Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Cz 1050/16

POSTANOWIENIE

Dnia 21 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Magdalena Hupa – Dębska (spr.)

Sędziowie: SO Andrzej Dyrda

SR (del.) Łukasz Malinowski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 września 2016 r. w G.

sprawy z powództwa A. G., D. G. i J. G.

przeciwko T. G.

o podwyższenie alimentów

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie Sądu Rejonowego w (...)

z dnia 22 kwietnia 2016 roku, sygn. akt III RC 711/15

p o s t a n a w i a:

odrzucić zażalenie.

SSR (del.) Łukasz Malinowski SSO Magdalena Hupa-Dębska SSO Andrzej Dyrda

Sygn. akt III Cz 1050/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w (...) przyznał adwokat A. M. wynagrodzenie w kwocie 738 zł z sum budżetowych Skarbu Państwa za pełnienie funkcji kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego oraz polecił kasie tego Sądu wypłacenie powyższego wynagrodzenia, jako podstawę rozstrzygnięcia wskazując § 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony

w sprawie cywilnej (Dz. U. 2013.1476) w związku z § 6 ust. 1 pkt 11 i ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Z zażaleniem na to postanowienie wystąpił pozwany, kwestionując obciążenie Skarbu Państwa kwotą wynagrodzenia kuratora, której wysokości nie kwestionował. Argumentował, że zasadnym jest obciążenie obowiązkiem zapłaty kwoty 738 zł matki powodów A. T., która znała jego miejsce zamieszkania, a przez zatajenie powyższego doprowadziła do ustanowienia kuratora procesowego i związanych z tym kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Podmiotami uprawnionymi do wniesienia zażalenia są strony i uczestnicy postępowania przed sądem pierwszej instancji, na rzecz których, przeciwko którym i z udziałem których toczyło się to postępowanie. W przypadku zażalenia, poza tymi podmiotami, legitymację do jego wniesienia mają także osoby trzecie w kwestiach dotyczących ich osobiście np. świadkowie, biegli, pełnomocnicy. Zasadę, że zaskarżenie może nastąpić tylko przez osobę uprawnioną uzupełnia przesłanka dopuszczalności zaskarżenia orzeczeń w postaci interesu prawnego. Pierwsza z nich wskazuje osobę uprawnioną do zaskarżenia orzeczenia, druga natomiast określa zakres, w jakim zaskarżenie przez tę właśnie osobę jest dopuszczalne. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że interes prawny stanowi przesłankę dopuszczalności zaskarżenia orzeczeń sądowych. Interes ten występuje wtedy, gdy żalącego można uznać za obiektywnie pokrzywdzonego zaskarżanym przez niego orzeczeniem, które w sensie prawnym jest dla niego niekorzystne (tak Sąd Najwyższy między innymi w uzasadnieniach postanowienia z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie I CZ 19/10 oraz uchwały 7 sędziów z dnia 15 maja 2014 r., zapadłej w sprawie III CZP 88/13).

Stosownie do art. 378 § 1 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc, sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia. Pozwany w zażaleniu nie kwestionował wysokości przyznanego kuratorowi wynagrodzenia, która może mieć wpływ na sferę jego praw w momencie rozstrzygania

o kosztach procesu, a co jednak nastąpi najwcześniej w orzeczeniu kończącym postępowanie (art. 108 kpc), gdy znany będzie jego wynik. Sprzeciwił się natomiast obciążeniu kwotą przyznanego wynagrodzenia Skarbu Państwa, zamiast przedstawicielki ustawowej i pełnomocnika powodów. Należy w tym miejscu podkreślić, że chociaż Sąd pierwszej instancji przyznając kuratorowi wynagrodzenie z sum budżetowych Skarbu Państwa pominął słowo „tymczasowo”, to obowiązujące przepisy nakazują interpretować postanowienie w sposób wskazujący na właśnie tymczasowe poniesienie przez Skarb Państwa tego wydatku. Wniosek o ustanowienie kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego, czyli pismo powodujące wydatki zgodnie z art. 2 ust. 2 oraz art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych złożyli powodowie. Stosownie do art. 96 ust. 1 pkt 2 wskazanej ustawy nie mają oni obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, toteż na podstawie art. 96 ust. 3 u.k.s.c., wydatki te tymczasowo ponosi za powodów Skarb Państwa. Natomiast o tym, która ze stron i w jakim zakresie poniesie koszty procesu, rozstrzygnie sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie, mając na uwadze jego wynik, jak stanowi art. 108 § 1 kpc.

Nie ma zatem podstaw do twierdzenia, by pozwany mógł doznać uszczerbku prawnego na skutek wydania postanowienia polecającego tymczasową wypłatę przyznanego kuratorowi wynagrodzenia ze środków Skarbu Państwa, które to orzeczenie ani nie zwiększyło obowiązków pozwanego w sferze prawnej, ani nie zmniejszyło jego uprawnień. Prowadzi to do wniosku, że pozwany nie ma interesu prawnego w zaskarżeniu wydanego przez Sąd pierwszej instancji orzeczenia tym przedmiocie, toteż jego zażalenie trzeba zakwalifikować jako niedopuszczalne

i podlegające odrzuceniu na mocy art. 370 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc.

Dlatego niedopuszczalne zażalenie pozwanego odrzucono na podstawie przywołanych przepisów oraz art. 373 zdanie 1 kpc.

SSR (del.) Łukasz Malinowski SSO Magdalena Hupa-Dębska SSO Andrzej Dyrda

III Cz 1050/16

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE