Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Katarzyna Ponikiewska

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2015 r. w Warszawie

sprawy B. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania B. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 11 lipca 2013 r. znak:(...)

- oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony B. W. w dniu 8 sierpnia 2013 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 11 lipca 2013 r., znak: (...), na mocy której odmówiono mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony zarzucił zaskarżonej decyzji merytoryczną wadliwość i nierzetelną analizę dokumentów. Ponadto w treści odwołania podniósł, że ZUS nie uwzględnił opinii neurologa z dnia 23 kwietnia 2013 r. Z jego treści, zdaniem odwołującego, wynika, że nie jest on zdolny do wykonywania ciężkich i fizycznych pracy oraz do pracy w wymuszonych pozycjach. W konkluzji odwołania ubezpieczony wniósł o przyznanie prawa do renty (odwołanie k. 2).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
w odpowiedzi na odwołanie, z dnia 20 sierpnia 2013 r., wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że lekarz orzecznik oraz Komisja Lekarska ZUS nie uznały ubezpieczonego za niezdolnego do pracy, w związku z tym nie spełnia on wszystkich przesłanek warunkujących przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie k. 3 - 4).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony B. W. w dniu 25 kwietnia 2013 r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, dołączając do niego kwestionariusz okresów składkowych i nieskładkowych oraz świadectwa pracy (k.1- 12 a.r.).

Skutkowało to zainicjowaniem postępowania administracyjnego przed ZUS, w toku którego ubezpieczony został skierowany na badanie do Lekarza orzecznika ZUS, a ten po przeprowadzeniu badania wydał w dniu 27 maja 2013 r. orzeczenie stwierdzające, że nie jest on niezdolny do pracy (k. 29 a. r.).

Ubezpieczony w dniu 5 czerwca 2013 r. złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza orzecznika ZUS i sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego wydała, w dniu 27 czerwca 2013r. orzeczenie stwierdzające, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (k. 78 i 81 a. r.).

W oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy wydał, w dniu 11 lipca 2013 r., decyzję znak: (...), którą odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż odwołujący nie spełnił przesłanki wynikającej z art. 57 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych warunkującej prawo do świadczenia, a mianowicie nie jest niezdolny do pracy. Na potwierdzenie tego ZUS wskazał, że Komisja Lekarska ZUS uznała badanego za zdolnego do pracy (k. 93 a. r.).

Od niekorzystnej decyzji organu rentowego B. W. złożył odwołanie inicjując postępowanie sądowe, w toku którego ustalono, że ubezpieczony ma 57 lat, posiada wykształcenie średnie techniczne oraz wyuczony zawód technik – elektryk. Pracował dotychczas jako maszynista chłodniczy (tj. zgodnie ze świadectwem pracy w okresie od 1995 r. do 2009 r.) oraz jako elektromonter ( tj. zgodnie ze świadectwem w okresie od 2010 r. do 2011 r.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga
w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: neurologa i ortopedy celem ustalenia, czy odwołujący się jest zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty postania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała (k. 7 a. s.).

Biegły sądowy specjalista neurolog W. Z. stwierdził, że u odwołującego od ponad 20 lat istnieją okresowe bóle w zakresie ruchu. Ubezpieczony leczony był operacyjnie z powodu dyskopatii L5-S1. W badaniu tomograficznym kręgosłupa lędźwiowego z dnia 3 marca 2009r. stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe kręgów i krążka międzykręgowego L5-S1 z szerokopasmową dyskopatią na tej wysokości, stan po laminektomii. W zakresie obwodowego układu nerwowego, biegły rozpoznał zaburzenia odruchowo-czuciowe w kończynie dolnej prawej pod postacią zniesienia odruchu skokowego prawego i zaburzeń czucia
w zakresie L5 i S1 po stronie prawej, co nie powoduje bolesności na przebiegu nerwu kulszowego i objawów korzeniowych. Z przyczyn neurologicznych wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy (k. 17 a. s.).

Biegły sądowy specjalista lekarz ortopeda M. G. stwierdził, że odwołujący leczył się z powodu dyskopatii L5-S1 w 1993r. W 2010 r. nastąpiło zaostrzenie choroby, ubezpieczony nie mógł chodzić, odczuwał bóle kręgosłupa L-S, z promieniowaniem do prawej kończyny dolnej. Leczony był wówczas farmakologicznie oraz „blokadami’’ kręgosłupa L-S. Badanie USG kolana wykazało uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej lewego kolana. Po wykonaniu TK kręgosłupa lędźwiowo - krzyżowego, stwierdzono obecność zmian zwyrodnieniowych i przepukliny krążka międzykręgowego L-S1, z uciskiem na worek oponowy i korzenie nerwowe. Biegły podczas badania ubezpieczonego nie stwierdził znaczącego ograniczenia sprawności ruchowej odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa. Na potwierdzenie tych wniosków biegły odwołał się do badania przeprowadzonego przez biegłego neurologa z dnia 4 października 2013r. Zdaniem biegłego M. G., z przyczyn ortopedycznych wnioskodawca jest zdolny do pracy (k. 31-32 a. s.).

W związku z powyższymi opiniami, odwołujący w piśmie procesowym z dnia 8 kwietnia 2014 r. wniósł o uzupełnienie opinii biegłych sądowych. Podniósł, że nie zgadza się z treścią opinii biegłych, ponieważ nie wynika z nich, czy posiada jakiekolwiek ograniczenia zdrowotne do wykonywania pracy. Ponadto stwierdził, że nie może wykonywać ciężkich prac fizycznych po przebytej operacji schorzenia kręgosłupa, która skutkuje także ograniczeniem dźwigania (k. 42-43 a. s.).

Ze względu na stanowisko odwołującego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy neurochirurga i medycyny pracy (k. 56 a. s.).

Biegły sądowy specjalista neurochirurg A. M. stwierdziła, że w dniu 22 kwietnia 1993 r. odwołujący był operowany z powodu przepukliny dysku na poziomie L5-S1 po stronie prawej. Ma częste nawroty dolegliwości kręgosłupa lędźwiowo- krzyżowego
z promieniowaniem do prawej dolnej kończyny. Biegła w swojej opinii rozpoznała ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowo- krzyżowym w granicach normy a siła mięśniowa oraz napięcie mięśniowe są symetryczne i prawidłowe. Odruchy w kończynach górnych są symetryczne, osłabione są odruchy kolanowy i skokowy po stronie prawej. Ubezpieczony, zdaniem biegłej, poruszał się sprawnie, samodzielnie i sprawnie zmieniał pozycje ciała. Z przyczyn neurochirurgicznych ubezpieczony jest zdolny do pracy (k. 65-66 a. s.).

Biegły sądowy specjalista z zakresu medycyny pracy A. S. podniosła, że odwołujący przebył leczenie operacyjne z powodu dyskopatii L5-S1. Od tamtego czasu był leczony farmakologicznie z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa LS. Biegła rozpoznała u badanego chorobę nadciśnieniową w stadium zaawansowanym, wymagającą systematycznego leczenia, która nie upośledza wydolności organizmu powodującym niezdolność do pracy. Rodzaj schorzeń oraz stopień ich zaawansowania nie powoduje naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego pozwalając uznać go za niezdolnego do pracy, jednakże powinien unikać prac związanych z dźwiganiem ciężarów powyżej 5 kg, długotrwałej pracy w pozycji wymuszonej oraz pracy na wysokości. W zakresie medycyny pracy ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (k. 126 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, aktach rentowych ubezpieczonego, a także w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd, jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinie powołanych biegłych sądowych, albowiem dowód ten pozwolił na dokładne określenie zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia odwołującego. Z tego też powodu ustalenia poczynione przez biegłych Sąd przyjął za własne, albowiem opinie biegłych wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującego, a biegli lekarze sporządzający te opinie są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Wprawdzie strona odwołująca pismem z dnia 10 kwietnia 2015 r. zgłosiła uwagi do opinii powołanych w sprawie biegłych, to jednak w ocenie Sądu zastrzeżenia te były nieuzasadnione, albowiem opinie powołanych w sprawie biegłych są jasne, rzetelne, oraz spójne i dokładnie diagnozują stan zdrowia wnioskodawcy. Zdaniem Sądu, dołączone do akt opinie biegłych specjalistów w sposób wyczerpujący opisują aktualny stan zdrowia wnioskodawcy, są zrozumiałe, czytelne i wydane na podstawie dogłębnej analizy całej dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy w tym w aktach rentowych. Dlatego też, Sąd nie znalazł podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych sądowych niż dotychczas. W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie B. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 7 sierpnia 2013 r., znak: (...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2013, poz.1440 j.t., zwanej dalej „ustawą”) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy o emeryturach…). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach…)” (wyrok Sądu Najwyższego 28 stycznia 2004r., II UK 222/03.). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku.

W niniejszej sprawie, na gruncie spornej decyzji z dnia 11 lipca 2013r. organ rentowy podnosił, że ubezpieczony nie spełnia naczelnej przesłanki wynikającej z art. 57 ust.1 pkt. 1 ustawy, a mianowicie nie jest niezdolny do pracy. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd stwierdza, że decyzja organu rentowego jest zasadna i odpowiada prawu.

Opierając się na opiniach powołanych w sprawie biegłych, Sąd zważył, że u ubezpieczonego występują wprawdzie pewne dysfunkcje organizmu takie jak: zmiany zwyrodnieniowe kręgów i krążka międzykręgowego; szeroko podstawna dyskopatia; zespół bólowo korzeniowy; choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa w odcinku lędźwiowo- krzyżowym, choroba nadciśnieniowa, to jednak obecnie schorzenia te nie są na tyle zaawansowane, aby powodowały niezdolność do pracy. Z opinii powołanych w sprawie biegłych jednoznacznie wynika, że aktualnie wnioskodawca w obszarze ortopedycznym, neurologicznym, neurochirurgicznym i medycyny pracy jest zdolny do pracy.

Zdaniem Sądu, ubezpieczony pomimo występujących dysfunkcji w stanie zdrowia, w chwili obecnej nie ma znacząco ograniczonej możliwość prawidłowego wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami – co znajduje potwierdzenie w opiniach powołanych w sprawie biegłych.

Sąd zważył, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem „o częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Koniecznym jest, aby w jego następstwie zaistniało naruszenie sprawności organizmu w takim stopniu, że skutkuje ono utratą zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, przynajmniej w znacznym stopniu.” (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 grudnia 2012 r., Sygn. akt III AUa 897/12). Sąd jest zdania, że u wnioskodawcy obecnie naruszenie takie nie występuje.

W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, ubezpieczony z uwagi na aktualny stan zdrowia, nie spełnia przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, albowiem nie ma podstaw do uznania, że jest on niezdolny do pracy. Sąd odnosząc się do zarzutów ubezpieczonego zgłoszonych
w stosunku do opinii biegłych stwierdza, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 30 maja 2007 roku (sygn. akt IV CSK 41/07, LEX nr 346211) - okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony.

Sąd Okręgowy jest zdania, że ubezpieczony w toku sprawy nie przedstawił uzasadnionych argumentów stanowiących podstawę do przeprowadzenia dowodu z opinii uzupełniającej biegłych, czy też dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych niż dotychczas powołani w sprawie. Zarzuty zgłoszone przez ubezpieczonego były ogólne i miały charakter swobodnej polemiki co do zasadności opinii. Sąd uznał, że stanowisko strony odwołującej wyrażone na piśmie z dnia 9 kwietnia 2015r. stanowi w istocie subiektywną ocenę opinii biegłych, która po wnikliwej analizie tego materiału dowodowego nie znajduje żadnego uzasadnienia. Zdaniem Sądu, opinie powołanych w sprawie biegłych w sposób wszechstronny i nie budzący wątpliwości pozwoliły na ustalenie, że wnioskodawca w chwili obecnej jest zdolny do pracy.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)