Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w R. VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Barbara Frankowska

Sędziowie: SO Beata Hass-Kloc (spr.)

SO Marta Zalewska

Protokolant: Agnieszka Kozłowska

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2016 r. w R.

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółka z o. o. w Ś.

przeciwko: (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w R. V Wydziału Gospodarczego z dnia 9 czerwca 2016 r., sygn. akt V GC 2242/15 w części dotyczącej zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 542,35zł

oddala apelację.

SSO Beata Hass-Kloc SSO Barbara Frankowska SSO Marta Zalewska

VI Ga 263/16

Uzasadnienie wyroku z dnia 1 grudnia 2016r.

Powód (...) Sp. z o.o. w Ś. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) SA w W. kwoty 2 416,95zł z odsetkami od 12.09.2015r. z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa. Podał, że pozwany wypłacił kwotę 1420,65zł brutto za 11dni po stawce 105zł netto(129,15zł brutto). Podważył przyjętą przez powoda czas najmu i stawkę.

Powód po opinii biegłego częściowo cofnął powództwa i wniósł o zasądzenie kwoty 1562,50zł ,co uzasadnił jako wyliczone za 11 dni najmu po stawce o 20% wyższej od stawki ustalonej przez biegłego czyli 271,20 brutto i pomniejszone o kwotę zapłaconą przez pozwanego.

Sąd Rejonowy w R. V Wydział Gospodarczy wyrokiem z dnia

9 .06. (...), sygn. akt V GC 2245/15 zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w Ś. kwotę 1562,50 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia

12 września 2015r. do dnia zapłaty ( pkt I); w pkt II w pozostałej części postępowanie umorzył, zaś w pkt III zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 87,58 zł tytułem kosztów procesu.

W pisemnym uzasadnieniu powyższego ustalił ,że samochód był wynajmowany w okresie od 13.07.2015 do 25.07.2015r. Z tego tytułu powód wystawił fakturę za 13 dni po stawce 240zł netto na kwotę 3837,60zł brutto, która została doręczona 12.08.2015 r. Podał ,że samochód oddany był do naprawy w dniu 13.07.2015r.

Ustalił ponadto ,że pozwany wypłacił kwotę 1420,65zł brutto za 11 dni po stawce 105zł netto(129,15zł brutto).

Następnie Sąd ten podniósł ,że technologiczny czas naprawy to 2 dni , a stawki najmu wynosiły od 170,97zł brutto do 307,50zł brutto.

W rozważaniach prawnych przywołał treść art. 822 kc i 509 kc i stwierdził, że jego zdaniem powód w wystarczający sposób wykazał legitymację procesową umową cesji (art. 509 kc); przytoczył wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1999 r. III CKN 423/98:

Następnie zauważył ,że w myśl zasady pełnego odszkodowania, w granicach odpowiedzialności za normalne następstwa działania lub zaniechania i braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 kc).

Podniósł ,że w utrwalonym już orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że poszkodowanemu przysługuje w określonych warunkach koszt wynajęcia pojazdu zastępczego co wynika z uchwały ( 7) Sądu Najwyższego, sygn. akt

III CZP 5 /11.

W jego ocenie postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia, a dniem w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 września 2004 r., IV CK 672/03).

Uznał ,że taki koszt wynajmu musi się mieścić w granicach adekwatnego związku przyczynowego z art. 361 kc.

W ocenie Sądu Rejonowego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza zasadność żądania powoda w zakresie jak ograniczone roszczenie na rozprawie w dniu 9.06.2016 tj. za 11 dni jako czas uznany przez pozwanego wg. stawki za najem pojazdu w wysokości 271,20zł brutto.

Jego zdaniem powyższa stawka nie jest rażąco wygórowana, co potwierdza opinia biegłego.

W pozostałej części postępowanie umorzył wobec cofnięcia pozwu.

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na mocy art. 100 kpc przyjmując ,że powód wygrał w 64,60% ( koszty powoda to 121zł+17zł +600zł =738zł , a koszty pozwanego to 17zł+600zł+977,13zł=1594,13zł).

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją pozwany w części dotyczącej zaskarżenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 542,35 zł i w konsekwencji w tej części dotyczącej rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Zarzucił mu naruszenie :

1. przepisów prawa materialnego:

- art. 361 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie , iż koszty wynajmu pojazdu zastępczego w zakresie objętym zaskarżenia stanowią celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki mające doprowadzić stan majątku poszkodowanego sprzed zaistnienia zdarzenia szkodzącego , a tym samym ,iż pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem , z którego szkoda wynikła;

- art. 822 kc poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie , w wyniku czego na pozwanego został nałożony obowiązek zapłaty odszkodowania przekraczającego granicę odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela udzielającego ochrony ubezpieczeniowej w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych;

- art. 826 par 1 kc poprzez niezastosowanie i nieuwzględnienie spoczywającego na wierzycielu obowiązku zmniejszenia rozmiaru szkody;

2. przepisów prawa procesowego:

- art. 233 par 1 kpc w zw. z art. 278 kpc poprzez naruszenie granic swobodnej oceny dowodów i błędną ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej skutkującą pominięciem tej części opinii , z której wynika ,że za uzasadniony ( konieczny ) czas trwania naprawy uszkodzonego samochodu należy uznać okres 9 dni kalendarzowych , a uszkodzenia samochodu powstałe w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 03.07.2015r nie wyłączały pojazdu z ruchu – samochód był jezdny.

Opierając się na tych podstawach wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda w miejsce kwoty 1562,50 zł – kwoty 1020,15 zł oraz oddalenie powództwa w pozostałej części wraz zmianą kosztów w tym zakresie przy uwzględnieniu wyniku sprawy.

W pisemnych motywach powołał się na postanowienie SN z dnia 20.06.2012r, III CZP 85/11 oraz wskazał ,że przy przyjęciu stawki zastosowanej przez powoda tj. 271,20 zł ale za 9 dni najmu jak wynika to z opinii biegłego kwota przyznana powinna wynosić 2440,80 zł , a pomniejszona o kwotę już wypłaconą tj. 1420,65 zł powoduje ,że w konsekwencji powództwo co do kwoty 542,35 zł winno być oddalone , a kwota zasądzona to 1020,15 zł.

Sąd Okręgowy mając na uwadze powyższe zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Niniejsze rozważania wypada rozpocząć od tego ,że w przedmiotowej sprawie nie zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem dowodowym,

a konkluzją, do której doszedł Sąd Rejonowy. Ocena materiału dowodowego dokonana przez ten Sąd nie koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania.

Dokonując oceny podniesionych w niej zarzutów należy na wstępie podnieść ,że minimalny czas naprawy nie ma znaczenia w sprawie gdyż

w normalnym związku przyczynowym z szkodą jest czas faktycznej naprawy uzasadniony okolicznościami konkretnej sprawy. Różnorodność okoliczności związanych z następstwami wypadku komunikacyjnego oraz sytuacja poszkodowanego nie pozwala na formułowania kazuistycznych wskazań ; podlegają one indywidualnej ocenie ( podobnie SN w uzasadnieniu uchwały z dnia 17.11.2011r III CZP 5/11). Poza tym nie może umknąć ,że celem jaki ma spełniać wypłata odszkodowania ubezpieczeniowego jest naprawienie szkody , zaś jego wysokość ma odpowiadać rozmiarowi poniesionej szkody.

W realiach niniejszej sprawy pozwany w toku likwidacji szkody uznał samodzielnie na podstawie przyjętych przez siebie kryteriów i dokumentów z akt szkody ,że zasadny okres najmu pojazdu zastępczego to 11 dni. Wskazał przy tym ,że uwzględniał przy tym fakt ,że samochód poszkodowanego mógł być nadal użytkowany po kolizji. Swoje stanowisko uzasadnił w tym względzie tym ,że okres najmu pojazdu zastępczego poddano weryfikacji co w konsekwencji doprowadziło do uznania 11 dni za okres zasadny ( dowód : akta szkody – pismo pozwanego z dnia 25.08.2015r, k- 90v).

W tej sytuacji kwestionowanie przez pozwanego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego jest tak naprawdę podważaniem zasadności i realności swojego stanowiska w tym przedmiocie przyjętego w procesie likwidacji szkody.

Dowód z opinii biegłego należy oceniać na tle całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z uwzględnieniem twierdzeń obu stron w zakresie okoliczności spornych. Pozwany twierdził i wykazywał ,że okres najmu pojazdu zastępczego przyjętego przez powoda był za długi , natomiast ustalony przez niego w ilości 11 dni jest prawidłowy i zasadny i na okoliczność wykazania prawdziwości swoich twierdzeń zawnioskował dowód z opinii biegłego.

Wywodzenie przez pozwanego ,na tym etapie postępowania, na podstawie tylko tego jednego dowodu , że należy przyjąć ,za zasadny okres najmu w ilości 9 dni kalendarzowych - tak jak można to ustalić w oparciu o dowód z opinii biegłego jest zaprzeczaniem przez pozwanego własnych twierdzeń i ustaleń, bo przecież pozwany za okres najmu w ilości 11 dni już odszkodowanie przyznał

i wypłacił.

W tym miejscu należy podkreślić ,że dowód może być zaś skutecznie podważony tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (wyrok SN z 27.09.2002r. II CKN 817/00, wyrok SN z dnia 14.12.2001r.V CKN 561/00).

Ponad to należy podnieść, że skuteczne zgłoszenie naruszenia art. 233 kpc nie może ograniczać się do wskazywania, że możliwe były inne wnioski odnośnie do faktów, lecz polega na wykazaniu że wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający świetle zasad doświadczenia życiowego i budowy sylogizmów było niemożliwe ( podobnie SN w wyroku z dnia 6.06.2003r, IV CK 274/02). Innymi słowy , rolą skarżącego jest obalenie wersji sądu , a nie zaś budowanie własnej ( podobnie SN w postanowieniu z dnia 10.01.2002r, II CKN 572/99, wyroki : z dnia 27.092002r, II CKN 817/00,3.06.2003r, IV CK 274/02, 7.01.2005r, IV CK 387/04).

W tych okolicznościach brak było podstaw do uznania ,że doszło do naruszenia art. 233 kpc oraz art. 822 kc i 826 kc w zakresie wskazanym w apelacji i z tych też względów apelację pozwanego oddalono na podstawie art. 385 kpc.