Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 września 2016

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Rafał Cieszyński

Protokolant Katarzyna Kudzia

po rozpoznaniu na rozprawie 13 września 2016 we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. z siedzibą we W.

przeciwko G. M. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego G. M. (1) na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą we W. kwotę 93.905,35 zł ( dziewięćdziesiąt trzy tysiące dziewięćset pięć złotych trzydzieści pięć groszy) wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego liczonymi od kwoty 86.360,91 zł od 24 czerwca 2015 do dnia zapłaty, nie wyższymi niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne), zastrzegając pozwanemu G. M. (1) prawo powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie jego odpowiedzialności jako dłużnika rzeczowego do wysokości ½ udziału we współwłasności nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Nysie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...) oraz do kwoty stanowiącej równowartość zabezpieczenia z tytułu hipoteki umownej kaucyjnej ustanowionej na tej nieruchomości, to jest do kwoty 191.368 zł;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.313 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 979/16

UZASADNIENIE

Pozwem z 10 sierpnia 2015 (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i orzeczenie w nim, że pozwany G. M. (2) ma zapłacić powodowi (...) Bank S.A. z siedzibą we W. kwotę 93.905,35 zł wraz z odsetkami w wysokości czterokrotności obowiązującej stopy kredytu lombardowego liczonymi od kwoty 86.360,91 zł za okres od 24 czerwca 2015 do dnia zapłaty z zastrzeżeniem ponoszenia przez pozwanego odpowiedzialności wyłącznie z przysługującego mu udziału w wysokości ½ prawa własności nieruchomości gruntowej, położonej w G., ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Nysie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu swojego roszczenia powód wskazał, że 27 marca 2010 zawarł z A. M. (obecnie P.) umowę kredytu hipotecznego numer (...), na mocy której udzielił jej kredytu w wysokości 95.684 zł wraz z odsetkami umownymi określonymi w § 6 ust. 2 umowy. Zgodnie z umową od kwoty kapitału kredytu niespłaconej w terminie wynikającym z harmonogramu spłat Bank miał prawo naliczyć odsetki karne według zmiennej stopy procentowej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego. Zabezpieczeniem spłaty kredytu była hipoteka umowna kaucyjna na przysługującym pozwanemu udziale wynoszącym ½ w prawie własności nieruchomości położonej w G., ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Nysie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...). Dalej powód wskazał, że z powodu powstania zaległości w spłatach wypowiedział umowę kredytu a pozostała do spłaty kwota kredytu została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Kredytobiorca nie spłacił tego zadłużenia. Powód wskazał, że zobowiązanie pozwanego do zapłaty dochodzonej kwoty wynika z faktu, że G. M. (2) jest dłużnikiem rzeczowym (...) Bank S.A., jako że przysługuje mu prawo do ½ części prawa własności nieruchomości obciążonej na rzecz banku hipoteką kaucyjną. Pismem z 13 lutego 2015 powód wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia, jednak wezwanie to pozostało bezskuteczne.

Nakazem zapłaty z 26 stycznia 2016 wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd uwzględnił powództwo w całości.

Od powyższego orzeczenia pozwany wniósł sprzeciw domagając się oddalenia powództwa w całości.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany w pierwszej kolejności przyznał, że jego była żona A. M. (obecnie P.) zawarła z powodem umowę pożyczki w kwocie dochodzonej pozwem. W 2007 roku pozwany zawarł z A. M. małżeńską umowę majątkową, na mocy której ustanowiona została pomiędzy małżonkami M. rozdzielność majątkowa. Była żona pozwanego obawiała się ewentualnych długów z założonej przez niego działalności gospodarczej jednakże w rzeczywistości to ona zaciągała kolejne pożyczki, a wierzyciele teraz zwracają się o zapłatę do niego, jako dłużnika rzeczowego. Od początku małżeństwa była żona pozwanego zajmowała się wszelkimi sprawami finansowymi. Pozwany nie wiedział, że żona zaciąga kredyty hipoteczne. Wskazał, że jest alkoholikiem i prawdopodobnie była żona wykorzystywała odpowiednie momenty i dawała mu do podpisania różne dokumenty. Pozwany podniósł, że nie wie na jakie cele była żona przeznaczała pieniądze uzyskane z kredytu, jednakże na pewno nie były one wydatkowane ani na dom, ani na rodzinę. Wskazał, że w 2010 roku cała jego rodzina darzyła A. P. ogromnym zaufaniem, a ona wykorzystała tamten czas i kolejno otrzymała od pozwanego tytułem darowizny ½ części nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), a następnie matka pozwanego wyraziła zgodę na wykreślenie służebności osobistej na tej nieruchomości, a pozwany, za namową żony podpisał u notariusza pełnomocnictwo. Pozwany nigdy, poza wspomnianym pełnomocnictwem, nie dawał żonie zgody na żadne czynności. Budowa całej nieruchomości została niemal w całości sfinansowana przez matkę pozwanego, która łącznie wydała na nią około 400.000 zł. W ocenie pozwanego była żona działa w sposób sprzeczny z zasadami moralnymi i wykorzystała zarówno jego, jak i całą jego rodzinę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy:

27 marca 2010 (...) Bank S.A. z siedzibą we W. zawarł z A. M. (obecnie P.), jako kredytobiorcą, umowę kredytu hipotecznego numer (...).

Zgodnie z umową powód (...) Bank S.A. z siedzibą we W. udzielił A. M. kredytu w wysokości 95.684 zł na okres 237 miesięcy (§ 1 ust. 3 umowy). Oprocentowanie kredytu było zmienne a w dniu zawarcia umowy wynosiło 8,45 % (§ 6 ust. 2). Od zadłużenia przeterminowanego Bank miał prawo pobierać odsetki karne w wysokości określonej w Tabeli w odniesieniu do stopy kredytu lombardowego NBP (§ 6 ust. 3).

Zabezpieczenie spłaty kredytu stanowiła między innymi hipoteka kaucyjna do kwoty 191.368 zł ustanowiona na nieruchomości położonej w G., przy ulicy (...), działka numer (...), dla której Sąd Rejonowy w Nysie Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...).

W § 11 ust. 1 umowy zapisano, że umowa może zostać rozwiązana przez Bank w formie pisemnej z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, z tym zastrzeżeniem, że wypowiedzenie umowy przez Bank może nastąpić w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków umowy albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej.

(dowód: umowa kredytu hipotecznego z 27 marca 2010 k. 15-27; zeznania świadka A. P. e-protokół rozprawy z 13 września 2016 00:03:36-00:08:13 k. 66 i 67)

W dniu zawierania powyższej umowy A. P. była żoną pozwanego G. M. (1). Pomiędzy małżonkami od 2007 roku panował ustrój rozdzielności majątkowej.

(dowód: zeznania świadka A. P. e-protokół z 13 września 2016 00:03:36-00:08:13 k. 66 i 67)

Kredytobiorca nie wywiązywał się z zobowiązań wynikających z umowy kredytu.

(dowód: zeznania świadka A. P. e-protokół z 13 września 2016 00:03:36-00:08:13 k. 66 i 67)

Pismem z 04 grudnia 2014 (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wypowiedział kredytobiorcy umowę kredytu hipotecznego numer (...) z 27 marca 2010 z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia w związku z nieuregulowaniem zaległości wynikających z umowy kredytu. Jednocześnie wskazał, że na dzień 04 grudnia 2014 zadłużenie z tytułu kredytu wynosi: 3.193,29 zł, z czego: kapitał 1.015,63 zł, odsetki umowne 1.965,53 zł, odsetki karne 27,13 zł, koszty windykacji 185 zł. Poinformował też, że niedokonanie spłaty zadłużenia w terminie 30 dni od otrzymania wypowiedzenia skutkować będzie postawieniem całości należności z tytułu umowy kredytu w stan natychmiastowej wymagalności oraz skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego.

(dowód: wypowiedzenie umowy kredytu z 04 grudnia 2014 k. 31-32; zeznania świadka A. P. e-protokół z 13 września 2016 00:03:36-00:08:13 k. 66 i 67)

Pismem z 13 lutego 2015 (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wezwał pozwanego, jako dłużnika rzeczowego, do zapłaty kwoty 90.442,74 zł tytułem należności wynikającej z umowy kredytu hipotecznego numer (...) z 27 marca 2010, w związku z jej wypowiedzeniem – w terminie 14 dni od dnia otrzymania pisma.

(dowód: wezwanie do zapłaty z 13 lutego 2015 wraz z potwierdzeniem odbioru k. 33-33 v)

Zgodnie z wyciągiem z ksiąg bankowych (...) Bank S.A. z siedzibą we W. numer (...) z 18 czerwca 2015 wymagalna wierzytelność wobec G. M. (1), jako dłużnika rzeczowego z tytułu zabezpieczenia kredytu hipotecznego numer (...) z 27 marca 2010, wynosi, na dzień sporządzenia tego wyciągu, kwotę 93.905,35 zł, w tym:

- 86.360,91 zł tytułem kapitału kredytu

- 2.936,60 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od 07 lipca 2014 roku do 09 stycznia 2015 roku

- 4.060,33 zł tytułem odsetek karnych naliczonych od 06 sierpnia 2014 roku do 17 czerwca 2015 roku

- 547,51 zł tytułem kosztów windykacji

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych numer (...) z 18 czerwca 2015 k. 34; pełnomocnictwo k. 35-37)

W dziale IV księgi wieczystej numer (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Nysie V Wydział Ksiąg Wieczystych dla nieruchomości położonej w miejscowości G., przy ulicy (...), stanowiącej przedmiot współwłasności (w udziałach wynoszących po ½) G. M. (1) oraz A. M. wpisana jest hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 191.368 zł na rzecz (...) Banku S.A. z siedzibą we W. na zabezpieczenie kapitału kredytu hipotecznego udzielonego umową numer (...) z 27 marca 2010, odsetek oraz innymi kosztów Banku z tytułu umowy.

(dowód: odpis księgi wieczystej numer (...) k. 28-30)

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zasadzie w całości.

W rozpoznawanej sprawie powodowy Bank dochodził należności wskazanej w pozwie od pozwanego, jako dłużnika rzeczowego, bowiem nieruchomość, której pozwany jest współwłaścicielem w udziale wynoszącym ½ została obciążona hipoteką do kwoty 191.368 zł na rzecz (...) Bank S.A. z siedzibą we W. z tytułu zabezpieczenia umowy kredytu hipotecznego numer (...) z 27 marca 2010.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z 06 lipca 1982 o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2016, poz. 790 j.t.) w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości.

Hipoteka jest typowym i często stosowanym rodzajem zabezpieczenia. Jej istota polega na tym, że w razie nieuzyskania zaspokojenia od dłużnika osobistego, wierzyciel może uzyskać zaspokojenie od dłużnika rzeczowego. Jeżeli pomimo nadejścia terminu płatności wierzyciel hipoteczny nie otrzyma zapłaty, może żądać uiszczenia długu, według swego wyboru, od dłużnika osobistego lub rzeczowego albo od obydwu z nich (odpowiedzialność in solidum).

Zatem podstawowym uprawnieniem wierzyciela z tytułu ustanowienia hipoteki jest prawo dochodzenia zaspokojenia z obciążonej nieruchomości, bez względu na to czyją stała się własnością i bez względu na to, czy pomiędzy wierzycielem hipotecznym a dłużnikiem rzeczowym (właścicielem obciążonej nieruchomości) istnieje stosunek obligacyjny. Dłużnik rzeczowy może, ale nie musi być dłużnikiem osobistym z tytułu zabezpieczonej wierzytelności. Dłużnik osobisty jest osobą, która zaciągnęła dług. Dłużnik rzeczowy jest natomiast właścicielem nieruchomości obciążonej hipoteką. Różnica między nimi tkwi w zakresie odpowiedzialności względem wierzyciela hipotecznego. Dłużnik osobisty odpowiada całym swoim majątkiem, natomiast dłużnik rzeczowy do wysokości wartości nieruchomości.

Sens hipoteki wyraża się właśnie w tym, że jeżeli dłużnik osobisty nie spełnia należnego świadczenia pieniężnego wierzyciel może wszcząć egzekucję przeciwko dłużnikowi rzeczowemu. Przedtem powinien jednak uzyskać przeciwko niemu tytuł wykonawczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 2004, sygn. akt IV CK 606/03, Lex Polonica numer 1633078). Niemniej jednak dla realizacji odpowiedzialności dłużnika rzeczowego wystarczającą legitymacją wierzyciela jest wpis hipoteki, bez potrzeby wykazania rzeczywistego istnienia zabezpieczonej wierzytelności (por. A. Szpunar „Akcesoryjność hipoteki”, Państwo i Prawo 1993/8, poz. 16). Z tego względu słuszny jest pogląd, iż dochodząc należności zabezpieczonej hipoteką wierzyciel może przywołać wyłącznie wpis hipoteki, dokumentowany stosownym odpisem z księgi wieczystej.

W niniejszej sprawie pozwany G. M. (2), z uwagi na to, że jest współwłaścicielem nieruchomości obciążonej na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą we W. hipoteką umowną kaucyjną, celem zabezpieczenia spłaty przez A. P. kredytu zaciągniętego w tym Banku, stał się dłużnikami rzeczowymi powoda, odpowiadającym tylko ze stanowiącego przedmiot jego własności udziału w nieruchomości obciążonej hipoteką, to jest nieruchomości położonej w miejscowości G., przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Nysie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...). Ponieważ dłużnik osobisty zaprzestał spłaty zadłużenia z tytułu kredytu, a roszczenie stało się wymagalne, wierzyciel mógł wystąpić z roszczeniem zapłaty przeciwko dłużnikowi rzeczowemu.

Powód, przedstawiając dokumenty w postaci umowy kredytu hipotecznego z 27 marca 2010, odpisu zwykłego z księgi wieczystej numer (...), wypowiedzenia umowy kredytu z 04 grudnia 2014, wezwania do zapłaty z 13 lutego 2015 oraz wyciągu z ksiąg bankowych numer (...) z 18 czerwca 2015 wykazał zarówno istnienie, wysokość, jak i wymagalność wierzytelności dochodzonej niniejszym pozwem. Okoliczności te, niekwestionowane zresztą przez pozwanego, znalazły także potwierdzenie w zeznaniach świadka A. P. (dłużnika osobistego z tytułu umowy kredytu 27 marca 2010).

Materiał dowodowy wskazuje zatem, że na podstawie umowy kredytowej z 27 marca 2010 roku (...) Bank S.A. udzielił A. P. kredytu hipotecznego w kwocie 95.684 zł.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 i 2 prawa bankowego w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, zaś termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy – 7 dni.

Takie postanowienie uprawniające Bank do wypowiedzenia umowy zawarte było również w umowie kredytu z 27 marca 2010 i na jego podstawie – wobec zaistnienia zaległości w spłacie kredytu – nastąpiło wypowiedzenie tej umowy. W konsekwencji tego wypowiedzenia kredyt został postawiony w stan natychmiastowej wymagalności, co oznacza zaktualizowanie się obowiązku zwrotu całej kwoty udzielonego kredytu niezależnie od pierwotnego harmonogramu spłat.

Z wyciągu z ksiąg bankowych wynika natomiast, że aktualne zadłużenie z tytułu niespłaconych należności wynikających z omawianej umowy kredytowej wynosi kwotę 93.905,35 zł, w tym:

- 86.360,91 zł tytułem kapitału kredytu

- 2.936,60 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od 07 lipca 2014 roku do 09 stycznia 2015 roku

- 4.060,33 zł tytułem odsetek karnych naliczonych od 06 sierpnia 2014 roku do 17 czerwca 2015 roku

- 547,51 zł tytułem kosztów windykacji.

Podniesione przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzuty okazały się całkowicie bezzasadne. Odpowiedzialność pozwanego wynika bowiem jedynie z faktu, że jest on właścicielem nieruchomości obciążonej hipoteką na rzecz powoda. W takiej sytuacji nie mają znaczenia stosunki łączące go z dłużnikiem osobistym.

W świetle powyższego skoro zatem kredytobiorca A. P., jako dłużnik osobisty, nie spełniła należnego świadczenia pieniężnego – Bank może wszcząć egzekucję przeciwko dłużnikowi rzeczowemu, po uprzednim uzyskaniu przeciwko niemu tytuł wykonawczego, w którym jego odpowiedzialność będzie ograniczona do udziału w nieruchomości oraz do wysokości zabezpieczenia hipotecznego.

Z tych wszystkich względów Sąd w punkcie I. wyroku zasądził od pozwanego G. M. (1) na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą we W. kwotę 93.905,35 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego liczonymi od kwoty 86.360,91 zł od 24 czerwca 2015 do dnia zapłaty, nie wyższymi niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne), zastrzegając pozwanemu G. M. (1) prawo powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie jego odpowiedzialności jako dłużnika rzeczowego do wysokości ½ udziału we współwłasności nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Nysie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...) oraz do kwoty stanowiącej równowartość zabezpieczenia z tytułu hipoteki umownej kaucyjnej ustanowionej na tej nieruchomości, to jest do kwoty 191.368 zł.

Wyjaśnić w tym miejscu należy, że Sąd formułując sentencję wyroku, mając na uwadze przepis art. 319 k.p.c. uzupełnił zastrzeżenie, na które może powoływać się pozwany w toku postępowania egzekucyjnego. Odpowiedzialność pozwanego, jako dłużnika rzeczowego, ogranicza się bowiem nie tylko do jego udziału w nieruchomości obciążonej hipoteką ale również do wysokości sumy zabezpieczenia, czyli do wysokości hipoteki umownej, która została ustanowiona na tej nieruchomości. Ponieważ żądanie powoda odnosiło się jedynie do ograniczenia odpowiedzialności pozwanego do jego udziału w nieruchomości, stąd w wyroku należało uzupełnić je o ograniczenie odpowiedzialności także do wysokości hipoteki tak, aby w przypadku egzekucji organ egzekucyjny miał możliwość prawidłowej realizacji tego wyroku.

Sąd w sentencji wyroku dokonał także modyfikacji roszczenia powoda w zakresie odsetek umownych żądanych od kwoty zaległego kapitału począwszy od 24 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, zasądzając je – zgodnie z żądaniem - w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego z zastrzeżeniem jednak, że nie mogą one przekroczyć dwukrotności wysokości odsetek ustawowych. Dodanie tego zastrzeżenia było niezbędne z uwagi na aktualne brzmienie art. 359 k.c., który począwszy od 01 stycznia 2016 wskazuje na odmienną wysokość odsetek maksymalnych, które strony mogą zastrzec w umowie. Do 31 grudnia 2015 roku odsetki te nie mogły przekroczyć czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego zaś aktualnie, to jest od 01 stycznia 2016 roku odsetki maksymalne wynikające z czynności prawnej nie mogą przekroczyć dwukrotności wysokości odsetek ustawowych.

Mając na uwadze to zastrzeżenie, które – na wypadek sytuacji, gdyby równowartość czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego przekroczyła dwukrotność wysokości odsetek ustawowych – może ograniczyć odpowiedzialność pozwanego, Sąd w punkcie II. sentencji wyroku oddalił powództwo w tym zakresie.

Orzeczenie o kosztach zawarte w punkcie III. sentencji wyroku zaocznego znajduje swą podstawę normatywną w art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Taka sytuacja zachodziła w niniejszej sprawie albowiem powództwo zostało oddalone jedynie w zakresie części roszczenia odsetkowego.

Stąd też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda poniesione przez niego koszty postępowania w kwocie 8.313 zł, na które składały się: opłata od pozwu w kwocie 4.696 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł. Ten ostatni składnik kosztów Sąd ustalił na podstawie § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zm.) mającym zastosowanie w niniejszej sprawie w oparciu o § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)