Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2013r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SA Bohdan Bieniek (spr.)

Sędziowie: SA Bożena Szponar - Jarocka

SA Alicja Sołowińska

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2013 r. w B.

sprawy z odwołania L. K.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno - Rentowemu MSW w W.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji wnioskodawczyni L. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 stycznia 2013 r. sygn. akt V U 1928/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 488/13

UZASADNIENIE

Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. decyzją z dnia 3 stycznia 2011 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, CBA, Straży Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i SW oraz ich rodzin (Dz. U Nr 24, poz.145) przeliczył L. K. wysokość emerytury policyjnej od dnia 1 lutego 2011 roku na kwotę 1.786,87 złotych. Przy ustalaniu wysokości emerytury uwzględniono informację o przebiegu służby z dnia 13 grudnia 2010 roku otrzymaną z IPN i przyjęto że L. K. w okresie od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 1 stycznia 1990 roku pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 roku, Nr 63, poz. 425 ze zm.). Na tej podstawie wyliczono podstawę wymiaru emerytury wnioskodawczyni w wysokości 3.368,59 złotych. Emerytura z tytułu wysługi lat według zestawienia wyniosła 64 % podstawy wymiaru (nie więcej niż 75% tej podstawy) tj. 2.155,90 złotych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła L. K., domagając się jej zmiany poprzez ustalenie, że za okres od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 1 stycznia 1990 roku współczynnik podstawy wymiaru emerytury powinien wynosić 2,6%.

Sąd Okręgowy w Białymstoku V wydział Pracy i Ubezpieczeń społecznych po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 30 stycznia 2013 roku oddalił odwołanie. Sąd okręgowy ustalił, że w sprawie bezspornym było, iż L. K. w okresie od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 1 stycznia 1990 roku pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 – 1990 oraz treści tych dokumentów. Od dnia 1 stycznia 1984 roku zajmowała stanowisko telefonistki w Wojewódzkim Urzędzie (...)w B. (...), od dnia 1 czerwca 1988 roku w Wojewódzkim (...) w B. (...)była telegrafistką, a od 16 stycznia 1989 roku do dnia 1 stycznia 1990 roku była referentem techniki operacyjnej w Wojewódzkim Urzędzie Spraw Wewnętrznych w B. (...). Wnioskodawczyni przesłuchana przez Sąd Okręgowy w charakterze strony, potwierdziła powyższe. Ponadto przyznała, iż w spornym okresie nie współpracowała zarówno za wiedzą, jak i bez wiedzy przełożonych z opozycją, nie podejmowała działań na rzecz niepodległości państwa. Analizując przepisy ustawy z dnia z 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 – 1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007r. Nr 63 poz. 425 ze zm.) oraz pozycję ustrojowo – prawną (...), Sąd Okręgowy uznał, że jednostka, w której pełniła służbę odwołująca spełnia kryterium organu bezpieczeństwa. Z dniem 16 marca 2009 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2009 r. Nr 24, poz. 145), która wprowadziła do ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu, Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm.) zmiany dotyczące zasad ustalania wysokości emerytur dla osób, które pozostawały w służbie przed 2 stycznia 1999 roku i pełniły służbę w charakterze funkcjonariusza w organach bezpieczeństwa państwa. Powyższa ustawa stanowiła podstawę dla podjęcia przez pozwany organ rentowy decyzji o ponownym przeliczeniu wysokości świadczenia należnego odwołującej. Przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku były przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny pod kątem ich zgodności z ustawą zasadniczą. Nietrafny był zatem zarzut wnioskodawczyni, dotyczący niekonstytucyjności przepisów, w oparciu o które wydana została zaskarżona decyzja. Trybunał Konstytucyjny w pkt. 4 wyroku z dnia 24 lutego 2010 roku w sprawie sygn. akt K 6/09 uznał, iż art. 15 b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...), jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30, art. 32 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. Zgodnie ze zdaniem Trybunału Konstytucyjnego zasada ochrony praw nabytych nie ma zastosowania do praw nabytych niesłusznie lub niegodziwie, a także praw nie mających oparcia w założeniach obowiązującego w dacie orzekania porządku konstytucyjnego. Stąd też zdaniem Sądu Okręgowego, nie znajdował uzasadnienia zarzut odwołującej dotyczący sprzeczności kwestionowanych przepisów ustawy z rezolucją Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1096 z dnia 27 czerwca 1996 r. oraz ze związanymi z tym dokumentem wytycznymi mającymi zapewnić zgodność ustaw lustracyjnych i podobnych środków administracyjnych z wymogami państwa opartego na rządach prawa. Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż brak w w/w dokumencie zalecenia, by rozliczenia z okresem komunistycznym mogły odbywać się wyłącznie w ciągu 10 lat po obaleniu dyktatury. Rozliczenia te podejmowane są na różnych obszarach, w różnych latach w ciągu ostatnich dwóch dekad. Co więcej, jak stanowi pkt. 14 rezolucji 1096 „w wyjątkowych przypadkach, gdy rządzące elity dawnego reżimu przyznały sobie wyższe emerytury niż pozostałej części społeczeństwa, emerytury te powinny być ograniczone do zwykłego poziomu." Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu Okręgowego ustawa, w oparciu o którą wydana została zaskarżona decyzja nie naruszała żadnego przepisu Konstytucji wymienionego w odwołaniu ani Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 4 listopada 1950 r., a także rezolucji Nr 1096 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Skoro zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 2 ust.1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy, są między innymi instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych, to prawidłowo służba odwołującej w jednostkach wymienionych powyżej, przed 10 sierpnia 1990 r., w których odwołująca służyła w charakterze funkcjonariusza została przez IPN zakwalifikowana jako służba w organach bezpieczeństwa państwa, a co upoważniało do wyliczenia wysokości świadczenia odwołującego na podstawie powyżej zacytowanego przepisu art. 15b policyjnej ustawy emerytalnej. Sąd Okręgowy wskazał także, że zgodnie z rat. 15 b ust, 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, w stosunku do osób, które pełniły służbę w organach bezpieczeństwa państwa art. 14 i 15 ustawy stosuje się, ale jedynie odpowiednio. Odpowiednie stosowanie przepisów art. 14 i 15 ustawy oznacza zdaniem Sądu, iż przepisy te mogą być stosowane w takim wypadku nie wprost lecz z uwzględnieniem odmienności i rozstrzygnięć, jakie wprowadza przepis szczególny jakim jest art. 15 b ust.1 ustawy. Zatem podstawowe zastosowanie w stosunku do funkcjonariusza pełniącego służbę w organach bezpieczeństwa państwa będzie miał przepis art. 15 b ust. 1 ustawy jako przepis szczególny, który określa, że za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa emerytura wynosi 0,7% podstawy wymiaru. Art. 15 ustawy jest natomiast przepisem ogólnym, który będzie miał zastosowanie jedynie odpowiednio. Odpowiednie zastosowanie art. 14 i 15 ustawy będzie miało miejsce w szczególności w zakresie doliczenia do emerytury wskazanych w art. 14 okresów, czy też podwyższeń do podstawy wymiaru emerytury, o których mowa w art. 15 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji. Jeżeli zatem sprawa dotyczy funkcjonariusza pełniącego służbę w organach bezpieczeństwa państwa, to zastosowanie mają reguły wyliczenia wysokości emerytury określone w art. 15 b ust.1 ustawy, a art. 15 ustawy będzie miał odpowiednie zastosowanie w zakresie podwyższenia wymiaru emerytury np. podwyższenie emerytury o 15% podstawy emerytowi, którego inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą (art. 15 ust. 4 ustawy ). Skoro funkcjonariusz Policji już po 15 latach służby w poprzednio obowiązującym stanie prawnym jak i aktualnym, mógł skorzystać z uprawnień emerytalnych a ustawa wówczas gwarantuje mu emeryturę na poziomie 40% podstawy, to zdaniem Sądu nie można przyjąć, by liczenie emerytury obniżonym wskaźnikiem miało zastosowanie jedynie do okresu przekraczającego 15 lat służby. Gdyby bowiem funkcjonariusz służył jedynie 15 lat i przez wszystkie te lata jego służba przypadła na służbę w organach bezpieczeństwa państwa, to nie do przyjęcia jest z w świetle konstytucyjnej zasady równego traktowania podmiotów w obrębie tej samej kategorii (tu funkcjonariuszy pełniących służbę w organach bezpieczeństwa państwa), by takiemu funkcjonariuszowi nie została obniżona emerytura za okres nie przekraczający 15 lat służby. Niedopuszczalne jest bowiem by prawodawca różnicował podmioty prawa, które charakteryzują się wspólną cechą istotną. Intencją ustawodawcy było zmniejszenie podstawy wymiaru emerytury do poziomu 0,7% za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa a nie zastosowanie takiej sankcji dopiero po upływie 15 lat służby. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale wydanej w dniu 3 marca 2011 r. w sprawie II UZP 2/11. Chybiony był wobec tego zarzut odwołującej sprowadzający się do tego, że organ emerytalno-rentowy błędnie wyliczył wysokość jej świadczenia emerytalnego. Bezpodstawne było także odwołanie się skarżącej do przepisu konwencyjnego (art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności) skoro analogiczną w wymowie treść zawarto w prawie krajowym (art. 32 ust.2, Konstytucji RP), a przepisy prawa międzynarodowego uzyskują znaczenie praktyczne dopiero w razie kolizji z normami krajowymi; bez takiej kolizji zbędne jest odwoływanie się do nich. Wobec powyższego zdaniem Sądu zaskarżona decyzja oparta została na przepisach prawa, które nie naruszają ani Konwencji o której mowa powyżej, ani art. 91 ust.2 Konstytucji RP, z którego wynika, że ,, Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Tym samym nie może być mowy o naruszeniu art. 9 Konstytucji, który nakłada obowiązek przestrzegania wiążącego prawa międzynarodowego. Odstąpienie przez organ rentowy od uprzednich zasad ustalania wysokości emerytury odwołującej obowiązujących przed nowelizacją policyjnej ustawy emerytalnej nie stanowi też dyskryminacji odwołującego z racji pełnienia funkcji w organach bezpieczeństwa państwa. Zaskarżoną decyzją, odwołująca nie została pozbawiona prawa do zabezpieczenia społecznego po uzyskaniu wieku emerytalnego a taką gwarancję wprowadza przepis art.67 Konstytucji RP. Świadczenie odwołującej zostało jedynie obniżone przy zastosowaniu wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia funkcjonującego w powszechnym systemie emerytalnym jak za okres nieskładkowy. Przepisy Konstytucji nie gwarantują obywatelowi prawa do zabezpieczenia społecznego na odpowiednio wysokim poziomie zgodnym z oczekiwaniami obywatela. Nie operują też kryterium takim, że świadczenie emerytalne winno zapewnić godny byt. Wobec powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, że wysokość świadczenia należnego odwołującej określone w zaskarżonej decyzji została ustalona w sposób prawidłowy i to zarówno z uwagi na okres służby w organach bezpieczeństwa państwa policzony wskaźnikiem podstawy wymiaru na poziomie po 0,7% podstawy wymiaru za każdy pełny rok służby, jak i co do zastosowanej podstawy i wskaźnika. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. oddalił odwołanie od zaskarżonej decyzji jako nieuzasadnione.

L. K. zaskarżyła powyższy wyrok w całości, wskazując że niesłusznie zaliczono jej do stażu pracy w organach bezpieczeństwa państwa okres zatrudnienia od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 31 maja 1988 roku na stanowisku telefonistki w wydziale Łączności WUSW w B., podczas gdy wydział ten był jednostka logistyczną Milicji Obywatelskiej.

Z treści apelacji wynikało, iż L. K. wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie za okres zatrudnienia od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 31 maja 1988 roku współczynnika podstawy wymiaru emerytury 2,6%.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie uznania, że L. K. w okresie zatrudnienia od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 31 maja 1988 roku pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa.

Zgodnie z art. 15b ust 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 roku, emerytura wynosi:

) 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2) 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz pkt 2-4.

Zatem warunkiem zastosowania w stosunku do L. K. powyższego przepisu było ustalenie, że w spornym okresie od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 31 maja 1988 roku pełniła ona służbę w organach bezpieczeństwa państwa. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w niniejszym postępowaniu, dotyczącym wysokości emerytury, należy mieć na uwadze przede wszystkim przepisy ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa. Powyżej cytowany art. 15b tej ustawy zawiera odesłanie do art. 2 ustawy z dnia z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. Z kolei zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 tej ustawy organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy są między innymi instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych. Jak wynika z zaświadczenia o przebiegu służby (k. 3 akt rentowych) w okresie od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 31 maja 1988 roku wnioskodawczyni pełniła służbę w KW MO w B. na stanowisku telefonistki. Zdaniem L. K. praca w powyższym charakterze została niesłusznie zaliczona do działu łączności Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w B. (k. 29).

Jak wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy przepisy o systemie ubezpieczeń społecznych mają charakter norm bezwzględnie obowiązujących, stąd niedopuszczalne są jakiekolwiek odstępstwa, poza wyraźnie określonymi wyjątkami, od zasad objęcia systemem ubezpieczeń społecznych, obowiązku opłacania składek i obliczania wysokości składek na ubezpieczenie społeczne, a także ich wypłaty. Oznacza to, że niedopuszczalne jest swobodne kształtowanie warunków, na jakich następuje wyliczenie wysokości emerytury. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i jednolitym stanowiskiem doktryny prawa ubezpieczeń społecznych, przepisy prawa ubezpieczeń społecznych powinny być wykładane ściśle (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2008 roku, I UZP 6/2008 OSNP 2009/9-10 poz. 120 i orzecznictwo tam cytowane), co oznacza w zasadzie prymat dyrektyw wykładni językowej w odniesieniu do pozostałych metod wykładni, w tym wykładni systemowej i wykładni historycznej lub celowościowej. Niewątpliwie te same zasady wykładni dotyczą przepisów podatkowych, a do nich - w zakresie rozumienia przychodu - wprost odsyła ustawa systemowa.

Z wykładni językowej art. 15b ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, odsyłającego do art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 wynika wprost, które z organów należy traktować jako ograny bezpieczeństwa państwa. Zatem skoro wojewódzkie, powiatowe i równorzędne komendy Milicji Obywatelskiej zostały wymienione jako organy bezpieczeństwa państwa, nie należało w niniejszej sprawie dokonywać odmiennej wykładni tego przepisu. Zatem, nawet jeśli uznać, zgodnie z twierdzeniami wnioskodawczyni iż nie była ona zatrudniona na etacie Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w B., a w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej, to pełnienie służby w tej jednostce jest także pełnieniem służby w ogranie bezpieczeństwa państwa.

Sąd powszechny (sąd ubezpieczeń społecznych), rozpoznający sprawę w wyniku wniesienia odwołania od decyzji organu emerytalnego (Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.) w sprawie ponownego ustalenia (obniżenia) wysokości emerytury policyjnej byłego funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa, nie jest związany treścią takiej informacji zarówno co do faktów (ustalonego w tym zaświadczeniu przebiegu służby), jak i co do kwalifikacji prawnej tych faktów (zakwalifikowania określonego okresu służby jako służby w organach bezpieczeństwa państwa). Takie stanowisko zostało zaprezentowane w uchwale Sądu Najwyższego Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 9 grudnia 2011 roku (II UZP 10/2011, Lex Polonica nr 2802706, OSNP 2012/23-24 poz. 298), powołanej przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Stanowisko to Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje. Związanie informacją uzyskaną z Instytutu Pamięci Narodowej obejmuje jedynie organ emerytalny, który przy wydawaniu decyzji musi kierować się danymi zawartymi w informacji o przebiegu służby. Ustalenia faktyczne i interpretacje prawne Instytutu Pamięci Narodowej nie mogą natomiast wiązać sądu - do którego wyłącznej kompetencji (kognicji) należy ustalenie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w przedmiocie prawa do emerytury policyjnej i jej wysokości oraz odpowiednia kwalifikacja prawna (subsumcja) ustalonych faktów. Taka argumentacja jest uzasadniona tym bardziej, że w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych nie obowiązują ograniczenia dowodowe wynikające z przepisów rozporządzenia, odmiennie niż w postępowaniu przed organem rentowym, a zastosowanie znajdują wyłącznie przepisy kpc, w tym także przepisy dotyczące postępowania dowodowego.

Powyższe, jak wskazał Sąd Najwyższy w powołanej uchwale, oznacza, że ostatecznie ocena co do zakwalifikowania określonych okresów służby emerytowanego funkcjonariusza jako służby w organach bezpieczeństwa państwa należy do sądu ubezpieczeń społecznych. Tylko do sądu należy też interpretacja art. 15 i 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, w szczególności jej art. 15b ust. 1 w związku z art. 2 ust. 1 i ust. 3 ustawy lustracyjnej. Przy wykładni tej należy uwzględnić wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 2010 r. K. 6/2009 (OTK ZU 2010/2A poz. 15). Dla wykładni art. 15b decydujące znaczenie powinny mieć cele wprowadzenia tego przepisu do ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy. Rozważania powinny zatem dotyczyć oceny charakteru służby w organach bezpieczeństwa państwa przed 1990 rokiem, a nie oceny charakteru określonej jednostki organizacyjnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych jako spełniającej albo niespełniającej kryteriów uznania jej za organ bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 5 i ust. 3 ustawy lustracyjnej. Nie można jednak nie brać pod uwagę niefortunnej konstrukcji art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, który jednoznacznie odsyła do art. 2 ustawy lustracyjnej. Stąd też, wobec stanowiska Sądu Najwyższego zaprezentowanego w powyższej uchwale, w niniejszej sprawie należało, zdaniem Sądu Apelacyjnego dokonać literalnej wykładni powyżej powołanych przepisów. Skoro L. K. nie była zatrudniona na etacie Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w B., a w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej, to pełnienie służby w tej jednostce jest także pełnieniem służby w ogranie bezpieczeństwa państwa. W konsekwencji okres pełnienia służby w charakterze telefonistki od dnia 1 stycznia 1984 roku do dnia 31 maja 1988 roku jest „służbą w organach bezpieczeństwa państwa”, o której mowa w art. 2 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 roku, Nr 63, poz. 425 ze zm.). Konsekwencją wyżej przyjętej tezy jest również fakt, że skarżąca po dniu 1 czerwca 1988r. wykonywała nadal te same czynności telefonistki, a tego okresu nie kwestionowała przed Sądem I instancji. Zatem również ocena rodzaju pracy przemawia za koniecznością akceptacji stanowiska wyrażanego w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.