Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Anita Grunt

po rozpoznaniu w dniach 12.10.2016 r., 05.12.2016 r. sprawy

P. W. , ur. (...) w G.,

syna E. i A. z domu Rogowskiej

oskarżonego o to, że:

w dniu 28 lutego 2016 r. w G. na ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki P. o nr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn.. II K 1361/13 z dnia 30 stycznia 2014 r. zmienionego w wyniku apelacji wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku sygn. V Ka 347/14 z dnia 23 września 2014 r. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwóch) lat od dnia 23.09.2014 r. do dnia 23.09.2016 r.,

tj. o przestępstwo z art. 244 k. k.

I.  oskarżonego P. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje z art. 244 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 37 a k. k. na podstawie art. 244 k. k. w zw. z art. 34 § 1, § 1 a pkt 1, § 1b, § 2 k. k. w zw. z art. 35 § 1 k. k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k. k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28 lutego 2016 roku, od godziny 20.15 do dnia 29 lutego 2016 roku, do godziny 17.50, to jest okres jednego dnia, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

III.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 280 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 180 złotych.

Sygn. akt II K 849/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 lutego 2016 r. około godz. 20.10 na ul. (...) w G. funkcjonariusze Policji O. G., M. T. i Ł. O., pełniący służbę w patrolu zmotoryzowanym, zatrzymali do kontroli drogowej samochód marki P. o numerze rejestracyjnym (...), jadący w stronę ul. (...). W.. Pojazd ten zatrzymał się na przystanku autobusowym na wysokości Bramy Wyżynnej i kierujący nim P. W. wysiadł z samochodu i zamienił się miejscami z pasażerem D. C.. Obaj mężczyźni zostali wylegitymowani. Oskarżony P. W. poinformował funkcjonariuszy Policji, że nie posiada prawa jazdy, gdyż zostało mu ono zatrzymane.

Dowód: zeznania świadka Ł. O. – k. 5 załącznika nr 1 do a/o, k. 29; zeznania świadka O. G. – k. 56 – 57 załącznika nr 1 do a/o, k. 29 – 30; zeznania świadka M. T. – k. 63 – 64 załącznika nr 1 do a/o, k. 25 – 26; protokół zatrzymania osoby – k. 2 załącznika nr 1 do a/o

Wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 30 stycznia 2014 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 1361/13, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 23 września 2014 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt V Ka 347/14, P. W. został uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 178 a § 1 k. k., za które orzeczono wobec niego karę 6 miesięcy ograniczenia wolności oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, który to zakaz obowiązywał w okresie od 23 września 2014 r. do 23 września 2016 r.

Dowód: odpis wyroku w sprawie II K 1361/13 SR Gdańsk – P. w G. – k. 24 załącznika nr 1 do a/o; odpis wyroku w sprawie V Ka 347/14 SO w Gdańsku – k. 25 – 26 załącznika nr 1 do a/o; informacja z Urzędu Miejskiego w G. – k. 30 załącznika nr 1 do a/o

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony P. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

w yjaśnienia oskarżonego - k. 44 – 45 załącznika nr 1 do a/o

Oskarżony P. W. był uprzednio pięciokrotnie karany przez Sąd:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 2 czerwca 1997 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 270/97 za przestępstwo z art. 208 d. k. k.;

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie o sygnaturze akt III K 286/01 za przestępstwo z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.;

3.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 25 września 2009 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 13/06 za przestępstwo z art. 205 § 1 d. k. k.;

4.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 30 stycznia 2014 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 1361/13 za przestępstwo z art. 178 a § 1 k. k.;

5.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2015 r. w sprawie o sygnaturze akt X K 392/15 za przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Dowód: dane o karalności – k. 46 – 48 załącznika nr 1 do a/o , k. 18 – 20; odpisy wyroków – k. 24 – 26 załącznika nr 1 do a/o

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje bez żadnych wątpliwości, iż oskarżony P. W. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków Ł. O., O. G., M. T., a także na podstawie ujawnionych w toku rozprawy dokumentów w postaci protokołu zatrzymania osoby, danych o karalności, odpisów wyroków. W ocenie Sądu, dowody te łączą się w spójną i logiczną całość, pozwalając ustalić stan faktyczny w niniejszej sprawie.

Podstawy dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie w żadnym zakresie nie dał dokument w postaci protokołu kontroli osobistej. Dokumentuje on bowiem czynność procesową, która nie doprowadziła do ujawnienia żadnych rzeczy ani osób, które miałyby wartość dowodową przy rozstrzyganiu kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego w ramach postawionego mu w niniejszej sprawie zarzutu.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd natomiast opierał się na pozostałych dokumentach ujawnionych w trakcie przewodu sądowego, w postaci protokołu zatrzymania osoby, danych o karalności, odpisów wyroków. Nie budzą one bowiem żadnych wątpliwości, co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Nadto zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, przy zachowaniu wymogów przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa. Podkreślić również należy, że żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania prawdziwości, ani wiarygodności żadnego z dokumentów ujawnionych w toku rozprawy.

Jako w pełni wiarygodne ocenił Sąd zeznania Ł. O., O. G., M. T. – funkcjonariuszy Policji, którzy w dniu 28 lutego 2016 r. około godz. 20.10 na ul. (...) w G., pełniąc służbę w patrolu zmotoryzowanym, zatrzymali do kontroli drogowej samochód marki P. o numerze rejestracyjnym (...), prowadzony przez oskarżonego P. W.. Zeznania tych świadków były wzajemnie spójne, konsekwentne i logiczne w toku całego postępowania, a ponadto znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w postaci dokumentacji sporządzonej w związku z zatrzymaniem oskarżonego. Sąd miał na uwadze również, że świadkowie ci są osobami obcymi dla oskarżonego, niezainteresowanymi wynikiem niniejszego postępowania, a z niniejszą sprawą zetknęli się w ramach wykonywanych obowiązków służbowych. Z racji wykonywanego zawodu mają oni świadomość znaczenia zeznań w procesie i konsekwencji złożenia zeznań nieprawdziwych.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, uznając – wobec ich sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym – że stanowią one przyjętą przez niego linię obrony. Należy podkreślić, że wobec faktu odmowy złożenia przez oskarżonego wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym, jego niestawiennictwa na rozprawie oraz braku jakichkolwiek wniosków dowodowych ze strony oskarżonego bądź jego obrońcy z wyboru, Sąd nie był w stanie stwierdzić, czy nie przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu P. W. kwestionował fakt prowadzenia przez niego samochodu w inkryminowanym czasie czy też fakt obowiązywania wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, jednak obie te okoliczności zostały w toku postępowania w niniejszej sprawie wykazane w sposób nie budzący wątpliwości. Fakt prowadzenia przez P. W. w dniu 28 lutego 2016 r. pojazdu marki P. o numerze rejestracyjnym (...) został w sposób bezsporny ustalony na podstawie zeznań trzech funkcjonariuszy Policji. Ł. O., O. G. i M. T. zgodnie i konsekwentnie podali, że widzieli, jak kierujący samochodem P. W. wysiadł z pojazdu i na ich oczach zamienił się miejscami z pasażerem D. C.. Natomiast fakt obowiązywania wobec oskarżonego w inkryminowanym czasie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w szczególności w postaci odpisów wyroków wydanych w sprawach II K 1361/13 SR Gdańsk – P. w G. i V Ka 347/14 SO w Gdańsku oraz informacji uzyskanej z Urzędu Miejskiego w G.. Odnośnie natomiast świadomości P. W. co do obowiązywania tego zakazu, należy zauważyć, że - jak wynika z zeznań świadka M. T. – oskarżony zaraz po zatrzymaniu go do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji poinformował ich, że nie posiada prawa jazdy, gdyż zostało mu ono zatrzymane.

W świetle zebranych materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego P. W. co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budziła wątpliwości. Zdaniem Sądu pewnym jest to, że w dniu 28 lutego 2016 r. w G. na ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki P. o nr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn. II K 1361/13 z dnia 30 stycznia 2014 r. zmienionego w wyniku apelacji wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku sygn. V Ka 347/14 z dnia 23 września 2014 r. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat od dnia 23.09.2014 r. do dnia 23.09.2016 r., wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 244 k. k.

Zgodnie z art. 244 k. k. karze do 3 lat pozbawienia wolności podlega m.in. ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów. Jak wskazuje się w piśmiennictwie, przedmiotem ochrony przepisu art. 244 k. k. jest prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, co przejawia się m.in. w tym, że orzeczenia sądu są wykonywane we właściwy sposób. Strona podmiotowa występku określonego w art. 244 k. k. polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego (postanowienie SN z dnia 5 lutego 2009 r., II KK 254/08, KZS 2009, z. 6, poz. 25).

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, stopień jego zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa, w szczególności koniecznością uświadomienia, że za przestępstwa tego rodzaju spotyka sprawcę surowa kara.

Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd potraktował uprzednią wielokrotną (pięciokrotną) karalność oskarżonego, aczkolwiek Sąd miał na uwadze, że nie był on karany za przestępstwa podobne.

Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących, przemawiających na korzyść oskarżonego.

Mając powyższe na względzie, Sąd - przy zastosowaniu art. 37 a k. k. - wymierzył oskarżonemu karę 1 roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu, kara taka jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia zawinienia i postawy oskarżonego oraz spełnia należycie wymogi prewencji ogólnej i szczególnej. Sąd miał na uwadze, iż wobec P. W. orzekana była już kara ograniczenia wolności (wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie II K 1361/13, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie V Ka 347/14) w wymiarze 6 miesięcy, dlatego uznał, iż jeśli kara orzeczona w niniejszej sprawie ma odnieść swój wychowawczy skutek i nie wywołać w sprawcy poczucia bezkarności, powinna swym wymiarem przekraczać karę ograniczenia wolności wymierzoną poprzednio.

Realizując dyspozycję art. 63 k. k., Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28 lutego 2016 r. do dnia 29 lutego 2016 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym wymierzył mu stosowną opłatę, nie znajdując podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.