Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 649/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ireneusz Bieniek (spr.)

Sędziowie: SO Andrzej Almert

SR del. Agnieszka Anioł

Protokolant: prot. Marta Kruk

przy udziale Zbigniewa Grzesika Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2013 roku, sprawy

K. F.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 2 kk,

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżycielkę posiłkową oraz jej pełnomocnika,

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 28 marca 2013r. sygn. akt XI K 650/12/P,

uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy i zwalnia oskarżycielkę posiłkową od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części dotyczącej jej apelacji oraz apelacji jej pełnomocnika; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. C. (Kancelaria Adwokacka w K.) kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej z urzędu w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.

SSO Andrzej Almert SSO Ireneusz Bieniek SSR del. Agnieszka Anioł

Sygn. akt IV Ka 649/13

UZASADNIENIE

K. F. został oskarżony o to, że:

w dniu 26 maja 2011r. w K. poprzez zadanie uderzenia pięścią A. F. spowodował u niej obrażenia w postaci stłuczenia łokcia lewego, co naruszyło czynności jej kończyny na okres nie dłuższy niż 7 dni

tj. o przestępstwo z art. 157§2 kk

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie wyrokiem z dnia 28 marca 2013 roku, sygn. akt XI K650/12/K orzekł w tym przedmiocie następująco:

I.  na zasadzie art. 17 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 414 § 1 kpk i art. 632 pkt 2 kpk oskarżonego K. F. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, stwierdzając, iż koszty postępowania ponosi Skarb Państwa;

II.  na mocy art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o Adwokaturze (Dz.U. z 1982, nr 16.poz. 124) i § 14 ust. 2 pkt 1 i 4 i § 2 ust 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. C. z Kancelarii Adwokackiej w K., ul. (...) kwotę 1579,32 zł (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt dziewięć złotych 32/100) z VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej jako pełnomocnik z urzędu.

Wyrok ten zaskarżyli oskarżycielka posiłkowa i jej pełnomocnik.

W osobistej apelacji oskarżycielka posiłkowa zaskarża wyrok w całości zarzucając niesprawiedliwość wyroku z tego powodu, iż po raz kolejny została zastosowana zasada ,,in dubio pro reo”.

Apelująca oskarżycielka posiłkowa wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzuca:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że w trakcie przepychanki między K. F. a A. F. oskarżony odsunął się nagle do tyłu, w wyniku czego A. F. siłą nacisku poleciała w swoją prawą stronę tracąc w ten sposób równowagę i uderzyła swoim ciałem uderzając się lewą rękę w okolicy łokcia, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na dokonanie takiego ustalenia;

II.  naruszenie przepisów postępowania, a to art. 4, 5 § 2, 7, 170 § 1 pkt 5 kpk poprzez odmówienie wiary zeznaniom A. F. w zakresie opisu okoliczności powstania obrażenia w postaci stłuczenia łokcia lewego, a jednocześnie, poprzez danie bezkrytycznej wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. F., co stanowiło naruszenie zasad prawidłowego i logicznego rozumowania, a w konsekwencji dowolną, a nie swobodną oceną dowodów, przy jednoczesnym błędnym, nieusprawiedliwionym zastosowaniu wobec oskarżonego zasady in dubio pro reo, a także bezzasadnym oddaleniu wniosku pełnomocnika oskarżycielki powiekowej o powołanie nowego biegłego celem uprawdopodobnienia którejś z wersji z uwagi na niejednoznaczność opinii biegłego A. G..

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wnosi o:

- zmianę zaskarżonego wyroku na niekorzyść oskarżonego poprzez uznanie oskarżonego winnym popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia,

ewentualnie,

- uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania tytułem pomocy udzielonej z urzędu.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Obie apelacje nie są zasadne.

Ocena dowodów zaprezentowana przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a więc dokonana w oparciu o dyrektywy przepisu art. 7 kpk. Jest to zatem ocena swobodna, pozbawiona cech dowolności, korzystająca w konsekwencji z ochrony wyżej wskazanego przepisu.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd meriti wskazał którym dowodom i w jakim zakresie dał wiarę, a którym waloru wiarygodności odmówił i dlaczego. Sąd meriti wprawdzie ustalając stan faktyczny w ocenie dowodów nie uwzględnił okoliczności wynikających z ujawnionych na rozprawie akt postępowania rozwodowego toczącego się przed Sądem Okręgowym w K. sygn XI C 3027/09. Uchybienie to nie mogło jednak mieć wpływu na treść zaskarżonego wyroku (uniewinniającego), a co więcej uwzględnienie dowodów zawartych w tych aktach, tym bardziej przemawia za wiarygodnością wyjaśnień oskarżonego w przedmiotowej sprawie. Oskarżony zeznając w postępowaniu rozwodowym w charakterze pozwanego przyznał wiele niekorzystnych dla niego faktów. Przyznał, iż winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego upatruje w swojej chorobie alkoholowej, przyznał się do uderzenia córki w twarz wskutek czego miała ona problemy z żuchwą. Wniósł o orzeczenie rozwodu z jego winy i zgodził się na zasądzenie od niego alimentów na rzecz powódki w kwocie 500 zł miesięcznie. Skutki takiego postępowania oskarżonego w sprawie rozwodowej są dla niego o wiele bardziej niekorzystne niż przyznanie się do jednokrotnego uderzenia oskarżycielki posiłkowej pięścią w okolice łokcia lewej ręki. Gdyby hipotetycznie ustalić, że oskarżony faktycznie tak postąpił to zasadnym byłoby w tej sprawie zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Dolegliwość takiego orzeczenia byłaby dla oskarżonego niewspółmiernie mniejsza niż zgoda na orzeczenie rozwodu z jego winy, skutkująca znacznym obciążeniem finansowym w postaci comiesięcznego łożenia alimentów na rzecz powódki (oskarżycielki posiłkowej). Nie ma zatem podstaw do odmówienia wyjaśnieniom oskarżonego waloru wiarygodności, co do jednego, mało znaczącego, w całokształcie stosunków pomiędzy stronami, zdarzenia, skoro przyznał on, iż to jego zachowanie doprowadziło w konsekwencji do rozkładu pożycia małżeńskiego i wnosił orzeczenie rozwodu z jego winy godząc się na dalsze negatywne dla niego skutki takiego orzeczenia.

Chybiony jest również zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 kpk.

Możliwości dowodowe w przedmiotowej sprawie zostały wyczerpane. Sąd podjął – zgodnie z wiążącymi zaleceniami Sądu Okręgowego, który uchylił poprzedni wyrok (k. 142) – próbę przesłuchania córki stron. Skorzystała ona jednak z prawa odmowy zeznań. Także i przesłuchanie biegłego z uwagi na lakoniczność dokumentacji lekarskiej nie mogło prowadzić, czy też wskazywać na prawdopodobieństwo dwóch wersji mechanizmu powstania obrażeń u oskarżycielki posiłkowej.

Część osobistej apelacji oskarżycielki posiłkowej stanowią wnioski dowodowe, które już zostały rozstrzygnięte na rozprawie odwoławczej. Powoływana przez oskarżycielkę posiłkową okoliczność, iż oskarżony pozostawił do zapłacenia wysokie rachunki nie ma żadnego znaczenia dla oceny dowodów dotyczącej tego konkretnego zdarzenia. Przyczyny dla których córki stron skorzystały z prawa odmowy składania zeznań nie mogą być przedmiotem dociekań Sądu. Osoba najbliższa dla oskarżonego ma bowiem prawo do odmowy złożenia zeznań bez podania powodów takiej decyzji, a organ procesowy nie ma uprawnień do jakiejkolwiek ingerencji w to prawo świadka. Co do zarzutu niezasadnego zastosowania zasady in dubio pro reo, Sąd Odwoławczy wypowiedział się już powyżej.

Chybione są zarzuty apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w zakresie zarzutów obrazy przepisów art. 7 i 5 § 2 kpk. Sąd Odwoławczy ustosunkował się do nich już we wcześniejszej części uzasadnienia. Natomiast jak chodzi o argumentację pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zawartą w uzasadnieniu apelacji, to stanowi ona jedynie niezasadną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. W rzeczywistości argumentacja ta stanowi jedynie własną ocenę dowodów apelującego.

W sytuacji wzajemnego przepychania się, czy też napierania na siebie ciałami przez dwie osoby nie jest możliwe, ani odtworzenie, ani ustalenie ruchu ciała danej osoby w sytuacji gdy druga z osób przestanie na nią napierać, a w konsekwencji też ustalenie, którą częścią ciała i o jaki przedmiot ta druga osoba mogła się uderzyć. Zatem twierdzenia skarżącego, iż skoro oskarżycielka posiłkowa napierała na oskarżonego prawą częścią ciała, to po odsunięciu się oskarżonego powinna mieć obrażenia prawej, a nie lewej ręki, należy uznać za dowolne.

Chybiony jest też zarzut dotyczący nieuwzględnienia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii lekarskiej wydanej przez innego biegłego na okoliczność mechanizmu powstania obrażeń u oskarżycielki posiłkowej, choć można zgodzić się z apelującym, iż powoływanie w postanowieniu o oddaleniu wniosku dowodowego przepisu art. 170 § 1 pkt 5 kpk było zbędne.

Zważyć jednak należy, iż zasadniczą podstawą oddalenia tego wniosku był przepis art. 201 kpk. Opinia biegłego A. G. wraz z opinią uzupełniającą wydaną bezpośrednio na rozprawie (k. 152-153) jest bowiem pełna, jasna, logiczna, a także nie ma w niej wewnętrznych sprzeczności. Wbrew argumentacji skarżącego jest to więc opinia jednoznaczna. Owa ,,jednoznaczność” dotyczy przede wszystkim tego, iż w oparciu o dostępny materiał dowodowy nie da się w sposób naukowy ustalić, czy też chociażby uprawdopodobnić mechanizmu powstania obrażeń ręki u oskarżycielki posiłkowej w odniesieniu do dwóch wersji przedstawionych przez obie strony postępowania. Biegły wypowiedział się wprost w tym zakresie ,,…nie ma jakichś tabel które mogłyby rozstrzygnąć prawdopodobieństwo, którejś wersji”.

W związku z powyższym uznając wszystkie apelacje za oczywiście niezasadne, a nadto mając na uwadze, iż Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych uchybień, które należałoby uwzględnić niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 kpk) Sąd Odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, a zważywszy na sytuację materialną oskarżycielki posiłkowej zwolnił ją od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (art. 624 § 1 kpk).

SSO Andrzej Almert SSO Ireneusz Bieniek SSR Agnieszka Anioł

E.K.