Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2015 roku w G.

sprawy z powództwa W. R.

przeciwko (...) Sp. z o. o. Spółka Komandytowa w S.

o odszkodowanie i wynagrodzenie

O R Z E K Ł:

I.  zasądza od pozwanego (...) Sp. z o. o. Spółka Komandytowa w S. na rzecz powoda W. R. kwotę 5.040,00 zł (pięć tysięcy czterdzieści złotych zero groszy) tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
17 października 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego (...) Sp. z o. o. Spółka Komandytowa w S. na rzecz powoda W. R. kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych zero groszy) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Sp. z o. o. Spółka Komandytowa
w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 416,84 zł (czterysta szesnaście złotych osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa i opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony.

V.  wyrokowi w punkcie I. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1.680,00 zł (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt złotych zero groszy).

UZASADNIENIE

Powód W. R. wniósł do tutejszego Sądu pozew przeciwko (...) Sp. z o. o. Spółka Komandytowa w S. o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach oraz zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy wraz z kosztami postępowania według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę z dnia 28 sierpnia 2014 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika ochrony. W dniu 15 września 2014 roku (poniedziałek) po stawieniu się do pracy powód poddany został rutynowej kontroli trzeźwości. Powód wskazał, że po pierwszym użyciu alkomatu zamiast światełka zielonego zapaliło się światełko „zielonkawe”, lecz odczyt zdaniem kontrolującego był niepełny. Po około 10 minutach powtórzono badanie i wówczas zapaliło się światełko zielone. Natomiast po użyciu dokładniejszego urządzenia u powoda stwierdzono 0,02 mg/dm ³ w wydychanym powietrzu. W ocenie powoda tak niewielka ilość mogła być błędem pomiarowym, tymczasem został on wyproszony z zakładu pracy i nakazano mu więcej nie wracać. Nie wręczono mu do dnia dzisiejszego żadnego wypowiedzenia, czy rozwiązania umowy
o pracę, a w dniu 17 września 2014 roku powód skontaktował się z pracodawcą i uzyskał ostateczną informację, iż „już u nich nie pracuje”.

W odpowiedzi na pozew /k. 32-35/ pozwany wniósł o oddalenie powództwa
w całości i zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że w dniu 15 września 2014 roku woń alkoholu, jak i zachowanie powoda, w sposób oczywisty - biorąc pod uwagę doświadczenie życiowe - wskazywało, iż powód może być pod wpływem alkoholu. Dlatego też, przebadano powoda na obecność alkoholu w wydychanym powietrzu,
z którego to badania sporządzony został protokół. W protokole tym stwierdzono, iż pomiar urządzeniem wskazał na obecność 0,05 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu, co powód potwierdził, składając pod w/w protokołem, własnoręczny podpis. Zdaniem pozwanego ta okoliczność była bezdyskusyjnym powodem rozwiązania
z powodem umowy o pracę. Pozwany podniósł także, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało wysłane do powoda pismem z dnia 8 października 2014 roku, a zatem powód otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem obowiązujących terminów. Pozwany zakwestionował także wysokość dochodzonego przez powoda odszkodowania.

Na rozprawie powód zmienił żądanie pozwu i wniósł jedynie o zasądzenie odszkodowania w kwocie 5.040,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty zł /k. 31v, 121v/. Jednocześnie powód cofnął pozew w zakresie żądania zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wraz ze zrzeczeniem się roszczenia /k. 121v/.

Sąd ustalił, co następuje:

(...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa w S. jest agencją ochrony osób i mienia, ochraniającą m.in. obiekty R. w G..

(okoliczność bezsporna)

W dniu 28 sierpnia 2014 roku (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa w S. na podstawie umowy o pracę na czas określony zatrudniła W. R. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika ochrony. Wynagrodzenie powoda ustalono na kwotę 1.680,00 zł brutto,
a jako miejsce jego pracy wskazano magazyn (...) w G.. Wcześniej powód świadczył usługi na rzecz pozwanego na podstawie umowy zlecenia.

(okoliczności bezsporne;

dowód: umowa o pracę – k. 5 akt;

istotne warunki zatrudnienia – k. 6 akt;

umowa zlecenia z 9.07.2014 r. – k. 21 akt)

W dniu 15 września 2014 roku W. R. miał rozpocząć pracę
o godz. 7.00 przy bramie wyjazdowej z magazynu. Powód stawił się jednak do pracy około godz. 6.40 i od razu poddany został rutynowemu badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Powód nie sprawiał wrażenia osoby znajdującej się pod wpływem alkoholu i jego zachowanie nie zwróciło szczególnej uwagi współpracowników. Kontrola trzeźwości przeprowadzona została zaś przez dowódcę zmiany - K. S. przy użyciu bezustnikowego testera obecności alkoholu AlcoBlow. Urządzenie to wskazuje wynik badania za pomocą diody L., przy czym kolor zielony oznacza zawartość alkoholu na poziomie 0 - 0,05 ‰, kolor żółty na poziomie 0,06 - 0,20 ‰, a kolor czerwony zawartość alkoholu przekraczającą 0,21 ‰. W przypadku powoda przy pierwszym badaniu zapaliła się dioda żółta. W takiej sytuacji na miejsce badania wezwano pracownika formy R., który dysponował urządzeniem pokazującym dokładną wartość stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu. Po jego przybyciu około godz. 7.00 powód został jeszcze raz poddany badaniu testerem AlcoBlow i tym razem na urządzeniu zapaliła się dioda zielona. Następnie poddano powoda badaniu alkomatem dostarczonym przez pracownika R.. Łącznie powód został poddany czterem badaniom trzeźwości przy użyciu tego urządzenia. Pierwszy pomiar, przeprowadzony o godz. 7.05, dał wynik 0,05 mg/dm ³ (0,105 ‰). Następne badania miały miejsce o godz. 7.10 i 7.20 i uzyskano wtedy odpowiednio wyniki: 0,04 mg/dm ³ (0,084 ‰) i 0,03 mg/dm ³ (0,063 ‰).

W dniu 15 września 2014 roku powód nie został dopuszczony do pracy i po tej dacie nie świadczył już pracy na rzecz (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa w S.. W dniu 18 września 2014 roku powód stawił się w miejscu pracy jedynie w celu zdania szafki służbowej i umundurowania, co dla jego przełożonych było równoznaczne z zakończenie współpracy z powodem. Od tej chwili powód nie był już uwzględniany w grafikach pracy u pozwanego.

( dowód: zeznania świadka G. M. – k. 54v-55v akt;

zeznania świadka K. S. – k. 82-83v akt;

zeznania świadka P. S. – k. 83v akt;

protokół użycia probierza trzeźwości – k. 25 akt;

notatka służbowa z 15.09.2014 r. – k. 26 akt;

przesłuchanie powoda W. R. – k. 121v-122 akt)

W dniu 8 października 2014 roku (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa w S. wysłała powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy
o pracę w trybie art. 52 § 1 Kodeksu pracy. W oświadczeniu tym jako przyczynę rozwiązania umowy wskazano ciężkie naruszenie przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na stawieniu się przez niego do pracy w dniu 15 września 2014 roku w stanie po spożyciu alkoholu. Oświadczenie to zostało odebrane przez powoda w dniu 13 października 2014 roku.

( dowód: pismo z dnia 8.10.2014 r. – k. 27 akt;

potwierdzenie odbioru – k. 28-29 akt)

Zgodnie z obowiązującymi u pozwanego zasadami pracownikowi ochrony nie wolno przebywać na stanowisku pracy lub po jej zakończeniu w stanie po spożyciu alkoholu lub innych środków odurzających.

( dowód: zakres zadań (…) pracownika ochrony – k. 3 akt osobowych [cz. B])

W dniu 10 października 2014 roku pozwany wypłacił powodowi kwotę 375,57 zł tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2014 roku. W dniu 10 listopada 2014 roku powodowi wypłacono zaś kwotę 465,74 zł tytułem wynagrodzenia za okres od 1 do 13 października 2014 roku. Kwotę tę powód zwrócił jednak pozwanemu jako nienależną w dniu 26 stycznia 2015 roku.

(okoliczności bezsporne;

dowód: lista operacji na rachunku bankowym powoda – k. 79-80 akt;

potwierdzenie przelewu z 10.11.2014 r. – k. 78 akt;

potwierdzenie przelewu z 26.01.2015 r. – k. 78 akt;

przesłuchanie powoda W. R. – k. 121v-122 akt)

Wynagrodzenie powoda, liczone przy uwzględnieniu zasad obwiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, wynosiło 1.743,84 zł.

( dowód: zaświadczenie z 28.10.2014 r. – k. 20 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach osobowych powoda, zeznania świadków G. M., K. S. i P. S., a także na podstawie przesłuchania powoda W. R..

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków G. M. /k. 54v-55v/, K. S. /k. 82-83v/ i P. S. /k. 83v/, a także powoda W. R. /k. 121v-122/. Zeznania tych osób są zasadniczo jasne, logiczne i konsekwentne oraz znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym. Osoby te w sposób spójny przedstawiły przebieg wydarzeń w dniu 15 września 2014 roku. Pewne rozbieżności w zeznaniach w ocenie Sądu wynikały jedynie z upływu czasu i różnego stopnia zaangażowania tych osób w przebieg zdarzeń. Zauważyć jednak
w tym miejscu należy, że świadek K. S. pomylił się co do wartości wskazywanych przez poszczególne kolory diody urządzenia AlcoBlow. Kolor zielony oznacza bowiem zawartość alkoholu na poziomie 0 - 0,05 ‰, kolor żółty zawartość alkoholu na poziomie 0,06 - 0,20 ‰, a kolor czerwony zawartość alkoholu przekraczającą 0,21 ‰ (zob.
G. A., T. M., Badania stanu trzeźwości w służbie przy użyciu urządzeń kontrolno-pomiarowych, Biblioteka Policjanta Prewencji, S. 2014,
s. 391).

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Na rozprawie w dniu 25 lutego 2015 roku Sąd oddalił wniosek pozwanego
o zwrócenie się do Państwowej Inspekcji Pracy o dokumenty z przeprowadzonych kontroli u pozwanego i zlecenie przeprowadzenia kontroli w zakresie składania przez pozwanego oświadczeń woli o dyscyplinarnym zwalnianiu pracowników /k. 121v/.
W ocenie Sądu wniosek ten został powołany jedynie dla zwłoki, a ponadto okoliczności nim objęte nie mogły być traktowane jako fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 217, 227 kpc). W niniejszej nie jest bowiem istotne to, czy pozwany postępował zgodnie z przepisami o dyscyplinarnym zwalnianiu pracowników w przypadku innych osób, lecz to, czy nie naruszył ich w przypadku powoda.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy
(t.j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1502; dalej: kp) pracodawca może rozwiązać umowę
o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca
od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy (art. 52 § 2 kp). Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie, a w oświadczeniu pracodawcy powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy (art. 30 § 3 i 4 kp).
W oświadczeniu tym pracodawca nie musi wskazywać dowodów świadczących o winie pracownika, ale w sprawie o przywrócenie pracownika do pracy obowiązek udowodnienia wskazanej przyczyny obciąża pracodawcę (art. 52 § 1 kp i art. 6 kc
w związku z art. 300 kp; zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1998 r., I PKN 519/97, LexPolonica nr 332869, OSNAPiUS 1999/2 poz. 48).

W ocenie Sądu oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę
z powodem zostało złożone z naruszeniem art. 30 § 3 i 4 kp. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem, że W. R. został zwolniony dyscyplinarnie – bez zachowania formy pisemnej – najpóźniej w dniu 18 września 2014 roku, kiedy został poproszony o zdanie szafki służbowej i umundurowania. Dla bezpośrednich przełożonych powoda było oczywiste, że powód od tej chwili nie jest już pracownikiem pozwanego i nie był on uwzględniany od tej pory w grafikach pracy
u pozwanego. Potwierdzeniem zwolnienia powoda w połowie września 2014 roku jest także fakt, że za ten miesiąc pozwany wypłacił powodowi jedynie kwotę 375,57 zł tytułem wynagrodzenia, co jest kwotą znacznie niższą od pełnego wynagrodzenia należnego powodowi za przepracowanie całego miesiąca /k. 79-80/. Natomiast wypłacona powodowi w dniu 10 listopada 2014 roku kwota 465,74 zł – zgodnie
z oświadczeniem pozwanego /k. 74/ – stanowiła wynagrodzenie za okres od 1 do 13 października 2014 roku. Podkreślić jednak należy, że kwota ta została wypłacona powodowi już po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu w dniu 17 października 2014 roku /k. 14/ i w ocenie Sądu stanowiła próbę wzmocnienia linii obrony pozwanego
w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu pozwany nie udowodnił także tego, aby powód dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. W brzmieniu obowiązującym do dnia 2 czerwca 1996 roku art. 52 § 1 kp wprost wskazywał, że podstawą zwolnienia pracownika w tym trybie może być w szczególności m.in. stawienie się pracownika do pracy w stanie po użyciu alkoholu lub spożywanie alkoholu w czasie pracy lub w miejscu pracy. W doktrynie podnosi się, że dokonana zmiana tego przepisu, polegająca na skreśleniu przykładów ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, nie miała na celu zmiany w pojmowaniu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracownika jako przesłanki rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Chodziło raczej o to, aby nie ograniczać tego pojęcia do podanych przykładów (tak. T. L., Prawo pracy, LexisNexis 2012, wydanie 9, s. 170). Stawienie się pracownika do pracy w stanie po użyciu alkoholu nadal należy zatem traktować jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Warto także zauważyć, że zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j: Dz. U. z 2012 r., poz. 1356; dalej: ustawa o wychowaniu trzeźwości) kierownik zakładu pracy lub osoba przez niego upoważniona mają obowiązek niedopuszczenia do pracy pracownika, jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie, że stawił się on do pracy w stanie po użyciu alkoholu albo spożywał alkohol w czasie pracy.

Podstawowe obowiązki pracownicze zostały wymienione w art. 100 kp. Zgodnie z tym przepisem pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie
i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę (§ 1). Pracownik jest obowiązany w szczególności: 1) przestrzegać czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy,
2) przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku,
3) przestrzegać przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów przeciwpożarowych, 4) dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie oraz zachować w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę,
5) przestrzegać tajemnicy określonej w odrębnych przepisach, 6) przestrzegać
w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego (§ 2).

Z przepisu art. 100 § 2 pkt 2 kp wynika, że pracownik ma obowiązek przestrzegać regulaminu pracy. Przyjąć zatem należy, że także naruszenie obowiązków wynikających z regulaminu pracy może być uznane za uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 kp.

W niniejszej sprawie (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa
w S. zarzuciła powodowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na stawieniu się do pracy w dniu 15 września 2014 roku
w stanie po spożyciu alkoholu. Nie ma wątpliwości, że stawienie się do pracy w stanie po spożyciu alkoholu może być podstawą zastosowania przez pracodawcę art. 52 § 1 kp. Podkreślić jednak należy, że w sprawie o przywrócenie pracownika do pracy obowiązek udowodnienia wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika obciąża pracodawcę (art. 52 § 1 kp i art. 6 kc
w związku z art. 300 kp; zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1998 r., I PKN 519/97, LexPolonica nr 332869, OSNAPiUS 1999/2 poz. 48).

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że w dniu 15 września 2014 roku powód został poddany badaniu trzeźwości, które wykazało u niego obecność alkoholu w wydychanym powietrzu. Pierwszy pomiar, przeprowadzony o godz. 7.05, dał wynik 0,05 mg/dm ³ (0,105 ‰). Następne badania miały miejsce o godz. 7.10 i 7.20 i uzyskano wtedy odpowiednio wyniki: 0,04 mg/dm ³ (0,084 ‰) i 0,03 mg/dm ³ (0,063 ‰). W ocenie Sądu uzyskanych wyników nie można zakwalifikować jako stanu po spożyciu alkoholu i nie mogły one być podstawą dyscyplinarnego zwolnienia powoda.

Pojęcie stanu „po spożyciu alkoholu” jest określeniem ustawowym. Użyto go m.in. w art. 47 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, a także w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie warunków
i sposobu dokonywania badań na zawartość alkoholu w organizmie (Dz. U. z 1983 r. Nr 25, poz. 117). W doktrynie wskazuje się przy tym, że pod pojęciem stanu po spożyciu alkoholu należy rozumieć stan po „użyciu alkoholu” lub stan „nietrzeźwości” (zob.
R. S., Badanie stanu trzeźwości. Aspekty prawne, Prok. i Pr. 1995/4/47, teza nr 4, LEX 11495/4).

Zgodnie z art. 46 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³. Z kolei stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu
w 1 dm ³. W nauce i doktrynie stan od 0,00 ‰ do 0,2 ‰ określa się jako stan fizjologiczny (zob. K. Lenczowska-Soboń, Badania na zawartość alkoholu. Komentarz praktyczny, Wydawnictwo ABC, LEX 72172).

Oceniając wyniki uzyskane przez powoda w trakcie badania trzeźwości, stwierdzić należy, że w świetle ustawy o wychowaniu w trzeźwości powód nie znajdował się w dniu 15 września 2014 roku ani w stanie po użyciu alkoholu, ani tym bardziej w stanie nietrzeźwości. Najwyższe stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu, które odnotowano u powoda, wynosiło 0,05 mg/dm ³ (0,105 ‰). Stężenie to nie przekroczyło więc tzw. poziomu fizjologicznego. Przy takim stężeniu alkoholu
w wydychanym powietrzu powód mógłby prowadzić każdy pojazd mechaniczny, nie narażając się na odpowiedzialność karną w razie kontroli policyjnej. Z zebranego
w sprawie materiału dowodowego nie wynika przy tym, aby przepisy wewnętrzne pozwanego regulowały kwestię trzeźwości w sposób bardziej rygorystyczny niż ustawa o wychowaniu w trzeźwości. Zgodnie bowiem z obowiązującymi u pozwanego zasadami pracownikowi ochrony nie wolno przebywać na stanowisku pracy lub po jej zakończeniu w stanie po spożyciu alkoholu lub innych środków odurzających
/vide: k. 3 akt osobowych [cz. B]/.

Uwzględniając dotychczasowe rozważania Sąd uznał, że pozwany nie udowodnił w niniejszej sprawie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych przez powoda. Stwierdzone u powoda stężenie alkoholu nie przekroczyło tzw. stanu fizjologicznego i nie można wykluczyć, że stężenie to powstało na skutek naturalnych procesów zachodzących w organizmie. Pozwany nie wykazał też, aby jego przepisy wewnętrzne regulowały kwestię trzeźwości w sposób bardziej rygorystyczny niż ustawa o wychowaniu w trzeźwości. Powód nie przekroczył zaś stężenia określonego w art. 46 ust. 2 tej ustawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp a contrario oraz powołanych wyżej przepisów, zasądził od pozwanego (...) T.
Sp. z o.o. Spółka Komandytowa w S. na rzecz powoda W. R. kwotę 5.040,00 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 października 2014 roku do dnia zapłaty. Zasądzona kwota nie przekracza wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia powoda i w ocenie Sądu jest adekwatna do poniesionej przez niego szkody. O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 kc.

W punkcie II. wyroku na podstawie art. 355 § 1 kpc Sąd umorzył postępowanie w pozostałej części z uwagi na skuteczne częściowe cofnięcie pozwu przez powoda.
W ocenie Sądu okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują na to, aby częściowe cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa. Zgoda pozwanego na cofnięcie pozwu nie była konieczna, gdyż cofnięcie połączone było ze zrzeczeniem się roszczenia (art. 203 § 1 kpc).

Na podstawie art. 98 kpc zasądzono od pozwanego (...) T. Sp.
z o.o. Spółka Komandytowa w S. na rzecz powoda W. R. kwotę 60,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość stawki określono na podstawie § 11 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu; t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490 (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2007 r., II BP 11/07, LexPolonica nr 3058702).

Na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 113 uoks Sąd nakazał pobrać
od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 416,84 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (koszty związane z przesłuchaniem świadków: 41,79 zł, 123,05 zł) i opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony (252,00 zł).

Na podstawie art. 477 ² § 1 kpc Sąd nadał wyrokowi w punkcie I. rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda.

1 http://www.slupsk.szkolapolicji.gov.pl/ebiblioteka/bpp/pdf022.pdf