Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 r. w Warszawie

sprawy A. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 3 czerwca 2014 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1488/14

UZASADNIENIE

Ubezpieczony A. O. w dniu 30 czerwca 2014 r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odwołanie od decyzji w/w organu rentowego z dnia 3 czerwca 2014 r. znak (...) odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż z uwagi na uszkodzenie blaszek granicznych trzonów (...) i (...) oraz zmiany zwyrodnieniowe krążków międzykręgowych na szczycie kifozy ,cukrzycę ,stres pourazowy spowodowany wypadkiem komunikacyjnym z dnia 19 października 2011 r. nie jest w stanie wykonywać pracy w wyuczonym zawodzie (odwołanie k. 2-7 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi
na odwołanie, złożonej w tutejszym Sądzie Okręgowym w dniu 29.07.2014 r.,
wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. wskazując, że ubezpieczony nie spełnia podstawowej przesłanki przyznania mu prawa do świadczenia, albowiem nie jest niezdolny do pracy (odpowiedź na odwołanie k-12 a.s.).

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

A. O., urodzony (...), z zawodu kierowca , na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Prawo do powyższego świadczenia przysługiwało do dnia 31.03.2014 r. (k 22 tom III a. r.). W dniu 7 marca 2013r. A. O. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 73 tom III a. r.).

Odwołujący się został skierowany na badanie do komisji lekarskiej ZUS która orzeczeniem z dnia 22 maja 2014 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy .(k-83 a . r. tom III)

Zaskarżoną decyzją z dnia 3 czerwca 2014 r. organ rentowy omówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że nie jest on niezdolny do pracy (k. 107 a. r. tom III).

Od niekorzystnej decyzji organu rentowego A. O. złożył odwołanie
do Sądu Okręgowego inicjując tym samym niniejsze postępowanie.

Sąd Okręgowy ustalił ,ze A. O. w dniu 19 listopada 2011 r. uczestniczył w wypadku komunikacyjnym - zderzenie autobusu ,którym kierował z samochodem ciężarowym .W wyniku wypadku odwołujący doznał urazu odcinka piersiowego kręgosłupa ,obu stawów barkowych ,głowy ,klatki piersiowej i brzucha. Badania diagnostyczne wykazały u odwołującego złamanie trzonów kręgowych (...) i (...) ,oraz uraz obu stawów barkowych.

W ramach postepowania dowodowego Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 9.10.2014 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów :ortopedy, internisty - kardiologa , diabetologa i psychologa celem ustalenia czy odwołujący jest obecnie całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, a jeżeli tak to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy ,któremu odwołujący uległ w dniu 19 listopada 2011 r.

Biegły psycholog w swojej opinii (k-55 -56 a.s.) zasugerował konsultację psychiatryczną. Biegły internista kardiolog w swojej opinii (k-60- 61 a.s.) stwierdził ,iż z punktu dziedziny którą reprezentuje odwołujący nie spełnia kryteriów niezdolności do pracy. Biegli ortopeda - traumatolog oraz biegły z zakresu chorób wewnętrznych , endokrynologii i diabetologii w swojej opinii (k-91 – 94 a.s.) nie stwierdzili aby aktualny stan zdrowia odwołującego czynił odwołujacego niezdolnym do wykonywania pracy. Powołany postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2015 r. (k-99 a.s.) biegły psychiatra (zgodnie z sugestią biegłego psychologa) w swojej opinii z dnia 1 .06.2015 r. (k-111 a.s.) z przyczyn psychiatrycznych nie stwierdził całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy odwołującego.

Z uwagi na fakt ,że pełnomocnik odwołującego w piśmie procesowym z dnia 14 lipca 2015 r. (k-128a.s.) wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego psychiatry, psychologa i ortopedy Sad Okręgowy dopuścił dowód z opinii uzupełniającej w/w biegłych. Biegły psychiatra w opinii uzupełniającej z dnia 28.08.2015 r.(k-150 a.s.) odnosząc się do uwag pełnomocnika odwołującego podtrzymał w całości swoja opinię główną. Biegła psycholog w opinii uzupełniającej z 30.07.2015 r. (k-154 a.s.) stwierdziła ,że …”psychologicznie raczej nie było wskazań do orzeczenia niezdolności do pracy…” odwołującego. Biegły z zakresu ortopedii w swojej opinii uzupełniającej z dnia 14.09.2014 r. odnosząc się do zastrzeżeń pełnomocnika odwołującego w całości podtrzymał swoją opinię główną (k-157 a.s.) podzielając jednak jego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Na rozprawie w dniu 18 .09.2015 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii w/w biegłego ,który w opinii z dnia 23.10.2015 r. (k-210-211 a.s.)stwierdził ,ze odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy od 13.05.2015 r. do października 2016 r.

Pismem procesowym z dnia 25.09.2015 r. pełnomocnik odwołującego wnosząc zastrzeżenia do opinii uzupełniającej biegłego psychologa zawnioskowała o powołanie innego biegłego psychologa.(k-171 a.s.). Sąd Okręgowy uwzględniając argumenty strony odwołującej postanowieniem z dnia 9.10 .2015 r. dopuścił dowód z opinii innego biegłego psychologa niż biegła B. K. (k-179 a.s.).Powołany w sprawie kolejny, drugi biegły psycholog w swojej opinii z dnia 10.01.2016 r. (k-226-230a.s.) stwierdził ,iż odwołujący jest zdolny do pracy zarobkowej natomiast okresowo ,tj. do czasu pomyślnego zakończenia terapii psychologicznej niezdolny całkowicie do pracy w charakterze kierowcy i w/w niezdolność datuje się od dnia 19.11.2011 r.

Organ rentowy w piśmie z dnia 19.02.2016 r. (k-246 a.s.) załączając stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskiej wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu medycyny pracy i wskazał ,że brak jest podstaw do przyjęcia chociażby częściowej niezdolności do pracy odwołującego .Podniesiono ,że biegła z medycyny pracy wskazała jako uzasadnienie swojego stanowiska stan psychiczny odwołującego w sytuacji gdy biegły psychiatra w opinii głównej i uzupełniającej nie stwierdził niezdolności do pracy odwołującego. Nadto organ rentowy zakwestionował opinię drugiego biegłego psychologa zawartą w opinii z dnia 10.01.2016 r. wskazując ,ze jest ona nieprecyzyjna i pozostaje w sprzeczności z opinią biegłego uzupełnioną dnia 30.07.2015 r. Wskazano również na fakt ,że opinia biegłego psychologa jest opinią uzupełniającą i z uwagi na charakter schorzenia decydującą winna być opinia biegłego psychiatry. Dopuszczony postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 23 lutego 2016 r. drugi biegły z medycyny pracy w swojej opinii (k-318 a.s.) stwierdził ,że odwołujący jest zdolny do pracy zawodowej ,zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji od kwietnia 2014 r.

Wobec zastrzeżeń pełnomocnika odwołującego w odniesieniu do opinii drugiego biegłego z medycyny pracy zawartych w piśmie procesowym z dnia 16 maja 2016 r. (k-340 a.s.) Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii uzupełniającej w/w biegłego zalecając mu odniesienie się do zastrzeżeń strony odwołującej. Biegła z medycyny pracy w swojej opinii uzupełniającej (k-357 a.s.) stwierdziła ,że brak jest podstaw do przyjęcia w przypadku odwołującego chociażby częściowej niezdolności do pracy .Biegła wskazała ,że odwołujący jest zdolny do wykonywania pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Sąd Okręgowy mając na uwadze rozbieżności istniejące w opiniach biegłych psychologów i uwagi organu rentowego do opinii drugiego biegłego psychologa którego opinia z dnia 10.01.2016 r. została zakwestionowana ze wskazaniem ,że jest ona nieprecyzyjna i pozostaje w sprzeczności z opinią biegłego psychiatry uzupełnioną dnia 30.07.2015 r. dopuścił dowód z opinii trzeciego biegłego psychologa .

Trzecia biegła psycholog T. D. w swojej opinii z dnia 9.09.2016 (k-384-397 a.s.) stwierdziła ,że odwołujący nie ma cech organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego i po wypadku w dniu 19.10.2011 r. nie ma zaburzeń stresowych pourazowych. Po odmowie przedłużenia renty ma zaburzenia adaptacyjne oraz skłonność do agrawacji ,do wyolbrzymiania dolegliwości .Reasumując swoja opinie biegła stwierdziła ,iż odwołujący jest zdolny do pracy zarobkowej.

Profesjonalny pełnomocnik odwołującego otrzymał odpis w/w opinii w dniu 21 .09.2016 r. (k-404 a.s.) z zakreśleniem 7 dniowego terminu na zajęcie stanowiska i zgłoszenie ewentualnych wniosków dowodowych (k-402 a.s.).Pismem z dnia 26 .09.2016 r. pełnomocnik odwołującego wystąpił o prolongatę terminu na zajęcie stanowiska odnośnie trzeciej opinii biegłego psychologa ( na okres powyżej jednego miesiąca ) mimo ,iż miał wiedzę o wyznaczeniu terminu rozprawy na dzień 6 października 2016 r. (powiadomiony na rozprawie 12 lipca 2016 r. k-361 a.s.) .Sąd Okręgowy mając na uwadze ,iż przedmiotowa sprawa toczy się od 16 lipca 2014 r. ,jest prowadzona przez tego samego pełnomocnika ,który miał możliwość zapoznać się w okresie ponad dwóch lat z trzema opiniami biegłych psychologów oraz opinią biegłego psychiatry główną i uzupełniającą uznał ,że w/w wniosek o przedłużenie na ponad okres miesiąca terminu na zajęcie stanowiska jest oczywiście nieuzasadniony i zmierza przewlekłości postępowania.

W tym miejscu Sąd Okręgowy chciałby podkreślić ,że profesjonalny pełnomocnik odwołującego mimo upływu 14 dni od doręczenia trzeciej opinii psychologicznej do dnia rozprawy i znajomości istoty rzeczy chociażby w oparciu o analizę wszystkich opinii psychologicznych i psychiatrycznych nie odniósł się do treści ostatniej psychologicznej na rozprawie w dniu 6 października 2016 r. poprzestając (mimo upływu zakreślonego przez Sąd terminu 7 dni) na ponowieniu wniosku o prolongatę terminu na odniesienie się do opinii trzeciego biegłego psychologa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji medycznej zawartej w aktach sądowych, aktach rentowych ubezpieczonego, a także w oparciu o uznane przez Sąd i zaakceptowane opinie sądowo-lekarskie. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń Sądu, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy. Jednocześnie w toku sprawy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów w celu jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia ubezpieczonego.

Zdaniem Sądu opinie biegłych pierwszego psychologa zalecającego badanie psychiatryczne (k-55 -56 a.s.) a w opinii uzupełniającej z 30.07.2015 r. (k-154 a.s.) stwierdzającego ,że …”psychologicznie raczej nie było wskazań do orzeczenia niezdolności do pracy odwołującego…”, biegłego internisty kardiologa w (k-60- 61 a.s.) który stwierdził ,iż z punktu dziedziny którą reprezentuje odwołujący nie spełnia kryteriów niezdolności do pracy, biegłego ortopedy-traumatologa (opinia główna i uzupełniająca ) oraz biegłego z zakresu chorób wewnętrznych , endokrynologa i diabetologa (k-91 – 94 a.s.) którzy nie stwierdzili aby aktualny stan zdrowia odwołującego czynił go niezdolnym do wykonywania pracy są profesjonalnie sporządzone i nie budzą wątpliwości Sądu co do udzielenia odpowiedzi na postawione biegłym przez Sąd pytania. Podobnie ocenił Sąd Okręgowy opinię biegłego psychiatry który w swojej opinii głównej z dnia 1 .06.2015 r. (k-111a.s.) i w opinii uzupełniającej z dnia 28.08.2015 r.(k-150 a.s.) z przyczyn psychiatrycznych nie stwierdził całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy odwołującego.

Sąd Okręgowy uznał również za w pełni przekonywujące, poparte wnikliwą analizą i wiarygodne opinie drugiego biegłego z medycyny pracy i trzeciego biegłego psychologa .

W ocenie Sądu opinia pierwszego biegłego z medycyny nie była przekonywująca z uwagi na fakt ,że biegła z medycyny pracy wskazała jako uzasadnienie swojego stanowiska stan psychiczny odwołującego w sytuacji gdy biegły psychiatra w opinii głównej i uzupełniającej nie stwierdził niezdolności do pracy odwołującego. Nadto Sąd nie zaakceptował i zakwestionował opinię drugiego biegłego psychologa z dnia 10.01. 2016 r. z uwagi na fakt ,że jest ona nieprecyzyjna - nie podaje konkretnie czasokresu niezdolności do pracy, nie zawiera jednoznacznego odniesienia do poziomu kwalifikacji odwołującego i pozostaje w sprzeczności z opinią biegłego psychologa- uzupełnioną dnia 30.07.2015 r. bez jednoznacznych wskazań do orzeczenia niezdolności z przyczyn psychologicznych.

Trzecia biegła psycholog T. D. w swojej opinii z dnia 9.09.2016 (k-384-397 a.s.) stwierdziła ,że odwołujący nie ma cech organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego i po wypadku w dniu 19.10.2011 r. nie ma zaburzeń stresowych pourazowych. Po odmowie przedłużenia renty ma zaburzenia adaptacyjne oraz skłonność do agrawacji ,do wyolbrzymiania dolegliwości .Reasumując swoja opinie biegła stwierdziła ,iż odwołujący jest zdolny do pracy zarobkowej.

Zdaniem Sądu Okręgowego uznane i zaakceptowane przez Sąd w/w opinie biegłych są wiarygodnym dowodem w sprawie, gdyż zostały sporządzone nie tylko w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującego, ale także z uwagi na okoliczność, że lekarze je sporządzający są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Jednocześnie na podkreślenie zasługuje fakt, iż opinie są wyczerpujące, a także sporządzono je w jasny i logiczny sposób. Zdaniem Sądu Okręgowego opinie nie pozostawiają wątpliwości co do dokładnego określenia stanu zdrowia wnioskodawcy, albowiem dokonują wnikliwej
i rzetelnej oceny stanu zdrowia odwołującego się. Nadto wskazać należy, że wszyscy biegi których opinie Sąd Okręgowy zaakceptował w przedmiotowej sprawie byli zgodni co do oceny stanu zdrowia odwołującego się i jego zdolności do pracy.

Sad Okręgowy zajmując powyższe stanowisko zgadza się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 30 maja 2007 r. (sygn. akt IV CSK 41/07, LEX nr 346211), w którym Sąd Najwyższy stwierdził między innymi, iż okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego, czy konieczności przeprowadzenia dodatkowych badań powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony. Sąd Okręgowy podziela powyższą argumentację Sądu Najwyższego wskazując na konieczność jej powołania w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie zważył co następuje:

Odwołanie A. O. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. z dnia 03.06.2014 r. znak (...) nie jest uzasadnione.

W myśl art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, zwanej dalej „ustawą o emeryturach …”) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Z powyższego jednoznacznie wywieść można, iż w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. określono warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Prawo do renty uzależnione pozostaje przede wszystkim od samego faktu wystąpienia niezdolności do pracy, a ponadto niezbędne jest posiadanie wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz powstanie niezdolności do pracy nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów wymienionych w ustawie (z uwzględnieniem art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.).

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się
z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego- art. 13 ust. 1 ustawy (wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03). Sąd Okręgowy podziela także w całości stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z 18 maja 2010 r., w którym wskazano,
że stosując art. 57 ustawy z 17 grudnia 1998 r. należy brać pod uwagę „niezdolność do pracy w prawnym (a nie) potocznym znaczeniu, gdyż nie każdy gorszy stan zdrowotny uzasadnia stwierdzenie niezdolności do pracy. Tę uzasadnia dopiero utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS). Niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż "znaczny" nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową” (por. wyrok Sądu Najwyższego – z 18 maja 2010 r., I UK 22/10).

Art. 12 ustawy o emeryturach… rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy- całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach…).
Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Na podstawie zebranego materiału dowodowego nie ulega wątpliwości,
iż brak jest podstaw do zmiany decyzji organu rentowego poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem nie wypełnia on podstawowej przesłanki niezbędnej do uzyskania prawa do tego świadczenia, a mianowicie nie został uznany za osobę niezdolną do pracy w jakimkolwiek stopniu . Wnioskodawca wprawdzie cierpi na liczne schorzenia zdrowotne jednak jak wykazane zostało w niniejszym postępowaniu dysfunkcje te nie powodują nawet częściowej niezdolności do pracy. Zauważyć należy, iż zarówno organ rentowy w przeprowadzonym postępowaniu jak też biegli lekarze specjaliści powołani w sprawie przez Sąd (których opinie Sąd zaakceptował ) wskazali, że występujące u wnioskodawcy dysfunkcje nie są tak daleko posunięte, aby powodowały niezdolność do pracy. Wnioskodawca był nadto badany przez wielu różnych biegłych i w znakomitej większości nie mieli oni wątpliwości, iż jest on zdolny do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu Okręgowego, nie ma przesłanek
do zmiany spornej decyzji organu rentowego. Dlatego też, na podstawie zebranego materiału dowodowego w postaci akt rentowych, uznanych przez Sąd opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów, które są zbieżne z opiniami lekarzy ZUS Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.