się pogarsza i brak jest rokowań na poprawę. Ponadto wskazał, że nie jest w stanie podjąć się żadnej pracy zarobkowej. (odwołanie z dnia 27 sierpnia 2013 r. k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w dniu 5 września 2013 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony został w toku postępowania wyjaśniającego skierowany do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 08 sierpnia 2013 r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy. Na tej podstawie decyzją z dnia 18 sierpnia 2013 r. (znak: (...)) organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia (odpowiedź na odwołanie z dnia 5 września 2013 r. k. 3- 4 a.s.).

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2014 r. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego, w ten sposób, że przyznał W. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 1 lipca 2013 r. na okres 2 lat. (wyrok z dnia 10 kwietnia 2014 r. k. 54 a.s.)

Sąd Okręgowy ustalił, że u W. W. rozpoznano pourazową artrozę stawu skokowego na granicy ankylozy z istotnym ograniczeniem funkcji kończyny, stałe bóle i obrzęki oraz uczucie sztywności stawu skokowego, spondylozę L/S, brak ruchomości stopy – ustawienie w pozycji pośredniej, chód z utykaniem na kończynę dolną lewą i poruszanie się przy pomocy kuli łokciowej, zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe stawu skokowego i w konsekwencji zmiany czynnościowe. Ponadto Sąd ustalił, że stan zdrowia wnioskodawcy uniemożliwiał mu dłuższe stanie, chodzenie jak również podnoszenie ciężkich przedmiotów i pracę w pozycjach wymuszonych. Ponadto Sąd ustalił, że występujące u odwołującego dolegliwości bólowe nie pozwalają mu na efektywną obsługę pedału sprzęgła.

Jak wskazał Sąd I instancji sporna kwestia sprowadzała się do ustalenia, czy ubezpieczony w aktualnym stanie zdrowia jest nadal co najmniej częściowo niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, czy też w stanie jego zdrowia nastąpiła istotna poprawa licząc od daty ostatniego badania przez lekarza orzecznika w stopniu powodującym odzyskanie zdolności do pracy. Sąd Okręgowy celem wyjaśnienia tej kwestii przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii G. K. i neurologii W. T. (1), którzy stwierdzili, że u odwołującego wystąpiła poważna dysfunkcja ortopedyczna w postaci zniekształcenia i ograniczenia ruchomości stawu skokowego lewego i ograniczenie ruchomości kręgosłupa. Powyższe schorzenia powodują u odwołującego poważne ograniczenia ruchowe, uniemożliwiając wykonywanie prac fizycznych.

Sąd I instancji podniósł, że prawo do renty uzależnione jest od posiadania przez ubezpieczonego wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz powstania niezdolności do pracy nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów wymienionych w ustawie. Zważył przy tym, że dokonując oceny stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego. Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowody, Sąd uznał, iż nie ulega wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie zaistniały podstawy do zmiany decyzji organu rentowego poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2013 r. na okres 2 lat. (wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2014 r. wraz z uzasadnieniem k. 59 – 63 a.s.).

Apelację od tego wyroku złożył organ rentowy, zaskarżając go w całości i wnosząc o jego zmianę i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. (apelacja z dnia 23 maja 2014 r. k. 70 - 72 a.s.).

Wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2015 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie od dnia 10 kwietnia 2014 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

W motywach tego rozstrzygnięcia, Sąd Apelacyjny zaznaczył, że apelacja jest uzasadniona z uwagi na nieważność postępowania w sprawie, polegającą na pozbawieniu strony możności obrony swoich praw. Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd Okręgowy wydając zarządzenie z dnia 4 lutego 2010 r., w którym zobowiązał biegłego ortopedę do ustosunkowania się do złożonych uprzednio zastrzeżeń do jego opinii, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 357 § 2 k.p.c. nie doręczył tego zarządzenia stronom. Ponadto na rozprawie poprzedzającej wydanie zaskarżonego wyroku, na którą strony nie stawiły się, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie nie zawiadomiwszy stron o dopuszczeniu dowodu z opinii uzupełniającej i pomimo braku takiej opinii, wydał wyrok w sprawie. W świetle powyższych okoliczności, Sąd Apelacyjny uznał, że organ rentowy został pozbawiony możności obrony swych praw.

Sąd II instancji zalecił, by przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Okręgowy doręczył stronom odpisy opinii uzupełniającej, umożliwiając im zajęcie stanowiska, co do jej treści a w miarę potrzeby przeprowadzi także inne czynności konieczne dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie wraz z uzasadnieniem z dnia 6 sierpnia 2015 r. k. 88 - 95 a.s.).

Realizując zalecenia Sądu Apelacyjnego, w trakcie ponownego rozpoznawania sprawy pod sygnaturą akt VII U 1373/15 Sąd Okręgowy w dniu 28 września 2015 r. dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy G. K. celem odniesienia się do zastrzeżeń i argumentów organu rentowego zawartych w załączniku do pisma procesowego z dnia 3 lutego 2014r..

W dniu 17 grudnia 2015 r. biegły podtrzymał zawartą w opinii uzupełniającej z dnia 11 kwietnia 2014r. argumentację, podkreślając że odwołujący nie nabył nowych kwalifikacji, czy też umiejętności, które pozwalałyby mu podjąć zatrudnienie, pomimo posiadanego kalectwa. Stwierdził również, że nie wystąpiły u W. W. dodatkowe okoliczności kliniczne, czy też zawodowe, które uzasadniałyby podjęcie decyzji o odmowie świadczenia. ( uzupełnienie opinii z dnia 17 grudnia 2015 r., k. 112 a.s.)

W dniu 29 stycznia 2016 r. wpłynęło pismo organu rentowego, w załączniku do którego Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustosunkował się do opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. wskazał, że opinia uzupełniająca biegłego nie wnosi nowych okoliczności do sprawy. Zdaniem Przewodniczącego Komisji Lekarskiej biegły nie odniósł się do poziomu posiadanych kwalifikacji wnioskodawcy i przebiegu jego zatrudnienia, a zdaniem organu rentowego w ramach posiadanych kwalifikacji odwołujący jest w stanie podjąć zatrudnienie na innym stanowisku. (pismo ZUS wraz z załącznikiem z dnia 29 stycznia 2016 r., k 121 – 122 a.s.).

W dniu 8 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty ortopedy innego niż G. K. na okoliczność, czy odwołujący jest obecnie całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, a jeżeli tak to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu odwołujący uległ z dniu 29 września 2004 r. oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres. (postanowienie z dnia 8 lutego 2016 r., k. 123 a.s.)

Biegły sądowy ortopeda traumatolog M. G. w opinii z dnia 2 marca 2016 r. stwierdził, że stan zdrowia ubezpieczonego uległ poprawie, mimo że wciąż występują u niego zmiany dyskopatyczne i pourazowe kręgosłupa, jednak zmiany te nie ujawniają dysfunkcji powodującej niezdolność do pracy. Ponadto biegły stwierdził pourazową dysfunkcję stawu skokowego lewego, jednak nie w stopniu, który nie pozwala na kontynuację wykonywania pracy. Biegły w opinii wskazał ponadto, że usztywnienie stawu skokowego poprzez zmniejszenie dolegliwości bólowych poprawia wydolność chodu odwołującego. W ocenie biegłego od czerwca 2013 r. występował zespół bólowy, który miał negatywny wpływ na wydolność chodu, jednak obecnie stan zdrowia polepszył się. (opinia biegłego z dnia 2 marca 2016 r. k. 131 – 133 a.s.)

Ubezpieczony W. W. w dniu 17 marca 2016 r. ustosunkował się do opinii biegłego sądowego M. G. i stwierdził, że z uwagi na otrzymanie wezwania na 2 dni przed badaniem nie istniała możliwość dostarczenia aktualnych wyników badań lekarskich, a ponadto wniósł uwagi do przeprowadzenia samego badania przez biegłego. Wnioskodawca wskazał, że wywiad lekarski nie został przeprowadzony w tak obszerny sposób jak opisywał to biegły w opinii, ponadto oświadczył, że odczuwa ból podczas chodzenia, bo posiada minimalny ruch w stawie, który powoduje dodatkowo tarcie kości o kość. Odwołujący stwierdził również, że jego stan uległ pogorszeniu z roku na rok. (pismo z dnia 17 marca 2016 r. k. 141 – 143 a.s.)

Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. wskazał w piśmie z 22 marca 2016 r. stwierdził, że nie zgadza się z opinią biegłego w zakresie istnienia niezdolności do pracy w okresie wskazanym t.j. od czerwca 2013 r. do dnia badania w Sądzie. Zdaniem organu rentowego , stanowisko biegłego sądowego nie zostało poparte żadnymi faktami medycznymi, ani dokumentacją medyczną, które potwierdzałyby duże nasilenie dolegliwości (pismo ZUS z dnia 17 marca 2016 r., k. 149 – 150 a.s.).

W dniu 11 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii i traumatologii z wyłączeniem biegłych sądowych lek. med. G. K., dr n. med. W. T. (1) i lek. M. G., celem ustalenia, czy odwołujący się jest zdolny, czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, a jeżeli tak to, czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu odwołujący uległ w dniu 29 września 2004 r. ze wskazaniem daty powstania tej niezdolności; ponadto czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres oraz jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała.

Biegły sądowy J. S. w opinii z dnia 9 sierpnia 2016 r., po zapoznaniu się z dokumentacją sądowo-lekarską i po zbadaniu odwołującego wykazał, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy w związku z następstwami wypadku z dnia 29 września 2004 r. od daty ustania świadczenia rentowego, tj. od czerwca 2013 r. do dnia 24 lutego 2016 r. czyli do daty badania przez drugiego biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Zdaniem biegłego, obecnie nie występuje niezdolność do pracy. Ponadto biegły S. podzielił przemyślenia i interpretacje biegłego M. G. odnośnie stanu zdrowia ubezpieczonego i kwalifikacji zdolności do pracy. Podkreślił, że z powodu naturalnego usztywnienia stawu skokowo-goleniowego lewego doszło do zmniejszenia się dolegliwości bólowych z tej okolicy i poprawy funkcji statyczno-dynamicznej chodu ubezpieczonego. To powoduje, ze nastąpiła poprawa stanu zdrowia i funkcji narządu ruchu od wcześniejszego badania przez biegłych sądowych w dniu 9 listopada 2013r. (opinia biegłego z dnia 9 sierpnia 2016 r., k. 182 – 185v a.s.).

W dniu 13 września 2016 r. odwołujący W. W. wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego J. S. i wskazał, że opinia nie wnosi nic nowego i jest odtworzeniem opinii poprzednio wydanej przez innego biegłego. ( pismo odwołującego z dnia 13 września 2016 r., k. 193 – 194 a.s.)

Na rozprawie w dniu 3 listopada 2016r. pełnomocnik organu rentowego pozostawił rozstrzygnięcie sprawy do uznania Sądu (protokół rozprawy k. 206 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych. Zdaniem Sądu, powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Jednocześnie w toku sprawy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii, ortopedii celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującego. W ocenie Sądu Okręgowego, wnioski zawarte w sporządzonych przez biegłych opiniach należy podzielić w całości. Opinie zostały wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego ubezpieczonego i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonego. Opinie biegłych są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującego. Warto zauważyć, że wszyscy biegli doszli to jednakowych wniosków i podzielali wzajemnie opinie na temat stanu zdrowia odwołującego. W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie zważył, co następuje:

Odwołanie W. W. od decyzji organu rentowego z dnia 19 sierpnia 2013 r. znak: (...) zasługuje na uwzględnienie w części.

W myśl art. art. 6. ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje "renta z tytułu niezdolności do pracy". Zgodnie z art. 58 powołanej ustawy, w zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa oraz ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Przywołania wymaga również przepis przepis art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku.

W zakresie oceny stanu zdrowia ubezpieczonego w aspekcie jego niezdolności do pracy Sąd w całości podzielił wydane w sprawie opinie biegłych z zakresu:, ortopedii i traumatologii, neurologii, którzy zgodnie stwierdzili, że ubezpieczony w związku z następstwami wypadku w pracy w dniu 29 września 2004 r. jest od momentu ustania świadczenia rentowego, tj. od czerwca 2013 r. do dnia 24 lutego 2016 r. częściowo niezdolny do pracy, zaś w obecnym stanie zdrowia nie występuje niezdolność do pracy z uwagi na poprawę stanu zdrowia. Sąd uznał te opinie za jasne i przekonywujące. Opinie zostały poparte szczegółowymi badaniami odwołującego oraz analizą zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej. W ocenie Sądu, biegli prawidłowo odnieśli dokonane przez siebie ustalenia do poziomu kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego – mechanika, kierowcy. Opinie te są wyczerpujące i nie pozostawiają wątpliwości co do dokładnego ustalenia stanu zdrowia ubezpieczonego.

W tym względzie wskazać należy, że każdy z powołanych biegłych doszedł do tych samych wniosków, wskazując że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Jednocześnie biegli odpowiedzieli na pytanie Sądu w zakresie ewentualnej poprawy stanu zdrowia ubezpieczonego, wskazując, że obecnie u odwołującego nastąpiła poprawa stanu zdrowia i nie stwierdzono u odwołującego niezdolności do pracy. Z powodu naturalnego usztywnienia stawu skokowo – goleniowego lewego doszło do zmniejszenia się dolegliwości bólowych i poprawy funkcji statyczno – dynamicznej chodu odwołującego. Tym samym biegli w sposób szczegółowy, a zarazem wyczerpujący ustosunkowali się do tezy dowodowej sformułowanej przez Sąd Okręgowy.

W ocenie Sądu Okręgowego wydane w sprawie opinie wyjaśniają wszystkie kwestie sporne w sposób pełny, powołując się na rzeczowe, konkretne i przekonujące argumenty. Okoliczności sporne w sprawie zostały bowiem dostatecznie wyjaśnione w oparciu o treść opinii wydanych przez specjalistów z zakresu: ortopedii i neurologii.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd rozstrzygnął jak w sentencji wyroku w punkcie 1. W pozostałym zakresie, w uwagi na okoliczność, że odwołujący nie skonkretyzował w odwołaniu precyzyjnie swoich żądań, jedynie z pism procesowych ubezpieczonego, z których wynikało że odwołujący wnosił o prawo do świadczenia na stałe, stosownie do treści przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie oddalił o czym orzekł w sentencji wyroku w punkcie 2. W dniu 9 listopada 2016r. dokonano z urzędu sprostowania zawartej niedokładności w pkt 1 wyroku, poprzez dopisanie wyrazu „częściowej” po wyrazach „przyznaje W. W. prawo do renty z tytułu” (k. 211 a.s.).

Zarządzenie: (...)