Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogusław Sędkowski

Sędziowie: SO Anna Szeliga

SO Zbigniew Karamara (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jędrzejowie A. A. (del.)

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2013 roku

sprawy A. G.

oskarżonego o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Końskich

z dnia 4 czerwca 2013 roku sygn. akt II K 223/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych za II instancję, w tym kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych opłaty.

Sygn. akt. IX Ka 1301/13

UZASADNIENIE

A. G. został oskarżony o to, że 9 września 2012 roku w M., pow. (...), woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2005r Nr 108, poz. 908 z późn zm.), w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), przekroczył dozwoloną na obszarze zabudowanym w godzinach 5.00 – 23.00 prędkość pojazdu 50km/h, jadąc z szybkością około 80 km/h, oraz w czasie jazdy nienależycie obserwował drogę, w wyniku czego w rejonie skrzyżowania dróg potracił kierowanym pojazdem pieszego, który wszedł na jezdnię – M. G. podczas, gdy poruszając się z prędkością dozwoloną miał możliwość zatrzymania samochodu przed pieszym lub jego ominięcia, a w następstwie wypadku wymieniony pieszy doznał wieloodłamowych złamań trzonów obu kości podudzi z wiśniowymi podbiegnięciami mięśni w grupach tylno-bocznych obustronnie, wiśniowych podbiegnięć między- i podłopatkowo obustronnie, otarć i podbiegnięć klatki piersiowej, kończyn, licznych złamań obustronnie żeber, rozerwania płuc, aorty piersiowej, wątroby, krezki jelita cienkiego, podbiegnięcia surowicówki jelit, krwi w jamach opłucnowych i jamie brzusznej, skutkujących w przebiegu urazu wielonarządowego jego zgonem na miejscu zdarzenia. tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Końskich wyrokiem z dnia 4 czerwca 2013 roku w sprawie II K 223/13 w ramach czynu zarzucanego aktem oskarżenia oskarżonego A. G., uznał za winnego tego, że: w dniu 19 września 2012 roku w M., po w. (...), woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2005r Nr 108, poz. 908 z późn zm.), w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), przekroczył dozwoloną na obszarze zabudowanym w godzinach 5.00-23.00 prędkość pojazdu 50km/h, jadąc z szybkością nie mniejszą niż 80 km/h, oraz w czasie jazdy nienależycie obserwował drogę, w wyniku czego w rejonie skrzyżowania dróg, potrącił kierowanym pojazdem znajdującego się na jezdni pieszego M. G., znajdującego się w stanie nietrzeźwości podczas, gdy poruszając się prędkością dozwoloną miał możliwość zatrzymania samochodu przed pieszym lub jego ominięcia, a w następstwie wypadku wymieniony pieszy doznał wieloodłamowych złamań trzonów obu kości podudzi z wiśniowymi podbiegnięciami mięśni w grupach tylno-bocznych obustronnie, wiśniowych podbiegnięć między- i podłopatkowo obustronnie, otarć i podbiegnięć klatki piersiowej, kończyn, licznych złamań obustronnie żeber, rozerwania płuc, aorty piersiowej, wątroby, krezki jelita cienkiego, podbiegnięcia surowicówki jelit, krwi w jamach opłucnowych i jamie brzusznej, skutkujących w przebiegu urazu wielonarządowego jego zgonem na miejscu zdarzenia, co stanowi przestępstwo z art. 177§2kk, za które na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Sąd na podstawie art. 69§1 i 2kk i art. 70 § 1 pkt 1kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na 2 (dwa) lata tytułem próby. Nadto Sąd na podstawie art. 71 § 1kk i art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych po przyjęciu, że stawka dzienna równoważna jest kwocie 30 (trzydziestu) złotych. Jednocześnie na podstawie art. 627kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3828,76zł (trzy tysiące osiemset dwadzieścia osiem złotych) tytułem części kosztów sądowych, zaś na podstawie art. 624 § 1kpk zwolnił go od ich ponoszenia w pozostałym zakresie.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając go na korzyść oskarżonego A. G., zarzucając mu:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść polegający na błędnym stwierdzeniu, że oskarżony A. G. nienależycie obserwował drogę w wyniku czego potrącił pokrzywdzonego podczas gdy rzetelna i oparta na zasadach logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego ocena całego zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do zupełnie przeciwnych wniosków, a zwłaszcza, że zachowanie pokrzywdzonego nie dawało żadnych podstaw do przypuszczenia, że może on wkroczyć na jezdnię;

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a to art.4 kpk, art. 5 §2 kpk, art. 7 kpk, art.410 kpk i art.424 §1 pkt 1, poprzez :

1. wybiórczą, bezkrytyczną i jednostronną ocenę całości zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego B. C., a przez to rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

2. uwzględnienie wyłącznie okoliczności dla oskarżonego niekorzystnych z pominięciem tych przemawiających na jego korzyść, bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska.

- Z ostrożności procesowej skarżący podniósł zarzut rażącej surowości kary polegający na wymierzeniu kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata.

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie z ostrożności procesowej wniósł o wymierzenie oskarżonemu kary w mniejszym rozmiarze.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie i należało ją uznać za oczywiście bezzasadną.

W świetle całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie zarzuty podnoszone przez skarżącego nie mogą być uwzględnione. Są one nietrafne i nie znajdują żadnego logicznego uzasadnienia, stanowią w istocie gołosłowną polemikę z dokonaną przez Sąd I Instancji, prawidłową zdaniem Sądu Okręgowego oceną dowodów i z tego powodu nie mogą skutecznie wzruszyć zaskarżonego wyroku.

Na wstępie należy podkreślić, że Sąd Rejonowy starannie przeprowadził postępowanie dowodowe, a następnie dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy i oceny zgromadzonego w ten sposób materiału dowodowego. Zawarte w uzasadnieniu wyroku ustalenia w zakresie przebiegu zdarzenia, przedstawione zostały zgodnie z dowodami, z treści których zostały wyprowadzone, a ocena tychże dowodów pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k.. Brak jest zatem podstaw do uznania, że w toku niniejszego postępowania naruszone zostały - wskazane przez skarżącego przepisy prawa procesowego tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy, wbrew temu co podnosi skarżący w złożonej apelacji, brak jest również podstaw do skutecznego formułowania zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne są prawidłowe. Poparte zostały szczegółową analizą zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym zeznań świadków, protokołów oględzin miejsca zdarzenia i opinii biegłych – B. C. i W. O.. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe rzetelnie, a dokonana ocena dowodów w niczym nie wykraczała poza ramy zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. i w szczególności nie była dowolna. Jest wszechstronna, rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie zawiera też błędów faktycznych i logicznych. Przy czym Sąd I instancji dokonując ustaleń w zakresie faktów uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść, przy czym nie zachodziła konieczność rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości, gdyż w ocenie Sądu Okręgowego, takie wątpliwości nie zachodziły w niniejszej sprawie, co tym samym czyni niezasadnym zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. podnoszony w apelacji obrońcy oskarżonego. Także podstawą zaskarżonego orzeczenia był całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, o czym przekonuje treść pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które pozwala na przeanalizowanie toku myślenia Sądu I instancji.

Popełnienie przedmiotowego przestępstwa przez oskarżonego A. G. nie budzi żadnych wątpliwości. Poczynione w tym zakresie przez Sąd I instancji ustalenia oddają rzeczywisty przebieg zdarzenia.

Sąd Rejonowy szczegółowo zbadał i ocenił wiarygodność poszczególnych dowodów, a w szczególności wnikliwej analizie poddał opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego B. C.. To m.in. w oparciu o nią Sąd I instancji poczynił właściwe ustalenia faktyczne w sprawie.

Wbrew temu co podnosi skarżący Sąd Rejonowy słusznie, posiłkując się w tej mierze wnioskami wypływającymi z w/wym. opinii ustalił, iż przyczyną wypadku było zachowanie oskarżonego A. G.. Oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruch drogowym prowadząc pojazd z prędkością przekraczającą prędkość administracyjnie dopuszczalną, nienależycie obserwując drogę w wyniku czego potracił pieszego, powodując u niego obrażenia ciała skutkujące jego śmiercią. Zdaniem Sądu Okręgowego niezasadnie obrońca oskarżonego kwestionuje ustalenie Sądu Rejonowego co do tego, iż oskarżony nienależycie obserwował drogę. Podkreślić należy, co wynika z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, iż okolicznością przemawiająca za tym, iż oskarżony nienależycie obserwował drogę był fakt, że manewr hamowania podjął dopiero po potrąceniu pieszego. Tymczasem w sytuacji gdyby oskarżony należycie obserwował jezdnię, zgodnie z w/wym. opinią biegłego miałby możliwość zauważenia pieszego w odległości nawet 30 metrów, a tym samym gdyby poruszał się również z prędkością administracyjnie dozwoloną tj. do 50 km/h miałby możliwość odpowiedniego zareagowania na sytuację zastaną na drodze.

W ocenie Sądu Okręgowego niezasadnie podnosi skarżący w złożonej apelacji, iż to wyłącznie zachowanie pokrzywdzonego doprowadziło do zaistnienia wypadku. Faktem jest, iż pokrzywdzony szedł jezdnią będąc w stanie nietrzeźwości, mając na sobie ciemne ubranie, co niewątpliwie miało wpływ na możliwość jego zauważenia, co też słusznie zauważył Sąd I instancji. Niemniej jednak nie należy zapominać o tym, iż pokrzywdzony był w obrębie skrzyżowania i mimo tego, iż nie było znaków mówiących o przejściu dla pieszych to jednak sam fakt pojawienia się skrzyżowania jest przesłanką, która powinna wystarczyć, aby liczyć się z obecnością pieszych. Oskarżony powinien był to przewidywać. Ponadto brak jest związku przyczynowego pomiędzy stanem nietrzeźwości pokrzywdzonego a samym zdarzeniem, bowiem nie ustalono aby wkroczył on nagle na jezdnię lub się zatoczył. Podkreślić należy, iż oskarżony odmówił składania wyjaśnień zaś z ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie nie wynika w żaden sposób, aby pokrzywdzony się chwiał. Wręcz przeciwnie. Jak słusznie wskazał biegły B. M. G. poruszał się w pozycji spionizowanej, został uderzony od tyłu i brak jest dowodów wskazujących na to, iż niespodziewanie wtargnął na jezdnie, uniemożliwiając tym samym podjęcie jakichkolwiek manewrów obronnych przez oskarżonego. Na tą okoliczność wskazuje również w swojej opinii biegły W. O. sporządzający opinię w sprawie zakresie obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony. W tej sytuacji zarzut podnoszony przez obrońcę oskarżonego w złożonej apelacji polegający na naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nieusunięcie wątpliwości co do tego w jaki sposób poruszał się pokrzywdzony jest zupełnie chybiony. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie nasuwał bowiem żadnych wątpliwości co do tego w jakich okolicznościach doszło do wypadku i jak zachowywał się pokrzywdzony M. G..

W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew temu co podnosi skarżący nie ma podstaw by podważać trafność wniosków zawartych w opiniach w/wym. biegłych sporządzonych w niniejszej sprawie. Są one w pełni obiektywnym, bezstronnym dowodem wskazującym, w połączeniu z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, na sprawstwo oskarżonego.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ocenę dowodów, a w konsekwencji ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, nie znajdując żadnych podstaw do podważenia prawidłowego toku procedowania Sądu I instancji, podzielając w całości wnioski końcowe co do odpowiedzialności oskarżonego za popełniony czyn, a tym samym uznając rozstrzygnięcie Sądu za słuszne. W sposób wyczerpujący Sąd ten dokonał analizy dowodów i prawidłowo ustalił, iż oskarżony A. G. dopuścił się przypisanego mu czynu stanowiącego przestępstwo z art. 177 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy nie znalazł również żadnych podstaw by kwestionować wysokość orzeczonej kary. Zdaniem Sądu Odwoławczego kara pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego spełnia wymogi określone przepisem art. 53 k.k., odzwierciedla bowiem tak stopień społecznej szkodliwości czynu, jak też stopień zawinienia oskarżonego.

W ocenie Sądu Odwoławczego orzeczona wobec oskarżonego przez Sąd I instancji kara w rozmiarze 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat jest karą sprawiedliwą i wystarczająco dolegliwą dla oskarżonego. W żadnym razie nie może być uznana, jak podnosi skarżący w złożonej apelacji za nadmiernie surową. Kształtując rodzaj i wymiar kary, także poprzez zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, Sąd wziął pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak też obciążające oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste. Na wymiar kary niewątpliwie miał również wpływ fakt, iż pokrzywdzony przyczynił się do zaistnienia wypadku. Kara grzywny orzeczona wobec oskarżonego także została ukształtowana prawidłowo. Ilość stawek dziennych grzywny stanowi pochodną stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego sprawstwo przypisano oskarżonemu, natomiast wysokość jednej jej stawki Sąd oszacował relatywnie do sytuacji majątkowej oskarżonego.

Sąd Okręgowy nie znalazł zatem podstaw do kwestionowania orzeczonych kar ani w zakresie ich rodzaju ani wysokości.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. i art. 437 §1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za II instancję Sąd oparł o przepisy art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2.1 pkt 3 i art. 3.2 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983 nr 49 poz. 223), a także § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

SSO Bogusław Sędkowski SSO Zbigniew Karamara SSO Anna Szeliga