Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. M. (1) została oskarżona o to, że:

I. w dniu 28 października 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące K. B. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 700 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II. w dniu 28 października 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące E. B. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 700 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. (...) (...) (...) (...), (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III. w dniu 26 listopada 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące M. B. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 800 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IV. w dniu 05 lutego 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące D. C. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 700 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

V. w dniu 17 grudnia 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące I. D. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 700 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. (...)o (...) (...) (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VI. w dniu 24 lutego 2014 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące J. F. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 500 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VII. w dniu 27 października 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące M. G. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 700 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VIII. w dniu 27 grudnia 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące K. K. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 500 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. Z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IX. w dniu 25 czerwca 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące A. K. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 900 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

X. w dniu 25 września 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące M. L. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 800 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XI. w dniu 11 lutego 2014 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące B. M. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 800 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XII. w dniu 18 lutego 2014 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące A. O. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 700 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XIII. w dniu 05 listopada 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące M. T. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 700 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XIV. w dniu 31 października 2013 roku w P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z U. M., w umowie pożyczki gotówkowej nr (...) podała nieprawdziwe dane dotyczące A. U. w postaci danych dotyczących faktu i wysokości osiąganych dochodów, a następnie umowę tę, zawierającą nieprawdziwe dane dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, przekazała do firmy (...) sp. z o.o. dzięki czemu wyłudziła pożyczkę w łącznej kwocie 700 złotych, czym działała na szkodę firmy (...) sp. z o.o. Aleje 3-ego M. 2/29, (...)-(...) W.,

- tj. o czyn określony w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XV. w okresie od 11 listopada 2013 roku do dnia 23 września 2014 roku w P. przy ul. (...) w siedzibie firmy Usługi (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uzyskała programy komputerowe o nazwach: M. (...) P. o wartości 1.200 złotych stanowiący własność firmy (...); M. (...) P. (...) o wartości 100 złotych w ten sposób, że zainstalowała ww. programy komputerowe na dysku twardym komputera marki W. (...) o nr seryjnym S/ (...), które to programy zostały zwielokrotnione bez zgody ich właścicieli, czym spowodowała straty w kwocie łącznej 2.500 złotych na szkodę wyżej wymienionych producentów reprezentowanych w ramach udzielonych im pełnomocnictw przez Centrum Ochrony (...) sp. z o.o. z/s K.,

- tj. o czyn z art. 278 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2016 roku w sprawie VII K 497/15 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim uznał M. M. (1) za winną popełnienia wszystkich zarzuconych jej czynów, z tym że :

- co do czynów opisanych w punktach I- XIV z tą zmianą, iż stwierdził, że były one popełnione w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, z których każdy wyczerpał dyspozycję art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 80 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

- co do czynu opisanego w punkcie XV wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. na podstawie art. 278 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 3 miesięcy pozbawienia wolności i 60 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

Na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, a na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo wobec oskarżonej zawiesił na okres próby lat 4.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej M. M. (1) obowiązek naprawienia szkody w części przez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwoty 4950 złotych oraz szkody w całości przez zapłatę na rzecz Centrum Ochrony (...) Sp. z o.o. z/s w K. kwoty 2500 złotych.

Nadto zasądził od oskarżonej M. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 340 złotych z tytułu zwrotu poniesionych wydatków oraz kwotę 500 złotych z tytułu opłaty.

Na wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o.o., Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wydał w dniu 3.10.2016 roku uzupełniające postanowienie odnośnie kosztów postępowania, w którym zasądził m.in. od oskarżonej na rzecz ww. oskarżyciela posiłkowego kwotę 361,62 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez obrońcę oskarżonej M. M. (1).

Apelacja wywiedziona została z podstawy art.438 pkt 2 i 3 k.p.k. i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1. naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, a mianowicie:

- art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonej, co spowodowało, iż Sąd meriti nie wziął pod uwagę i pominął okoliczności istotne oraz korzystne dla oskarżonej, a wynikające z wyjaśnień oskarżonej, która wskazała na czym polegały jej kontakty w U. M.,

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na mało wnikliwej ocenie materiału dowodowego, prowadzącej w konsekwencji do ustaleń nieznajdujących oparcia w dowodach zgromadzonych, wbrew zasadzie in dubio pro reo, co stanowi obrazę przepisów postępowania, polegającą na wyłonieniu się wątpliwości, co do współdziałania oskarżonej z U. M. i mimo powzięcia tych wątpliwości, które nie zostały udowodnione, zostały one rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonej,

- art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która w przedmiotowej sprawie przybrała charakter dowolnej oceny zeznań U. M., w zakresie współdziałania z oskarżoną, dodatkowo

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, będących wynikiem wyżej wymienionych naruszeń procedowania, a który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez błędne i niezgodne z zasadami doświadczenia życia ustalenia, że oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z U. M. poprzez współdziałanie w podawaniu fałszywych danych oraz posługiwała się fałszywymi dokumentami w celu wyłudzenia pożyczki w firmie (...), pomimo, iż ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika sposób i cel działania oskarżonej.

W konkluzji (sprostowanej na rozprawie apelacyjnej) obrońca oskarżonej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a ewentualnie o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego czynu.

Obrońca oskarżonej zaskarżył również postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 3.10.2016 roku w przedmiocie uzupełniających kosztów postępowania, wnosząc o jego uchylenie.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE :

Apelacja obrońcy oskarżonej nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zawartym w apelacji twierdzeniom, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonej są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów. Stwierdzić należy, iż ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji zgodnie z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym i jako taka, w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na subiektywnej oraz wybiórczej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Skarżący podnosząc w apelacji, że w toku przedmiotowego postępowania karnego nie zostały ujawnione dowody wskazujące na winę M. M. (1), co do zarzucanych jej czynów i akcentując okoliczność nieprzyznawania się do winy, nie dostrzega, iż przewód sądowy dostarczył jednak wystarczających dowodów sprawstwa i winy oskarżonej.

Do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, to jest do ustalenia, iż oskarżona dopuściła się zarzucanych jej przestępstw, przede wszystkim uprawniały Sąd meriti relacje świadka U. M., ocenionych w korelacji z dowodami z dokumentów oraz poddane właściwej ocenie, zgodnej z logiką i doświadczeniem życiowym. Sąd Rejonowy, który miał możliwość bezpośredniego zetknięcia się na rozprawie z przesłuchiwanymi osobami, nie popełnił błędu w ocenie tegoż kluczowego dowodu. Dodać też należy, że wersja przedstawiona przez świadka U. M., znajduje ponadto potwierdzenie w zeznaniach A. M., dodatkowo przesłuchanej przez Sąd Okręgowy na rozprawie apelacyjnej.

Sąd I instancji trafnie zauważył, że o szczerości zeznań U. M. może świadczyć to, że w złożonych depozycjach obciążała przede wszystkim siebie, nie starając się uniknąć odpowiedzialności karnej. Z drugiej strony – wskazując na udział w przedmiotowym przestępczym przedsięwzięciu oskarżonej M. M. (1), świadek U. M. konsekwentnie wskazywała, że z niektórymi fikcyjnymi umowami pożyczki, oskarżona nie miała nic wspólnego.

Nie jest trafny zarzut skarżącego, że Sąd I instancji niesłusznie uznał za wiarygodne zeznania świadka U. M., odmawiając natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonej. Przedstawione przez obrońcę i samą oskarżoną w toku postępowania apelacyjnego argumenty nie dają podstaw, by dokonać innej oceny wiarygodności osobowych źródeł dowodowych, niż uczynił to Sąd Rejonowy.

Przede wszystkim nie przekonują twierdzenia, jakoby U. M. celowo i w sposób kłamliwy miała obciążyć oskarżoną o udział w wykrytym procederze wyłudzania pożyczek na fikcyjne osoby, mimo, że M. M. (1) – jak twierdzi obrona – miała nie mieć z tym nic wspólnego. Jest to sprzeczne z logiką i doświadczeniem życiowym, zwłaszcza, że pomiędzy oskarżoną, a U. M., nie istniał wcześniej żaden konflikt. Co więcej, jak oskarżona wyjaśniła, U. M. oraz A. M. przychodziły do niej i prosiły ją o pożyczki, których im udzielała. Racjonalnie rozumując, ww. osoby powinny być zatem wdzięczne oskarżonej, nie zaś pomawiać ją o popełnienie przestępstwa, a wręcz uknuć kryminalną intrygę przeciwko niej. Sugestie obrony, że U. M. chciała w ten sposób osiągnąć skutek w postaci współobciążenia innej osoby spłatą zadłużenia wobec pokrzywdzonej firmy pożyczkowej, jest niczym nie popartą spekulacją, nie znajdującą żadnego oparcia w materiale dowodowym sprawy.

Niczego nie może zmienić tu powoływanie się na treść oświadczenia (k. 6 akt VII K 842/14), jakie świadek U. M. skierowała do pokrzywdzonej firmy (...), w związku z przeprowadzonymi kontrolami. To, że w oświadczeniu tym nie wskazała, kto jeszcze brał udział w tym procederze i skąd miała potrzebne do zawarcia umów dane i dokumenty, o niczym nie może jeszcze przesądzać. Przedmiotowe oświadczenie świadka było bowiem sporządzone dla celów wewnętrznie prowadzonej kontroli w pokrzywdzonej firmie, w której wykryto nieprawidłowości. Natomiast wszystkie okoliczności dokonywanych przestępstw były ujawniane dopiero w toku trwającego postępowania przygotowawczego, podczas którego organ procesowy m.in. dopytuje przesłuchiwanego o źródła pochodzenia dokumentów, potrzebnych do wyłudzenia pieniędzy, współudział innych osób itp. Zauważyć natomiast należy, że od pierwszego procesowego przesłuchania U. M. konsekwentnie wskazywała, od kogo pochodziły dane osób wpisywane do fikcyjnych umów, jak również, skąd brała kserokopie dowodów osobistych i zaświadczeń o dochodach.

Faktem jest, że zgodnie z procedurami obowiązującymi w firmie (...), w przypadku zawierania pożyczki do kwoty 700 złotych nie było wymagane zaświadczenie o zarobkach, a wystarczające było złożenia samego oświadczenia o dochodach. Oskarżona nie zauważa jednak, że choć w części fikcyjnych umów do wypłaty dla pożyczkobiorcy wpisywane były kwoty 700 złotych, lub nawet niższe, to jednak każdorazowo pozycja ,,całkowita kwota pożyczki” opiewała na kwoty wyższe, niż 700 złotych. Np. w umowie pożyczki, jaką rzekomo udzielono D. C. (k. 119 akt VII K 842/14), wpisano kwotę do wypłaty 700 złotych, natomiast w kolejnej rubryce: ,,całkowita kwota pożyczki” widniała już kwota 803,95 złotych. Poza tym, oprócz zaświadczenia o dochodach, niezbędnym do zawarcia fikcyjnej umowy pożyczki były dane osobowe rzekomego pożyczkobiorcy oraz kserokopie dowodów osobistych, które U. M. otrzymywała od oskarżonej.

Z powyższego wynika też, iż rola w ujawnionym procederze oskarżonej, która wiedziała w jakim celu ww. dokumenty mają być wykorzystane (zresztą dzieliła się z U. M. pieniędzmi), była bardzo istotna.

Wbrew twierdzeniom oskarżonej, okolicznością przesądzającą o braku jej winy, nie może być fakt nieodnalezienia na komputerze zabezpieczonym w zakładzie fotograficznym siostry oskarżonej plików z dokumentami, które bezpośrednio były użyte do zawarcia fikcyjnych umów. Nie wyklucza to bowiem możliwości wykorzystania przez oskarżoną M. M. (1) (nota bene: będącą z wykształcenia informatykiem) innego komputera.

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Sądowi meriti nie można też skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Pamiętać należy, że regulacje art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny. Problem wiarygodności danego dowodu musi być stanowczo rozstrzygnięty na płaszczyźnie art. 7 k.p.k., zaś stosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) powinno odnosić się tylko do nie dających się usunąć wątpliwości w sferze faktów. Tego rodzaju wątpliwości nie mogą się zaś wiązać z kwestią oceny wiarygodności określonego dowodu. W przedmiotowej sprawie występowały tymczasem dwie zasadnicze wersje zdarzenia: jedna prezentowana przez oskarżoną oraz druga – przez świadka U. M.. Skoro więc Sąd meriti ocenił wyjaśnienia oskarżonej M. M. (1) oraz zeznania ww. świadka przez pryzmat art. 7 k.p.k. oraz pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów i wybrał – jako wiarygodną – wersję prezentowaną przez U. M., potwierdzoną zeznaniami A. M., to nie może tu być mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. Należy zwrócić uwagę, że niedające się usunąć wątpliwości, to nie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów. Dopiero, gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, to jest wątpliwości usunąć, wtedy takie wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Tłumaczenie wątpliwości na korzyść nie oznacza powinności wybierania wersji korzystniejszej. Najpierw bowiem wybiera się wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności. Tak więc, w przedmiotowej sprawie, nie zachodził stan nie dających się usunąć wątpliwości, a istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, które można było zweryfikować na podstawie zebranego i właściwie ocenionego materiału dowodowego – co też Sąd Rejonowy uczynił.

Żadnych wątpliwości nie budzi też fakt popełnienia przez oskarżoną przestępstwa zarzucanego jej w pkt XV aktu oskarżenia. Zresztą w tym zakresie oskarżona M. M. (1) wprost przyznała, że to właśnie ona na zatrzymanym do sprawy komputerze zainstalowała nielegalne oprogramowanie M. (...) P. oraz M. (...) P. (...) (k. 384 akt VII K 842/14)

Ponieważ kwalifikacja prawna przypisanych oskarżonej przestępstw, jak i wymiar kary, orzeczonej zresztą w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, nie budzą zastrzeżeń, zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu, należało utrzymać w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami), zgodnie z którymi oskarżoną należało obciążyć kosztami w związku z wniesieniem środka odwoławczego i braku podstaw do zwolnienia jej od ich uiszczenia.

Uwzględnieniu nie podlegało także zażalenie obrońcy.

Wbrew poglądowi obrony, reprezentujący pokrzywdzoną firmę (...) sp. z o.o. - adw. B. S. złożył oświadczenie o zamiarze działania pokrzywdzonego w niniejszej sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego (k. 444 akt VII K 842/14). Nastąpiło to jeszcze w momencie, kiedy do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wpłynął akt oskarżenia przeciwko wszystkim 4 oskarżonym, ale przecież wyłączenie do odrębnego rozpoznania sprawy oskarżonych M. M. (1) i S. D. (co stanowiło w istocie czynność o charakterze techniczno – porządkowym), nie spowodowało pozbawienia skuteczności oświadczenia o działaniu pokrzywdzonego w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego. W konsekwencji pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nadal musiał być zawiadamiany o terminach rozprawy i miał prawo podejmować wszelkie czynności przynależne stronie postępowania karnego. To, że pełnomocnik nie wziął osobiście udziału na żadnym terminie rozprawy (stawiennictwo nieobowiązkowe) nie oznacza, że nie podejmował on w sprawie żadnych działań na rzecz swojego mocodawcy, w związku z niniejszą sprawą karną. Brak więc było podstaw, by wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego nie uwzględnić.

Nie może bowiem budzić żadnych wątpliwości – co jasno wynika z treści art. 627 k.p.k. – że w razie skazania oskarżonego w sprawie, w której występował oskarżyciel posiłkowy korzystający z pełnomocnika, sąd obowiązany jest na żądanie oskarżyciela posiłkowego (lub jego pełnomocnika), zasądzić na rzecz tegoż oskarżyciela od oskarżonego, koszty związane z udziałem pełnomocnika. Jeżeli tego rodzaju rozstrzygnięcie nie zostało zawarte w wyroku, przepis art. 626 § 2 k.p.k., upoważnia sąd do wydania, już po ogłoszeniu wyroku, postanowienia uzupełniającego w kwestii kosztów postępowania.

Niesłusznym jest też twierdzenie skarżącego, że żądanie strony o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego może zostać zgłoszone najpóźniej przed zamknięciem rozprawy. Przecież przepis art. 626§2 k.p.k., uprawniający do wydania, już po ogłoszeniu wyroku, postanowienia uzupełniającego w kwestii kosztów postępowania, ani nie specyfikuje tych kosztów, ani też nie podaje terminu, w jakim wydanie tego postanowienia jest dopuszczalne. Z tego wysnuć trzeba więc wniosek, że przepis ten dotyczy wszelkich kosztów, a więc także kosztów związanych z udziałem pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, oraz że zgłoszenie żądania zwrotu tych kosztów możliwe jest nawet po uprawomocnieniu się wyroku (por. uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 1973 roku - VI KZP 10/73 - OSNKW 1973/7-8/86).

Ponieważ wysokość zasądzonych kosztów zastępstwa adwokackiego została zasądzona w zaskarżonym postanowieniu w granicach stawek minimalnych, i w tym zakresie rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego także nie wymagało żadnej korekty.