Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 listopada 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku B. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o wysokość emerytury i odsetki - na skutek skargi wnioskodawcy o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 kwietnia 2009 r. sygn. III AUa 106/09

p o s t a n a w i a :

o d r z u c i ć skargę.

Sygn. akt III AUa 1492/16

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 22 listopada 2016 r.

B. L. wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 29 kwietnia 2009 r. sygn. Akt III AUa 106/09, zmianę tego orzeczenia poprzez uwzględnienie w zakresie wysokości emerytury, ponieważ sąd wydał postanowienie niezgodne z prawem i dowodami w sprawie, nie uznał dowodów dołączonych do sprawy, nie uzasadnił powodów, dla których odmówił wiarygodności, oddalił wniosek dowodowy o powołanie biegłego sądowego, oddalił prośbę o ustanowienie pełnomocnika, nie potraktował stron na równych prawach, nie udzielił głosu stronie na zakończenie postępowania sądowego mimo prośby wnioskodawcy. Swój wniosek oparł na zarzucie niezgodności orzeczenia z prawem, naruszenie zasad równego traktowania stron oraz pozbawienia możliwości działania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu.

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na fakt, że niniejsza skarga nie jest pierwszą skargą o wznowienie postępowania III AUa 106/09 złożoną przez skarżącego. Skarga oparta o identyczne zarzuty została wniesiona przez niego 14 kwietnia 2014 r. i odrzucona postanowieniem tutejszego sądu do sygn. akt III AUa 903/14 w dniu 5 sierpnia 2014 r. Analiza tamtej skargi i dołączonej dokumentacji wskazuje, że już wówczas skarga opierała się zarzutach o pozbawieniu możliwości działania, braku ustanowienia pełnomocnika, sprzeczności orzeczenia z prawem, nierówności stron, błędnej oceny dowodów, nieuwzględnienia opinii biegłego, nieuznania dowodów w sprawie i szeregu innych zawartych na 11 stronach uzasadnienia skargi. Obecnie wnioskodawca powtarza i opisuje przedmiotowe zarzuty. Tymczasem już w opisanej wyżej sprawie Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu postanowienia wskazał, że zgodnie z art. 407 § 1 kpc skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie trzymiesięcznym od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia. Decyduje data uzyskania informacji o treści sentencji wyroku. Sąd przyjął wówczas, że wnioskodawca o podstawach wznowienia, na które się powołał w skardze, dowiedział się w dniu ogłoszenia wyroku, czyli 29 kwietnia 2009 r., zaś wniesienie skargi 14 kwietnia 2014 r. nastąpiło z ewidentnym i znacznym przekroczeniem tego terminu. Tym bardziej zatem z brakiem zachowania wskazanego terminu mamy do czynienia w niniejszej sprawie, skoro od ogłoszenia wyroku w sprawie III AUa 106/09 minęło ponad 7 lat. W tej sytuacji trudno by Sąd Apelacyjny po raz kolejny szczegółowo odnosił się do zarzutów, które już były przedmiotem rozważań poprzedniego orzeczenia. Tym bardziej, że przedmiotowe zarzuty stanowiły także podstawę następnej skargi o wznowienie postępowania złożonej 25 lutego 2016 r., odrzuconej postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2016 r. do sygn. Akt III AUa 359/16.

Przedstawione uwagi stanowią podstawę odrzucenia skargi na podstawie art. 410 § 1 kpc.

Nawiązując do zarzutów skarżącego i jego przekonania o pokrzywdzeniu go przez sądy i ZUS nie sposób jednocześnie nie nadmienić, że z treści pism wnoszonych do sądu wynika zupełne niezrozumienie rozstrzygnięcia zapadłego w sprawie III AUa 106/09. Przyczyny rozstrzygnięcia sprawy zostały przedstawione w uzasadnieniu tego orzeczenia, lecz nie trafiają do wnioskodawcy, który od lat występuje do sądu i organu rentowego z pismami powołującymi się na błędne rozstrzygnięcie i wypłacanie zaniżonego świadczenia. Przekonanie to wypływa przede wszystkim ze sprawy VII U 7726/02 i zapadłego w tej sprawie wyroku z dnia 15 października 2004 r. Nie zauważa skarżący, że wyrok ten dotyczył tylko przeliczenia jego świadczenia w trybie art. 111 ustawy emerytalno-rentowej i opinia biegłego wydana w tej sprawie mogła stanowić podstawę jedynie przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia, na co składało się ustalenie przez biegłego prawdopodobnego wynagrodzenia osiąganego przez ubezpieczonego w konkretnych latach. Biegły w tej sprawie został powołany tylko na ustalenie tych okoliczności, zatem jego opinia nie mogła stanowić podstaw do uwzględnienia korzystniejszej kwoty bazowej, ta bowiem jest narzucana przez ustawodawcę i przy przeliczeniu świadczenia w tej sprawie nie mogła ulec zmianie. Wskazał na to Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku. Jeśli zatem organ rentowy nie wznosił zarzutów do treści opinii biegłego i sąd ustalił nową, przeliczoną podstawę kierując się treścią opinii, to nie mogło to dotyczyć proponowanej przez biegłego innej, wyższej niż dotychczasowa kwota bazowa, ta bowiem, jak to już zaznaczono, nie jest ustalana przez biegłego, lecz ustalana ustawowo przez odwołanie się do przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego w Monitorze Polskim (art. 19-20 ustawy emerytalno-rentowej). Jak to wyjaśniono w przedmiotowej sprawie, w przypadku wnioskodawcy obowiązywała kwota bazowa z daty wniosku o przyznanie świadczenia, a nie z daty wniosku o jego przeliczenie. Taka kwota bazowa jest jednym ze składników decydujących o wysokości emerytury na podstawie art. 53 ustawy. Ponieważ przedmiotem sprawy było tylko przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia, a nie także kwoty bazowej, zatem wyrok z dnia 15 października 2004 r. prawidłowo nakazał przeliczenie tylko wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury w oparciu o ustalone przez biegłego wynagrodzenie za poszczególne lata. Ten wyrok prawidłowo został wykonany przez organ rentowy, który przeliczył zgodnie z wyrokiem wskazany w nim element świadczenia. Treść decyzji wykonującej przedmiotowy wyrok została poddana kontroli Sądu Okręgowego, a jego wyrok kontroli apelacyjnej przez Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2009 r. sygn. akt III AUa 106/09. Jak wynika z treści pism wnioskodawcy nie rozumie on przedmiotowego rozstrzygnięcia i nadal uważa, że został pokrzywdzony poprzez nieuwzględnienie kwot bazowych, na które powołał się biegły w opinii. Jak się wydaje kolejne orzeczenia sądowe i ich uzasadnienia nie są w stanie zmienić przekonania skarżącego o niesprawiedliwości przedmiotowego rozstrzygnięcia i pokrzywdzeniu go zarówno przez sąd jak i organ rentowy, co w sprawach tych w istocie nie nastąpiło.

Jeśli chodzi o brak ustanowienia pełnomocnika do wniesienia skargi kasacyjnej, to nie zauważa skarżący, że powodem odmowy ustanowienia takiego pełnomocnika do wniesienia skargi kasacyjnej było nieprzysługiwanie przedmiotowej skargi zarówno od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 29 kwietnia 2009 r., jak i kolejnych postanowień odrzucających skargę o wznowienie postępowania.