Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2016 r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa P. Ł.

przeciwko C. S. z siedzibą w P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej C. S. z siedzibą w P. na rzecz powoda P. Ł. kwotę 5 546,00 zł (pięć tysięcy pięćset czterdzieści sześć złotych 00/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od dnia 17 stycznia 2015 r.,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 103,52 (dwa tysiące sto trzy złote 52/100) tytułem kosztów procesu,

III.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 178,00 zł (sto siedemdziesiąt osiem złotych 00/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od rozszerzonego powództwa.

Sygn. akt X GC 1084/16

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2015 roku powód P. Ł. wniósł do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie pozew przeciwko pozwanej Č. S. z siedzibą w P. pozew o zapłatę kwoty 2.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 17 stycznia 2015 roku oraz kosztami postępowania.

Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że w dniu 22 września 2014 roku doszło do kolizji w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki M. należący do K. C.. Powód podał, że na czas likwidacji szkody i naprawy pojazdu poszkodowany zwrócił się do niego o wynajem pojazdu zastępczego. Wskazał, że pojazd wynajmowany był od dnia 25 września 2014 roku do dnia 28 października 2015 roku, a więc do dnia kiedy pojazd poszkodowanego został naprawiony i nastąpił jego odbiór. Powód zaznaczył, że oddanie uszkodzonego pojazdu do warsztatu nastąpiło w dniu poprzedzającym wynajem pojazdu zastępczego, w dniu 29 września 2014 roku warsztat otrzymał ocenę techniczną z wykonania pierwszych oględzin pojazdu, natomiast w dniu 1 października 2014 roku warsztat zgłosił potrzebę wykonania dodatkowych oględzin. Wskazał, że dopiero w dniu 10 października 2014 roku warsztat otrzymał od pozwanej ocenę techniczną, w związku z czym dokonał zamówienia części, które odebrał w dniu 17 października 2014 roku. W tym dniu rozpoczęto naprawę, którą zakończono w dniu 28 października 2014 roku.

Powód podniósł, że z uwagi na 34 dni najmu przy dobowej stawce w wysokości 300 zł wystawił fakturę obejmującą ten koszt. W odpowiedzi na zgłoszenie roszczenie pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 7.000 zł uznając za zasadny 28 dniowy okres wynajmu przy stawce 250 zł brutto. Legitymacji czynnej powód upatrywał w zawartej w dniu 28 października 2014 roku z poszkodowanym cesji wierzytelności.

W odpowiedzi na pozew z dnia 5 października 2015 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania. W piśmie pozwana przyznała, że przeprowadziła postępowanie likwidacyjne w wyniku którego wypłaciła powodowi kwotę 7.000 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwana podniosła, że przedstawione przez powoda dokumenty nie stanowią dowodów pozwalających ustalić zakres konieczny i niezbędny do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego pojazdu. Pozwana wskazała również, że mimo udziału w kolizji pojazd ten mógł być wykorzystywany do poruszania po drogach publicznych, możliwym było zatem wcześniejsze zaplanowanie naprawy i nie istniała konieczność długotrwałego pozostawienia pojazdu w warsztacie naprawczym. Pozwana podniosła także, że określona przez powoda stawka czynszu najmu przewyższa stawki występujące na lokalnym rynku.

W piśmie z dnia 5 lutego 2016 roku powód wskazał, że zastosowana przez niego stawka nie jest stawką wygórowaną, niezasadnym jest natomiast ustalanie stawki średniej wyłącznie z oparciu o oferty z ceną niższą, gdyż nie odzwierciedla to w żadnym stopniu średnich stawek rynkowych. Powód podniósł także, że pojazd poszkodowanego nie mógł być wykorzystany podczas trwania postępowania likwidacyjnego z uwagi na stwierdzone uszkodzenia, zagrażające kierowcy i pasażerom pojazdu oraz innym uczestnikom ruchu drogowego. Odnosząc się do uzasadnionego okresu naprawy powód wskazał, że nie można uznać za wystarczającego do naprawy uszkodzonego pojazdu tzw. technologicznego czasu, gdyż jest to jedynie jeden ze wskaźników, które należy brak pod uwagę dla określenia zasadności rzeczywistego okresu najmu pojazdu zastępczego.

W piśmie z dnia 31 sierpnia 2016 roku powód rozszerzył powództwo do kwoty 5.546 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 stycznia 2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 września 2014 roku doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność K. C..

Po zdarzeniu szkodowym w związku z niemożliwością korzystania z pojazdu został on odholowany na lawecie.

Sprawca zdarzenia legitymował się polisą potwierdzającą zawarcie umowy z Č. S. z siedzibą w P. w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego.

Przedmiotowa szkoda została zgłoszona przedstawicielowi powyższego ubezpieczyciela – zakładowi (...) i zarejestrowana pod numerem (...)_1.

Dowód:

−

Kopie dowodów i prawa jazdy k. 7,

−

Dokumenty znajdujące się w aktach szkody k. 43

−

Zeznania świadka K. C. k. 82.

W związku z uszkodzeniami pojazdu K. C. oddał go w dniu 24 września 2014 roku do zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. .

W dniu 24 września 2014 roku przeprowadzone zostały oględziny pojazdu na podstawie których przedstawiciel pozwanego zakładu ubezpieczeń sporządził ocenę techniczną. W dniu 25 września 2014 roku sporządzono kosztorys naprawy zgodnie z którym jej koszt wynosić miał 17 734.64 zł. Kosztorys ten warsztat naprawczy otrzymał w dniu 29 września 2014 roku.

W dniu 1 października 2014 roku warsztat naprawczy przesłał likwidatorowi szkody zweryfikowany kosztorys naprawy w którym określił jej koszt na kwotę 30.247, 66 zł.

W dniu 10 października 2014 roku warsztat naprawczy otrzymał zaakceptowany kosztorys od zakładu ubezpieczeń. W tym samym dniu dokonał zamówienia części zamiennych, które otrzymał w dniu 17 października 2014 roku. Po otrzymaniu części zamiennych zakład naprawczy rozpoczął naprawę pojazdu, która trwała do dnia 28 października 2014 roku. W tym dniu K. C. odebrał naprawiony pojazd.

W trakcie naprawy pojazdu K. C. kontaktował się z zakładem naprawczym od którego otrzymał informacje o konieczności oczekiwania na części.

Dowód:

−

Kopia zlecenia wykonania usługi k. 7,

−

Harmonogram naprawy pojazdu k. 8,

−

Dokumenty znajdujące się w aktach szkody k. 43,

−

Zeznania świadka K. C. k. 82.

K. C. nie posiadał innego pojazdu z którego mógłby korzystać. Pojazd był wówczas K. C. potrzebny – budował on dom, woził dziecko na zajęcia pozalekcyjne, do szkoły. Zgłaszając szkodę telefonicznie poszkodowany uzyskał informacje o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego, jednak ubezpieczyciel nie proponował mu zawarcia takiej umowy, nie kierował także do współpracującej z ubezpieczycielem wypożyczalni.

W dniu 25 września 2014 roku K. C. zawarł z P. Ł. umowę najmu pojazdu zastępczego, której przedmiotem był samochód marki C.. Stawka czynszu najmu została ustalona w umowie na kwotę 300 zł netto przy uwzględnieniu braku limitu kilometrów. Umowa ta zawarta została na okres od dnia 25 września 2014 roku do dnia zwrotu potwierdzonego odrębnym dokumentem.

K. C. korzystał z pojazdu zastępczego w okresie od dnia 25 września 2014 roku do dnia 28 października 2014 roku.

Po zakończeniu najmu, w dniu 28 października 2014 roku P. Ł. wystawił K. C. fakturę VAT na kwotę 12.546 zł za 34 dni najmu w stawce 300 zł netto za dobę.

W tym samym dniu K. C. przeniósł na P. Ł. wierzytelność przysługującą mu z faktury VAT nr (...) względem pozwanego zakładu ubezpieczeń na podstawie umowy cesji wierzytelności.

Dowód:

−

Oświadczenie poszkodowanego k. 9,

−

Umowa najmu pojazdu k. 10,

−

Potwierdzenie zwrotu pojazdu k. 11,

−

Faktura VAT za wynajem pojazdu k. 12,

−

Umowa cesji k.30,

−

Zeznania świadka K. C. k. 82.

Pismem z dnia 7 listopada 2014 roku odebranym przez likwidatora szkody w dniu 12 listopada 2014 roku P. Ł. wniósł o zapłatę kwoty 12.546 zł tytułem rekompensaty kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego.

W piśmie z dnia 17 grudnia 2014 roku pozwany zakład ubezpieczeń poinformował o przyznaniu odszkodowania tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego w kwocie 7.000 zł brutto, wskazując, że za zasadne uznane została stawka na poziomie 250 zł brutto oraz 28 dni najmu. W piśmie pozwany zakład ubezpieczeń zaznaczył, że na 28 dni najmu złożyły się: dni od rozpoczęcia najmu pojazdu zastępczego do otrzymania zweryfikowanego kosztorysu, 2 dni czasu organizacyjnego, 4 dni wolne od pracy oraz 7 dni technologicznego czasu naprawy.

Nie zgadzając się z decyzją pozwanej, pismem z dnia 30 grudnia 2014 roku P. Ł. wezwał do zapłaty kwoty 5.546 zł tytułem pełnej rekompensaty kosztów poniesionych na wynajem pojazdu zastępczego.

Pismem z dnia 9 lutego 2014 roku pozwany zakład ubezpieczeń poinformował, że podtrzymuje decyzje z dnia 17 grudnia 2014 roku.

Dowód:

−

Wezwanie do zapłaty z załącznikami k. 23-24, 26-28,

−

Pisma pozwanej k. 25, 29,

−

Dokumenty znajdujące się w aktach szkody k. 43.

Rzeczywisty czas naprawy pojazdu M. o numerze rejestracyjnym (...) zawiera się od dnia 24 września 2014 roku do dnia 29 października 2014 roku i jest zgodny z logiką napraw samochodów. Czas ten obejmuje: czas od rozpoczęcia najmu pojazdu zastępczego (25 września 2014 roku) do dnia otrzymania zweryfikowanego kosztorysu (10 października 2014 roku) – 16 dni, 5 dni organizacyjnych na zamówienie części dodatkowych, technologiczny czas naprawy – 7 dni, 6 dni wolnych od pracy (w tym 25 oraz 26 października 2014 roku).

Cena dobowego wynajmu pojazdu odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego - (...) kompaktowy crossover w okresie IV kwartału 2014 roku bez limitu kilometrów i z pełnym ubezpieczeniem, z wykupionym udziałem własnym w okresie najmu do 30 dni, wynosiła od 249 zł do 632 zł brutto, bez uwzględnienia cen skrajnych. Ceny wynajmu bezgotówkowego były zasadniczo wyższe.

Dowód:

−

Opinia biegłego sądowego k. 101-125.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Powód legitymacji czynnej do występowania w niniejszym postępowaniu upatrywał w zawartej z poszkodowanym K. C. umowie przelewu wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. § 2 tego artykułu stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który w ten sposób zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego jaki go wiązał z dłużnikiem. Przedmiotem przelewu jest wierzytelność tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia (art. 353 k.c.).

Brak jest wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie wskutek zawartej umowy wierzytelność z tytułu zwrotu kosztów poniesionych na najem pojazdu zastępczego należna poszkodowanemu K. C. przeszła na powoda, który tym samym stał się uprawniony do dochodzenia jej od pozwanej. Pozwanemu zakładowi ubezpieczeń, zgodnie z przepisem art. 513 k.c., przysługiwały natomiast przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Skuteczność dokonanej cesji nie była także kwestionowana przez pozwaną.

W rozpoznawanej sprawie powód dochodził odszkodowania (ściślej uzupełnienia już wypłaconej kwoty odszkodowania) obejmującego koszt najmu pojazdu zastępczego w okresie likwidacji szkody.

Podstawę prawną niniejszego powództwa, stanowią więc przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy o obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art.22 ust. 1 ustawy). I tak zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z kolei zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela – co też w niniejszej sprawie strona powodowa uczyniła. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436§ 2 k.c. – czyli na zasadzie winy (415 k.c.). Powyższe ustalenie implikuje odpowiedzialność pozwanej jako ubezpieczyciela bezpośredniego sprawcy szkody. Odnosząc się do zakresu odszkodowania - przy ubezpieczeniu OC - należy mieć na względzie ogólne reguły kodeksu cywilnego, w szczególności treść art. 361 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania, w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002/7-8/103). Zgodnie z zasadą kompensacji odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Wstępnie wskazać należy, że pozwany zakład ubezpieczeń co do zasady przyjął odpowiedzialność za szkodę powstałą na skutek zdarzenia z dnia 22 września 2014 roku. Przedmiotem sporu była natomiast kwestia wysokości poniesionych przez poszkodowanego kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w zakresie należnego odszkodowania. Powód wywodził, że uzasadnione są koszty poniesione z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez okres 34 dni przy przyjęciu dobowej stawki najmu w wysokości 300 netto. Pozwana natomiast kwestionując żądanie pozwu wskazała, że uznała za zasadne 28 dni w stawce 250 zł brutto, w konsekwencji wypłaciła odszkodowanie w kwocie 7.000 zł. W okresie tym uwzględniła 15 dni obejmujące czas od dnia rozpoczęcia najmu do dnia otrzymania zweryfikowanego kosztorysu naprawy, 2 dni organizacyjne, 4 dni wolne oraz 7 dni technologicznego czasu naprawy. Zakwestionowała wysokość przyjętej przez powoda stawki jako wyższej od stawek istniejących na rynku lokalnym.

Ustalenie spornych okoliczności, wymagało - w ocenie Sądu - wiadomości specjalnych, a więc zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. dopuszczenia dowodu z opinii biegłego.

Biegły sądowy w swojej opinii, która - co należy podkreślić - nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ustalił, że rzeczywisty czas naprawy pojazdu zawiera się w okresie od dnia 24 września 2014 roku do dnia 29 października 2014 roku i jest zgodny z logiką napraw samochodów.

W opinii biegły zwrócił uwagę, że różnica między wskazywanym przez powoda (34 dni) a pozwaną (28 dni) okresem najmu pojazdu zastępczego, w związku z naprawą pojazdu uszkodzonego, nie wynika z różnicy w ustaleniu tzw. technologicznego czasu naprawy, który stanowił 7 dni. Biegły zaznaczył, że różnica ta wynikała z przyjęcia przez pozwaną, że pomiędzy rozpoczęciem najmu (25 września 2014 roku) a otrzymaniem zweryfikowanego kosztorysu naprawy (10 października 2014 roku) upłynęło 15 dni, podczas gdy dni tych było 16. Biegły ustalił również, że organizacyjny czas przyjęty przez pozwaną na 2 dni to w istocie czas na zamówienie części zamiennych, który w okolicznościach sprawy, w związku z koniecznością przesłania tych części wynosił o trzy dni więcej. Odnosząc się do wliczonych przez pozwaną dni wolnych, biegły ustalił, że niedoliczone zostały dni wolne przypadające na okres naprawy – a więc 25 oraz 26 października 2014 roku.

Stawkę dobową wynajmu dla pojazdu odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego w IV kwartale 2014 roku bez limitu kilometrów oraz z pełnym ubezpieczeniem i wykupionym udziałem własnym w okresie najmu do 30 dni biegły ustalił na kwotę od 249 zł do 632 zł brutto. Jednocześnie biegły zaznaczył, że ceny wynajmu bezgotówkowego były zasadniczo wyższe.

W ocenie Sądu sporządzona przez biegłego opinia jest jasna, logiczna, a wnioski w niej sformułowane konkretnie i szczegółowo uzasadnione. Z tych przyczyn Sąd uznał opinię za w pełni przekonującą, a tym samym uznał, że może stanowić podstawę ustaleń w sprawie.

W pierwszej kolejności zauważyć bowiem należy, iż pozwana uznała za uzasadniony okres od dnia rozpoczęcia najmu do dnia otrzymania przez warsztat naprawczy kosztorysu, błędnie jednakże ustalając, że okres ten trwał 15 dni. W dniu 10 października 2014 roku warsztat naprawczy dokonał zamówienia części, które w świetle opinii biegłego, mogły zostać dostarczone w dniu 17 października 2014 roku, biorąc pod uwagę przypadające w trakcie zamówienia dni wolne (11 oraz 12 października 2014 roku). Naprawa pojazdu rozpoczęta w dniu 17 października 2014 roku objęła więc początkowo kolejne dni wolne (18 oraz 19 października 2014 roku), a następnie trwała 7 dni robocze – zgodne z technologicznym czasem naprawy. Zwrócić należy jednak uwagę, że w okresie tym nastąpiła przerwa w naprawie w związku z kolejnymi dniami wolnymi (25 oraz 26 października 2014 roku) co spowodowało ostateczne zakończenie naprawy w dniu 28 października 2014 roku. W świetle powyższego uzasadniony okres najmu związany z czasem koniecznym na przeprowadzenie naprawy pojazdu wynosi 34 dni.

Odnosząc się do stawki najmu zauważyć należy, że stawka przyjęta przez powoda mieści się w zakresie stawek ustalonych przez biegłego. Ponadto, podkreślenia wymaga, że w okolicznościach sprawy zapłata za najem następowała w sposób bezgotówkowy (przelanie wierzytelności), co w świetle opinii biegłego powoduje podwyższenie stawek za dobę najmu.

Zauważyć również należy, że z zeznań świadka K. C. wynika, że pojazd po szkodzie nie nadawał się do użytku, został odholowany z miejsca zdarzenia na lawecie, natomiast poszkodowany zdecydował się wynająć pojazd zastępczy już po oddaniu swojego pojazdu do naprawy. W trakcie naprawy poszkodowany kontaktował się z zakładem naprawczym celem uzyskania informacji o jej stanie.

Odnosząc się do zarzutów pozwanej jakoby powód nie udowodnił zakresu koniecznego i niezbędnego zakresu do przeprowadzenia naprawy zauważyć należy, że czynności naprawcze wynikają z przedłożonego przez powoda harmonogramu naprawy, który w znacznej mierze koresponduje ze znajdującymi się w aktach szkody dokumentami w postaci kosztorysów naprawy i korespondencji mailowej. Podkreślenia wymaga, że w toku postępowania likwidacyjnego zakład ubezpieczeń nie kwestionował zakresu koniecznej i niezbędnej naprawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał za zasadny najem pojazdu zastępczego w okresie 34 dni, przy uwzględnieniu stawki 300 zł netto za dobę, powiększonej o kwotę podatku VAT.

Oznacza to, że przysługujące powodowi odszkodowanie, do którego powód uprawniony jest na podstawie zawartej z poszkodowanym umowy cesji, winno wynieść 12.546 zł, co przy uwzględnieniu dotychczas wypłaconej kwoty z tego tytułu tj. 7.000 zł, oznacza, że powództwo okazało się zasadne co do kwoty 5.546 zł.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c., stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd miał także na uwadze przepis art. 14 ust 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152), który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Sąd wziął pod uwagę, że zgłoszenie roszczenia z tytułu zwrotu kosztów najmu zastępczego, nastąpiło pismem otrzymanym przez zakład ubezpieczeń w dniu 12 listopada 2014 roku, ustalając na tej podstawie, że żądanie odsetkowe było uzasadnione.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o treść przedłożonych do akt dowodów z dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości. Za podstawę swoich ustaleń Sąd przyjął również zeznania świadka K. C. nie znajdując podstaw, by odmówić mu wiary. Sąd oparł się również na opinii biegłego sądowego, która to opinia była spójna i logiczna i której nie kwestionowała żadna ze stron.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszym postępowaniu stroną przegrywającą jest pozwana i jako taka zobowiązana jest do zwrócenia powodowi poniesionych przez niego kosztów procesu. Na koszty poniesione przez powoda w łącznej wysokości 2.103, 52 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł (ustalone w oparciu o przepis § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz część wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 786, 52 zł.

W pkt III sentencji wyroku Sąd mając na uwadze treść art. 130 ³ § 2 kpc oraz art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych rozstrzygnął o nieuiszczonych kosztach sądowych w kwocie 178 zł stanowiących opłatę od rozszerzonego powództwa obciążając nimi pozwaną jako stronę przegrywającą sprawę.