Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 4 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IX Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Jarosław Marczewski

Protokolant: p.o. stażysty Jolanta Wenzel

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 roku w Poznaniu

sprawy z powództwa (...) Finanse i (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K.

przeciwko B. K., R. J., M. J., P. K., Przedsiębiorstwo (...).j. z siedzibą w K.

- o zapłatę

1. Zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 285.541,72 zł (dwieście osiemdziesiąt pięć tysięcy pięćset czterdzieści jeden złotych 72/100) z odsetkami umownym w wysokości trzykrotności stopy oprocentowania kredytu lombardowego w Narodowym Banku Polskim liczonymi od kwoty 185.000 złotych od dnia 16 września 2014 roku do dnia zapłaty.

2. Zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 10967 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

3. Nakazuje ściągnąć solidarnie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 10.708 zł tytułem nieuiszczonej części opłaty sądowej od pozwu

SSO Jarosław Marczewski

UZASADNIENIE

Powód działający pod firmą (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie (e-Sąd) pozew, w którym domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych:

1)  Przedsiębiorstwa (...) Spółka jawna w K.,

2)  P. K.,

3)  M. J.

4)  R. J.

5)  B. K.

- następujących kwot:

1.  185000 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

2.  16644,29 zł – tytułem odsetek umownych liczonych za okres korzystania z kapitału - skapitalizowanych przez pierwotnego wierzyciela,

3.  67414,29 zł – tytułem odsetek karnych za opóźnienie skapitalizowanych do dnia cesji przez pierwotnego wierzyciela,

4.  16482,74 zł – odsetki za opóźnienie liczone przez powoda od dnia następnego po dniu cesji wierzytelności,

oraz zasądzenia od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych i kwoty 44,63 zł kosztów prowizji od przelewu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że strona pozwana zawarła z Bankiem (...) S.A. we W. pisemną umowę kredytu obrotowego nr (...) na podstawie której otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną - w zamian zobowiązując się do jej zwrotu na ściśle określonych warunkach.

Strona pozwana nie wywiązała się ze swojego zobowiązania – nie spłaciła należności głównej. Roszczenie stało się wymagalne 22.09.2011r.

W dniu 18.12.2013 Bank (...) S.A. we W. zbył powodowi wierzytelność przysługującą mu od strony pozwanej z tytułu kredytu obrotowego nr (...). Strona powodowa zawiadomiła pozwanych o cesji, lecz pozwani nie spłacili swojego zobowiązania.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie wydał dnia 14 października 2014 r. nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym (sygn.. VI Nc-e (...)).

Pozwani w ustawowym terminie wnieśli sprzeciwy od ww. nakazu, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Uzasadniając swoje stanowisko podnieśli oni zarzuty przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem oraz brak przedstawienia przez pozwanego dowodu z którego wynikałoby od kiedy roszczenie jest wymagalne.

Postanowieniem z dnia 26.11.2014r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Poznaniu.

Pismem z 13 marca 2015 r. powód zmodyfikował żądanie pozwu w ten tylko sposób, że zażądał odsetek umownych od kwoty kapitału w wysokości trzykrotności stopy oprocentowania kredytu lombardowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Finanse I (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in. realizacja należności z Sekurytyzowanych Wierzytelności.

Pozwana Przedsiębiorstwo (...) Spółka jawna w K. prowadzi działalność gospodarczą za wpisem do KRS (...).

bezsporne, a nadto dowód: poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełn. powoda będącego r.pr. kserokopie: wyciągu z rejestru funduszy inwestycyjny Sądu Okręgowego w Warszawie VII Wydział Cywilny Rejestrowy, odpisu pełnego z (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A. które działa za fundusz(k. 109 i n.).

Pozwana Przedsiębiorstwo (...) Spółka jawna w K. jako kredytobiorca zawarła 27.09.2010r. z Bankiem (...) S.A. we W. – jako kredytodawcą, umowę o rewolwingowy kredyt obrotowy nr (...) do wysokości 200.000 zł.

Zgodnie z postanowieniami zawartej umowy kredyt przeterminowany oprocentowany jest wg stawki zmiennej, odpowiadającej trzykrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP.

Niespłacona przez kredytobiorcę w terminie należność banku z tytułu kredytu lub odsetek, w dniu płatności staje się wymagalna. Od dnia następnego po dniu wymagalności od niespłaconej kwoty kredytu naliczona jest oprocentowanie od kredytu przeterminowanego.

Kredytobiorca zobowiązał się spłaty kredytu w terminarzu spłaty, którego ostatnia rata przypadała na 26 września 2011r.

Zabezpieczeniem udzielonego kredytu był weksle in blanco wystawione przez kredytobiorcę wraz z poręczeniami wekslowymi pozwanych P. K., M. J., R. J., B. K..

W razie stwierdzenia przez bank, że zagrożona jest terminowa spłata kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy bank mógł wypowiedzieć umowę w całości lub w części z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia oraz zażądać od kredytobiorcy po upływie okresu wypowiedzenia niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi Bankowi za okres korzystania z kredytu.

Bezsporne, a nadto dowód – kserokopia umowy o rewolwingowy kredyt obrotowy nr (...) (k. 162 – 164), deklaracji wekslowej (k. 165), deklaracji poręczycieli wekslowych (k. 166-176).

Strona pozwana nie wywiązała się ze swojego zobowiązania – nie płaciła bowiem rat kredytowych zgodnie z harmonogramem. Z uwagi na to bank, pismem z 9 sierpnia 2011r., wypowiedział umowę o rewolwingowy kredyt obrotowy nr (...) do wysokości 200.000 zł i wezwał do zapłaty całej wierzytelności banku w ciągu 30 dni od otrzymania wezwania zarówno kredytobiorcę, jak i poręczycieli. Oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy kredytowej i wezwanie do zapłaty pozwani P. i B. K. otrzymali 11 sierpnia 2011r., a pozwana spółka i (...) i M. J. – 12 sierpnia 2011r.

Wobec braku spłaty, roszczenie stało się wymagalne 22.09.2011r.

dowód – kserokopia pisma banku z 9.08.2011 (k. 223), oświadczenia pozwanych (k. 284, 224, 233).

W dniu 27.09.2011r. Bank (...) S.A. we W. wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny nr (...) stwierdzający istnienie solidarnego zobowiązania wszystkich pozwanych na kwoty:

–

kapitał 185000 zł,

–

odsetki umowne 16644,29 zł,

–

odsetki karne 492,10 zł,

–

kwota kosztów i upomnień 600 zł.

Postanowieniem z dnia 21 listopada 2011r. Sąd Rejonowy w Kościanie w sprawie I Co 2288/11 nadał klauzulę wykonalności ww. bankowemu tytułowi egzekucyjnemu z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanych do kwoty 400.000 zł.

Bezsporne, a nadto dowód - poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełn. powoda będącego r.pr. kserokopie: (...) nr (...) (k. 177), postanowienia z 21 listopada 2011 Sądu Rejonowego w Kościanie w sprawie I Co 2288/11 (k. 178-179).

W dniu 4.01.2012r. Bank (...) S.A. we W. wniósł do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Kościanie M. L. o wszczęcie egzekucji wobec pozwanych.

Postępowanie prowadzone przez ww. komornika pod sygn. akt KM 70/12 zakończono 12 września 2012r. wobec bezskuteczności egzekucji.

Bezsporne, a nadto dowód – dokumenty urzędowe znajdujące się w aktach Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Kościanie M. L. KM 70/12 (załączone do akt niniejszej sprawy)

W dniu 18.12.2013r. Bank (...) S.A. we W. zbył, w drodze umowy cesji, wierzytelność przysługującą mu od strony pozwanej z tytułu kredytu obrotowego nr (...) na rzecz strony powodowej.

Na dzień 30 września 2013 r. wysokość zobowiązania solidarnego pozwanych wobec Bank (...) S.A. we W. wynosiła:

–

kapitał 185000 zł,

–

odsetki umowne 16644,29 zł,

–

odsetki z tytułu opóźnienia 67414,69 zł,

–

kwota kosztów i upomnień 1641,90 zł.

Bezsporne, a nadto dowód - poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełn. powoda będącego r.pr. kserokopie: umowy cesji z 18.12.2013 wraz z wyciągiem z załącznika nr 2 do umowy (k. 115-136), wyciągu z ksiąg rachunkowych banku nr (...) (k. 180 – 184),

Strona powodowa zawiadomiła pozwanych o cesji, lecz pozwani nie spłacili swojego zobowiązania.

Do czasu zamknięcia rozprawy żaden z pozwanych nie uregulował chociażby w części należności dochodzonej pozwem.

Bezsporne, dowód – kserokopia zawiadomień o cesji i wezwań do zapłaty wraz z dowodami nadania (k. 185 – 198).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedstawione powyżej dowody.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego Sąd miał na uwadze, że każda ze stron obowiązana jest do złożenia zgodnych z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych (art. 3 k.p.c. i art. 210 § 2 k.p.c.), przy czym ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej – co uczynił pozwany w sprzeciwie - nie czyni zadość temu obowiązkowi (por. uchwała pełnego składu SN z 15.0.1974 r., sygn. akt KW 2/74, publ. w OSNC 1974/12/203).

Sąd uznał za wiarygodne wszystkie zgromadzone w sprawie dokumenty, albowiem ich wiarygodność, a tym samym i moc dowodowa, nie została przez żadną ze stron zakwestionowana, a Sąd nie znalazł podstaw, aby czynić to z urzędu. Dokumenty prywatne stanowiły dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte (art. 245 k.p.c.), a dokumenty urzędowe (w tym przede wszystkim dokumenty znajdujące się w aktach egzekucyjnych) stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 353(1) k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W oparciu o wyrażoną powołanym przepisem zasadę swobody umów oraz w oparciu o przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1376 ze zm.), Bank (...) S.A. we W. zawarł z pozwaną - Przedsiębiorstwo (...) Spółka jawna w K. - w dniu 27.09.2010 roku umowę o rewolwingowy kredyt obrotowy nr (...) do wysokości 200.000 zł. Za kredyt ten poręczyli, na wekslu in blanco wystawionym przez kredytobiorcę, osobiście pozostali pozwani.

Bezsporne w sprawie było, że na podstawie powyższych dokumentów pozwanej spółce udzielono kredytu, którego termin spłaty określony został w harmonogramie widniejącym w umowie. Bezsporne również było wypowiedzenie umowy kredytowej przez ww. bank z uwagi na brak terminowej spłaty rat.

Zgodnie zaś z przepisem art. 32 zd. I Prawa wekslowego - poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył. Z tej przyczyny wszyscy pozwani są w sprawie legitymowani biernie – spółka z uwagi na zaciągnięcie zobowiązania wekslowego oraz zawarcie umowy kredytowej, natomiast pozostałe osoby fizyczne z uwagi na poręczenie na wekslu za dług spółki.

Żaden z pozwanych zresztą swojej legitymacji nie kwestionował.

Z kolei legitymacja czynna powódki wynika z dokonanej przez kredytujący cesji praw bank umowy kredytowej. Równie bezsporne pozostawało, że w dniu 18.12.2013r. Bank (...) S.A. we W. zbył wierzytelność przysługującą mu od strony pozwanej, z tytułu kredytu obrotowego nr (...), na rzecz strony powodowej.

Zgodnie z art. 509 § 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiało by się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Należy podkreślić, że powód złożył do akt umowę przelewu wierzytelności świadczącą o tytule prawnym do żądania od pozwanych dochodzonej kwoty.

W myśl art. 513 §1 kc dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Pozwani swoje sprzeciwy opierali na dwóch zarzutach - zarzucie przedawnienia i braku przedstawienia przez pozwanego dowodu z którego wynikałoby od kiedy roszczenie jest wymagalne. Pozostałe twierdzenia z pozwu nie były kwestionowane, toteż Sąd uznał je – w oparciu o przepis art. 230 k.p.c. i na podstawie całości okoliczności sprawy, w tym zgromadzonych w aktach dokumentów – za przyznane.

Odnośnie podnoszonego przez pozwanych uchybienia powoda w zakresie dowodzenia przywołać trzeba stanowisko Sądu Najwyższego z wyroku z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 22/2007, że: strona powinna wypowiedzieć się szczegółowo co do konkretnych twierdzeń strony przeciwnej, zaś często stosowane w praktyce zaprzeczenie ogólne wszystkim twierdzeniem wyraźnie nie przyznanym jest obejściem powyższego obowiązku, a co za tym idzie jest pozbawione skutków wypowiedzenia się co do twierdzeń drugiej strony i nie pozbawia Sądu możliwości skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 230 k.p.c. Obowiązek wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej i przytoczenia własnych twierdzeń co do okoliczności faktycznych na poparcie swojego stanowiska, ma na celu zakreślenie okoliczności spornych i bezspornych między stronami, co z kolei decydująco wpływa na kierunek prowadzenia ewentualnego postępowania dowodowego. Należy więc przyjąć, że jeżeli jedna ze stron zaprzecza określonym twierdzeniom strony przeciwnej, powinna to uczynić w sposób wyraźny, a w przypadku gdy twierdzenie strony przeciwnej poparte jest określonymi dowodami, zaprzeczenie powinno być uzupełnione ustosunkowaniem się do tych dowodów. Tylko takie zaprzeczenie twierdzeniom strony przeciwnej czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 210§2 k.p.c.

Przenosząc powyższe rozważania, w pełni podzielane przez Sąd Okręgowy, na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że ogólne kwestionowanie wykonania ciążącego na powodzie obowiązkowi dowodzenia nie mogło wywołać żadnych skutków procesowych. Pozwani nie dość, że nie zaprzeczyli, że roszczenie z umowy kredytowej jest wymagalne, to w dodatku nie zaoferowali Sądowi żadnych dowodów, z których wynikałoby, że pozwani nie są zobowiązani do uiszczenia powodowi całości świadczenia dochodzonego pozwem.

W ocenie Sądu takie ogólnikowe zarzuty pozwanych (poza konkretnym zarzutem przedawnienia roszczenia), nie wyczerpują dyspozycji z art. 210 §2 k.p.c.

Jeżeli bowiem strona chce zaprzeczyć twierdzeniom przeciwnika procesowego winna to zrobić wyraźnie, odnosząc się do konkretnych okoliczności faktycznych i przytaczając własne twierdzenia co do kwestionowanych okoliczności. Tak więc jako zaprzeczenie twierdzeniom powoda nie może być traktowany zarzut braku przedstawienia przez pozwanego dowodu z którego wynikałoby od kiedy roszczenie jest wymagalne.

Konsekwencją zaprezentowanego przez pozwanych stanowiska jest stwierdzenie, że strona powodowa nie miała obowiązku przytaczania wniosków dowodowych dla wykazania istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności (wykonania zawartych umów i ich treści).

Zgodnie z art. 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. strony mają bowiem wprawdzie obowiązek przytaczania dowodów, jednak dotyczy to jedynie tych okoliczności, które są między nimi sporne i mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.).

Z uwagi na zaprezentowane przez pozwanych stanowisko, w analizowanym przypadku, na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, w tym znajdujących się w aktach dokumentów, należało uznać twierdzenia powoda zawarte w pozwie za przyznane, a więc niewymagające dowodów (art. 230 k.p.c.).

Abstrahując od powyższego, stwierdzić trzeba również, że pozwana spółka zaciągając kredyt w 2011 r. prowadziła działalność gospodarczą. W tym przypadku, zgodnie z art. 118 kc termin przedawnienia wynosiły 3 lata od daty wymagalności roszczenia.

Wymagalność roszczenia to według ugruntowanego poglądu doktryny stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności (por. Wyrok SA w Warszawie z 25.06.2013, VI Aca 1695/12,http://orzeczenia.waw.sa.gov.pl/content/$ (...)_VI_ACa_ (...)_2012_Uz_2013-06-25_002)

W ocenie Sądu wymagalność roszczenia nastąpiła co najmniej w dacie wskazanej przez powoda. Pozwani jednoznacznie potwierdzili, że otrzymali w dniach 11 i 12 sierpnia 2011 informację z banku o wypowiedzeniu kredytu. Zgodnie zaś z postanowieniami umowy kredytowej - niespłacona przez kredytobiorcę w terminie należność banku z tytułu kredytu lub odsetek, w dniu płatności staje się wymagalna.

Pierwotny wierzyciel Bank (...) S.A. we W. wobec niespłacenia kredytu przez pozwanych wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny, który postanowieniem z 21 listopada 2011r. Sąd Rejonowy w Kościanie został zaopatrzony w klauzulę wykonalności, a następnie w dniu 4 stycznia 2012 wierzyciel złożył przeciwko dłużnikom wniosek o wszczęcie egzekucji, która toczyła się aż do jej umorzenia postanowieniem z dnia 12 września 2012 r.

Działania te skutecznie przerwały bieg przedawnienia, po czym przedawnienie to od daty umorzenia postępowania egzekucyjnego zaczęło biec na nowo (art. 124 par. 1 k.c. w zw. z art. 123 par 1 pkt 1 k.c.).

W momencie złożenia przez powoda wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i wydania takiego postanowienia przez Sąd (21 listopada 2011r.) nie minęły bowiem jeszcze trzy lata od zawarcia umowy kredytowej (27 września 2010r.), w związku z czym żadna wierzytelność wynikająca z umowy kredytowej nie mogła być w tej dacie przedawniona.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że w dniu wytoczenia powództwa (16 września 2014 r.), dochodzona pozwem wierzytelność nie była przedawniona (por. Wyrok SA w Warszawie z 25.06.2013, VI Aca 1695/12, http://orzeczenia.waw.sa.gov.pl /content/$ (...)_ACa_ (...)_2012_Uz_2013-06-25_002).

Ostatni zarzut pozwanych (zgłoszony już po zamknięciu rozprawy w piśmie stanowiącym załącznik do protokołu) także nie może spowodować korzystnego dla nich rozstrzygnięcia Sądu. Przyznać należy rację pozwanym, którzy podnoszą, że tylko bank może prowadzić egzekucję na podstawie wystawionego przez niego bankowego tytułu egzekucyjnego, co wynika z zasady, że tylko bank może wystąpić o nadanie klauzuli wykonalności (...) (vide: wyrok SN z dnia 13 kwietnia 2011 r. VCSK 312/10, Lex nr 864023), jednakże okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla niniejszej sprawy.

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r., II CK 113/02 (OSP 2004, z. 11, poz. 141) wyjaśniono, że złożenie przez bank wniosku o wszczęcie egzekucji przerywa bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.), natomiast po każdym takim przerwaniu przedawnienie biegnie na nowo (art. 124 § 1 k.c.).

Zatem, powód nabył na podstawie cesji (z 2013 r.) dochodzoną wierzytelność od cedenta (banku) w stanie prawnym, istniejącym w chwili nabycia, tzn. taką, w odniesieniu do której nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia w wyniku wniosku cedenta o nadanie klauzuli wykonalności (...) (art. 513 § 1 k.c.) (por. Wyrok SN z 14.04.2011, IV CSK 439/10, publ. www.sn.pl.).

Zgodnie z art. 124 par 2 k.c. złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności przedawnienie rozpoczęło bieg na nowo dopiero z dniem zakończenia postępowania tj, wydania w dniu 21 listopada 2011r. przez Sąd postanowienia o nadaniu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności.

Wnosząc pozew do e – Sądu w dniu 16 września 2014 (por. k. 2) powód dokonał tego przed upływem 3 – letniego okresu przedawnienia.

W umowie kredytowej – czego pozwani nie kwestionowali - strony postanowiły, że odsetki od kredytu przeterminowanego będą naliczane w wysokości zmiennej stopy procentowej liczonej jako trzykrotność wysokości stopu kredytu lombardowego NBP.

Zgodnie zaś z art. 359 § 2 ¹ i § 2 ² k.c. - jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne. W niniejszej sprawie wysokość odsetek umownych była niższa, niż wysokości odsetek maksymalnych, przeto zasadne było żądanie przez powoda zapłaty odsetek maksymalnych w wysokości trzykrotność wysokości stopu kredytu lombardowego NBP.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził całość należności dochodzonej pozwem, której wysokości pozwani nie kwestionowali, a która to wierzytelność, zgodnie z postanowieniami umowy, była wymagalna w związku z doręczeniem pozwanym w dniach 11 i 12 sierpnia 2011r. oświadczeń banku o wypowiedzeniu umowy kredytowej i wezwań do zapłaty - wraz z odsetkami umownymi należnymi powodowi od kapitału kredytu.

O kosztach procesu, Sąd orzekł w punkcie II i III sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania.

W związku z tym, że powód wygrał spór w całości, to pozwani winni solidarnie (w ten sposób są odpowiedzialni co do istoty – art. 105 § 2 zd. I k.p.c.) zwrócić powodowi poniesione przez powoda koszty procesu w całości. Na koszty poniesione przez powoda składają się: uiszczona opłata od pozwu w kwocie 3570 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 7.200 zł wynikające z § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) i opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Sąd nakazał ściągnąć pokryte tymczasowo ze środków Skarbu Państwa koszty nieuiszczonej części opłaty od pozwu w kwocie 10708 zł. Zgodnie z przepisem art. 19 ust. 2 pkt 2 Ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – czwartą część opłaty pobiera się od pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Powód uiścił wpis w kwocie 3570 zł (k. 3). Cała opłata w tej sprawie – w myśl przepisu art. 13 ust. 1 ww. ustawy – winna wynosić 14278 zł. W związku z tym, że to pozwani przegrali sprawę w całości, są obowiązani, w myśl przepisów art. 2 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ww. ustawy i art. 105 § 1 zd. I k.p.c. w zw. z art. 8 ust. 1 ww ustawy, do pokrycia tych kosztów.

SSO Jarosław Marczewski