Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 marca 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu Z. P. prawa do emerytury. Organ rentowy powołał się na przepisy art. 32 i 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2009 roku, nr 153 poz. 1227 ze zm.) i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 z 1983r., poz. 43.) W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych w w/w przepisach, ponieważ nie udokumentował wymaganego 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Zakład nie uwzględnił ubezpieczonemu okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych okresu od 3.08.1971r. do 25.10.1972r. od 11.11.1974r. do 31.03.1989r. w Kombinacie (...). Ponieważ powołane w świadectwie pracy stanowisko nie odpowiadało stanowisku wymienionemu w zarządzeniu resortowym oraz okresu od 1.06.1995r. do 31.12.1998r. ponieważ w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym przez (...) nie powołano charakteru pracy ściśle wg zarządzenia resortowego.

Ubezpieczony złożył odwołanie od tej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do emerytury. Wnioskodawca podał, że w kwestionowanych przez organ rentowy okresach pracował jako monter konstrukcji na wysokościach. Praca ta wykonywana była przez niego stale w pełnym wymiarze czasu pracy i została ona wymieniona w wykazie A dziale V poz. 5 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. Okoliczność powyższa może zostać potwierdzona zeznaniami świadków.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o przeprowadzenie dowodu z akt osobowych oraz z zeznań świadków, a w przypadku braku podstaw do zmiany decyzji o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Z. P. urodzony (...) w dniu 7 marca 2013r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Ubezpieczony przed pozwanym organem rentowym udowodnił okres ubezpieczenia na dzień 1 stycznia 1999r. w wymiarze 30 lat, 3 miesiące i 7 dni.

- okoliczności bezsporne

Sporną pozostawała okoliczność czy ubezpieczony przez okres, co najmniej 15 lat był zatrudniony w warunkach szczególnych.

Ze świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach zawartego w aktach ZUS oraz akt osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w Kombinacie (...) w W. (aktualnie (...) Sp. z o.o. w W.) wynika, iż w okresach od 3.08.1971r. do 25.10.1972r. oraz od 11.11.1974r. do 31.03.1989r. był on zatrudniony w w/w przedsiębiorstwie jako monter przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości.

Ubezpieczony zeznał, że pracował w Kombinacie (...) (później była to Spółka (...), a obecnie jest to Spółka (...)). Od 1971r. do chwili obecnej jest zatrudniony na tym samym stanowisku, czyli jako monter konstrukcji metalowych na wysokościach. Jego praca polegała na montażu elementów dźwigowych, a odbywała się na różnych budowach wysokich domów mieszkalnych lub budynków przemysłowych. Czynności związane z montażem poszczególnych elementów dźwigów wykonywał w szybach dźwigowych przy pomocy wsporników (na rusztowaniach). Dodatki za pracę w warunkach szkodliwych nie były wypłacane. Powód zeznał, że nie przebywał na urlopie bezpłatnym jak również nie korzystał ze zwolnień lekarskich. Pracownicy firmy, którzy byli zatrudnieni na takich samych lub podobnych stanowiskach otrzymali prawo do wcześniejszej emerytury.

Dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach (k. 6

akt ZUS) akta osobowe (k. 12 akt) zeznania ubezpieczonego

(k. 13 akt)

Sąd uznał zeznania ubezpieczonego za wiarygodne i wystarczające dla rozstrzygnięcia. Zeznania powoda znalazły pełne potwierdzenie w znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji osobowej ubezpieczonego oraz w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, które zostało prawidłowo wypełnione i odpowiadało wszystkim wymogom jakie dokument ten winien spełniać. Z tego też względu Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał oceny omówionego wyżej stanu faktycznego w kontekście przepisów art.184 i 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r., nr 153,poz.1227 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 z 1983r., poz. 43).

Zgodnie z treścią art. 184. ust 1 cyt. ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32-34, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.( art. 184 ust 2 )

Zgodnie z treścią art.32 ust 1 cytowanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet.) Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w cytowanym wyżej przepisie, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Z kolei przepisy rozporządzenia wykonawczego z dnia 7 lutego1983r, które nadal zachowały swoją moc na warunkach określonych w art. 32 ust. 4 cyt. ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.), mają zastosowanie do wszystkich pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § 2 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, a okresy te stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Niemniej jednak należy wskazać, iż w przypadku, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczeń potwierdzających okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach z przyczyn od siebie niezależnych, art. 472 i 473 k.p.c. umożliwiają ustalenie tych okoliczności w drodze postępowania odwoławczego przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z ww. artykułami w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych każdy fakt mający wpływ na prawo do świadczenia lub jego wysokość może być dowodzony wszelkimi środkami, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe w tym zeznania ubezpieczonego oraz dowód z akt osobowych i świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych pozwala na stwierdzenie, iż ubezpieczony w/w okresach wykonywał prace montera konstrukcji na wysokości, tj. wykonywał pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu cytowanego przepisu art. 184 ust 1 oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wykonywana przez niego praca wymieniona jest w wykazie A dziale V poz. 5 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. i jest pracą o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości.

Zaliczenie wymienionych wyżej okresów pracy spowodowało, że odwołujący spełnia warunki konieczne do przyznania emerytury określone w cytowanych wyżej przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 z 1983 r., poz. 43 ze zm.)

Kierując się powyższym Sąd w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 1 marca 2013 roku.

W punkcie 2 wyroku Sąd zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS z urzędu orzekł, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Ubezpieczony za sporny okres przedstawił organowi rentowemu prawidłowe świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ponieważ ubezpieczony nadal pracuje, a pracodawca mimo przebytych na przestrzeni lat reorganizacji nadal istnieje i prowadzi niezmiennie działalność gospodarczą w ramach jednej branży możliwe było już na etapie postępowania przed organem rentowym wyjaśnienie ewentualnych wątpliwości.

SSO Ewa Krakowska - Krawczak