Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 23 czerwca 2016 roku o sygnaturze akt I C 320/16 Sąd Rejonowy w Kutnie oddalił powództwo (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. przeciwko W. B. o zapłatę kwoty 1530 złotych wynikającej z zawartej z kreditio24 (...) spółką z o.o. z siedzibą w K. umową pożyczki z zastosowaniem środków porozumiewania się na odległość.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył powód, który zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, tj. art. 60 k.c. w zw. z art. 29 ust.1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. nr 126 poz. 715) poprzez ich błędną wykładnie, a mianowicie przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że oświadczenie woli o zawarciu umowy pożyczki dla swojej ważności wymaga formy pisemnej w sytuacji, gdy wykładnia w/w przepisów prowadzi do wniosków, iż forma pisemna zastrzeżona została jedynie dla celów dowodowych;

2. przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. brak wszechstronnego rozważania zebranego w sprawie materiału przez Sąd I instancji i odmówienie mocy dowodowej przedłożonym w sprawie dokumentom, w sytuacji, gdy przedmiotowe dokumenty winny być traktowane jako dowody należycie wykazujące istnienie przysługującej powodowi należności,

b) art. 232 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i nieprzeprowadzenie przez Sąd I instancji dowodu z przesłuchania stron – strony pozwanej w sytuacji, gdy zdaniem Sądu (czemu powód konsekwentnie zaprzecza) w sprawie brak było środków dowodowych,

c) art. 308 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie przeprowadzenia przez Sąd I instancji dowodów z przedłożonych w postępowaniu dokumentów, jako dowodów utrwalonych za pomocą urządzeń wskazanych w przepisie,

d) art. 339 § 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że w sprawie zachodzą uzasadnione wątpliwości, w sytuacji gdy w przedmiotowym stanie faktycznym takie wątpliwości nie wystąpiły, czego skutkiem winno być przyjęcie przez Sąd wskazanych przez powoda twierdzeń za prawdziwych

e) art. 236 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie wydania postanowień dowodowych.

Wskazując na powyższe podstawy apelacyjne powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1530 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Są d Okręgowy w Ł. zważył, co następuje.

Apelację należało oddalić jako bezzasadną.

Sąd Okręgowy przyjmuje za własne dokonane przez Sąd I instancji ustalenia stanu faktycznego, który znajduje oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, podobnie jak dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną roszczenia.

Zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 kpc, jeżeli Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe i nie narusza dyspozycji powołanych przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego i procesowego.

Zaskarżenie merytorycznego orzeczenia w postępowaniu zwykłym w drodze apelacji zostało ukształtowane zasadniczo jako system apelacji pełnej, co wiąże się z brakiem katalogu podstaw zaskarżenia. W związku z tym strona wnosząc apelację, nie musi jej opierać na wskazanych przez ustawę przyczynach, lecz każdego rodzaju naruszenie przepisów zarówno prawa materialnego, jak i procesowego może stanowić podstawę do wniesienia apelacji. W postępowaniu uproszczonym wprowadzone zostało odstępstwo od tej reguły, gdyż podstawy zaskarżenia wyroku w drodze apelacji zostały wymienione enumeratywnie. W postępowaniu uproszczonym apelację można oprzeć jedynie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy (art. 505 ⁹ § 11 KPC).

W związku z powyższym podstawą zarzutu nie może być np. błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy przez sąd I instancji. Strona może w apelacji powołać nowe fakty i dowody, tylko gdy ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo potrzeba powołania się na nie wynikła później, jednocześnie wskazując okoliczności usprawiedliwiające zgłoszenie nowych faktów i dowodów dopiero w apelacji (art. 381 KPC).

Odnosząc się do zarzutów apelującego należy przypomnieć, że przepis art. 339 § 2 KPC przewiduje domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy (wyr. SN z 6.6.1997 r., I CKU 87/97, L.). Oznacza to, że sąd wydając wyrok zaoczny nie dokonuje weryfikacji prawdziwości twierdzeń o faktach przytoczonych przez powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Jednakże Sąd rozpoznający sprawę w warunkach zaoczności ma obowiązek rozważyć, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądania (wyr. SN z 31.3.1999 r., I CKU 176/97, Prok. i Pr. 1999, Nr 9, poz. 30; wyr. SN z 15.3.1996 r., I CRN 26/96, OSNC 1996, Nr 7-8, poz. 108; wyr. SN z 15.9.1967 r., III CRN 175/67, OSNCPiUS 1968, Nr 8, poz. 142). W przypadku negatywnych ustaleń w tym zakresie sąd powinien wydać wyrok zaoczny oddalający powództwo.

W niniejszej sprawie podkreślić należy, okoliczności przytoczone przez powoda budziły wątpliwości. Przypomnieć należy, że powód dochodził wierzytelności, którą według jego twierdzeń nabył w drodze umowy cesji zawartej z (...) Sp. z o.o. Z kolei przysługująca pierwotnemu wierzycielowi wierzytelność miała powstać w wyniku zawarcia przez pozwanego z cedentem umowy pożyczki na kwotę 1000 zł.

W rozpoznawanej sprawie strona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie złożyła żadnych dowodów dotyczących dochodzonego roszczenia, co więcej w apelacji wskazuje się na treść art. art. 339 § 2 k.p.c. jako podstawę apelacji. Do apelacji załączono szereg dokumentów, które nie zostały po pierwsze poświadczone za zgodność przez pełnomocnika, a po drugie, zgodnie z treścią art. 381 k.p.c. strona, która powołuje w postępowaniu apelacyjnym nowe fakty lub dowody, powinna wykazać, że nie mogła ich powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji lub że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Oba te wymagania nie zostały we wniosku dowodowym strony apelującej w jakikolwiek sposób spełnione, a w związku z tym załączone kopie nie mogły stanowić podstawy orzekania.

Wbrew zapatrywaniom skarżącego, Sąd Rejonowy nie naruszył zasady określonej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którą winien oceniać wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Mimo przeciwnych sugestii apelacji, Sąd I instancji, dokonał wnikliwej i trafnej oceny przedstawionych w sprawie dowodów, w oparciu o którą wyprowadził również słuszne wnioski jurydyczne, a swoje stanowisko przekonująco i wyczerpująco uzasadnił. Profesjonalny pełnomocnik powoda przedstawiając nieuwierzytelnione i niepodpisane kserokopie dokumentów powód w istocie nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność istnienia roszczenia.

Wbrew twierdzeniem skarżącego, Sąd I Instancji nie twierdził, że oświadczenie woli o zawarciu umowy pożyczki dla swej ważności wymaga formy pisemnej. Sąd I instancji jedynie uznał, że w aktach sprawy brak było wiarygodnych dowodów, potwierdzających zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia. Sąd Rejonowy ponadto słusznie zauważył, że nawet gdyby uznać wartość dowodową wskazanych dokumentów to i tak występuje rozbieżność pomiędzy twierdzeniami pozwu, a załączonymi kserokopiami w zakresie daty zawarcia umowy cesji wierzytelności. Poza tym powód w żaden sposób nie wykazał, że podmiot z którym zawarł umowę przelewu wierzytelności jest następcą prawnym pierwotnego wierzyciela. W rezultacie brak inicjatywy dowodowej powoda nie może wywoływać niekorzystnych skutków procesowych dla pozwanego. Pogląd ten jest zasadny zwłaszcza wobec faktu, że powód jest profesjonalistą.

Nie ma też racji skarżący zarzucając naruszenie prawa materialnego to jest art. 60 k.c. oraz art. 6 ust.1 ustawy o ochronie praw konsumentów. Jak się wydaje umknęło uwadze apelującego, że podstawą rozstrzygnięcia wskazaną w uzasadnieniu Sądu I instancji było przede wszystkim niesprostanie przez stronę powodową jej obowiązkom dowodowym.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną.