Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek (...) w R. II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Artur Żymełka

Protokolant: Elwira Dembińska - Kołodziejczyk

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2016 r. w Rybniku

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko Z. W., M. W. i H. M.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanych Z. W. i H. M. solidarnie na rzecz powoda (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. 148.186,56 zł (sto czterdzieści osiem tysięcy sto osiemdziesiąt sześć złotych i pięćdziesiąt sześć groszy) z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanych do nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej KW Nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim;

2)  oddala powództwo w pozostałej części;

3)  zasądza od pozwanych Z. W. i H. M. solidarnie na rzecz powoda 9.558 zł (dziewięć tysięcy pięćset pięćdziesiąt osiem złotych) z tytułu kosztów procesu;

4)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego M. W. 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) z tytułu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 430/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w pozwie wniesionym do Sądu Okręgowego w Gliwicach w dniu 1 września 2015 r. zgłosił żądanie zasądzenia na jego rzecz od pozwanych Z. W., M. W. i H. M. solidarnie kwoty 118.815,97 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, liczonymi od kwoty należności głównej w wysokości 117.386,56 zł od dnia 19 czerwca 2009 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanych na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 23 grudnia 2014 r. nabył od (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. wierzytelność przysługującą temu bankowi z tytułu zawartej z pozwanymi w dniu 13 września 2006 r. umowy pożyczki.

Pozwany M. W. wniósł o oddalenie w stosunku do niego powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, powiększonych o opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podał, że strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, że (...) Bank (...) S.A. przelał na rzecz powoda dochodzoną przez niego wierzytelności wobec pozwanego. Pozwany podniósł także zarzut nieskutecznego wypowiedzenia przez bank umowy pożyczki w związku z niedochowaniem wymogów wynikających z § 22 ust. 1 pkt 1 tej umowy. Nadto podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia. Niezależnie od tego pozwany podniósł również zarzut nieistnienia dochodzonego roszczenia z tym uzasadnieniem, że wierzyciel powinien był go dochodzić w ramach toczącego się przeciwko pozwanemu postępowania upadłościowego prowadzonego przez niemiecki sąd upadłościowy według prawa niemieckiego.

Pozwana H. M. wniosła o oddalenie w stosunku do niej powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska zgłosiła zarzut przedawnienia. Podała, że stosownie do art. 123 k.c. nie można przyjmować, iż nadanie klauzuli wykonalności stanowiło przerwanie biegu przedawnienia w stosunku do roszczenia powoda. Zarzuciła również, iż powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia, ponieważ wysokość ta wynika przede wszystkim z wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda, który nie ma mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym. Pozwana dodatkowo stwierdziła, że nie została udowodniona wysokość stopy procentowej odsetek oraz, że strona powodowa nie wykazała również w żaden sposób, że bank skutecznie dokonał przelewu wierzytelności.

Pozwana Z. M. wniosła o oddalenie w stosunku do niej powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska zgłosiła zarzut przedawnienia oraz powołała również dalsze zarzuty zbieżne z zarzutami podniesionymi przez pozwaną H. M..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 września 2006 r. Z. W., M. W. i H. M. zawarli z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. umowę pożyczki hipotecznej nr 206- (...). Przedmiotem umowy była pożyczka w kwocie 140.000 zł. Zgodnie z § 12 powyższej umowy pozwani zobowiązali się do spłaty pożyczki do dnia 15 grudnia 2017 r. W § 18 pkt 4 umowy strony postanowiły, że za każdy dzień kalendarzowy w okresie utrzymywania się zadłużenia przeterminowanego z tytułu pożyczki bank pobierać będzie odsetki według obowiązującej w tym okresie stopy procentowej dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych, po okresie wypowiedzenia, w stan natychmiastowej wymagalności nie będących przedmiotem postępowania ugodowego zwanej „stopą procentową dla kredytów przeterminowanych”, ustalaną w uchwale zarządu banku. Wskazano, że stopa procentowa dla kredytów przeterminowanych nie może być wyższa niż czterokrotność kredytu lombardowego NBP. W celu zabezpieczenia wierzytelności z tytułu udzielonej pożyczki, na udziałach 5/8 należących do H. M. oraz 3/8 należących do Z. W. w nieruchomości, stanowiącej działkę gruntu nr (...), położonej w miejscowości R., dla której Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim prowadzi księgę wieczysta nr (...), została ustanowiona na rzecz banku hipoteka umowna zwykła w kwocie 140.000 zł zabezpieczająca wierzytelność kapitałową oraz hipoteka umowna kaucyjna w kwocie 30.800 zł zabezpieczająca wierzytelności odsetkowe. Całkowita kwota pożyczki została pozwanym wypłacona przez bank. W § 22 umowy postanowiono, że Bank może wypowiedzieć umowę pożyczki w części dotyczącej warunków spłaty w przypadku:

⚫

niedokonania spłaty dwóch kolejnych rat w terminach określonych przez Bank w wysłanych do pożyczkobiorcy i poręczycieli dwóch kolejnych przypomnieniach,

⚫

naruszenia przez pożyczkobiorcę postanowień umowy.

Ustalono również, że Bank powiadomi pożyczkobiorcę i poręczyciel o wypowiedzeniu listem poleconym lub poprzez doręczenie do rąk własnych – za zwrotnym potwierdzeniem odbioru – wyznaczając termin spłaty zadłużenia. Okres wypowiedzenia ustalono na 30 dni licząc od dnia doręczenia wypowiedzenia pożyczkobiorcy i wskazano, że Bank może dochodzić swoich należności w trybie postępowania egzekucyjnego, po upływie powyższego terminu.

W piśmie z dnia 25 listopada 2009 r. bank zawiadomił pozwanych, że na rachunku kredytowym stwierdzono na dzień 25 listopada 2009 r. niedopłatę/brak wpłaty należnych zobowiązań w kwocie 11.608,71 zł (kapitał wymagalny 5.665,34 zł, odsetki i opłaty 5.627,81 zł, odsetki karne 337,29 zł).

W dniu 6 stycznia 2010 r., w związku z zaprzestaniem przez pozwanych spłaty pożyczki, bank wypowiedział pozwanym umowę pożyczki i postawił pożyczkę w stan natychmiastowej wykonalności wzywając do zapłaty w terminie trzydziestu dni kwoty 11.332,23 zł, która obejmowała kapitał wymagalny w wysokości 5.708,85 zł, odsetki i opłaty w wysokości 5.355,30 zł oraz odsetki karne w wysokości 268,08 zł.

W dniu 29 października 2010 r. bank wystawił przeciwko pozwanym bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) opiewający na kwotę 136.700,90 zł (należność główna 117.386,56 zł, odsetki od dnia 19 czerwca 2009 r. do 29 października 2010 r. 19.212,34 zł, koszty 102 zł). Postanowieniem z dnia 25 listopada 2010 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim, w sprawie o sygn. akt I Co 4428/10 nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. W związku ze stwierdzeniem omyłki pisarskiej w imieniu dłużniczki Z. W. w w/w tytule egzekucyjnym Bank zwrócił się do Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności na poprawiony tytuł egzekucyjny. Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim nadał klauzulę wykonalności na poprawiony bankowy tytuł egzekucyjny.

W oparciu o uzyskany tytuł wykonawczy Bank w dniu 1 kwietnia 2011 r. złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wodzisławiu Śląskim N. K. wniosek o przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego wobec dłużników. Postępowanie egzekucyjne toczyło się pod sygn. akt KM 696/11. Następnie postępowanie egzekucyjne zostało przekazane Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Wodzisławiu Śląskim A. T., która postanowieniem z dnia 30 czerwca 2014 r. umorzyła postępowanie egzekucyjne. Następnie Bank złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie M. Ż. wniosek o wszczęcie postępowanie egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne toczyło się pod sygn. akt KM 30316/14 i postanowieniem z dnia 19 lutego 2015 r. zostało umorzone.

W dniu 23 grudnia 2014 r. doszło do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, na podstawie której Bank przeniósł na powoda wierzytelność przysługującą mu z tytułu zawartej z pozwanymi umowy pożyczki z dnia 13 września 2006 r. Wraz z przeniesieniem wierzytelności przeniesione zostały na rzecz powoda hipoteki: umowna zwykła w kwocie 140.000 zł oraz kaucyjna do kwoty 30.800 zł będące zabezpieczeniem spłaty pożyczki.

W związku z dokonanym przelewem wierzytelności pozwani pismem z dnia 28 lipca 2015 r. zostali poinformowani o zmianie wierzyciela i wezwani do zapłaty kwoty 137.409,81 zł, w terminie do 10 sierpnia 2015 r.

Pozwani nie uiścili wymaganej należności.

Pozwana H. M. jest matką Z. W.. Z. W. i M. W. od 26 listopada 1984 r. byli małżeństwem. Mieszkali na terenie Niemiec, posiadali obywatelstwo niemieckie. W dniu 3 grudnia 2009 r. Sąd Grodzki w L. rozwiązał ich małżeństwo przez rozwód. Pozwany M. W. został wymeldowany z R. spod adresu ul. (...) w dniu 7 listopada 2007 r. W okresie od 7 listopada 2007 r. do 25 maja 2011 r. zameldowany był w T. przy ul. (...). Od 25 maja 2011 r. do 13 sierpnia 2013 r. zameldowany był w S. przy ul. (...).

Postanowieniem z dnia 7 stycznia 2013 r. Sąd Grodzki w L. umorzył cześć długów M. W. w związku z przeprowadzonym postępowaniem upadłościowym.

Sąd ustalił przedstawiony stan faktyczny w oparciu o umowę pożyczki hipotecznej nr 206- (...) z dnia 13 września 2006 r. wraz z załącznikami k. 26-36, zawiadomienie Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 9 lipca 2015 r. k. 37-38, 51-56, wypowiedzenie umowy pożyczki przez bank z dnia 6 stycznia 2010 r. wraz z dowodowymi nadawania k. 39-44, bankowy tytuł egzekucyjny z 29 października 2010 r. k. 45, postanowienie Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 25 listopada 2010 r. o nadaniu klauzuli wykonalności wydane w sprawie sygn. akt I Co 4428/10 k. 46, postanowienie Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 5 czerwca 2013 r. o nadaniu klauzuli wykonalności, wydane w sprawie sygn. akt I Co 4428/10 k. 48-50, postanowienie komornika sądowego A. T. z dnia 30 czerwca 2014 r. k. 57, postanowienie komornika sądowego M. Ż. z dnia 19 lutego 2015 r. k. 58, umowę sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikami k. 59-75, wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 75a, przedsądowe wezwania do zapłaty k.78-84, wykaz oprocentowania pożyczek k.97-102, potwierdzenie zameldowania pozwanego M. W. na pobyt stały k.120, wyrok Sądu Grodzkiego w L. i jego tłumaczenie k.121-127, postanowienie Sądu Grodzkiego w L. i jego tłumaczenie k.128-129, zawiadomienie o niedopłacie k.167, wniosek egzekucyjny wniesiony przez bank do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wodzisławiu Śląskim N. K. z dnia 1 kwietnia 2011 r. k. 168-169, zawiadomienie wierzyciela o bezskutecznej egzekucji z dnia 1 kwietnia 2014 r. k. 170 oraz historię operacji na kontrakcie kredytowym k.188-198.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie wobec pozwanych Z. W. i H. M. w związku z zabezpieczeniem udzielonej pożyczki ustanowionymi hipotekami na nieruchomości stanowiącej ich współwłasność, z ograniczeniem odpowiedzialności tych pozwanych do tej nieruchomości, a w pozostałej części powództwo należało oddalić wobec skutecznie podniesionego zarzutu przedawnienia.

Powód dochodził wierzytelności wynikającej z zawartej w dniu 13 września 2006 r. przez pozwanych z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W., na podstawie art. 78 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.1997.140.939 z późn. zm.) w zw. z art. 720-724 k.c., umowy pożyczki hipotecznej, stanowiącej umowę odrębną od umowy kredytu bankowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2009 r., IV CSK 32/09, LEX nr 737287). Stosownie do zawartej umowy pożyczki w/w Bank przeniósł na pozwanych kwotę 140.000 zł, a pozwani zobowiązali się do zwrotu kwoty pożyczki wraz z odsetkami i w terminach określonych w zawartej umowie. Wbrew obowiązkowi pozwani nie zwrócili Bankowi pożyczonych pieniędzy. Wbrew zarzutom pozwanych powód udowodnił, że w wyniku zawartej umowy przelewu wierzytelności nabył od w/w Banku dochodzone w niniejszej sprawie wierzytelności, w tym w zakresie dochodzonych odsetek. Fakt nabycia wierzytelności wynikających z zawartej umowy pożyczki jednoznacznie potwierdzały przedłożone w sprawie dokumenty, w tym umowa przelewu wierzytelności.

Za bezzasadny należało również uznać zarzut nieskutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki z dnia 13 września 2006 r. Stosownie do § 22 zawartej umowy pożyczkodawca miał prawo wypowiedzieć pozwanym umowę m.in. w przypadku niedokonania spłaty dwóch kolejnych rat w określonych terminach. Jak wynika z dokumentów wypowiedzenia umowy powstały podstawy do wypowiedzenia pozwanym umowy. Podkreślić należy, że jeżeli pozwani kwestionowali zasadność wypowiedzenia umowy powinni byli, stosownie do art. 6 k.c., udowodnić, że należycie wywiązywali się z postanowień umowy z dnia 13 września 2006 r., w szczególności, że terminowo i w pełnej wysokości spłacali pożyczkę. Tymczasem pozwani ograniczyli się jedynie do ogólnikowego zarzutu w tym zakresie, nie wykazując, że dokonywali regularnej spłaty udzielonej pożyczki. W odniesieniu do pozwanego wskazać należy, że bezzasadnym były również twierdzenia o tym, że nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy z uwagi na niedoręczenie mu wypowiedzenia. Faktem jest, że pozwany udowodnił, że w czasie obowiązywania umowy wyprowadził się od pozwanej H. M. i że ich małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód. Okoliczność ta nie miała jednakże znaczenia dla ich obowiązku spłaty zadłużenia wynikającego z w/w umowy pożyczki. Odpowiedzialność pozwanych wobec pożyczkodawcy oraz powoda, jako następcy prawnego (...) Spółki Akcyjnej w W., zgodnie z postanowieniami zawartej umowy jest solidarna i kwestie ewentualnych rozliczeń są wewnętrzną sprawą osób odpowiadających solidarnie. Pozwani nie mogą zatem skutecznie powoływać się wobec wierzyciela na ewentualne ustalenia, czy sytuacje konfliktowe pomiędzy nimi, w związku z czym nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek pozwanej H. M. o jej przesłuchanie na te okoliczności. Istota solidarności dłużników sprowadza się bowiem do tego, że wierzyciel może żądać spełniania całości lub części świadczenia łącznie od wszystkich dłużników zobowiązanych solidarnie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych, przy czym aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani (art. 366 k.c.). Podkreślić również należy, że pozwany nie mógł skutecznie zarzucać, że nie otrzymał pisma wzywającego do zapłaty oraz wypowiadającego umowę pożyczki i że w związku z tym o zadłużeniu dowiedział się dopiero w drugiej połowie 2015 r. na skutek informacji otrzymanej od powoda. Zwrócić bowiem należy uwagę, że strony w umowie zgodnie postanowiły, że obowiązkiem pożyczkobiorców jest m.in. powiadamianie banku o każdej zmianie adresu zamieszkania oraz, że w razie zaniechania tego obowiązku pisma wysyłane na ostatnio wskazany adres będą uznawane za doręczone (§ 27 pkt 4) i taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie. W tej sytuacji przesyłanie na ostatni znany adres pozwanego pism zawierających materialnoprawne oświadczenia dotyczące realizacji umowy i jej wypowiedzenia były w pełni skuteczne. Zresztą wskazać można, że formułowanie obecnie takiego zarzutu przez pozwanego jedynie potwierdza stanowisko strony powodowej, że również ten pozwany nie wywiązał się z postanowień umowy co do spłaty pożyczki. Za bezzasadny należało uznać także zarzut pozwanego nieistnienia wierzytelności powoda z uwagi na ich umorzenie w wyniku przeprowadzonego przed sądem niemieckim postępowania upadłościowego pozwanego i niezgłoszenia przez powoda roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie w tym postępowaniu upadłościowym, ponieważ wbrew zarzutowi pozwanego przeprowadzone w Niemczech postępowanie upadłościowe nie spowodowało umorzenia wierzytelności dochodzonej przez powoda w niniejszej sprawie.

Za zasadny natomiast należało uznać zarzut przedawnienia.

Wypowiedzenie umowy pożyczki dokonane zostało przez (...) Spółkę Akcyjną w W. w pismach z dnia 6 stycznia 2010 r. Powód pozew w niniejszej sprawie wniósł do Sądu w dniu 1 września 2015 r., a zatem po przeszło pięciu latach od wypowiedzenia umowy pożyczki. Tymczasem roszczenia wynikające z zawartej umowy pożyczki, z uwagi na to, że związane były z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą, uległy przedawnieniu zgodnie z art. 118 k.c. z upływem trzech lat od dnia wymagalności, a zatem w styczniu 2013 r. Faktem jest, że w międzyczasie Bank występował o nadanie klauzuli wykonalności wystawionemu przez siebie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, a nawet że zainicjował w oparciu o ten tytuł postępowania egzekucyjne przeciwko dłużnikom, które zostały następnie umorzone. Czynności te nie spowodowały jednakże przerwania biegu przedawnienia w stosunku do występującego w niniejszej sprawie powoda. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r., wyrażone w uchwale wydanej w sprawie o sygn. akt III CZP 29/16, że nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności. Nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem nie było dopuszczalne (uchwały Sądu Najwyższego z 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC z 2005 r., nr 6, poz. 98, z 22 lutego 2006 r., III CZP 129/05, OSNC z 2007 r., nr 1, poz. 4, z dnia 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14). Cesjonariusz nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, ponieważ w postępowaniu egzekucyjnym nie ma zastosowania art. 192 pkt 3 k.p.c., a więc fundusz sekurytyzacyjny, który nie mógł się powołać na bankowy tytuł egzekucyjny, przejście uprawnień i uzyskać klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 § 1 k.p.c., musiał ustalić istnienie roszczenia w drodze procesu sądowego, uzyskać nowy tytuł wykonawczy i dopiero na jego podstawie egzekwować roszczenie. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2014 r. (II CSK 196/14, nie publ.), przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. następuje, co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane lub uprawnione, a więc skutek przerwania zachodzi tylko w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela. Wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje zatem skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności. Nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nie może umknąć uwadze, że przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy nie będącemu bankiem miałaby służyć do jego dochodzenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela – banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem.

Podkreślić należy, że nie było potrzeby przeprowadzania w sprawie dowodu z opinii biegłego sądowego, ponieważ w świetle przedłożonych dokumentów, treści dochodzonego roszczenia oraz faktu, że pozwani nie udowodnili, aby dokonali jego spłaty w jakiejkolwiek części – zwrócić przy tym należy uwagę, że powinność udowodnienia przez pozwanych faktu spłaty chociażby w części dochodzonego przez powoda roszczenia był tym bardziej aktualny, że art. 104 prawa bankowego wprowadza tajemnicę bankową, a rozpoznawana sprawa nie należy do ścisłego kręgu spraw określonych w art. 105 prawa bankowego, w których bank ma obowiązek udzielania sądom odpowiedzi w związku z toczącymi się postępowaniami sądowymi - ocena zasadności roszczenia nie wymagała wiadomości specjalnych, a fakt oddalenia żądania był wyłącznie konsekwencją zasadności zarzutu przedawnienia, który był bezskuteczny jedynie w zakresie, w jakim dotyczył odpowiedzialności pozwanych Z. W. i H. M. z nieruchomości w związku z ustanowionymi hipotekami. Zgodnie bowiem z art. 77 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U.2016.790 j.t. z późn. zm.) przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej, przy czym przepisu tego nie stosuje się do roszczeń o świadczenia uboczne. W tej sytuacji Sąd uwzględnił żądanie dochodzone przez powoda do sumy 148.186,56 zł, ograniczając odpowiedzialność w/w pozwanych do nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej KW Nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim. Na wyżej wskazaną sumę składa się kwota 117.386,56 zł z tytułu należności głównej zabezpieczonej hipoteką umowną zwykłą zabezpieczającą wierzytelność kapitałową oraz odsetki żądane w pozwie, jednakże jedynie do skapitalizowanej kwoty 30.800 zł, do której ustanowiona została hipoteka umowna kaucyjna zabezpieczająca wierzytelności odsetkowe. Wskazać bowiem należy, że odsetki od kwoty 117.386,56 zł żądane od 19 czerwca 2009 r. wyczerpały w/w kwotę hipoteki ustanowionej dla zabezpieczenia wierzytelności odsetkowych, w konsekwencji czego żądanie dalszych odsetek należało oddalić.

Z uwagi na to, że powództwo w stosunku do pozwanych Z. W. i H. M. zostało uwzględnione w przeważającej części, na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 i 4 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t. z późn. zm) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800), Sąd zasądził od tych pozwanych solidarnie na rzecz powoda sumę 9.558 zł, na którą złożyła się opłata sądowa od pozwu oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika powoda wraz z opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa.

Wobec oddalenia natomiast w całości powództwa wobec pozwanego M. W., na podstawie art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t. z późn. zm.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804), Sąd zasądził od powoda na rzecz tego pozwanego kwotę 3.617 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika pozwanego wraz z opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa.