Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2016 r. w Lublinie

sprawy J. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 12 maja 2016 r. sygn. akt VII U 212/16

oddala apelację.

Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Krystyna Smaga Małgorzata Pasek

III AUa 764/16

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 29 maja 2013 roku na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił J. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska Zakładu nie uznała ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Lublinie wniósł J. F. domagając się zmiany decyzji poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy licząc od dnia ustania świadczeń, tj. od dnia 19 maja 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 12 maja 2016 roku zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił J. F. prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy o dnia (...)do dnia (...)a w punkcie II wyroku stwierdził, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ponosi odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia w terminie. Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 8 kwietnia 2013 roku J. F. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, a w dniu 6 maja 2013 roku złożył również wniosek o świadczenie rehabilitacyjne, które pobierał w okresie od dnia 23 sierpnia 2012 roku do dnia 19 maja 2013 roku. W ramach rozpoznania obu wniosków ubezpieczony został poddany badaniu przez lekarza orzecznika Zakładu, który w orzeczeniu z dnia 6 maja 2013 roku dokonał oceny stanu zdrowia J. F. stwierdzając, że w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy od daty ustania uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. W stosunku do wskazanego orzeczenia Prezes Zakładu poprzez zastępcę Głównego Lekarza Orzecznika Oddziału Zakładu w L. zgłosił zarzut wadliwości i przekazał sprawę do rozpatrzenia Komisji Lekarskiej, która w orzeczeniu z dnia 22 maja 2013 roku w pkt I nie uznała ubezpieczonego za niezdolnego do pracy oraz stwierdziła brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Wskazane orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji z dnia 29 maja 2013 roku, odmawiającej J. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, na uzasadnienie czego organ rentowy wskazał na orzeczenie z dnia 22 maja 2013 roku, w który nie uznano skarżącego za osobę niezdolną do pracy. Następnie decyzją z dnia 3 lipca 2013 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu również prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres po dniu 19 maja 2013 roku. Od tej decyzji wnioskodawca wniósł odwołanie do Sadu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie.

W dniu 29 lipca 2013 roku ubezpieczony złożył kolejny wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W związku z jego rozpoznaniem ubezpieczony został uznany w orzeczeniu Komisji Lekarskiej Zakładu z dnia 17 września 2013 roku za osobę częściowo okresowo niezdolną do pracy od dnia 22 lipca 2013 roku do dnia 30 września 2014 roku. Orzeczenie to stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania w dniu 24 września 2013 roku decyzji którą ustalono skarżącemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres ustalony przez Komisję, tj. od dnia 22 lipca 2013 roku do dnia 30 września 2014 roku.

Sąd Okręgowy ustalił, że u ubezpieczonego występuje choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z dyskopatią C2 – C3 – C4 – C5 – C6 – C7, Th3 – Th4 – Th5, L2 – L3 – L4 – L5 – L1, stan po przebytym w dniu 25 stycznia 2014 roku leczeniu operacyjnym dyskopatii L4 – L5 – L1, stan po przebytym w dniu 24 sierpnia 2013 roku leczeniu operacyjnym dyskopatii C4 – C5 – C6, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa, aktualnie bez cech czynnego drażnienia korzeni nerwowych oraz stan po obustronnym odbarczeniu nerwu pośrodkowego z powodu cieśni kanału nadgarstka. W opinii wywołanej w sprawie o prawo do świadczenia rehabilitacyjnego toczącej się przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie o sygn. akt VII U 646/13, biegli lekarze sądowi neurolog, ortopeda i neurochirurg wypowiedzieli się, że ubezpieczony po dniu 19 maja 2013 roku nie odzyskał zdolności do pracy, stan zdrowia badanego nie rokował odzyskania zdolności do pracy w okresie dalszych trzech miesięcy a skarżący po dniu 19 maja 2013 roku powinien być uznany za okresowo częściowo niezdolnego do pracy.

Rozstrzygając w sprawie Sąd Okręgowy oparł się na tej opinii biegłego neurologa, ortopedy i neurochirurga i w całości podzielił wnioski biegłych w zakresie ustalenia u ubezpieczonego częściowej okresowej niezdolności do pracy po dniu 19 maja 2013 roku.

Sąd Okręgowy orzekł, że zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia lub w okresie równorzędnym z okresem zatrudnienia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Kierując się wynikami postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie oraz treścią cytowanych przepisów Sąd Okręgowy ustalił J. F. prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia (...)do dnia (...). Jak bowiem wskazali biegli lekarze sądowi neurolog, ortopeda i neurochirurg ubezpieczony po dniu 19 maja 2013 roku nie odzyskał zdolności do pracy, stan jego zdrowia nie rokował odzyskania zdolności do pracy w okresie dalszych trzech miesięcy a po dniu 19 maja 2013 roku skarżący powinien być uznany za okresowo częściowo niezdolnego do pracy. Dzień (...)jest pierwszym dniem następującym po zakończonym okresie przysługującego skarżącemu świadczenia rehabilitacyjnego jak również pierwszym w którym ziściła się przesłanka ustalenia prawa do renty, tj. niezdolności do pracy w rozumieniu rentowym. Natomiast ustalając ubezpieczonemu prawo do renty do dnia(...)Sąd miał na uwadze, że decyzją z dnia 24 września 2013 roku Zakład, rozpoznając kolejny wniosek o świadczenie z dnia 29 lipca 2013 roku, ustalił J. F. prawo do renty poczynając od dnia 22 lipca 2013 roku.

Sąd Okręgowy zważył, że na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej organ odwoławczy wydając orzeczenie w przedmiocie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości stwierdza odpowiedzialność organu rentowego w razie nieustalenia prawa do świadczenia we wskazanym w przepisie terminie. Zgodnie z art. 118 ust. 1 cyt. ustawy emerytalnej organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji.

W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy przyjął, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie prawa do renty w przepisanym terminie. Na podstawie zgromadzonej przez Zakład dokumentacji lekarskiej można było dokonać prawidłowej oceny zasadności roszczenia skarżącego zgłoszonego w dniu 8 kwietnia 2013 roku, co wynika wprost z opinii biegłych lekarzy, którzy w sposób jednoznaczny wypowiedzieli się, że już na dzień (...)stan zdrowia ubezpieczonego uzasadniał uznanie go za osobę okresowo częściowo niezdolną do pracy, a nie jak przyjął Zakład w ramach rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 29 lipca 2013 roku, tj. od dnia 22 lipca 2013 roku.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. zaskarżając wyrok w punkcie II w zakresie stwierdzonej przez Sąd odpowiedzialności organu rentowego za niewydanie decyzji w terminie. Wyrokowi zarzucał naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art.118 ust.1 i 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wnosił o zmianę wyroku w zaskarżonej części i ustalanie, że organ rentowi nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie wnioskodawcy prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w przepisanym terminie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Apelacja nie kwestionując ustaleń Sądu Okręgowego zarzuca naruszenie prawa materialnego. Stosownie do treści art. 387 § 2 ¹ kpc jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji, a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń, uzasadnienie wyroku może zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Zgodnie z treścią art. 118 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst. jedn. Dz.U. z 2016 roku, poz.778) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, przy czym w myśl ust.1a tego przepisu w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. odpowiedzialności organu rentowego za niewydanie decyzji w terminie na podstawie art.118 ust.1 i 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Skoro Sąd Okręgowy w wyniku postępowania odwoławczego ustalił, że opinia biegłych została wydana w oparciu o tę samą dokumentację, jaka była przedstawiona komisji lekarskiej, to cytowany przepis ten w pełni znajduje zastosowanie w sprawie niniejszej. Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776).

Z tych względów i na mocy powołanych powyżej przepisów oraz na podstawie art.385 KPC Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.