Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marek Górny

Ławnicy : W. A., K. K.

Protokolant: Justyna Niemczyk - Szylar

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2013 roku w. Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa: B. C. (1)

przeciwko: M. G.prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...)„(...)”M. G.

o odszkodowanie, wynagrodzenie, sprostowanie świadectwa pracy

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...),73 (jednego tysiąca stu siedemdziesięciu dwóch 73/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 1022,73 złotych od dnia 11 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 150 złotych od dnia 11 maja 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  prostuje świadectwo pracy wydane powodowi przez pozwanego z dnia 19 kwietnia 2012 r., w ten sposób, że jako okres zatrudnienia powoda przyjmuje okres od 12 marca 2012 r. do 17 kwietnia 2012 r.;

III.  w dalszym zakresie powództwo oddala;

IV.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 382,50 (trzystu osiemdziesięciu dwóch 50/100) złotych z tytułu poniesionych kosztów procesu;

V.  nakazuje pozwanemu uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 59 złotych z tytułu opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy;

VI.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Powód B. C. (1)w pozwie skierowanym przeciwko M. G.prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...) (...)c”M. G., wniósł o zasądzenie kwoty 7154 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 1904 zł od dnia 11 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty, od kwoty 750 zł od dnia 18 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 4500 złotych od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł także o sprostowanie świadectwa pracy w pkt 1 poprzez wpisanie, że był zatrudniony od 12 marca 2012 r. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, iż powód u pozwanego był zatrudniony od 12 marca 2012 r. do dnia 17 kwietnia 2012 r. na podstawie umowy o pracę na czas określony. W dniu 5 marca 2012 r. na budowie przy ul (...) w. W.wraz z kolegą rozmawiali z pozwanym o warunkach pracy. pozwany oświadczył, ze daje im stawkę 14 zł/godz na początek. Pozwany wystawił im formularze na badania lekarskiego. Pracę zaczęli świadczyć od 12 marca 2012 r. Pozwany jednak tego nie potwierdził na piśmie, mimo iż kilkakrotnie się o to upominali. Pozwany dopiero w dniu 2 kwietnia 2012 r. zawarł z powodem umowę o pracę, ale od tego właśnie dnia, bez uwzględnienia okresu pracy od 12 marca 2012 r. pozwany nie wypłacił powodowi wynagrodzenia za marzec. W tej sytuacji powód wraz ze znajomym poszedł do pracownika pozwanego – pana M.i oświadczył mu, że wobec braku wynagrodzenia rozwiązują umowę o pracę w trybie natychmiastowym. W dniu 7 maja 2012 r. powód otrzymał świadectwo pracy bez uwzględnienia zatrudnienia od 12 marca 2012 r. i ze zwolnieniem dyscyplinarnym. Dlatego też wnosi o sprostowanie świadectwa pracy i odszkodowanie za zwolnienie z pracy.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami związanymi ze stawiennictwem pozwanego na rozprawie. W uzasadnieniu podniesiono, iż powód podpisał umowę o pracę dnia 2 kwietnia 2012 r. w obecności pozwanego i uczynił to po zapoznaniu się z treścią umowy. Dnia 3 kwietnia 2012 r. brygadzista poinformował pozwanego, że powód nie pojawił się w pracy i nie poinformował o przyczynie nieobecności. Nie mając żadnych informacji o przyczynie nieobecności pozwany wysłał do powoda dnia 13 kwietnia 2012 r. pismo informujące, że z dniem 13 kwietnia 2012 r. rozwiązuje z nim umowę o pracę w trybie dyscyplinarnym. Wyżej wymienione pismo było awizowane dnia 19 kwietnia 2012 r. i zwrócono je z adnotacją listonosza, że adresata nie zastano. W związku z brakiem kontaktu z pracownikiem dnia 19 kwietnia 2012 r. zostało wydane świadectwo pracy i też nie zostało odebrane przez powoda. Dnia 24 kwietnia 2012 r. powtórnie wysłano świadectwo pracy, które powód odebrał osobiście 7 maja 2012 r. Na świadectwie widnieje pouczenie o terminach wystąpienia z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy, lecz powód nigdy nie wystąpił z takim wnioskiem do pracodawcy. Po upływie przepisowych terminów, bo dopiero w dniu 18 czerwca 2012 r. powód wniósł pozew do tutejszego Sądu.

W toku rozprawy (k. 55) powód sprecyzował, że odszkodowania domaga się z tytułu rozwiązania przez niego umowy o pracę z winy pracodawcy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód B. C. (1), wraz ze znajomym S. S., w dniu 8 marca 2012 r. spotkali się, na terenie budowy prowadzonej w. W.przy ul. (...), z pozwanym M. G., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą Usługi (...) „Handlowiec”M. G.. Ustalono, iż powód oraz S. S.zostaną zatrudnieni na stanowiskach cieśli, lecz wcześniej mieli wykonać badania lekarskie.

Dowód:

⚫

zeznania S. S. k. 54;

⚫

przesłuchanie powoda k. 55.

W dniu 12 marca 2012 r., w poniedziałek, powód i S. S. powrócili na budowę wraz z wykonanymi badaniami lekarskimi. W tym dniu podpisali informację o zapoznaniu pracownika z ryzykiem zawodowym, oświadczenie o zapoznaniu się z regulaminem i przeszkoleniu, informację o podstawowych warunkach pracy obowiązujących u pozwanego oraz oświadczenia o zapoznaniu się z przepisami dotyczącymi równego traktowania w miejscu zatrudnienia i kwestionariusze osobowe. Następnie w dniu 12 marca 2012 r. przystąpili do pracy na rzecz pozwanego.

Dowód:

⚫

oświadczenia k. 41, 42, 44;

⚫

informacja k. 43;

⚫

kwestionariusz osobowy k. 45 – 46;

⚫

zeznania S. S. k. 54;

⚫

zeznania M. C. k. 70;

⚫

przesłuchanie powoda k. 55.

W dniu 2 kwietnia 2012 r. na budowę przyjechał pozwany i wówczas w czasie przerwy śniadaniowej powód oraz S. S. podpisali umowy o pracę na czas określony do dnia 31 sierpnia 2012 r. Obaj pracownicy nie zwrócili uwagi, iż jako moment zatrudnienia został wskazany w umowach dzień 2 kwietnia 2012 r. Wynagrodzenie określono na kwotę 1500 złotych brutto.

Dowód:

⚫

umowa o pracę k. 6;

⚫

zeznania S. S. k. 54;

⚫

przesłuchanie powoda k. 55;

⚫

częściowo przesłuchanie pozwanego k. 55.

Powód oraz S. S.pracowali do 3 kwietnia 2012 r. i po tym dniu przestali stawiać się do pracy. Pozwany pismem z dnia 13 kwietnia 2012 r., przesłanym na adres zamieszkania powoda wskazany w kwestionariuszu osobowym, rozwiązał z nim umowę o pracę w „trybie dyscyplinarnym”, bez zachowania okresu wypowiedzenia, z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych oraz naruszenia regulaminu obowiązującego w firmie Usługi (...) „HANDLOWIEC” polegającego na niestawieniu się w miejscu pracy. Powód przesyłki nie odebrał, pomimo awizowania w dniu 16 kwietnia 2012 r.

W dniu 7 maja 2012 r. powód odebrał wysłane pocztą przez pozwanego świadectwo pracy, w którym wskazano, iż był zatrudniony w okresie od 2 do 17 kwietnia 2012 r. , zaś umowa o pracę została rozwiązana w trybie art. 30 §1 pkt 3 kp w zw. z art. 52 §1 kp.

Dowód:

⚫

rozwiązanie umowy o pracę wraz z potwierdzeniem odbioru k. 59;

⚫

świadectwo pracy wraz z potwierdzeniem odbioru k. 59;

⚫

przesłuchanie pozwanego k. 55;

⚫

częściowo zeznania S. S. k. 54.

W dniu 11 maja 2012 r. powód przesłał za pośrednictwem poczty na adres wskazany w świadectwie pracy wniosek o sprostowanie świadectwa pracy. Pozwany nie udzielił odpowiedzi na to pismo.

Dowód:

⚫

przesłuchanie powoda k 55;

⚫

potwierdzenie nadania k. 51.

Za cały okres zatrudnienia powód nie otrzymał żadnego wynagrodzenia od pozwanego.

Dowód:

⚫

przesłuchanie powoda k 55;

⚫

przesłuchanie pozwanego k. 55.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części, a mianowicie co do żądania powoda sprostowania okresu jego zatrudnienia wskazanego przez pozwanego w świadectwie pracy, oraz w zakresie roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za okres od 12 marca 2012 r. do 3 kwietnia 2012 r. W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić.

W odniesieniu do ustaleń dotyczących okresu zatrudnienia B. C. (2), Sąd oparł się na zeznaniach świadka S. S., który w spójny i precyzyjny sposób opisał ciąg zdarzeń dotyczących momentu nawiązania stosunku pracy powoda oraz tego świadka z M. G.. Z wersją świadka, który twierdził iż wraz z powodem rozpoczęli pracę w dniu 12 marca 2012 r., koresponduje treść dokumentów w postaci oświadczeń, kwestionariusza osobowego i informacji (k. 41 – 46), z których wynika, że zostały podpisane właśnie w tym dniu. Doświadczenie życiowe wskazuje, iż trudno byłoby wytłumaczyć ewentualną zwłokę pomiędzy momentem podpisania tego rodzaju dokumentów, a przystąpieniem pracowników do wykonywania obowiązków. Co więcej, nawet z zeznań M. C. wynika, iż omawiane dokumenty nie mogły być podpisane dwa lub trzy tygodnie wcześniej niż chwila przystąpienia do pracy. Z okoliczności tych wynika, że zeznania S. S. są wiarygodne w zakresie w jakim opisują kiedy doszło do rozpoczęcia świadczenia pracy przez powoda i tego świadka. S. S. oraz powód twierdzili przy tym, iż przez przeoczenie nie dostrzegli, że w podpisanych przez nich umowach o pracę, jako datę początkową okresu zatrudnienia wskazano dzień 2 kwietnia 2012 r. Zdaniem Sądu sama tylko treść umów o pracę nie może negować wartości dowodowej relacji S. S.. Nie ulega wątpliwości, iż umowy o pracę zostały faktycznie podpisane w dniu 2 kwietnia 2012 r. i tego rodzaju omyłka pisarska, wywołana niestarannym przygotowaniem umów o pracę przez pozwanego, mogła nie zostać wykryta przez pracowników budowlanych. Gdyby faktycznie powód i S. S. rozpoczęli pracę w dniu 2 kwietnia 2012 r., to wówczas, w kontekście zeznań M. C., niewytłumaczalne pozostałoby dlaczego pozostałe dokumenty związane z zatrudnieniem podpisali już w dniu 12 marca 2012 r.

Z tych powodów Sąd uznał, iż okres zatrudnienia powoda rozpoczynał się w dniu 12 marca 2012 r., nie zaś w dniu 2 kwietnia 2012 r. Wbrew twierdzeniom pozwanego, powód udowodnił, iż zwrócił się przed upływem siedmiu dni od doręczenia mu świadectwa pracy o jego sprostowanie. Na tą okoliczność powód przedłożył potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej datowane na dzień 11 maja 2012 r., co potwierdza jego tezę, iż zwrócił się o sprostowanie świadectwa pracy i dopełnił tym samym wymaganej przez art. 97 §2 ¹ kp procedury.

Z uwagi na powołane okoliczności należało sprostować świadectwo pracy zgodnie z roszczeniem pozwu, to jest przyjąć okres jego zatrudnienia od dnia 12 marca 2012 r. do dnia 17 kwietnia 2012 r. W związku z tym orzeczono jak w punkcie II części dyspozytywnej wyroku.

W sprawie jest bezsporne, iż pozwany nie zapłacił powodowi żadnej części wynagrodzenia. Sąd doszedł do przekonania, iż jako wynagrodzenie należne powodowi należy uznać kwotę podaną w umowie o pracę (1500 złotych brutto miesięcznie). Trudno uznać, aby w tym zakresie powód miał również nie zapoznać się dokładnie z zapisami umowy o pracy. B. C. (1) nie przedstawił przy tym żadnego wiarygodnego dowodu, który pozwalałby przyjąć, iż kwota wynagrodzenia przyjęta w umowie o pracę jest inna niż faktycznie uzgodniona. Co więcej, powód twierdząc, że należało mu się wynagrodzenie w kwocie 14 zł za godzinę, w ogóle nie udokumentował, ani nie przedstawił ilości przepracowanych godzin. Mając to na względzie, wyliczenia przysługującego powodowi wynagrodzenia należało dokonać opierając się o treść umowy o pracę.

Powód wykonywał swoje obowiązki od 12 marca 2012 r. do 3 kwietnia 2012 r. Za okres od 4 kwietnia do 17 kwietnia 2012 r. wynagrodzenie nie przysługuje, gdyż w tym czasie powód nie świadczył pracy, a nie był to przestój spowodowany przez pracodawcę. W tym względzie Sąd uznał, że powód w żaden sposób nie wykazał, że faktycznie w dniu 3 kwietnia 2012 r. M. C. miał poinformować powoda, że udziela jemu oraz S. S. dni wolnych. W tej części twierdzenia powoda oraz S. S. są sprzeczne z relacją M. C.. Co więcej S. S. odebrał oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym, w którym podano jako przyczynę fakt niestawiennictwa do pracy. Świadek nie odwoływał od tego rozwiązania umowy o pracę, co wskazuje, że istotnie zarówno świadek, jak i powód po dniu 3 kwietnia 2012 r. nie stawiali się do pracy, przy czym czynili to bez zezwolenia pozwanego. W tej sytuacji wynagrodzenie należy się więc tylko do dnia 3 kwietnia 2012 r., co znajduje oparcie w art. 80 kp.

Mając to na uwadze zasądzono na rzecz powoda kwotę 1022,73 zł za dni przepracowane przez niego w marcu 2012 r., albowiem spośród 21 dni roboczych marca 2012 r. pracował przez 15 dni. Stosując analogiczną metodę i mając na uwadze, że w kwietniu 2012 r. powód przepracował dwa dni robocze, za ten miesiąc zasądzono na rzecz powoda kwotę 150 złotych. Odsetki zasądzono od dni następujących po dniach wymagalności płatności wynagrodzeń. W dalszym zakresie w odniesieniu do żądania zapłaty wynagrodzenia powództwo oddalono.

Sąd uznał, że powód nie udowodnił, iż miał złożyć pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracodawcy, to jest w trybie art. 55 §1 ¹ kp. Powód wyraźnie w toku rozprawy sprecyzował, iż właśnie na tym opiera swoje roszczenie o zapłatę odszkodowania w kwocie 4500 złotych. Jednocześnie jednakże B. C. (1) nie wykazał, iż faktycznie miałby rozwiązać umowę o pracę w tym trybie. Żaden dowód nie potwierdza wersji powoda, iż miał powiedzieć M. C., że podjął taką decyzję. Nawet z zeznań S. S. nie da się wywieść, że powód miałby złożyć opisane wyżej oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy. Powód przy tym przyznał, że nie zachował potwierdzenia nadania tego oświadczenia. Równocześnie trzeba mieć na względzie, iż powód nie odbierał w kwietniu 2012 r. korespondencji kierowanej przez pozwanego i nie odwołał się od rozwiązania umowy o pracę dokonanego przez pozwanego. W tej sytuacji należało przyjąć, iż powód w ogóle nie złożył oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 55 §1 ¹ kp. Powództwo w części dotyczącej zapłaty odszkodowania należało więc oddalić.

O kosztach postępowania orzeczono w zgodzie z zasadą wyrażoną w art. 98 §1 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione koszty procesu, w tym koszty ustanowienia pełnomocnika w sprawie oraz po myśli art. 100 k.p.c., zgodnie z którym to przepisem w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Co do roszczeń o charakterze pieniężnym Sąd zasądził na rzecz powoda 16,39 % żądania i dodatkowo sprostowano zgodnie z jego wnioskiem świadectwo pracy. Należy więc przyjąć, iż B. C. (1) wygrał sprawę w 25%. i właśnie w takim stosunku zostały rozdzielone wzajemnie poniesione koszty procesu.

Pozwany przedłożył spis kosztów, z którego wynika, iż miał ponieść koszty w kwocie 3699 złotych. Niewątpliwie, nawet biorąc pod uwagę właściwe stawki wyliczania podróży służbowej za jeden kilometr, pomijając opłaty za autostrady i obliczając w sposób prawidłowy koszt utraconego jednodniowego dochodu, to i tak koszty te znacznie przekraczają wynagrodzenie jednego adwokata, opierające się o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Tymczasem zgodnie z art. 98 §2 kpc, suma kosztów poniesionych przez stronę nie korzystającej z pomocy adwokata lub radcy prawnego nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego. W tej sytuacji należało więc zasądzić na rzecz pozwanego 75 % kosztów, jakie przysługiwałyby tytułem zwrotu kosztów procesu stronie reprezentowanej przez adwokata. I tak zgodnie z §6 pkt 3 w zw. z § 12 ust 1 pkt 2 oraz §12 ust 1 pkt 3 wskazanego wyżej Rozporządzenia łączna suma kosztów wynosi 510 złotych, zaś 75 % tej kwoty daje 382,50 złotych. Z tych powodów orzeczono jak w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku.

Jako, że strona pozwana przegrała sprawę w 25 % to w takim zakresie nałożono na nią obowiązek zwrócenia Skarbowi Państwa opłaty stosunkowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy. Rozstrzygnięcie to znajduje uzasadnienie w dyspozycji art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W myśl z art. 477 ² k.p.c. zasądzając należność pracownika, sąd z urzędu nadaje wyroki przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Z tego powodu orzeczono jak w punkcie VI części dyspozytywnej wyroku.

Zarządzenie:

1)  odnotować,

2)  doręczyć pozwanemu z pouczeniem;

2 kwietnia 2013 r.