Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Matusiak

Protokolant: Patrycja Speizer

w obecności prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tczewie S. G.

po rozpoznaniu w dniu 04 listopada 2016 r. sprawy Ł. B.

syna J. i K. zd. Górskiej, ur. (...) w T.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

I. wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 14 października 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt IX K 555/14 za czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony w dniu 26 listopada 2005 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata, oraz karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 zł każda, przy czym postanowieniem z dnia 08 stycznia 2016 r. zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności, a także orzeczono karę zastępczą pozbawienia wolności w zamian za niewykonaną karę grzywny;

II. wyrokiem Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 01 kwietnia 2015 r. w sprawie sygn. akt II K 1091/14 za czyn z art. 209 § 1 kk popełniony w okresie od kwietnia 2011 r. do sierpnia 2014 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata, przy czym postanowieniem z dnia 10 czerwca 2016 r. zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności;

***

przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. orzeka:

I. na podstawie art. 569 § 1 k.p.k., art. 570 k.p.k., art. 573 § 1 k.p.k. oraz art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego Ł. B. opisanymi w pkt I i II wyrokami Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 14 października 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt IX K 555/14 i Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 01 kwietnia 2015 r. w sprawie sygn. akt II K 1091/14 i wymierza mu karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. pozostałe punkty wyroków wskazanych w pkt I wyroku łącznego pozostawia do odrębnego wykonania;

III. na mocy art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej w pkt. I kary łącznej zalicza skazanemu okres odbywania kary w sprawie II K 555/14, tj. od dnia 29 czerwca 2016 r. do dnia 04 listopada 2016 r.;

IV. na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223, z późn. zm.) nie pobiera od skazanego opłaty od wyroku łącznego i zwalnia go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych w toku postępowania o wydanie wyroku łączneg

Sygn. akt II K 809/16

Sygn. akt II K 809/16

UZASADNIENIE

Skazany Ł. B. złożył wniosek o wydanie wyroku łącznego obejmującego wymierzone mu w sprawach sygn. akt IX K 555/14 oraz II K 1091/14 kary z zastosowaniem pełnej absorpcji.

Sąd ustalił, że Ł. B. skazany został prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 14 października 2014 r. w sprawie sygn. akt IX K 555/14 za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony w dniu 26 listopada 2005 roku na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 2 lat tytułem próby oraz na karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych każda, przy czym postanowieniem z dnia 08 stycznia 2016 r. zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności, a także orzeczono karę zastępczą pozbawienia wolności w zamian za niewykonaną karę grzywny;

2. zaocznym Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 01 kwietnia 2015 r. w sprawie sygn. akt II K 1091/14 za czyn z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od kwietnia 2011 roku do sierpnia 2014 roku na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby, przy czym postanowieniem z dnia 10 czerwca 2016 r. zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności.

(dowód: wniosek skazanego - k. 2-3, karta karna - k. 8-9; odpisy wyroków - k. 6-6v, 11-11v; opinia o skazanym z ZK – k. 15-15v, informacja o pobytach w jednostkach penitencjarnych – k. 16-16v)

Ł. B. został przetransportowany do Zakładu Karnego G.-P. w dniu 14 lipca 2016 r. Skazany nie stawił się dobrowolnie do odbywania kary, ale został doprowadzony. Z opinii o skazanym z tej jednostki z dnia 14 października 2016 r. wynika, iż skazany funkcjonuje w warunkach izolacji prawidłowo, jego zachowanie nie budzi zastrzeżeń. Wobec przełożonych zachowuje się regulaminowo i jest podatny na sugestie wychowawcze. Nie sprawia problemów wychowawczych ani dyscyplinarnych. Podczas pobytu w jednostce penitencjarnej był czterokrotnie nagradzany regulaminowo, natomiast nie był karany. Nie sporządzano również wniosków o wymierzenie kary dyscyplinarnej. Skazany w środowisku współosadzonych funkcjonuje właściwie. W czasie wolnym uczestniczy w zajęciach kulturalno-oświatowych i sportowych, a także czyta książki i ogląda telewizję. Obecnie nie wykonuje żadnej pracy, jednak oczekuje na jej przydzielenie w związku z otrzymaniem pozytywnej opinii Komisji Zatrudnieniowej. Skazany odbywa karę w systemie zwykłym, nie wyraził bowiem zgody na odbywanie kary w systemie programowanego oddziaływania. Obecnie utrzymuje kontakt korespondencyjny, telefoniczny i w formie widzeń w zakładzie karnym, głównie z konkubiną i bratem. Nie deklaruje przynależności do nieformalnych struktur podkultury przestępczej. Do popełnionych czynów odnosi się krytycznie. Prognoza penitencjarna na dalszy okres pobytu w izolacji więziennej kształtuje się pozytywnie.

(dowód: opinia o skazanym - k. 15-15v)

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek skazanego o wydanie wyroku łącznego zasługuje na uwzględnienie w całości.

Na wstępie wskazać należy, iż od dnia 1 lipca 2015 roku zmieniła się treść art. 85 kk zawierającego przesłanki do wydania kary łącznej. Tym niemniej zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej, a więc ustawy z dnia z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015 poz. 396), przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

W konsekwencji Sąd w niniejszej sprawie orzekał na podstawie przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015 r. Obydwa wyroki skazujące zostały wydane i uprawomocniły się przed dniem 1 lipca 2015 r. Wziął jednak pod uwagę treść art. 19 ust. 2 ww. ustawy z dnia z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którym jeżeli prawomocnie orzeczona przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy kara łączna jest wyższa niż górna granica wymiaru kary łącznej określona w ustawie, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wymierzoną karę łączną obniża się do górnej granicy wymiaru kary łącznej określonej w ustawie, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Zgodnie z treścią art. 569 § 1 k.p.k. Sąd wydaje wyrok łączny, jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej, a więc muszą być spełnione przesłanki z art. 85 k.k. tj.:

sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw;

przestępstwa te musiały być popełnione zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny,

wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu.

Podkreślić przy tym należy, że możliwość zastosowania kary łącznej występuje wyłącznie w sytuacji, gdy poszczególne przestępstwa przypisane sprawcy zostały popełnione przed chronologicznie pierwszym wyrokiem za którekolwiek z nich. Jeżeli natomiast po wydaniu pierwszego wyroku skazany dopuści się kolejnych przestępstw to kary wymierzone za te przestępstwa popełnione do chwili wydania drugiego wyroku, zostaną połączone w karę łączną; chodzi zatem o sprawcę wielu przestępstw, który popełnił je będąc już raz karany za przestępstwa (pierwszy wyrok), zanim zapadł drugi wyrok skazujący tego sprawcę, a pierwszy co do któregokolwiek z tych przestępstw, stanowiący nowy, drugi z kolei, realny ich zbieg.

Każdy „pierwszy” wyrok stanowi swoistą cezurę czasową, zamykającą kolejny okres przestępczej aktywności skazanego. Jest to szczególnego rodzaju ostrzeżenie prawne dla skazanego i czytelny sygnał pod jego adresem, mający za zadanie powstrzymanie dalszej przestępczej działalności tej osoby. Skoro skazany świadomie lekceważy ten sygnał - nie może korzystać z dobrodziejstwa kary łącznej (por. uchwała Sądu Najwyższego mająca moc zasady prawnej z dnia 25 lutego 2005 roku w sprawie l KZP 36/04)

Rozważając możliwość połączenia kar orzeczonych wobec Ł. B. miał na względzie, że wyrok łączny Sąd wydaje z urzędu lub na wniosek skazanego lub prokuratora. Z tego też względu wymierzając skazanemu karę łączną Sąd analizował z urzędu wszystkie wymienione w karcie karnej wyroki skazujące, przy czym w stosunku do Ł. B. zapadły dwa wyroki skazujące, oba wskazane przez skazanego we wniosku.

I tak: pierwszy wyrok skazujący wobec Ł. B. został wydany w dniu 14 października 2014 r. w sprawie IX K 555/14. Przed datą tego wyroku skazany popełnił przestępstwo w okresie od kwietnia 2011 roku do sierpnia 2014 roku, za które został skazany wyrokiem w sprawie II K 1091/14, który zapadł w dniu 01 kwietnia 2015 roku. Wyrokami tymi wymierzono mu kary pozbawienia wolności, a ponadto wyrokiem w sprawie IX K 555/14 również karę grzywny, tak więc zachodzą warunki do połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami w sprawie IX K 555/14 i II K 1091/14.

Ł. B. każdym z wyroków podlegających łączeniu skazany był na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a następnie Sąd zarządził wykonanie obu kar. W sprawie IX K 555/14, orzeczono wobec niego karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat tytułem próby, przy czym postanowieniem z dnia 08 stycznia 2016 roku zarządzono jej wykonanie. Ponadto orzeczono wobec niego karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych każda, którą to nieuiszczoną grzywnę następnie Sąd zamienił na karę zastępczą 25 dni pozbawienia wolności. Z kolei w sprawie II K 1091/14 orzeczono wobec Ł. B. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 10 czerwca 2016 roku. Rozpatrując zatem rozmiar wymierzonej w punkcie I wyroku kary łącznej podkreślić należy, że z mocy art. 86 § 1 kk Sąd mógł wymierzyć skazanemu karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Oznacza to, że w niniejszej sprawie za czyny objęte wyrokami w sprawach IX K 555/14 i II K 1091/14 Sąd mógł orzec karę łączną pozbawienia wolności w granicach od 8 miesięcy do 1 roku i 2 miesięcy.

Wobec braku wyraźnych wskazań ustawowych odnośnie dyrektyw wymiaru kary łącznej, Sąd oparł się na dyrektywach wypracowanych w tym przedmiocie przez orzecznictwo oraz doktrynę prawniczą. Wielokrotnie zwracano uwagę na zasady orzekania kary łącznej, zwłaszcza w ramach wyroku łącznego. W doktrynie podkreśla się, że Sąd przystępując do wymiaru kary łącznej w wyroku łącznym winien przede wszystkim kierować się ogólnymi regułami określonymi w art. 85 i 86 k.k. Określając nowy wymiar kary - karę łączną - Sąd dokonuje swoistego „podsumowania” sprawcy i ma prawo przy łączeniu kar jednostkowych korzystać w tym procesie z zasad kumulacji (prostego sumowania łączonych kar), absorpcji (pochłaniania kar przez karę najsurowszą) lub systemu pośredniego. Należy jednak uznać za trafną tezę, zgodnie z którą zastosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji stanowi skrajne rozstrzygnięcie, które może być stosowane tylko wyjątkowo (tak SN w wyroku z dnia 2 grudnia 1975 r., Rw 628/75, OSNKW 1976, nr 2, póz. 33).

Wymierzając skazanemu Ł. B. karę łączną, Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania zasady ani pełnej kumulacji, ani pełnej absorpcji, które to zasady stosuje się wyjątkowo.

Sąd, orzekając o karze łącznej, opierał się także na tym, iż powszechna praktyka sądów, wyrażona licznymi orzeczeniami Sądu Najwyższego przyjmuje, że kara łączna powinna być tym więcej zbliżona do dolnej granicy (zasada absorpcji), im bardziej ścisły jest związek przedmiotowy i podmiotowy między poszczególnymi zbiegającymi się przestępstwami. Im związek ten jest luźniejszy, kara łączna winna tym więcej zbliżać się do górnej jej granicy (zasada kumulacji). Związek ów polega na odległości czasowej między poszczególnymi przestępstwami, na ich podobieństwie, zbliżonym sposobie działania, na tożsamości osób pokrzywdzonych, wspólności ich dóbr itp. Okoliczności osobopoznawcze, charakteryzujące tryb życia poprzednio przez skazanego prowadzony, ani stopień winy, nie mają żadnego znaczenia dla orzeczenia kary łącznej. Są to bowiem przesłanki podlegające uwzględnieniu przy oznaczeniu wymiaru kary za poszczególne zbiegające się przestępstwa. Uwzględnienie ich ponownie przy orzekaniu kary łącznej prowadziłoby do ponownego oceniania okoliczności już uwzględnionych, zatem do ukrytego weryfikowania wymiaru kary za zbiegające się przestępstwa, a więc do niedopuszczalnego ponownego osądzenia rzeczy już osądzonej. Wymiar kary łącznej winien różnić się od mechanicznego dodawania kar. Priorytetową zasadą kary łącznej powinna być więc zasada asperacji, natomiast kara łączna, orzeczona na zasadzie absorpcji lub kumulacji - wyjątkiem. Żaden automatyzm w wymiarze kary nie może zasługiwać na aprobatę, gdyż zasada kumulacji byłaby wyrazem formy odpłaty, zaś zasada absorpcji - wyrazem formy nagrody.

Istotnym elementem (poza zasadami określonymi w art. 86 k.k.), mającym wpływ na wymiar kary łącznej w wyroku łącznym i zastosowanie jednej z ww. zasad, co zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 1985 r. (II Kr 245/85, OSNKW 1986/5-6/39), jest zachowanie skazanego w zakładzie karnym albo w środowisku, w którym znajduje się po prawomocnym skazaniu poszczególnymi wyrokami.

Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma również wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie dwóch lub więcej przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikających z dyrektyw absorpcji. Słusznie zatem podkreśla Sąd Apelacyjny w Warszawie (wyrok z dnia 12 lipca 2000 r., II AKa 171/00, OSA 2001/2/5), iż absorpcję kar w takich przypadkach należy stosować bardzo ostrożnie, biorąc pod uwagę negatywną co do sprawcy - przesłanką prognostyczną, jaką jest popełnienie kilku przestępstw.

Wskazać przy tym trzeba, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje stanowisko, które sąd meriti w pełni podziela. Mianowicie Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 21 sierpnia 2007 roku wskazał, iż racjonalizacja kary orzekanej jako kara łączna w wyroku łącznym nie musi być rozumiana wyłącznie jako łagodzenie i mieć charakter jednokierunkowy (por. OSNKW 2008/1/6, Biul.PK 2007/15/5, Prok.i Pr. 2008/1/5, Biul.SN 2008/1/21, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2007 r. w sprawie II KK 96/07). W cytowanym orzeczeniu wskazano, iż Sąd powinien wówczas brać za podstawę ustalania granic kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa, jak i obowiązek wymierzenia kary łącznej zgodnie z regułą określoną w art. 86 § 1 k.k., a więc w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie biorąc pod uwagę wysokości wcześniejszej kary łącznej ulegającej rozwiązaniu, nawet gdyby to okazało się mniej korzystne dla skazanego. Wszelkie wątpliwości rozstrzygnął Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 24 sierpnia 2012 roku w sprawie III KK 52/12 (LEX nr 1220872), w którym stwierdził, iż orzeczona kara łączna może być mniej korzystna dla skazanego, także wtedy, gdy postępowanie w tym przedmiocie toczy na wniosek skazanego. Połączeniu podlegają bowiem nie kary jednostkowe wymierzone poszczególnymi wyrokami i kary łączne orzeczone w takich wyrokach, lecz po rozwiązaniu kary łącznej wszystkie kary jednostkowe i właśnie one wyznaczają dolną granicę kary łącznej w wyroku łącznym (najsurowsza kara jednostkowa), jak i jej górną granicę (suma wszystkich kar jednostkowych i ustawowa górna granica kary określonego rodzaju).

Jak wynika z opinii o skazanym nadesłanej z ZK G.-P., zachowanie skazanego w warunkach izolacji więziennej jest poprawne, a oceniając postawę i zachowanie skazanego w trakcie odbywanej kary można stwierdzić, że prognoza penitencjarna w zakresie dalszego okresu pobytu w izolacji więziennej, poprawnego funkcjonowania w zakładzie karnym kształtuje się pozytywnie. Pozytywna opinia z zakładu karnego o zachowaniu się skazanego w okresie odbywania kary, świadcząca o prawidłowym przebiegu procesu jego resocjalizacji, miała istotny wpływ na wymiar orzeczonej wyrokiem łącznym kary łącznej, jednakże nie jest ona okolicznością szczególną, skutkującą rozważenie zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady całkowitej absorpcji. Podkreślić bowiem trzeba, że niezależnie od powyższych rozważań czym innym jest prognoza penitencjarna oraz prognoza kryminologiczna, dotycząca zachowania skazanego po opuszczeniu zakładu karnego. Skazany był do tej pory karany dwukrotnie – tylko w tych dwóch, podlegających rozpoznaniu w niniejszym postępowaniu, sprawach. Składane na ten moment przez skazanego deklaracje, choć cenne, to jednak muszą być oceniane ostrożnie. Nie należy także oczekiwać, by zastosowanie pełnej absorpcji wpłynęło na skazanego korzystnie wychowawczo. Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę przytoczone wyżej argumenty, wymiar kary łącznej orzeczonej wobec Ł. B., winien być umiejscowiony pomiędzy jej dolną i górną granicą.

Zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo - podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione.

Przy tym związek przedmiotowy wyrażający się w podobnym sposobie działania i podobnej kwalifikacji czynów, nie przemawia sam przez się za stosowaniem absorpcji przy wymiarze kary łącznej, jeżeli każdy z przypisanych czynów odznacza się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Z tej racji okoliczność popełnienia ich w zbiegu realnym nie powinna pozostawać bez znaczenia dla określenia dolegliwości, jaką ma ponieść sprawca za popełnione przestępstwa. Bliski podmiotowy i przedmiotowy związek między przestępstwami, a także nawet podobieństwo tych przestępstw nie jest tak istotną przesłanką wymiaru kary łącznej, aby ograniczała, albo eliminowała jakiekolwiek dyrektywy, które trzeba uwzględnić przy wymiarze tej kary. Sąd podziela pogląd dominujący w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażony m.in. w postanowieniu z dnia 5 stycznia 2011 roku w sprawie II KK 172/10 (OSNKW 2011/2/13), iż nie można przyjąć, że podobieństwo popełnianych przestępstw zawsze stanowi okoliczność łagodzącą w sprawie, ponieważ może również świadczyć o niepoprawności sprawcy i jego konsekwencji, czy wręcz premedytacji w dążeniu do łamania porządku prawnego.

W sprawach podlegających łączeniu Ł. B. został skazany za przestępstwa wymierzone przeciwko różnym dobrom prawnym (przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wymierzone jest przeciwko mieniu, zaś czyn z art. 209 § 1 k.k. - przeciwko rodzinie i opiece). Zostały popełnione na szkodę różnych pokrzywdzonych oraz dzieli je czas ich popełnienia – na przestrzeni niemal 6 lat.

Mając na względzie powyżej omówione reguły wymiaru kary łącznej, Sąd doszedł do przekonania, iż przy wymiarze kary łącznej w wyroku łącznym w niniejszej sprawie należy zrezygnować z zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji. Są to bowiem - jak wcześniej podkreślano - rozwiązania skrajne, które powinny być rozstrzygnięciami o charakterze wyjątkowym, a takim szczególnym przypadkiem, w ocenie Sądu, nie jest sytuacja skazanego Ł. B.. Rozważając przesłanki przemawiające za zastosowaniem reguły absorpcji, jak i kumulacji przy wymiarze kary łącznej, Sąd nie uznał zatem za celowe posłużenie się wyłącznie jedną z nich.

Przeciwko zastosowaniu zasady całkowitej absorpcji przemawiał w szczególności fakt, że obydwa przestępstwa zostały skierowane przeciwko różnym dobrom prawnym oraz czas ich popełnienia dzieli znaczny odcinek czasowy.

Wobec tego wykorzystał rozwiązanie pośrednie i wymierzył skazanemu za czyny objęte wyrokami wymienionymi w punkcie l wyroku łącznego karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzona kara łączna nieznacznie przewyższa dolną granicę przedziału, w jakim poruszał się Sąd.

Orzeczona zatem w niniejszej sprawie w punkcie I wyroku łącznego kara łączna jest efektem precyzyjnego wyważenia opisanych wyżej okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść skazanego Ł. B.. Jest także odpowiedzią na aktualne potrzeby skazanego w zakresie stosowanej wobec niego represji karnej, kara łączna bowiem musi w dalszym ciągu dążyć do realizowania postawionych przed nią zadań w procesie resocjalizacji skazanego, który musi trwać odpowiednio długo.

Brak było podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej. Wprawdzie jej wymiar umożliwiał zastosowanie środka probacyjnego, jednakże nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 69 § 1 k.p.k. W szczególności zdaniem Sądu nie byłoby to wystarczające dla osiągnięcia celów kary, a zwłaszcza nie zapobiegłoby powrotowi skazanego do przestępstwa. Zważyć należało, że obydwie kary pozbawienia wolności podlegające łączeniu w niniejszej sprawie początkowo zostały orzeczone z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Każdorazowo prognoza kryminologiczna okazała się nietrafna, skutkiem czego zarządzano wykonanie kar warunkowo zawieszonych. W tej sytuacji Sąd uznał, że nie ma żadnych podstaw do wyciągnięcia w chwili obecnej wniosku, że warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej sprawi, że skazany nie popełni kolejnego przestępstwa. Jak już wyżej wskazano proces resocjalizacji, choć postępuje, nie został jeszcze zakończony. Warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej skazany potraktowałby jako nieuzasadnioną nagrodę i w konsekwencji oznaczałoby to dla niego utwierdzenie w przekonaniu, że popełnianie przestępstw nie spotyka się z żadną surową represją karną.

Sąd uznał za w pełni wiarygodny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności zaś opinię o skazanym, dane z karty karnej, odpisy wyroków. W ocenie Sądu dowody te zebrane zostały zgodnie z wymogami procedury, nie były kwestionowane przez strony, a zatem brak jest podstaw do ich podważania.

Poza połączeniem kar pozbawienia wolności wymierzonych opisanymi na wstępie wyrokami pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w tych wyrokach pozostawiono do odrębnego wykonania (punkt II wyroku). Zaznaczyć przy tym należy, iż kara grzywny, a tym samym orzeczona w jej miejsce kara zastępcza pozbawienia wolności, nie podlega z mocy prawa łączeniu z karą pozbawienia wolności, wobec czego nie było możliwe połączenie ze wskazanymi karami pozbawienia wolności kary zastępczej 25 dni pozbawienia wolności ze sprawy IX K 555/14.

Mając na względzie trudną sytuację materialną skazanego i brak odpłatnego zatrudnienia w areszcie śledczym, w oparciu o przepisy art. 626 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk i art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), nie pobrano od skazanego opłaty od wyroku łącznego i zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych w toku postępowania o wydanie wyroku łącznego.