Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 listopada 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu R. W. od dnia 1 grudnia 2012 roku dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227)

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczony został uznany za zdolnego do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż aktualny stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego,organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony R. W. od 1991 roku do dnia 30 listopada roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Ubezpieczony posiada wyuczony zawód tokarza, ostatnio do 2010 roku był zatrudniony jako kontroler jakości w warunkach pracy chronionej. W dniu 23 października 2012 roku ubezpieczony złożył w pozwanym organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy. Pozwany organ rentowy poddał go badaniu przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach nie uznali ubezpieczonego za osobę niezdolną do wykonywania zatrudnienia.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: kardiologa, diabetologa, internisty.

Biegli w wydanej opinii w dniu 25 lutego 2013 roku rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

- chorobę niedokrwienną serca pod postacią przebytych zawałów serca leczoną PTCA z implantacją stentu i dusznicy bolesnej stabilnej II klasa wg CCS,

-nadciśnienie tętnicze z angiopatią nadciśnieniową II stopnia,

-miokardiopatię pozawałową w okresie wydolności serca,

-cukrzycę typu drugiego leczoną lekami doustnymi,

- otyłość zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa stawów biodrowych,

-zespół menierowski mieszany

W ocenie biegłych, na podstawie przeprowadzonego badania, stan zdrowia ubezpieczonego powoduje nadal częściową okresową niezdolność do pracy na okres dwóch lat, czego przyczyną są schorzenia wymienione w punkcie 1 rozpoznania medycznego, które z powikłaniami nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą i otyłością stanowią bardzo duże ryzyko powikłań sercowo- naczyniowych.

Schorzenia te w znaczący sposób ograniczają zdolność zarobkową ubezpieczonego. W porównaniu z poprzednim badaniem w stanie zdrowia ubezpieczonego nie stwierdzono żadnej poprawy, bowiem stwierdzone schorzenia są nieuleczalne i mają tendencję do progresji. Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, podstawą ich ustaleń były te same dowody, którymi dysponował pozwany organ rentowy.

-dowód; opinia biegłych k.13-14 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, pozwany organ netowy zgłosił do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż biegły kardiolog nie prezentuje aktualnej wiedzy medycznej, gdyż nowoczesne leczenie inwazyjne potrafi eliminować skutki przebytego zawału i przeciwdziałać ich nawrotom w przyszłości. W tym przypadku skuteczna angioplastyka pozwoliła osiągnąć 13 METS w próbie wysiłkowej, cukrzyca u ubezpieczonego jest leczona doustnie bez powikłań. Aktualnie u ubezpieczonego nie można nawet rozpoznać dusznicy II stopnia CCS, zatem opinia jest wadliwa merytorycznie.

Wobec powyższego, pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych, bądź oddalenie odwołania.

Wobec powyższych zastrzeżeń, Sąd dopuścił dowód z opinii drugiego zespołu biegłych ( - kardiolog, internista)w celu ustalenia aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego.

Biegli drugiego zespołu w opinii wydanej w dniu 18 lipca 2013roku rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

- chorobę niedokrwienną serca pod postacią przebytych zawałów serca leczoną PTCA z implantacją stentu,

-nadciśnienie tętnicze z angiopatią nadciśnieniową II stopnia,

-cukrzycę typu II leczoną lekami doustnymi,

-zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i stawów biodrowych,

-otyłość,

-zespół menierowski mieszany.

Zdaniem biegłych drugiego zespołu, aktualny stan zdrowia ubezpieczonego powoduje upośledzenie sprawności organizmu w stopniu ograniczającym zdolność do pracy na okres dwóch lat. W porównaniu z badaniami przeprowadzonymi poprzednio w stanie jego zdrowia nie nastąpiła taka poprawa, że niezdolność do pracy już nie występuje. Badany nadal wymaga stałej kontroli kardiologicznej oraz stałego przyjmowania leków. Podstawą uznania niezdolności do pracy były te same dowody, którymi dysponował pozwany organ rentowy w postępowaniu administracyjnym, biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez komisję lekarską ZUS.

-dowód: opinia drugiego zespołu biegłych k. 28-29 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłych drugiego zespołu, pozwany organ rentowy wniósł ponownie zastrzeżenia, w których wskazał, iż konieczność przyjmowania leków nie jest jednoznaczna z niezdolnością do pracy, gdyż ubezpieczony w próbie wysiłkowej osiągnął 13 METS bez deficytu w EKG, nie prezentował typowych objawów wieńcowych a więc praca zawodowa z wydatkiem energetycznym znacznie mniejszym niż możliwa maksymalnie nie pogarsza przebiegu schorzenia. Ocena jest sprzeczna z zasadami kwalifikacji do zatrudniania i nie może być brana pod uwagę. Pozwany wniósł o ustosunkowanie się do powyższych zastrzeżeń, bądź oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wydane przez biegłych opinie i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Opinie biegłych zostały szczegółowo uzasadnione, a ponadto wnioski w nich zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu stosowanego badania ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili. Sąd Okręgowy nie podzielił przy tym zastrzeżeń pozwanego organu rentowego, bowiem stanowiły one jedynie polemikę z wnioskami płynącymi z opinii wydanych przez biegłych. Pozwany nie wykazał na czym polega poprawa w stanie zdrowia ubezpieczonego do czego był zobowiązany w świetle przepisu art. 6 kc i 232 kpc a sama jedynie odmienna ocena stanu zdrowia odwołującego dokonana w oparciu o tożsame dokumenty leczenia przedłożone biegłym nie może oznaczać, że pozwany zdołał sprostać temu obowiązkowi.

Sąd uznał wobec tego opinie biegłych za miarodajne dla aktualnej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest prawo ubezpieczonego do renty z tytułu niezdolności do pracy. Spór stron w tej kwestii należy więc rozstrzygać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych / t.j. Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227/,a ściślej rzecz ujmując m.in. o treść art. 57 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresie składkowym lub nieskładkowym albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Podstawą przyznania renty jest ustalenie, że osoba dochodząca tego świadczenia jest niezdolna do pracy, a więc jest częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia, a po przesądzeniu tej przesłanki, czy posiada ona wymagany okres zatrudnienia i czy niezdolność do pracy powstała w odpowiednim okresie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest zgodnie z ust. 3 cytowanego przepisu osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienionej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że występujące u ubezpieczonego schorzenia stanowią podstawę orzeczenia o niezdolności do pracy na dalszy okres wskazany w opinii biegłych.

Jak z powyższego wynika powód spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa do renty wymienione w art. 57 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem biegli lekarze sądowi w wyniku przeprowadzonego badania orzekli, iż ubezpieczony jest nadal okresowo częściowo niezdolny do pracy.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w wyroku.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Jan Kalinowski