Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Daria Ratymirska

Protokolant: sekr. sąd. Daria Paliwoda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2016 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa W. T.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę kwoty 9.981,60 zł

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda W. T. kwotę 4.753,20 zł (cztery tysiące siedemset pięćdziesiąt trzy złote 20/100) z odsetkami ustawowymi od kwoty 3.464,90 zł od dnia 18 lipca 2013 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w dalszej części;

III.  wyrokowi w pkt I co do kwoty 1.288,30 zł nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

IV.  rozstrzyga, że koszty procesu, który powód wygrał w ~47%, zostaną stosunkowo rozdzielone, pozostawiając szczegółowe rozliczenie kosztów referendarzowi sądowemu;

V.  nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku:

- powodowi kwotę 121,77 zł,

- stronie pozwanej kwotę 107,99 zł,

tytułem wydatków, poniesionych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego.

UZASADNIENIE

W. T. wniósł pozew przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty (...).60 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 18.07.2013r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za uszkodzoną w dniu 12.06.2013r. przednią szybę w samochodzie marki R. (...), nr rej. (...). W uzasadnieniu podał, że do szkody doszło przez uderzenie kamieniem, który wyleciał spod kosiarki w czasie koszenia trawy przez pracownika przedsiębiorstwa (...), ubezpieczonego u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej. Powód wskazał, że zaproponowane przez pozwanego odszkodowanie było kilkakrotnie niższe, niż przesłana przez niego wycena, a ponadto, poinformował pozwanego, że nie interesuje go odszkodowanie, a jedynie bezgotówkowa naprawa pojazdu. Powód podniósł, że pozwany nie wskazał warsztatu, w którym można kupić szybę za 1230 zł i wymienić ją za 258,30 zł, z czego powód chętnie by skorzystał. Zdaniem powoda, pozwany próbował wypłacić mu znacznie zaniżone odszkodowanie, co naruszało jego uzasadniony interes. Powód wycenił szkodę na kwotę 9.981,60 zł, w tym: 4674 zł – zakup szyby, 2000 zł – wymiana szyby (robocizna), 200 zł – materiał – normalnia warsztatowe, 3107,60 zł – transport pojazdu na lawecie (914 km x 3,40 zł). Powód wskazał, że jego kosztorys oparty jest na wycenie autoryzowanego serwisu oraz na podstawie informacji telefonicznej, udzielonej przez pracownika lokalnej firmy (...) sp. z o.o., odnośnie stawki transportu pojazdu na lawecie pojazdu o masie własnej 2067 kg.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa ponad kwotę 1288,30 zł – w tym zakresie uznała powództwo, bez odsetek. Przyznała, że udzielała ochrony ubezpieczeniowej w zakresie dobrowolnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dla J. Ś., prowadzącego działalność gospodarczą. Przyjęła odpowiedzialność za szkodę co do zasady i co do wysokości wynoszącej 1288,30 zł. Zarzuciła, że przygotowała taką kwotę do wypłaty, lecz powód odmówił jej przyjęcia. Podniosła także, że jej odpowiedzialność, jako ubezpieczyciela sprawcy szkody jest ograniczona warunkami zawartego dobrowolnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, a więc z uwzględnieniem franszyzy redukcyjnej w kwocie 200 zł (zgodnie z § 18 ust. 9 ogólnych warunków ubezpieczenia, ustalonych uchwałą nr (...) Zarządu (...) S.A. z dnia 10.02.2011r.), co oznacza, że ewentualne odszkodowanie powinno został obniżone o tą kwotę. Pozwana podniosła zarzut nieudowodnienia wysokości szkody. Jej zdaniem powód żądał naprawienia szkody wg najwyższych cen usług naprawczych (w serwisie (...)) oraz oryginalnych cen części zamiennych.

Stan faktyczny:

W dniu 12.06.2013r. w samochodzie powoda marki R. (...) S., rok produkcji (...), nr rej. (...), została uszkodzona przednia szyba. Do szkody doszło przez uderzenie kamieniem, który wypadł spod kosiarki w czasie koszenia trawy przez pracownika przedsiębiorstwa (...), ubezpieczonego u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej.

Powód zgłosił szkodę u strony pozwanej w dniu 17.06.2013r. Pozwany Zakład wezwał powoda do złożenia brakujących dokumentów oraz wskazania numeru rachunku bankowego, na który można przekazać odszkodowanie. W dniu 24.06.2013r. powód złożył dokumenty oraz oświadczył, że nie interesuje go odszkodowanie, a jedynie bezgotówkowa naprawa pojazdu. Swoje stanowisko podtrzymał w kolejnym piśmie (mail) z dnia 4.07.2013r. W dniu 15.07.2013r. pozwany poinformował powoda o niemożności wypłaty odszkodowania z uwagi na brak numeru rachunku bankowego. Pozwany Zakład wycenił szkodę na kwotę 1488,30 zł, pomniejszając przyznane odszkodowanie o kwotę 200 zł, tytułem franszyzy redukcyjnej.

Bezsporne.

Sąd ustalił:

Powód szukał warsztatu, w którym mógłby wymienić uszkodzona szybę. Otrzymał odpowiedź od pracownika przedsiębiorcy „(...) (...) Sp. J. z/s w W., prowadzącego sprzedaż i serwis samochodów marki R. (...), że nie prowadzi serwisu samochodów marki R. (...), wyprodukowanych przed 2000 rokiem, jednak specjalnie dla powoda mogą sprowadzić i wymienić szybę do jego pojazdu, za cenę 3600 zł netto (szyba z zielonym paskiem na górze) lub 3800 zł netto (bez paska). Koszt wymiany takiej szyby został określony na ok. 2200 zł.

Dowód : wydruk mail z dnia 8.07.2013r. (k-20,21).

Wartość szkody w pojeździe powoda wyniosła 3.968 zł (w tym 3368 zł – wartość szyby do wymiany, 600 zł – koszt wymiany). Uszkodzony pojazd jest samochodem zabytkowym, aby dokonać naprawy powód musi uzyskać zgodę Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Naprawa powinna być wykonana przy użyciu nowej szyby oryginalnej z logo producenta, a jeśli nie jest dostępna na rynku – przy użyciu szyby „markowej”, spełniającej normy szyby zamontowanej fabrycznie, posiadającej odpowiednie certyfikaty jakości.

Dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu techniki pojazdów samochodowych, kalkulacji warsztatowej, kosztorysów i wyceny wartości samochodów J. Z. (k-106-108, 129-130).

Sąd zważył, co następuje:

Kwestia odpowiedzialności pozwanej za skutki zdarzenia z dnia 12.06.2013r. nie była sporna. Poza sporem było również, że w następstwie zgłoszenia szkody przez powoda, pozwana uznała swoją odpowiedzialności co do zasady i co do wysokości, wynoszącej 1288,30 zł, po obniżeniu przyznanego odszkodowania o kwotę 200 zł, tytułem franszyzy redukcyjnej, czego powód nie kwestionował. Bezspornym było, że pozwana przygotowała taką kwotę do wypłaty, lecz powód odmówił jej przyjęcia, domagając się naprawienia szkody w formie bezgotówkowej naprawy pojazdu. Bezsporny był także zakres uszkodzeń oraz kwalifikacja szyby do wymiany.

Strona pozwana, odpowiedzialna za szkodę, zobowiązana jest zwrócić poszkodowanemu powodowi, wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu uszkodzonego pojazdu. Przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu do takiego stanu używalności i jakości, jaki istniał przed wypadkiem. Jeżeli wymaga to użycia nowych części i materiałów, wydatki poniesione z tego tytułu powinny być uznane jako koszty naprawienia szkody. Odszkodowanie obejmuje koszty zakupu niezbędnych nowych części i innych materiałów pod warunkiem ich konieczności i niezbędności pod względem technicznym, bezpieczeństwa oraz estetyki i trwałości części zamiennych (por. postanowienie SN z dnia 24.02.2006r., III CZP 91/05, LEX nr 180669). O przywróceniu do stanu poprzedniego można mówić, gdy stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem odpowiada stanowi samochodu sprzed wypadku, biorąc pod uwagę zarówno stan techniczny, jak i trwałość i wygląd estetyczny (por. wyrok SN z dnia 3.02.1971r., III CRN 450/70, OSNC 1971/11/205; wyrok SN z dnia 5.11.1980r., III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186).

Wysokość szkody w pojeździe powoda ustalono w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej J. Z.. Ustalono, że na skutek wypadku w samochodzie powoda powstała szkoda w wysokości 3.968 zł. Jest to kwota, za jaką jest możliwe doprowadzenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Uszkodzony samochód, wyprodukowany w 1977 roku, jest pojazdem zabytkowym. Naprawa - wykonana po uzyskaniu zgody Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków - powinna być wykonana przy użyciu nowej szyby oryginalnej z logo producenta, a jeśli nie będzie dostępna na rynku – jak wynika z opinii biegłego - przy użyciu szyby „markowej”, spełniającej normy szyby zamontowanej fabrycznie, posiadającej odpowiednie certyfikaty jakości. Zgodnie z opinią, na rynku motoryzacyjnym w RP można nabyć i wymienić szybę przednią dla przedmiotowego samochodu w specjalistycznych warsztatach wymiany szyb. Koszt nabycia takiej szyby – nowej, markowej, spełniającej kryteria jakości, potwierdzone certyfikatami (...), (...), (...) – zdaniem biegłego wynosi od 1200 zł do 1400 zł w zależności od miejsca wykonania usługi. Zarazem jednak biegły nie wskazał w swojej opinii ani jednego warsztatu na rynku lokalnym, w którym można wykonać naprawę przedmiotowego samochodu w wymaganym zakresie, z uwzględnieniem wymiany szyby za wskazaną cenę. Jak ustalono, na podstawie dowodu w postaci wydruku mail, przedstawionego przez powoda, a pochodzącego od pracownika przedsiębiorcy (...) (...) Sp. J. z/s w W., prowadzącego sprzedaż i serwis samochodów marki R. (...) (k.20,21), powodowi złożono ofertę sprowadzenia szyby za cenę 3600 zł netto (szyba z zielonym paskiem na górze) lub 3800 zł netto (bez paska), i wymiany za cenę ok. 2200 zł (łącznie 5800 zł). Trudno stwierdzić, na jakiej podstawie biegły wywnioskował, że informacja ta nie została potwierdzona przez pracownika sprzedaży części zamiennych, skoro mail pochodzi od pracownika w.w. przedsiębiorcy, doradcy serwisowego Ł. K., a biegły nie wskazał w opinii, aby zwracał się o potwierdzenie tej informacji. Stwierdził zarazem, powołując się na informację e-mail, że profesjonalną wymianą szyb do samochodów produkcji angielskiej zajmuje się (...) w W., a koszt wymiany takiej szyby czołowej wynosi 3.968 zł (w tym 3368 zł – wartość szyby do wymiany, 600 zł – koszt wymiany). Istotnym jest tu, że ani biegły, ani pozwany Zakład, nie wskazali żadnego warsztatu, działającego na lokalnym rynku, który wykonałby profesjonalną naprawę pojazdu za niższą stawkę. Ponadto, wartość szkody ulega powiększeniu o koszty dostarczenia przedmiotowego samochodu do warsztatu, który znajduje się w W., skoro tylko tam, według zgromadzonych w sprawie dowodów, istnieje możliwość wymiany szyby w przedmiotowym pojeździe, spełniającej odpowiednie kryteria jakości. W tym zakresie powód podał w piśmie procesowym z dnia 18.11.2015r., że wartość kosztów dostarczenia samochodu do warsztatu (914 km x 3,40 zł) ustalił na podstawie informacji telefonicznej, udzielonej przez pracownika lokalnej firmy (...) sp. z o.o., odnośnie stawki transportu pojazdu na lawecie pojazdu o masie własnej 2067 kg (k-81-82). Strona pozwana nie kwestionowała podanej stawki za kilometr co do kosztów holowania samochodu, która również obiektywnie nie wydaje się wygórowana (art. 229 w zw. z art. 230 kpc). Dlatego, przyjmując wysokość tej stawki na 3,40 zł/km oraz odległość z N. (miejsce zamieszkania powoda) do W. (miejsce położenia warsztatu) wynoszącą 439 km (w obie strony – 879 km), ustalono wysokość odszkodowania w tym zakresie na 2.985,20 zł. Łącznie zasądzono na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 4753,20 zł, w tym: 3968 zł, tytułem kosztów naprawy (wymiany szyby) i 2985,20 zł, tytułem kosztów holowania, pomniejszając należne odszkodowanie o kwotę 200 zł, z tytułu franszyzy redukcyjnej (co było bezsporne).

Powyższe oznacza, że pozwany Zakład w sposób nieprawidłowy dokonał oszacowania szkody, zaniżając jej wartość w sposób znaczący. Przyznana przez pozwanego kwota odszkodowania nie pozwalała na wykonanie naprawy w sposób zgodny z technologią producenta i przywrócenie pojazdowi walorów w zakresie bezpieczeństwa, estetyki i komfortu jazdy, tak, aby nie pozbawić go cech oryginalności oraz kwalifikacji, jako zabytkowy czy historyczny.

Odnosząc się do stanowiska powoda, art. 363 § 1 kc pozostawia do uznania poszkodowanego określenie sposobu naprawienia szkody z tym jednak zastrzeżeniem, że jednocześnie przewiduje dwa wyjątki od ustanowionej reguły. W razie ich zaistnienia poszkodowanemu przysługuje wyłącznie roszczenie o odszkodowanie pieniężne. Ograniczenie co do sposobu naprawienia szkody wynika także z przepisów szczególnych (np. art. 805, 822 kc). Zgodnie ze stanowiskiem pozwanego, spełnienie świadczenia przez zakład ubezpieczeń następuje przez zapłatę odszkodowania (art. 805 § 1 i 2 pkt 1 kc). Wykonując zobowiązanie w terminie dłużnik unika skutków zwłoki (w postaci obowiązku zapłaty odsetek – art. 481 kc), wierzyciel nie ma więc uzasadnionego interesu w odmowie przyjęcia świadczenia pieniężnego, jeżeli wierzytelność pieniężna jest wymagalna. Powód, jako wierzyciel miał też obowiązek przyjęcia oferowanej mu kwoty, jako świadczenia częściowego, bowiem nie naruszało to jego uzasadnionego interesu (art. 450 kc w zw. z art. 6 kc). Przyjęcie oferowanej mu kwoty nie oznaczało uznania wysokości szkody, a powód mógł dochodzić dalszych roszczeń na drodze sądowej. W tej sytuacji, skoro powód odmówił przyjęcia bezspornej kwoty odszkodowania, wbrew obowiązkowi z art. 450 kc, nie było podstaw do obciążania pozwanego odsetkami za opóźnienie w zapłacie co do kwoty 1288,30 zł.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 415 kc i art. 361 § 1 i 2 kc, art. 363 § 1 i 2 kc w zw. z art. 822 § 1 i 4 kc i art. 805 § 1 i 2 pkt 1 kc, zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4753,20 zł, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 3464,90 zł (4753,20 – 1288,30) od dnia 18.07.2013r. do dnia zapłaty, mając na uwadze, że w dniu 17.06.2013r. powód zgłosił szkodę (okoliczność ta była bezsporna, przy czym potwierdza ją fakt, że w dniu 18.07.2013r. pozwana wystosowała do powoda pismo, m.in. wzywając do wskazania numeru rachunku bankowego). Mając na uwadze ustawowy okres 30 dni na likwidację szkody, pozwana była w opóźnieniu w zapłacie odpowiedniej kwoty tytułem odszkodowania (ponad kwotę 1288,30 zł) od dnia 18.07.2013r., co powoduje obowiązek zapłaty odsetek ustawowych (art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc i art. 817§1 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych).

Orzeczenie w pkt III oparto na przepisie art. 333 § 1 pkt 2 kpc.

Orzeczenie o kosztach w pkt IV wyroku oparto na przepisie art. 100 zd. 2 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc, przyjmując, że powód wygrał sprawę w ~47%, co skutkuje stosunkowym rozdzieleniem kosztów procesu.

Orzeczenie w pkt V wyroku oparto na przepisach art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r.o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. 2010r., Nr 90, poz.1398). w zw. z art. 98 kpc. W toku postępowania Skarb Państwa poniósł wydatki na wynagrodzenie biegłego (ponad uiszczoną przez powoda zaliczkę w kwocie 500 zł) w wysokości 229,76 zł (11,55 zł + 218,21 zł). Strony powinny pokryć te koszty zgodnie z wynikiem procesu – pozwana w 47%, powód w 53%.