Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sądowy Monika Bąk - Rokicka

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 r. w Warszawie

sprawy M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 25 lipca 2014 roku, znak: (...)

- oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1896/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 lipca 2014 r. (znak: (...)), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu M. K. przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji ww. organ oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy stwierdził, że ubezpieczonemu nie przysługuje prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, gdyż nie spełnia on warunków określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748), wobec uznania przez Komisję Lekarską ZUS orzeczeniem z dnia 23 lipca 2014 r., że nie jest on całkowicie niezdolny do pracy jak tego wymaga ustawa, a wyłącznie częściowo niezdolny do pracy, przy czym niezdolność ta istnieje od dzieciństwa (decyzja z dnia 25 lipca 2014 r., znak: (...) k. 45 a.r.).

Od powyższej decyzji M. K. złożył odwołanie, domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, twierdząc, że stan jego zdrowia uzasadnia uznanie go za osobę całkowicie niezdolną do pracy. Zaskarżonej decyzji odwołujący zarzucił dokonanie błędnych ustaleń w zakresie niezdolności do pracy poczynionych w oderwaniu od przedłożonej do akt sprawy dokumentacji medycznej i błędne uznanie, że odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do pracy. W treści odwołania ubezpieczony podniósł, że dotychczas był zatrudniony w warunkach zakładu pracy chronionej i w związku z tym do dnia 26 marca 2014 r. miał ustalone prawo do zasiłku chorobowego. Podkreślił, że faktycznie jego zły stan zdrowia istnieje od dzieciństwa, jednak na skutek realizowania obowiązków zawodowych ujawniły się u niego dodatkowe schorzenia w postaci zwłóknienia zastawek serca oraz choroby płuc. Dodał, że jego aktualny stan zdrowia oraz konieczność dalszego leczenia powodują, że nie może podjąć jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Kumulacja powyższych schorzeń powoduje zatem, że jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. W końcowej części odwołania, M. K. wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii, medycyny pracy, kardiologii oraz pulmonologii. Na podstawie powyższych zarzutów odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (odwołanie z dnia 29 sierpnia 2014 r. k. 2-3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., w odpowiedzi na odwołanie z dnia 29 września 2014 r., wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi organ rentowy wskazał, że ubezpieczony został w toku postępowania wyjaśniającego skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 23 lipca 2014 r., nie stwierdziła u niego całkowitej niezdolności do pracy, a wyłącznie trwałą, częściową niezdolność do pracy od dzieciństwa w związku ze stanem narządu ruchu. Z tego względu odwołujący nie spełnia warunku z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, ponieważ częściowa niezdolność do pracy powstała przed okresami, o których mowa w ww. przepisie. M. K. nie jest także osobą całkowicie niezdolną do pracy. Organ rentowy zaznaczył również, że odwołujący nie udowodnił okresu składkowego i nieskładkowego w wymiarze, co najmniej 25 lat, co umożliwiłoby wyłączenie powyższego warunku, a jedynie 8 lat, 5 miesięcy i 2 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Na tej podstawie decyzją z dnia 25 lipca 2014 r. znak: (...), organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 29 września 2014 r., k. 7 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. K., urodzony w dniu (...), w dniu 29 sierpnia 2003r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o rentę socjalną. Do powyższego wniosku odwołujący załączył orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w dniu 26 września 2001 r., w którym wskazane zostało, że niepełnosprawność powstała przed 16 rokiem życia. Ostatecznie na mocy decyzji z dnia 11 kwietnia 2005 r., organ rentowy odmówił przyznania odwołującemu prawa do renty socjalnej wskazując, że nie spełnia on warunków z ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej, albowiem orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 lutego 2005 r. odwołujący został uznany za częściowo niezdolnego do pracy na stałe. W okresie od dnia 01 sierpnia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. odwołujący był zatrudniony w wymiarze pełnego etatu na stanowisku referenta w Fabryce (...) Spółce jawnej z siedzibą w W. (wniosek z dnia 29 sierpnia 2003 r., k. 1-4, orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 26 września 2001 r., k. 5, decyzja z dnia 11 kwietnia 2005 r. k. 11, tom I a.r., świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 2013 r., k. 7, tom III a.r.).

Decyzją z dnia 09 kwietnia 2014 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., działając na podstawie art. 18 i art. 19 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, przyznał odwołującemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 27 marca 2014 r. do dnia 24 czerwca 2014 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru (decyzja z dnia 09 kwietnia 2014 r., znak: (...) k. 27-28 tom III a.r.).

W dniu 15 maja 2014 r. odwołujący złożył w organie rentowym wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wyjaśniającego, odwołujący został skierowany na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 23 czerwca 2014 r. uznał, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Wskazał również, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy, a niezdolność ta istnieje od dzieciństwa i pozostaje w związku ze stanem narządu ruchu. Na skutek wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od powyższego orzeczenia, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego, wydała w dniu 23 lipca 2014 r. orzeczenie, na mocy którego uznała, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy (wniosek z dnia 15 maja 2014 r. k. 1-7, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 czerwca 2014 r. k. 11-12, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23 lipca 2014 r., k. 25, tom IV a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie, Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23 lipca 2014 r. organ rentowy wydał w dniu 25 lipca 2014 r. decyzję znak: (...), odmawiającą ubezpieczonemu prawa do świadczenia rentowego z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie spełnia jednego z warunków niezbędnych do przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, wynikającego z przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a mianowicie warunku uznania go za osobę całkowicie niezdolną do pracy (decyzja z dnia 25 lipca 2014 r., znak: (...) k. 45 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego, M. K. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 29 sierpnia 2014 r. k. 2-3 a.s.).

W toku postępowania, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii, radiologii, pulmonologii i medycyny pracy celem ustalenia, czy odwołujący utracił zdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, jeżeli tak to na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem, jaka jest data początkowa tej niezdolności (postanowienie z dnia 06 października 2014 r. k. 11 a.s.).

W opinii z dnia 20 listopada 2014 r. biegły sądowy z zakresu kardiologii dr n. med. J. K. stwierdził występowanie u odwołującego skrzywienia kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego z uwypukleniem żeber po stronie prawej, bez istotnego zmniejszenia objętości płuc. Wskazał, że u odwołującego występuje prawidłowe ciśnienie tętnicze przy jednoczesnym braku innych przedmiotowych odchyleń natury kardiologicznej, zwłaszcza cech zespołu płucno-sercowego oraz niewydolności serca. Po zapoznaniu się z dokumentacją sądowo-lekarską i po zbadaniu odwołującego, biegły stwierdził, że z przyczyn kardiologicznych nie jest on niezdolny do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii dr n. med. J. K. z dnia 20 listopada 2014 r. k. 26-27 a.s.).

W opinii z dnia 20 listopada 2014 r. biegły sądowy z zakresu neurologii dr n. med. B. Z. wskazał, że poza znacznego stopnia skoliozą kręgosłupa, u odwołującego nie występują cechy zajęcia układu nerwowego. Biegły nie potwierdził także występowania polineuropatii. Zaznaczył, że w czasie zatrudnienia nie nastąpiło istotne pogorszenie stanu zdrowia odwołującego. Na tej podstawie biegły stwierdził, że z punktu widzenia neurologicznego, odwołujący jest zdolny do pracy. Wskazał nadto, iż w ocenie orzeczniczej powinna dominować opinia ortopedyczna (opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii dr n. med. B. Z. z dnia 20 listopada 2014 r. k. 33 a.s.).

W opinii z dnia 20 lutego 2015 r. biegły sądowy z zakresu chorób płuc i alergologii dr n. med. R. C. rozpoznał u odwołującego przewlekły kaszel w trakcie obserwacji u osoby z kyfoskoliozą oraz częste infekcje górnych dróg oddechowych. Biegły podkreślił, że w ostatnim badaniu RTG klatki piersiowej obraz był stabilny w stosunku do badania z listopada 2012 r., płuca bez zagęszczeń, krążenie płucne wydolne, serce w całości powiększone, leżące na wysoko ustawionej przeponie. Badania echokardiograficzne z marca i czerwca 2014 r. nie wykazały upośledzenia czynność i prawego serca. Na podstawie całości obrazu biegły wskazał, iż brak jest podstaw do stwierdzenia, że odwołujący jest z przyczyn pulmonologicznych przynajmniej częściowo niezdolny do pracy zarobkowej (opinia biegłego sądowego dr n. med. R. C. z dnia 20 lutego 2015 r. k. 39 a.s.).

W opinii z dnia 23 maja 2015 r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy K. G. rozpoznała u odwołującego prawoboczną kifoskoliozę z prawostronnym garbem piersiowym od urodzenia, nadciśnienie tętnicze wyrównane, bez powikłań narządowych oraz karłowatość. Biegła stwierdziła, że odwołujący ze względu na narząd ruchu – ograniczenia wynikające ze znacznego skrzywienia kręgosłupa i dolegliwości z tym związanie, nie może dźwigać ciężarów i wykonywać ciężkiej pracy fizycznej. Zaznaczyła, że wskazana jest rehabilitacja narządu ruchu. W konkluzji opinii biegła potwierdziła stanowisko organu rentowego wskazując, że odwołujący jest na stałe częściowo niezdolny do pracy. Aktualny stan zdrowia nie powoduje natomiast u niego całkowitej niezdolności do pracy. W opinii uzupełniającej z dnia 25 września 2015 r. biegła podtrzymała dotychczasowe stanowisko wskazując dodatkowo, że częściowa niezdolność do pracy datuje się od stycznia 2014 r. na stałe, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego i pozostaje w związku ze stanem narządu ruchu (opinia biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy K. G. z dnia 23 maja 2015 r. k. 60-61, opinia uzupełniająca z dnia 25 września 2015 r. k. 98 a.s.).

Do powyższych opinii zastrzeżenia zgłosił organ rentowy wskazując, że biegła w sposób nieprawidłowy określiła datę powstania u odwołującego częściowej niezdolności do pracy, tj. od stycznia 2014 r., nie podając uzasadnienia medycznego. Ponadto w treści opinii nie zostało wykazane pogorszenie stanu zdrowia powstałe w okresie zatrudnienia. Jednocześnie wskazany przez biegłą czasookres niezdolności do pracy nie jest jednoznaczny, albowiem z jednej strony biegła wskazała, że ma ona charakter stały, a z drugiej, że powstała od osiągnięcia przez odwołującego wieku emerytalnego, a to są różne daty. Wobec powyższego, organ rentowy wniósł o powołanie innego biegłego ww. specjalności (pismo procesowe z dnia 16 października 2015 r. k. 108-109 a.s.).

W związku z powyższym postanowieniem z dnia 21 października 2015 r., Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu medycyny pracy innego niż K. G. na okoliczność, jak w postanowieniu z dnia 06 października 2014 r. (postanowienie z dnia 21 października 2015 r. k. 110 a.s.).

W opinii z dnia 05 lutego 2016 r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy D. M. rozpoznała u odwołującego kyfoskoliozę piersiowo-lędźwiową znacznego stopnia na tle wrodzonej wady kręgosłupa, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa Th-L w przebiegu zwyrodnienia kręgosłupa, nadciśnienie tętnicze, przewlekły kaszel w trakcie obserwacji u osoby z kyfoskoliozą, częste infekcje dróg oddechowych oraz zaburzenia snu do dgn. Biegła wskazała, że z uwagi na powyższe schorzenia w stosunku do odwołującego przeciwwskazana jest ciężka i średniociężka praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, praca w wymuszonej pozycji ciała, praca wymagająca dłuższego stania i chodzenia, praca na wysokości i przy maszynach w ruchu oraz praca nocna. Wskazana jest natomiast praca w warunkach pracy chronionej. Biegła zaznaczyła, że odwołujący ma trudności z wypowiedzią „blokady” oraz cierpi na zaburzenia snu. Od 2014 r. z tego powodu pozostaje pod opieką neurologa, stosuje leki nasenne i uspokajające. Cierpi także na nadmierną pobudliwość nerwową od dzieciństwa. W konkluzji opinii biegła stwierdziła, że schorzenia i stopień ich zaawansowania powodują częściową niezdolność do pracy od dzieciństwa na stałe z wyłączeniem okresów pobierania renty socjalnej (opinia z dnia 05 lutego 2016 r. k. 152-155 a.s.).

Do powyższej opinii żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń (pismo procesowe z dnia 10 marca 2016 r. k. 169, pismo procesowe z dnia 15 marca 2016 r. k. 176-177 a.s.).

Postanowieniem z dnia 18 marca 2016 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów ortopedy i psychiatry na okoliczność jak w postanowieniu z dnia 06 października 2014 r. (postanowienie z dnia 18 marca 2016 r. k. 178 a.s.).

W opinii z dnia 04 kwietnia 2016 r. biegła sądowa w zakresu psychiatrii M. P. rozpoznała u odwołującego sytuacyjną reakcję subdepresyjną. Biegła podkreśliła, że odwołujący wymaga opieki PZP, zwłaszcza wsparcia psychologicznego, ale mierne obniżenie nastroju uwarunkowane czynnikami zewnętrznymi (utrata pracy) nie czyni go osobą nawet częściowo niezdolną do pracy (opinia biegłej sądowej w zakresu psychiatrii M. P. z dnia 04 kwietnia 2016 r. k. 192 a.s.).

W opinii z dnia 09 maja 2016 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. stwierdził u odwołującego chód bez utykania, skrócenie długości lewej kończyny dolnej około 2 cm, boczne skrzywienie kręgosłupa z garbem żebrowym po stronie prawej, zniekształcenie klatki piersiowej – asymetryczne ustawienie żeber, niski wzrost, prawidłowe zakresy ruchomości kręgosłupa, stawów kończyn dolnych i górnych, objawy rozciągowe obustronnie ujemne, brak niedowładu kończyn dolnych. Biegły podał, że badanie rtg z dnia 23 września 2014 r. wykazało prawoboczne skrzywienie kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym. Po przeanalizowaniu stanu zdrowia odwołującego, biegły stwierdził, że powinien on pozostawać po opieką (...), ponieważ w okresach nasilenia dolegliwości bólowych powinien korzystać z leczenia rehabilitacyjnego. Podniósł, że jedyną formą leczenia ortopedycznego byłoby obecnie leczenie operacyjne skrzywienia. Byłby to jednak zabieg głównie kosmetyczny. Nie można jednak jednoznacznie powiedzieć, że po takim leczeniu poprawiłaby się sprawność i wydolność układu ruchu. Biegły podkreślił, że stwierdzone schorzenie kręgosłupa stanowi przeciwwskazanie do wykonywania ciężkich prac fizycznych, polegających m.in. na podnoszeniu i przenoszeniu większych ciężarów oraz do pracy stojącej w pozycji wymuszonej. Może natomiast wykonywać lżejsze prace fizyczne, wymagające przenoszenia ciężarów do około 5 kg, jak np. w zawodzie sprzedawcy, czy portiera. Biegły wskazał także, że wykonywanie ww. prac byłoby formą rehabilitacji, pomocnej w utrzymaniu obecnego poziomu wydolności i sprawności układu ruchu. Istotne znaczenie miałoby również przebywanie w towarzystwie innych osób, wpływające pozytywnie na stan psychiczny odwołującego. W konkluzji opinii biegły stwierdził, że zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23 lipca 2014 r. (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. z dnia 09 maja 2016 r. k. 203 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu: kardiologii dr n. med. J. K. (k. 26-27 a.s.), neurologii dr n. med. B. Z. (k. 33 a.s.), chorób płuc i alergologii dr n. med. R. C. (k. 39 a.s.), medycyny pracy K. G. (k. 60-61, k. 98 a.s.) i D. M. (k. 152-155 a.s.), psychiatrii M. P. (k. 192 a.s.) oraz z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. (k. 203 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującego. Opinie zostały wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującego i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonego. Opinie biegłych specjalistów są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia M. K.. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. K. od decyzji organu rentowego z dnia 25 lipca 2014 r., znak: (...) jest bezzasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy. Organ rentowy powoływał się bowiem na fakt, że odwołujący jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy od dzieciństwa, wobec czego nie spełnia warunku z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, ponieważ częściowa niezdolność do pracy powstała przed okresami, o których mowa w ww. przepisie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał również, że odwołujący nie udowodnił okresu składkowego i nieskładkowego w wymiarze, co najmniej 25 lat, co umożliwiłoby wyłączenie powyższego warunku, a jedynie 8 lat, 5 miesięcy i 2 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Definicję niezdolności do pracy zawiera przepis art. 12 ustawy, który stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 ww. ustawy).

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ww. ustawy).

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe na powyższą okoliczność, dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy z zakresu: kardiologii, neurologii, chorób płuc i alergologii, medycyny pracy, psychiatrii, ortopedii i traumatologii, jako odpowiednich ze względu na schorzenia ubezpieczonego. Przy ocenianiu waloru dowodowego wydanych opinii, Sąd miał na względzie, że opinia biegłych podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłych nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

Biegli wskazali, że aktualny stopień nasilenia rozpoznanych u M. K. schorzeń nie uzasadnia kwalifikacji o całkowitej niezdolności do pracy. Wręcz przeciwnie biegli z zakresu kardiologii, neurologii, chorób płuc i alergologii oraz psychiatrii, wskazali, że w zakresie ich specjalności odwołujący jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i umiejętnościami. Z kolei lek. K. K. - biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii, która to specjalność jest najbardziej adekwatna z punktu widzenia schorzeń, których występowanie może czynić ubezpieczonego w jakimkolwiek stopniu niezdolnym do pracy zarobkowej, wskazał, że z uwagi na stwierdzone schorzenia kręgosłupa, odwołujący jest osobą trwale, częściowo niezdolną do pracy. Powyższe potwierdziła również biegła sądowa z zakresu medycyny pracy D. M., która wskazała, że z uwagi na schorzenia w postaci wrodzonej wady kręgosłupa, przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa Th-L w przebiegu zwyrodnienia kręgosłupa, nadciśnienia tętniczego, przewlekłego kaszlu w trakcie obserwacji u osoby z kyfoskoliozą, częstych infekcji dróg oddechowych oraz zaburzenia snu do dgnw w stosunku do odwołującego przeciwwskazana jest ciężka i średniociężka praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, praca w wymuszonej pozycji ciała, praca wymagająca dłuższego stania i chodzenia, praca na wysokości i przy maszynach w ruchu oraz praca nocna. W konkluzji opinii biegła stwierdziła, że schorzenia i stopień ich zaawansowania powodują u odwołującego częściową niezdolność do pracy od dzieciństwa na stałe z wyłączeniem okresów pobierania renty socjalnej. W tym zakresie, Sąd uznał, że można oprzeć rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie na dowodzie z opinii ww. biegłych sądowych. Sąd Okręgowy przyjął wydane przez nich opinie sądowo – lekarskie za podstawę rozstrzygnięcia niniejszej sprawy uznając, że opinie te sporządzone przez lekarzy specjalności odpowiednio dobranych do schorzeń ubezpieczonej w sposób fachowy i merytoryczny odnoszą się do oceny niezdolności w płaszczyźnie medycznej (biologicznej), gdzie biegli wzięli pod uwagę charakter i przebieg procesów chorobowych ubezpieczonego na stan czynnościowy organizmu, sprawność ogólną organizmu i stopień określenia skutków schorzeń ubezpieczonego. Z treści opinii wynika, że biegli dokonali oceny stanu zdrowia na podstawie analizy akt sprawy, a następnie przeprowadzili z ubezpieczonym wywiad i badanie przedmiotowe. Sąd nie powziął wątpliwości, co do oceny stanu zdrowia i wniosków biegłych sądowych, którzy przekonująco uzasadnili stanowisko w przedmiocie kwalifikacji ubezpieczonego. Biegli uwzględnili wykonywany przez ubezpieczonego zawód oraz posiadane kwalifikacje. W żadnej mierze, Sąd nie znalazł podstaw do negowania treści opinii biegłych sądowych, czy też kwestionowania dokonanego przez nich rozpoznania. W powyższym zakresie, Sąd nie uwzględnił natomiast wniosków wywiedzionych przez biegłą sądową z zakresu medycyny pracy K. G., która stwierdziła, że częściowa niezdolność do pracy odwołującego datuje się od stycznia 2014 r. na stałe, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego i pozostaje w związku ze stanem narządu ruchu. Sąd miał bowiem na względzie, że ostatecznie zarówno biegła sądowa z zakresu medycyny pracy D. M., jak i biegły sądowy z zakresu (...) doszli do tych samych wniosków, co do tego, że częściowa niezdolność do pracy powstała u ubezpieczonego w okresie dzieciństwa, stan zdrowia ubezpieczonego od tego czasu ma charakter utrwalony, nie doszło do pogorszenia stanu zdrowia w trakcie zatrudnienia, jak również że ubezpieczony jest częściowo trwale niezdolny do pracy ze względu na istniejące od dzieciństwa schorzenia. Opinie zatem są spójne i logiczna oraz należycie uzasadnione wobec, czego brak było podstaw do ich kwestionowania.

W tym miejscu wskazać należy, że biegły zachowuje niezawisłość, co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 07 stycznia 1997 r., I CKN 44/96). Według wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2007 r., (III UK 130/06) opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe. Sąd nie może - wbrew opinii biegłych - oprzeć ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu.

Sąd Okręgowy rozpoznając niniejszą sprawę miał na uwadze, że o prawie do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy decyduje taki stopień nasilenia schorzeń, który obiektywnie - na podstawie opinii biegłych specjalistów, czyni osobę ubezpieczoną całkowicie niezdolną do pracy. Aktualnie stopień nasilenia rozpoznanych u M. K. schorzeń, takiego twierdzenia nie uzasadnia, aczkolwiek zgodnie z opiniami biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. oraz biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy D. M., uzasadnia uznanie go za osobę trwale częściowo niezdolną do pracy od dzieciństwa. Nie mogą być przy tym uwzględniane jedynie subiektywne odczucia ubezpieczonego, w którego ocenie zły stan zdrowia czyni go całkowicie niezdolną do pracy. Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe wykazało zatem, że stwierdzona u ubezpieczonego częściowa niezdolność do pracy nie powstała w okresach wskazanych w art. 57 ust. 1 pkt. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ani w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, co powoduje, że ubezpieczony nie spełnia wszystkich przesłanek do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określonych w art. 57 ww. ustawy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i nie przysługuje mu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Z tego względu, uznając odwołanie ubezpieczonego za niezasadne w zakresie orzeczenia w stosunku do niego całkowitej niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy odwołanie oddalił, o czym orzekł w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)