Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 roku

sprawy z powództwa E. M.

przeciwko (...) S.A. w Ł.

o odprawę pieniężną

sprawy z powództwa J. Z.

przeciwko (...) S.A. w Ł.

o odprawę pieniężną

O R Z E K Ł:

1.  Zasądzić od pozwanego na rzecz powódki E. M. kwotę 1.700,00 zł brutto (słownie: jeden tysiąc siedemset złotych 00/100) tytułem odprawy pieniężnej wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23.03.2014r. do dnia zapłaty.

2.  Zasądzić od pozwanego na rzecz powódki J. Z. kwotę 1.260,00 zł brutto (słownie: jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt złotych 00/100) tytułem odprawy pieniężnej wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16.02.2014r. do dnia zapłaty.

3.  Zasądzić od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sadu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 148,00 zł (słownie: sto czterdzieści osiem złotych 00/100) tytułem opłaty od pozwów od uiszczenia których powódki zostały zwolnione.

UZASADNIENIE

Powódki J. Z., E. M. wniosły pozwy przeciwko (...) S.A. w Ł. o wypłatę odprawy pieniężnej J. Z. w wysokości 1.104,32 zł, E. M. w wysokości 1,700,00 zł. Wskazały, że zatrudnione były w sklepie na terenie miasta G.. Domagają się odprawy pieniężnej z powodu likwidacji zakładu pracy w G.. Żądanie jest zasadne z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika.

Pozwana w odpowiedziach na pozew wniosła o oddalenie powództw w całości. Pozwana zgłosiła zarzut braku właściwości miejscowej. W uzasadnieniu pozwana wskazała, że w sprawach z zakresu prawa pracy ma zastosowanie ogólna zasada określona w art. 27§1 k.p.c. według, której powództwo wytacza się przed sąd pierwszej instancji, w którego okręgu pozwana ma miejsce zamieszkania (w niniejszej sprawie nie miejsce zamieszkania, a siedzibę vide art. 29 i 30 k.p.c.). Nadto, w sprawach z zakresu pracy, zgodnie z art. 461§ 1 k.p.c., powództwo może być wytoczone bądź przed sąd właściwości ogólnej pozwanego, bądź przed sąd, w którego okręgu znajduje się zakład pracy. W tym kontekście, jak również wobec stanowiska strony, którego pochodną jest określenie niniejszego Sądu jako właściwego w sprawie, należało wskazać, że przez miejsce, w którym znajduje się zakład pracy, należy rozumieć miejsce siedziby pracodawcy zatrudniającego pracownika. Pozwana w tym zakresie powołała się na postanowienie SN z dnia 31 sierpnia 1979r sygn. IVPz 50/79. Pozwana wskazała, iż mając na uwadze powyższe, wniosek o przekazanie niniejszej sprawy Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Ż. w W. jest zasadny. Powódka J. Z. była pracownikiem pozwanej spółki od dnia 11 września 2013r do dnia 30 listopada 2013r na okres próbny oraz od 1 grudnia 2013r do dnia 15 lutego 2014r na czas określony, z tym zastrzeżeniem, iż strony w umowie przewidziały możliwość jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia. Pozwana za pośrednictwem bezpośredniego przełożonego powódki, powzięła wiadomość, iż powódka nie wywiązuje się ze swoich obowiązków tj. nie przygotowuje w sposób należyty stanowiska do pracy, nie przestrzega wewnętrznych procedur dotyczących prawidłowej ekspozycji towarów, nie potrafi współpracować w zespole, do którego została przydzielona, jest osobą konfliktową. Powódka E. M. była pracownikiem pozwanej spółki od dnia 5 sierpnia 2013r do 29 października 2013r na okres próbny oraz od dnia 30 października 2013r do dnia 22 marca 2014r na czas określony, z tym zastrzeżeniem, iż strony w umowie przewidziały możliwość jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia. Pozwana za pośrednictwem bezpośredniego przełożonego powódki, powzięła wiadomość, iż powódka nie wywiązuje się ze swoich obowiązków, nie przestrzega wewnętrznych procedur, nie potrafiła współpracować w zespole do którego została przydzielona. Pozwana wskazała, iż w związku z powyższą informacją, jak również nie chcąc stosować ostatecznego uprawnienia określonego w art. 52 k.p., rozwiązała z powódkami umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Powódki przyjęły oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy. Pozwana w dokumencie rozwiązującym umowę o pracę wskazała sposób odwołania się do właściwego sądu pracy.

Sąd na rozprawie w dniu 13 maja 2015r połączył sprawy powódek celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka J. Z. była pracownikiem pozwanej spółki od dnia 11 września 2013r do dnia 30 listopada 2013r na okres próbny oraz od 1 grudnia 2013 r do dnia 15 lutego 2014r na czas określony. Powódka E. M. była pracownikiem pozwanej spółki od dnia 5 sierpnia 2013r do 29 października 2013r na okres próbny oraz od dnia 30 października 2013r do dnia 22 marca 2014r na czas określony. Powódki swoją pracę wykonywały w sklepie w G. przy ul. (...). Bezpośrednim przełożonym powódek był Z. J.. Powódki zostały ocenione przez kierownika sklepu i otrzymały ocenę dobrą. Powódka E. M. otrzymała propozycję zatrudnienia w sklepie w C. i taką propozycję przyjęła. Faktycznie pracy w C. nie podjęła, albowiem sklep w C. został zamknięty.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków S. B. (karta 45v), A. W. (karta 46), E. K. i J. G. (karta 158-169), zeznań powódek oraz dokumentów zawartych w aktach osobowych powódek.

Sąd zważył co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków S. B. (karta 45v),A. W. (karta 46), E. K. i J. G. (karta 158-169) oraz z zeznań powódki. Zeznania tych osób są spójne.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Sąd nie przesłuchał I. Z. za pozwaną osobę prawną, gdyż pełnomocnik pozwanego na posiedzeniu złożył wniosek o rezygnacji z tego dowodu (karta 163).

Pozwany (...) S.A. w Ł. jest spółką prowadzącą ogólnopolską sieć supermarketów, w dniu 5 października 2013r miało miejsce otwarcie sklepu pozwanego w G. przy ul. (...). Spółka zatrudnia powyżej 20 pracowników. Kierownikiem sklepu w G. był Z. J..

Powódki świadczyły pracę w sklepie znajdującym się w G. przy ul. (...). Sklep pozwanego w G. przy ul. (...) został zamknięty dla klientów w dniu 5 marca 2014r i zlikwidowany.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że kwestia odprawy pieniężnej uregulowana została w ustawie z dnia 13 marca 2003r o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844) dalej: ustawa o zwolnieniach grupowych). Ustawa o zwolnieniach grupowych przewiduje dwa rodzaje zwolnień uzasadniających wypłatę odprawy pieniężnej, a mianowicie: zwolnienia grupowe oraz indywidualne zwolnienia z przyczyn niedotyczących pracowników. Pierwszą kategorię reguluje przepis art. 1 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych, zgodnie z którym przepisy ustawy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:

1) 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,

2) 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,

3) 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników

- zwanego dalej "grupowym zwolnieniem".

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości:

1) jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata;

2) dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat;

3) trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat.

Indywidualny tryb zwolnień przewidziany został w art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 tej ustawy przepis art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1 ustawy.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki z art. 10 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych. Bezsporne jest, że ustawa o zwolnieniach grupowych ma zastosowanie do (...) S.A. w Ł.. Pozwany jest bowiem dużym pracodawcą i zatrudnia zdecydowanie więcej niż 20 pracowników. Przeprowadzone postępowanie dowodowe ponad wszelką wątpliwość wykazało zaś, że jedyną przyczyną rozwiązania umów o pracę z powódkami była likwidacja sklepu pozwanego znajdującego się w G. przy ul. (...). Świadkowie A. W., S. B. oraz J. G. i E. K. nie potwierdziły zastrzeżeń do pracy powódek. S. B. i A. W. jednoznacznie wskazywały, że nie było żadnych zastrzeżeń do pracy powódek, a jedyna i wyłączna przyczyna dokonania wypowiedzeń powódkom była likwidacja sklepu w G.. Świadkowie J. G. i E. K. w zasadzie o pracy powódek nic nie wiedziały, nie były w stanie skonkretyzować przyczyn dokonania wypowiedzeń umów o pracę powódkom. Nie miały też wiedzy na temat ocen pracy powódek, która została dokonana w sklepie w G..

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych zasądził od pozwanego na rzecz powódek odprawę pieniężną zgodnie z pozwami. Powódki przepracowały u pozwanego mniej niż dwa lata, zgodnie zatem z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, należała jej się odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c.

Na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu opłaty od pozwu zgodnie z wartością przedmiotu sporu.