Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 27 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2016 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę i ustalenie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 19 kwietnia 2016r. sygn. akt I C 1579/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powódki E. S. kwotę 2400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Małgorzata Pilarczyk SSO Wojciech Vogt SSO Henryk Haak

II Ca 326/16

UZASADNIENIE

Powódka E. S. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) SA w W. kwoty:

⚫

8000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku ze zdarzeniem z dnia 13.12.2012 r. z ustawowymi odsetkami od 25.11.2013 r. do dnia zapłaty

⚫

o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za wszelkie skutki zdarzenia z dnia 13.12.2012 r. jakie mogą wystąpić w przyszłości

⚫

ponadto zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów.

Pismem z dnia 25.11.2015 r. powódka rozszerzyła żądanie pozwu i wniosła o zasądzenie od pozwanego dalszej kwoty 25.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia rozszerzenia powództwa. Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 08.12.2015 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2016 r. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 30.000 zł z odsetkami od kwoty 8000 zł z odsetkami ustawowymi do dnia 25.11.2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.1.2016 r. i od kwoty 22.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 stycznia 2016 r. Oddalił powództwo w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w części zasądzającej od pozwanego na rzecz powódki kwotę 20.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 stycznia 2016 r. d oraz w zakresie kosztów procesu.

Zarzucił:

naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie:

⚫

art. 361 § k.c. polegającego na przyjęciu , iż zostały spełnione przesłanki wystąpienia adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem a szkodą i jej rozmiarem w wysokości przyjętej przez Sąd,

⚫

art. 445 k.c poprzez uznanie, że kwota 37.000 zł przyznana tytułem zadośćuczynienia jest odpowiednia do rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i orzeczenie o kosztach postepowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że doznany przez powódkę uszczerbek na zdrowiu powstał w wyniku zdarzenia z dnia 13 grudnia 2012 r. Między zdarzeniem a wskazanym przez Sąd uszczerbkiem na zdrowiu powódki zachodzi normalny związek przyczynowy. Wynika to z ustaleń biegłych, które w tym zakresie nie były kwestionowane.

Sąd Rejonowy szczegółowo opisał krzywdę jakiej doznała powódka w wyniku wspomnianego wypadku drogowego. Biegli jednoznacznie stwierdzili, że łączny trwały uszczerbek na zdrowiu jakiego doznała powódka wynosi 10%. Jest to kategoria obiektywna, której nie można bagatelizować ustalając wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Obecnie w orzecznictwie coraz częściej pojawia się śmiałość, z jaką strony postępowania i same sądy odwołują się do procentowych rozmiarów uszczerbku na zdrowiu oraz kwot pieniężnych, które powinny – w ich ocenie – odpowiadać procentowemu uszczerbkowi na zdrowiu. Do wskazanych przeliczników odwołują się strony postępowania, formułując swoje roszczenia procesowe. Podobnie sądy w sposób wyraźny lub dorozumiany wskazują na przyjmowane przez siebie przeliczniki, niekiedy sugerując ich obiektywny, powszechny charakter. W niektórych sprawach sądy po uwzględnieniu powództwa, odwołują się do wymienionych przeliczników, by uzasadnić, że zasądzona kwota ma umiarkowanych charakter. Powyższą tendencje uznaje się w doktrynie, co do zasady za trafną. Zasadnie wskazuje się bowiem na samodzielny charakter uszczerbku na zdrowiu jako krzywdy domagającej się odrębnej kompensacji. Wyraźne stanowisko sądu orzekającego w sprawie o zadośćuczynienie w kwestii zastosowania przelicznika posiada również doniosłe znaczenie w zakresie pewności prawa, umożliwiając zestawienie rozpoznawanej sprawy z innymi, w których rozmiar uszczerbku na zdrowiu był zbliżony. Co więcej, obiektywizacja w tym zakresie byłaby możliwa nawet na poziomie prawodawczym. Nie chodzi oczywiście o określenie sztywnego taryfikatora uszczerbków na zdrowiu, jak zwykli przyjmować krytycy tej koncepcji, lecz o wyznaczenie granic sędziowskiej swobody decyzyjnej, a zwłaszcza minimalnych kwot, które powinny przysługiwać poszkodowanemu za każdy procent doświadczanego uszczerbku na zdrowiu (por. Mikołaj Wild, Wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w orzecznictwie sądów w latach 2010 – 2011 – analiza empiryczna, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości. Prawo w działaniu. Sprawy cywilne 15/2013, s. 272-273 i podane tam orzecznictwo sądów apelacyjnych)

Analiza empiryczna wskazuje, że zadośćuczynienia ustalane przez sądy rejonowe są wyraźnie niższe od tych ustalanych przez sądy okręgowe. Orzecznictwo sądów okręgowych oscyluje zazwyczaj wokół kwoty 4000 zł za 1% inwalidztwa , a w niektórych przypadkach kwota ta sięga nawet kwoty 10.000 zł za 1% uszczerbku na zdrowiu (por. Mikołaj Wild, op.cit. s. 273). Należy tez pamiętać, że stopa życiowa poszkodowanego nie ma wpływu na wysokość zadośćuczynienia, nie może też kwota ta być ograniczana przez tzw. przeciętną stopę życiowa społeczeństwa, co było lansowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego w latach siedemdziesiątych XX wieku (por. wyrok S.A. w Poznaniu z dnia 27 kwietnia 2011 r., I A Ca 298/11 i stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 17 września 2010 r., II CSK 94/10).

Powyższe wskazuje, że kwota 37.000 zł stanowi kwotę odpowiednią dla powódki tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i dlatego zarzuty apelacji w tym zakresie nie zasługują na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

Małgorzata Pilarczyk Wojciech Vogt Henryk Haak