Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Sędziowie: SO Włodzimierz Czechowicz (spr.)

SO Renata Gąsior

Protokolant: st.sekr.sądowy Monika Olszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 sierpnia 2016 r. w Warszawie

sprawy z powództwa H. M.

przeciwko (...) Spółka. z o.o. z siedzibą w W.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 kwietnia 2016 r., sygn. VI P 941/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powoda H. M. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

SSO Renata Gąsior SSO Marcin Graczyk SSO Włodzimierz Czechowicz

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe
w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przywrócił powoda H. M. do pracy w pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na poprzednie warunki pracy i płacy, zasądził od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powoda H. M. kwotę 3493,21 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia przez powoda H. M. pracy w pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia oraz zasądził od pozwanej Spółki na rzecz powoda kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód H. M. był zatrudniony w pozwanej Spółce na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 2 stycznia 2012 r.
na stanowisku zastępcy kierownika serwisu w pełnym wymiarze czasu pracy. Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 3493,21 zł brutto. Powód od początku pracował w oddziale pozwanej Spółki przy ul. (...) w W.. Porozumieniem zmieniającym z dnia 11 czerwca 2012 r. strony ustaliły, iż nowym miejscem wykonywania pracy przez powoda będzie zakład pracy mieszczący się przy ul. (...) w W.. W okresie od stycznia 2013 r. do grudnia 2013 r. pozwana Spółka posiadała 5 oddziałów, wśród nich oddział w W., w którym pracował powód. Oddział ten miał najmniejszą sprzedaż towaru i usług oraz najniższą marżę. Słabe wyniki oddziału w W. były spowodowane charakterystyką jego klientów. Oddział ten miał zdecydowanie mniejszą liczbę obsługiwanych samochodów klientów flotowych. Ceny usług były zwykle niższe w oddziale w W., o czym świadczyła najniższa marża. Do zadań powoda na stanowisku zastępcy kierownika serwisu należało między innymi pełnienie obowiązków kierownika serwisu podczas jego nieobecności. Każdego dnia powód pełnił obowiązki kierownika jedynie przez około 2-3 godziny dziennie, gdy nie było w pracy kierownika oddziału. W pozostałym czasie powód zajmował się on głównie obsługą klientów, zamówieniami, podejmował decyzje w momencie, gdy kierownik był zajęty, np. rozmową telefoniczną. Powód przyjmował klientów i zlecenia serwisowe. O sposobie naprawy decydowała zwykle osoba, która przyjmowała zlecenie, ponieważ nie było to sformalizowane. W toku pracy w pozwanej spółce powód nie był nigdy indywidualnie oceniany w porównaniu do innych pracowników. Nie były oceniane indywidualnie wyniki pracy powoda. Pozwany brał pod uwagę wyniki pracy całego oddziału, na które składała się praca wszystkich zatrudnionych osób. Nie funkcjonowały także indywidualne plany sprzedaży, ponieważ były one opracowywane dla całego oddziału. Bezpośredni przełożony powoda w okresie od lipca 2012 r. do czerwca 2013 r. nie miał żadnych zgłoszeń od pracodawcy co do jakości pracy powoda. Pozwany nie porównywał pracy poszczególnych zastępców kierowników ze sobą, a jedynie wyniki poszczególnych oddziałów. Powód nigdy nie miał bezpośrednich uwag od przełożonych co do swojej pracy ani nie był upominany pod kątem złej organizacji pracy. Powód został ukarany karą porządkową nagany za naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, które według pracodawcy polegało na nienależytym wykonaniu usługi naprawy samochodu marki H. (...). Powód przyjął samochód do naprawy i zadecydował o sposobie naprawy, który okazał się wadliwy. Od nałożenia tej kary powód wniósł sprzeciw. W grudniu 2013 r. powód został wezwany mailowo do uzupełnienia grafików swojej pracy za 2012 rok oraz za styczeń, sierpień i listopad 2013 r. Dnia 6 grudnia 2013 roku powodowi wręczono wypowiedzenie umowy o pracę, jako jego przyczyny wskazano niezadowalające wyniki pracy powoda w porównaniu z wynikami pracy innych pracowników oraz brak odpowiedniej organizacji pracy i koordynacji przy podejmowanych przez powoda działaniach.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy, w tym w oparciu o osobowe źródła dowodowe.
Sąd I instancji uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka B. R. oraz zeznania świadka R. T., gdyż korespondowały one ze sobą i wzajemnie się potwierdzały. Zdaniem Sądu I instancji zeznania tych świadków były istotne z punktu widzenia określenia zakresu obowiązków powoda jako zastępcy kierownika, a także dla sposobu oceny pracy poszczególnego pracownika oraz oddziału. Obaj świadkowie bowiem byli bezpośrednimi przełożonymi powoda jako kierownicy oddziałów, w których pracował.

Sąd Rejonowy nie dał wiary zeznaniom świadka A. K. w zakresie, w jakim świadek stwierdził, że były liczne zastrzeżenia ze strony klientów co do pracy powoda, w tym negatywne opinie w Internecie, bowiem w toku postępowania strona pozwana
nie przedstawiła żadnych wydruków internetowych owych opinii, nie zostali także wezwani żadni świadkowie, którzy mogliby potwierdzić takie negatywne opinie; z kolei z zeznań świadka M. K. (1) wynika, że jeśli już pojawiły się negatywne opinie klientów dotyczące pracy powoda, to miały one miejsce po rozwiązaniu z nim umowy o pracę.

Sąd I instancji odmówił również wiarygodności zeznaniom świadka M. K. (1) odnoszącym się do słabo ocenianej pracy powoda przed wręczeniem mu wypowiedzenia umowy o pracę, bowiem zeznania świadka co do poprawy wyników oddziału po odejściu powoda odnoszą się do okresu już po wręczeniu wypowiedzenia, a co za tym idzie nie mają wpływu na ocenę stanu wiedzy pozwanego o jakości pracy powoda na dzień wręczenia mu wypowiedzenia. Jednocześnie Sąd zauważył, że świadek jako bezpośredni przełożony powoda wskazał, że nigdy nie miał zastrzeżeń co do pracy powoda, co oznaczało zdaniem Sądu Rejonowego, że praca powoda była oceniana jednak pozytywnie przed wręczeniem mu wypowiedzenia. Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadka w zakresie, w jakim stwierdził on, że między powodem, a prezesem zarządu miały miejsce rozmowy dotyczące jego wydajności i pracy, gdyż pozostają w sprzeczności z twierdzeniem, iż rozmowy te dotyczyły pracy całego oddziału i nie były kierowane konkretnie do powoda.

Sąd Rejonowy nie uznał za wiarygodną treść zeznań powoda H. M. jedynie w zakresie, jakim stwierdził on, że nie miał żadnej wiedzy co do planów sprzedażowych opracowywanych na dany oddział. W tym zakresie bowiem Sąd uznał
za wiarygodne zeznania członka zarządu pozwanej Spółki, który wskazywał, że nie tylko kierownik oddziału miał dostęp do planu sprzedażowego, ale również zastępca kierownika. Sąd I instancji opierając się na doświadczeniu życiowym uznał, że zasadnym i logicznym było ujawnienie planu sprzedażowego również zastępcy kierownika, który musiał wiedzieć, jak ma kierować oddziałem w przypadku nieobecności kierownika. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom powoda. Zeznania te znajdowały bowiem potwierdzenie
w pozostałym materiale dowodowym, uznanym za wiarygodny.

Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom członka zarządu pozwanej M. P. oraz prokurenta W. G. w zakresie, w jakim stwierdzili oni, że wielokrotnie zwracali się z uwagami do powoda, czy do kierownika oddziału. Nie znajduje to bowiem potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach przełożonych powoda.

Z uzasadnienia wyroku wynika ponadto, że Sąd Rejonowy dał wiarę powodowi, uznając, że nałożona na niego kara została anulowana. W aktach osobowych powoda nie ma bowiem wzmianki o karze porządkowej, co wskazuje, że kara została uznana za niebyłą, z czym wiąże się również usunięcie dokumentacji o nałożeniu kary z akt osobowych pracownika.

Sąd Rejonowy zważył, że zasadność wypowiedzenia o pracę sprowadza się do analizy przyczyn w nim wskazanych zarówno pod kątem ich rzeczywistości oraz możliwości uzasadnienia rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem, tj. czy dane zachowanie i sytuacja rzeczywiście zaistniały oraz czy wskazana w wypowiedzeniu przyczyna może uzasadniać decyzję pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy. W ocenie Sądu I instancji pozwana Spółka nie zdołała wykazać, że przyczyny rozwiązania z powodem umowy o pracę wskazane przez pracodawcę podane w treści wypowiedzenia były rzeczywiste i prawdziwe. Sąd Rejonowy ustalił, że w pozwanej Spółce nie prowadzono porównania wydajności pracy pomiędzy poszczególnymi pracownikami, co płynie z zeznań członka zarządu pozwanej Spółki M. P., który wprost wskazał, że funkcjonowały plany dzielone na poszczególne warsztaty. Nie było jednak planów do wykonania dzielonych na poszczególnych pracowników. Oznacza to, że w pozwanej Spółce można było co najwyżej porównać poszczególne warsztaty co do realizacji przez nie ich zadań wskazanych w planach, ale już nie było możliwości porównania poszczególnych pracowników. Sąd I instancji miał również na uwadze, że pozwana wskazywała słabe wyniki całego warsztatu, w którym powód pracował bezpośrednio przed jego zwolnieniem. Sąd zauważył jednak, że za wyniki całego warsztatu był odpowiedzialny nie tylko sam powód, ponadto powód był zastępcą kierownika. Nie mógł więc odpowiadać za całą politykę sprzedażową oddziału. Tymczasem pozwana próbowała wykazać, że słabe wyniki warsztatu w W. miały być efektem nieudolności tylko powoda. Sąd podniósł ponadto, że warsztat w W. miał zawsze słabsze wyniki od pozostałych warsztatów, gdyż miał mniej klientów, ponadto w warsztacie tym były niższe ceny usług niż w pozostałych zakładach. Powyższe przemawiało więc przeciwko uznaniu, jakoby pozwana zdołała poprzez wskazanie na słabe wyniki owego warsztatu wykazać, że powód miał słabe wyniki pracy i nie umiał organizować pracy. W toku postępowania członek zarządu pozwanej wskazywał, jakoby za słabymi wynikami pracy powoda miały przemawiać negatywne oceny jego pracy wystawiane przez klientów przyjeżdżających do warsztatu w W.. Sąd Rejonowy miał jednak na uwadze, że pozwana nie zgłosiła w charakterze świadka żadnego z klientów, który mógłby potwierdzić taką słabą ocenę. Nie zostały też przedstawione jakiekolwiek wydruki takich opinii zamieszczonych w Internecie, mimo że z zeznań świadka K. wynikało, iż opinie te były umieszczane w elektronicznej formie. W ocenie Sądu Rejonowego za złą organizacją pracy powoda nie może przemawiać wezwanie
go do uzupełnienia braków w listach obecności, bowiem to kwestią pracodawcy jest dopilnowanie, by listy obecności były wypełniane na bieżąco. Tymczasem z korespondencji mailowej wynika, że powód został wezwany w grudniu 2013 r. do uzupełnienia braków
w listach obecności nawet za poprzedni rok. Takie braki niewątpliwie obciążają samego pracodawcę, który powinien na bieżąco kontrolować dokumentację pracowniczą i w razie zauważenia braków, wzywać pracownika do ich uzupełnienia. Tymczasem braki sięgające roku wstecz świadczą o przyzwoleniu pracodawcy na nieuzupełnianie na bieżąco przez pracownika list obecności. Nie świadczy to więc o złej organizacji pracy przez powoda, lecz o złej organizacji pracy w Spółce i nieprawidłowym prowadzeniu dokumentacji pracowniczej przez pracodawcę. Sąd Rejonowy podniósł nadto, że pozwana nie wskazała w treści wręczonego powodowi wypowiedzenia umowy o pracę błędów przy zleceniu naprawy samochodu H. (...), który uległ następnie usterce. W ocenie Sądu I instancji pozwana Spółka powołując się na powyższe próbowała rozszerzyć dopiero na etapie postępowania sądowego przyczyny podane w wypowiedzeniu, wychodząc poza przyczyny wskazane wprost w wypowiedzeniu. Sąd zauważył nadto, że pozwana wskazała na niezadowalające wyniki pracy powoda w porównaniu z innymi pracownikami. Chodziło tu więc o wyraźnie różne wyniki w porównaniu z innymi pracownikami. Z kolei zła organizacja pracy i jej koordynacja również nie odnosi się wprost do kwestii zachowania, za które pracodawca wymierzył powodowi naganę. W ocenie Sądu należało więc uznać, że wskazywanie przez pozwaną Spółkę w pismach procesowych na okoliczność naprawy na koszt warsztatu z winy powoda samochodu marki H. (...) jest wskazaniem nowej przyczyny nie wyrażonej w treści wręczonego wypowiedzenia. W toku postępowania pracodawca nie może rozszerzać przyczyn podanych w wypowiedzeniu, tak aby obejmowały one zdarzenia nie powołane w jego treści. Zdaniem Sądu Rejonowego pracodawca nie może też wskazywać innych przyczyn, niż wyrażone wprost w wypowiedzeniu.

Na podstawie dokonanych ustaleń faktycznych Sąd I instancji doszedł do wniosku, iż brak jest okoliczności przemawiających za niecelowością przywrócenia powoda
do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, a roszczenie o przywrócenie do pracy uznał za zasadne. Sąd I instancji mając na uwadze treść przepisu art. 47 kp zasądził na rzecz powoda kwotę 3493,21 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości wynagrodzenia za jeden miesiąc, pod warunkiem podjęcia przez niego pracy w pozwanej Spółce w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku w niniejszej sprawie. W kwestii kosztów postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. stosownie do przepisu § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu w niniejszej sprawie.

Od powyższego wyroku pozwany w dniu 16 czerwca 2016 r. wywiódł apelację zaskarżając go w całości na podstawie art. 367 § 1 i 2 k.p.c. i zarzucając mu:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 45 § 1 k.p. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, które doprowadziło do uznania wypowiedzenia umowy o pracę
za nieuzasadnione, podczas gdy powoda charakteryzowały niezadowalające wyniki i efekty pracy oraz brak odpowiedniej organizacji pracy i koordynacji przy podejmowanych przez niego działaniach u pozwanego – uzasadniające wypowiedzenie umowy o pracę przez pozwanego;

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie bez dokonania wszechstronnego ich rozważenia, w szczególności poprzez ocenę materiału dowodowego w sposób pozbawiony logiki i doświadczenia życiowego oraz uznania, iż wypowiedzenie powodowi stosunku pracy było nieuzasadnione,
a pozwana Spółka nie zdołała wykazać w toku postępowania prawdziwości przyczyn wskazanych w treści wręczonego powodowi wypowiedzenia umowy o pracę, podczas gdy
z dowodów przeprowadzonych w postępowaniu wynika, że przyczyny uzasadniające wypowiedzenie powodowi umowy o pracę znajdowały odzwierciedlenie w zaistniałym stanie faktycznym oraz spełniały przymiot prawdziwości, obiektywności i racjonalności.

Wskazując na powyższe zarzuty, pozwana Spółka na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz błędnie domagała się cyt: „ zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda” kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych. Ewentualnie na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. apelująca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu środka zaskarżenia pozwana Spółka podniosła, że w toku postępowania powód nie wykazał, aby wypowiedzenie mu umowy o pracę było nieuzasadnione, a przeprowadzone dowody nie wskazują jednoznacznie w jakimkolwiek stopniu, aby wyniki i efekty pracy powoda były zadowalające oraz, że organizacja pracy i jej koordynacja odpowiednia. W ocenie apelującej najmniejsza sprzedaż towaru i usług przy najniższej marży oddziału pozwanego w W. nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia
w niniejszej sprawie. Zdaniem skarżącej interes zakładu pracy przejawiał się koniecznością zatrudnienia innego pracownika, co pozwoliłoby oddziałowi w W. na osiąganie lepszych efektów pracy. Pozwana Spółka podniosła również, że Sąd I instancji sprzecznie
z zasadami logiki i doświadczenia życiowego nadał zeznaniom M. K. (1) walor wiarygodnych jedynie w części oraz, że zeznaniom A. K., M. P.
i prokurenta pozwanej W. G. nadał walor niewiarygodnych, podczas gdy były one
ze sobą spójne i rzeczowe, a świadkowie mieli bezpośrednią wiedzę co do oceniania pracy powoda przez pracodawcę oraz, że ich zeznania przedstawiały stan faktyczny w sposób szczery oraz przekonywujący.

W odpowiedzi na apelację z dnia 11 lipca 2016 r. powód wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą według norm przypisanych. W uzasadnieniu pisma procesowego powód wskazał, że Sąd Rejonowy w toku postępowania w sposób niebudzący wątpliwości ustalił, że nie może być mowy o uznaniu wypowiedzenia umowy o pracę przez pozwanego za zasadne, w sytuacji gdy pracodawca nie wykazał, że przyczyny ujawnione w treści wypowiedzenia umowy o pracę są rzeczywiste i prawdziwe. Tym samym Sąd Rejonowy w ocenie powoda zasadnie uznał, że pozwana Spółka nie zdołała wykazać, jakoby faktyczna przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę wynikała z niezadowalających wyników i efektów pracy powoda w porównaniu z efektami pracy innych pracowników oraz z braku odpowiedniej organizacji pracy i koordynacji przy podejmowanych działaniach przez H. M.. W ocenie powoda gołosłowne są twierdzenia strony pozwanej, jakoby brak wydruków internetowych zawierających negatywne opinie klientów o powodzie spowodowany został koniecznością niezwłocznego usuwania takich wpisów i opinii z Internetu, z uwagi na budowanie wartości i świadomości marki. H. M. stwierdził również, iż Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o całość zebranego w sprawie materiału dowodowego, który został dokładnie i wnikliwie przeanalizowany.

Po rozpoznaniu apelacji strony pozwanej Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu. Zgodnie z przepisem art. 233 § 1 k.p.c., wiarygodność i moc dowodów sąd ocenia według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Zgodnie z poglądami orzecznictwa, ,,jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się utrzymać, choćby w tym samym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, można wysnuć wnioski nieco odmienne. Wyłącznie, gdy brak jest logiki w łączeniu wniosków z zebranymi dowodami albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez ten sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt II CKN 817/00). Natomiast ,,naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., sygn. akt II CKN 588/99) Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie ,,przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Innymi słowy, art. 233 § 1 k.p.c. - przy uwzględnieniu treści art. 328 § 2 k.p.c. - nakłada na sąd orzekający obowiązek: po pierwsze - wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, po drugie - uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, po trzecie - skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, po czwarte - wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej wyższej instancji i skarżącemu - na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie, po piąte - przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności.’’ ( wyrok z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt III AUa 963/14)

Mając na względzie powyżej zaprezentowane poglądy orzecznictwa, Sąd Okręgowy zważył, iż Sąd I instancji ustalił stan faktyczny w sposób rzetelny, logiczny i prawidłowy stosownie do wniosków dowodowych stron. Pozwana koncentruje się wyłącznie na okoliczności, że w jej ocenie nieuprawnioną była pozytywna ocena zeznań w charakterze strony i świadków powoda, B. R. i R. T. oraz zarazem negatywna ocena zeznań pozostałych uczestników procesu. W ocenie Sądu II instancji pozwana Spółka nie udowodniła twierdzeń podnoszonych w toku postępowania. Kierownictwo pozwanej Spółki dokonywało oceny całego zespołu pracowniczego, w którego skład wchodził powód. Przez cały okres zatrudnienia H. M. w warsztacie mającym swą siedzibę w W. nie dokonano jednak oceny poszczególnym pracowników z osobna. Pozwana Spółka nie przedstawiła żadnego pisma lub obiektywnej dokumentacji choćby w formie arkuszy ocen pracowników, które mogłyby świadczyć o prawdziwości zarzutów dotyczących jakości pracy powoda sformułowanych w wypowiedzeniu umowy o pracę. Prawidłowo też ocenił Sąd Rejonowy, że powoływanie się przez pozwaną spółkę na przymusowe uzupełnienie przez powoda listy obecności sprzed roku, które świadczyłoby o negatywnym wykonywaniu swoich obowiązków pracowniczych przez powoda jest zachowaniem irracjonalnym. Wykazanie przez stronę pozwaną okoliczności, iż w zakładzie pracy panował chaos związany z niewypełnianiem dokumentacji na czas nie świadczy w żadnej mierze o wydajności pracy powoda. Istotnym jest też zdaniem Sądu Okręgowego fakt, że w aktach osobowych powoda nie znajdują się żadne pisma nakładające kary porządkowe. Pozwana Spółka wskazywała, iż powód dostawał upomnienia dotyczące jakości i efektów wykonywanej przez niego pracy. Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego twierdzenia te nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym przez Sąd Rejonowy materiale dowodowym. Również zeznania świadków B. R. i R. T. okazały się być w tej materii wiarygodne, gdyż obaj logicznie wskazali, iż powód był osobą, która wykonywała swoje obowiązki pracownicze należycie i z odpowiednim zaangażowaniem. W ocenie Sądu Okręgowego brak podstaw do negowania prawdziwości zeznań tych świadków; nie zmienia tej oceny fakt, że w dacie składania zeznań świadkowie nie byli już pracownikami strony pozwanej. Świadek T. zeznał też, że nie jest w konflikcie z pozwanym.

Ponadto zdaniem Sądu II instancji okoliczności dotyczące samochodu klientki, a co za tym idzie poniesiony koszt naprawy przez warsztat w W., jak i rzekome niezadowolenie klientów związane z nieprawidłowym zachowaniem powoda podczas świadczenia przez niego pracy również nie zostały poparte materiałem dowodowym. Pozwana Spółka nie przedstawiła w toku postępowania faktur ani rachunków świadczących o usterce ani nie wnosiła o przesłuchanie w charakterze świadka klientki zakładu. Ponadto należy podnieść, że Sąd Rejonowy trafnie ocenił brak możliwości stawiania powodowi zarzutów dotyczących naprawy samochodu skoro tak istotnego faktu nie wskazano w wypowiedzeniu umowy o pracę.

Odnosząc się do kwestii naruszenia przepisów prawa materialnego Sąd Okręgowy zważył, że w myśl art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, iż wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika
do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Sąd II instancji uznał,
że rozważania prawne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały zredagowane w sposób prawidłowy, a zatem nie doszło do naruszenia art. 45 § 1 k.p. Sąd Okręgowy zważył, iż pozwana Spółka nie udowodniła również niezadowalających wyników i efektów pracy powoda oraz braku odpowiedniej organizacji pracy i koordynacji przy podejmowanych przez niego działaniach. Zarzuty sformułowane w tak ogólny sposób nie odpowiadają wymogom wskazania pracownikowi w wypowiedzeniu umowy o pracę konkretnej i rzeczywistej przyczyny w rozumieniu dyspozycji art. 45 kp. Trafnie ponadto ustalił i ocenił Sąd Rejonowy, (nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej art. 233 § 1 k.p.c.), że pozwana Spółka w istocie nie dysponowała danymi pozwalającymi na porównanie pracy powoda z wynikami pracy innych pracowników, w tym zwłaszcza na kierowniczych stanowiskach. Ponadto H. M. nie podlegał indywidualnej ocenie pracowniczej. Niezależnie od powyższego, zakład w W. z uwagi na swoją siedzibę wykonywał usługi po niższej cenie w porównaniu z pozostałymi zakładami strony pozwanej, a w konsekwencji osiągał gorsze wyniki, które nie mogły świadczyć o złym zarządzaniu zakładem. Sąd Okręgowy jednocześnie wskazuje, że zarzuty pozwanej Spółki wystosowane dopiero na etapie postępowania sądowego związane z błędem powoda skutkującym usterką samochodu klientki zakładu oraz nieprzychylnymi opiniami innych klientów dotyczącymi jego pracy oraz szeroko rozumianego zachowania się podczas wykonywania obowiązków pracowniczych również nie zasługują na uwzględnienie.

Wbrew wnioskowi sformułowanemu w apelacji brak było podstaw do uchylenia wyroku do ponownego rozpoznania. W toku postępowania przed Sądem I Instancji nie doszło bowiem do nieważności postępowania, a Sąd rozpoznał istotę sprawy (art. 386 § 2 i 4 k.p.c.). Skarżący nie przedstawił żadnych argumentów dla uzasadnienia takiego wniosku.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że apelacja strony pozwanej nie zawiera argumentacji skutkującej zmianą zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił jako bezzasadną i stanowiącą jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozważaniami Sądu Rejonowego.

Rozstrzygnięcie o kosztach w instancji odwoławczej zapadło stosownie do wyniku postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 10 ust.1 pkt. 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt.1) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800)

SSO Włodzimierz Czechowicz SSO Marcin Graczyk SSO Renata Gąsior

Zarządzenie: (...)