Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Włodzimierz Czechowicz

Sędziowie: SO Lucyna Łaciak (spr.)

SO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st.sekr.sądowy Monika Olszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2016 r. w Warszawie

sprawy z powództwa B. M.

przeciwko Ośrodkowi Sportu i Rekreacji (...) w W.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 marca 2016 r., sygn. VI P 629/15

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) w W. na rzecz powódki B. M. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Lucyna Łaciak SSO Włodzimierz Czechowicz. SSO Zbigniew Szczuka

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 marca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe
w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w punkcie 1 przywrócił powódkę B. M. do pracy w pozwanym Ośrodku Sportu i Rekreacji (...)
w W. na dotychczasowe warunki pracy i płacy, w punkcie 2 zasądził na rzecz powódki od pozwanego wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w wysokości 18180,00 złotych pod warunkiem podjęcia pracy wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi
od daty podjęcia pracy do dnia zapłaty, w punkcie 3 w pozostałym zakresie oddalił powództwo, w punkcie 4 zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 180,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz w punkcie 5 nakazał pobrać od pozwanego
na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe
w Warszawie kwotę 3240,00 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powódka
nie miała obowiązku uiścić ( k. 126 a. s.).

Sąd Rejonowy ustalił, że B. M. była zatrudniona w Ośrodku Sportu
i Rekreacji (...) w W. w okresie od dnia 2 października 2000 r. do dnia
25 listopada 2015 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku Zastępcy Dyrektora. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki, obliczone jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy wynosiło
6060,00 złotych brutto. W okresie od dnia 4 kwietnia 2015 r. do dnia 30 października 2015 r. powódka przebywała nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim. W dniu 2 listopada 2015 r. powódka stawiła się do pracy. Podczas rozmowy z powódką Dyrektor W. S. (1) oznajmił, że nie widzi możliwości dalszej współpracy i wskazał na dwa warianty rozwiązania stosunku pracy: za porozumieniem stron lub z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Powódka nie przyjęła żadnej z propozycji. W tym dniu wręczono jej skierowanie na badanie lekarskie, z uwagi na powrót pracownika do pracy po długotrwałej nieobecności wywołanej chorobą. W dniu 3 listopada 2015 r. powódka rozliczyła się
z pozwanym z zaliczki w wysokości 900,00 złotych i wszystkich rzeczy pracodawcy, które posiadała w związku z wykonywaną pracą. Złożyła także orzeczenie lekarskie, z którego wynikało, że jest zdolna do pracy na zajmowanym stanowisku. Następnie powódka złożyła wniosek o udzielenie zaległego urlopu wypoczynkowego za 2013 i 2014 r. w wymiarze
19 dni w okresie od dnia 3 listopada 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. Pozwany nie wyraził na powyższe zgody warunkując udzielenie urlopu od rozliczenia się z zaległych zobowiązań finansowych wobec Ośrodka Sportu i Rekreacji Huragan i zaległej dokumentacji. W okresie od dnia 3 listopada 2015 r. do dnia 30 listopada 2015r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. Zwolnienia lekarskie były przekazywane pracodawcy przez powódkę
za pośrednictwem jej znajomego P. T.. Pierwsze zwolnienie z dnia 5 listopada 2015 r. na okres od dnia 3 listopada 2015 r. do dnia 6 listopada 2015 r. zostało dostarczone pracodawcy w dniu 9 listopada 2015 r., drugie zwolnienie lekarskie z dnia 9 listopada 2015 r. na okres od dnia 9 listopada 2015 r. do dnia 13 listopada 2015 r. zostało dostarczone w dniu 16 listopada 2015 r., zaś trzecie zwolnienie lekarskie z dnia 17 listopada 2015 r. na okres
od dnia 14 listopada 2015 r. do dnia 26 listopada 2015 r. zostało dostarczone w dniu
20 listopada 2015 r. Zwolnienia były przekazywane sekretarce A.
M.. P. T. posiadał pisemne pełnomocnictwo, na mocy którego był upoważniony do reprezentowania powódki w sprawach pracowniczych. Nigdy nie był proszony o okazanie pełnomocnictwa. W dniu otrzymania zwolnienia lekarskiego było ono przekazywane przez sekretarkę do kadr, a także był o tym informowany Dyrektor placówki. W dniu 25 listopada 2015 r. powódka otrzymała korespondencję od pracodawcy, która zawierała oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jako przyczynę wskazano ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych polegające na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniach od 16 listopada 2015 r. do 19 listopada 2015 r. W treści oświadczenia pracodawca wyjaśnił, iż złożony przez powódkę wniosek o udzielenie urlopu wypoczynkowego został załatwiony odmownie z powodu niewykonania polecenia służbowego polegającego na niedokonaniu wyrównania wpłaty dochodów z pływalni, pomimo dwukrotnego pisemnego polecenia. Powódka nie była skonfliktowana z Dyrektorem pozwanego ani z innymi współpracownikami. Obecnie stanowisko powódki jest zawieszone, co oznacza, że nikt nie został zatrudniony na jej miejsce.

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zeznań powódki B. M., pozwanego W. S. (1), świadków P. T., A. M., P. S. i E. W., a także
na podstawie dokumentów złożonych przez strony do akt przedmiotowej sprawy i oświadczeń stron co do okoliczności bezspornych. W zasadniczej części zeznania przesłuchanych
w sprawie świadków, Sąd I instancji ocenił je jako wiarygodne, dając im w pełni wiarę, ponieważ były spójne, a ich wiarygodność, w świetle pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego, nie budziła wątpliwości. W zasadniczej części złożone zeznania znalazły potwierdzenie w dowodach z dokumentów. Przy czym zeznania świadka P. S. tylko częściowo posłużyły Sądowi Rejonowemu za podstawę ustaleń faktycznych. Świadek jest byłym Dyrektorem pozwanego i nie był w stanie odnieść się do wydarzeń dotyczących wręczenia powódce rozwiązania umowy o pracę oraz jego przyczyn. Częściowo jego zeznania odwoływały się do faktów nie mających znaczenia w sprawie.

Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom świadka E. W. w zakresie w jakim wskazywała, iż w dniu 2 listopada 2015 r. powódce wręczono oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Jak bowiem wynika z treści jej zeznań, w tym dniu wręczono powódce skierowanie na badanie lekarskie z uwagi na powrót pracownika do pracy. E. W. czytała pozew i odpowiedź pozwanego na pozew. W toku postępowania pozwany
nie podnosił, aby stosunek pracy ustał w wyniku wypowiedzenia umowy o pracę, a jedynie konsekwentnie wskazywał na rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Nadto
w złożonych przez pozwanego aktach osobowych powódki nie było dokumentu stanowiącego wypowiedzenie umowy o pracę oraz nie został także złożony do akt sprawy w toku postepowania.

Zeznaniom powódki Sąd I instancji w pełni dał wiarę, ponieważ były spójne, a ich wiarygodność w świetle pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego nie budziła wątpliwości.

Zeznaniom przesłuchanego w charakterze pozwanego W. S. (1),
w zakresie w jakim wskazywał, iż powódka nie dostarczyła zwolnienia lekarskiego na okres od dnia 14 listopada 2015 r. do dnia 26 listopada 2015 r., Sąd Rejonowy nie dał wiary. Powyższe twierdzenia nie znalazły potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a w szczególności z załączonej do akt sprawy kserokopii zwolnienia lekarskiego, z której wynikało, że zostało ono doręczone pracodawcy w dniu 20 listopada 2015 r. Potwierdził to także przesłuchany w sprawie świadek P. T., który osobiście dostarczał zwolnienia do pracodawcy, a którego zeznania były wiarygodne oraz świadek A. M., która zwolnienia odbierała.

Sąd I instancji oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu
z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy o sygn. V Kp 181/15, prowadzonej przez Sąd Rejonowy V Wydział Karny w W.. Prowadzone postępowanie karne pozostaje bowiem bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy. Przyczyną rozwiązania stosunku pracy była nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy powódki, a nie przywłaszczenie dokumentów i środków pieniężnych, czego dotyczyło postępowanie karne. Sąd Rejonowy pominął dowód z załączonego przez stronę pozwaną pisma powódki z dnia 2 grudnia 2015 r., skierowanego do posła Sejmu RP. Przedmiotowe pismo także nie miało związku ze sprawą. Okoliczność,
na którą powoływał się pozwany, wnosząc o dopuszczenie dowodu z dokumentu nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Tym bardziej, że zarówno powódka, jak również W. S. (1) potwierdzili, że nie było pomiędzy nimi konfliktu. Pozostałe zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd I instancji ocenił jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania
nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności
lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale
i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, że obowiązek wykazania prawdziwości przyczyn wskazanych w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę ciąży na pracodawcy, czemu nie sprostano. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę pracodawca wskazał ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, wyrażające się nieusprawiedliwieniem nieobecności w pracy w dniach od 16 listopada 2015 r. do dnia
19 listopada 2015 r. wyjaśniając, że złożony przez powódkę wniosek o udzielenie urlopu został załatwiony odmownie. Nieobecność w pracy nie była spowodowana przebywaniem przez powódkę na urlopie wypoczynkowym, lecz na zwolnieniu lekarskim. W powyższych dniach powódka była bowiem niezdolna do pracy z powodu choroby. Czasowa niezdolność do pracy z powodu choroby usprawiedliwia z mocy prawa nieobecność w pracy. Strona pozwana podnosiła jednak, że usprawiedliwienie nastąpiło po upływie dwudniowego terminu. W ocenie Sądu Rejonowego powódka naruszyła zasady usprawiedliwiania swojej nieobecności, albowiem najpóźniej w dniu 16 listopada 2015 r. powinna była zawiadomić pracodawcę o swojej nieobecności w pracy spowodowanej chorobą, gdyż zwolnienie dotyczyło okresu od dnia 14 listopada 2015 r. do dnia 26 listopada 2015 r. Zaś dostarczenie zwolnienia nastąpiło dopiero w dniu 20 listopada 2015 r., a zatem po upływie terminu. Naruszenie podstawowych obowiązków oznacza bezprawność działania lub zaniechania pracownika tylko w przypadku, gdy ma charakter ciężki. Oceniając zasadność i prawdziwość przyczyn rozwiązania z powódką umowy o pracę, Sąd I instancji miał na uwadze,
iż nieusprawiedliwienie w terminie nieobecności w pracy i opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia stanowią odmienne rodzajowo naruszenia obowiązków pracowniczych.
W ocenie Sądu Rejonowego, w przypadku, gdy nieobecność pracownika jest usprawiedliwiona z powodu przebywania on na zwolnieniu lekarskim, lecz nie dopełnia
on formalnych warunków w postaci powiadomienia pracodawcy o przyczynie swojej nieobecności w pracy, wówczas działanie takie nie narusza obowiązków pracowniczych
w stopniu ciężkim, a zatem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika będzie dokonane z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów w tym trybie. Sąd Rejonowy zważył, że zachowanie powódki nie mogło być kwalifikowane jako zawinione i ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, co nie uprawniało pracodawcy do rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Sąd I instancji doszedł do przekonania, że powódce nie można było zarzucić, że w sposób zamierzony i bez usprawiedliwienia nie stawiła się do pracy w okresie od dnia 16 listopada 2015 r. do dnia
19 listopada 2015 r. Dla usprawiedliwienia absencji w pracy w następstwie lekarskiego orzeczenia o niezdolności do jej wykonywania wystarczy samo zawiadomienie pracodawcy
o tym fakcie, a ewentualne doręczenie mu na jego żądanie odpowiedniego zaświadczenia jest tylko dowodem prawdziwości tego zawiadomienia. W ocenie Sądu Rejonowego można uznać, że w przedmiotowej sprawie powódka w pewnym stopniu zrealizowała swój obowiązek w zakresie informacji pracodawcy o przebywaniu na zwolnieniu lekarskim, ponieważ P. T. przekazując pozwanemu zwolnienia lekarskie powódki jednocześnie informował o jej niezdolności do pracy i kontynuacji przez nią zwolnienia lekarskiego. Niedotrzymanie przez powódkę terminu do usprawiedliwienia swojej nieobecności było spowodowane szczególnymi okolicznościami, na które składał się nie tylko jej stan zdrowia, ale też zachowanie pozwanego, który oczekiwał, że powódka zrezygnuje
z pracy, co również niewątpliwie mogło mieć wpływ na jej postępowanie. Mając
na względzie naruszenie przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, zasadnym było w ocenie Sądu Rejonowego przywrócenie powódki do pracy na poprzednio zajmowane stanowisko pracy. Jednocześnie nie znalaeziono przesłanek uzasadniających brak możliwości lub niecelowość przywrócenia powódki na poprzednie stanowisko pracy. Strona pozwana nie zgłaszała zarzutu niecelowości, bądź niemożliwości przywrócenia powódki
do pracy. Nie wykazała istnienia szczególnych przyczyn, mogących przemawiać
za zasądzeniem na rzecz powódki odszkodowania. Jak zgodnie zeznały strony postępowania, pomiędzy powódką a Dyrektorem pozwanego nie było konfliktu, zaś stanowisko powódki
nie zostało nikomu powierzone. W momencie rozwiązania umowy o pracę, powódka nie była pracownikiem objętym ochroną przedemerytalną, nie była w ciąży, ani nie korzystała z urlopu macierzyńskiego. Zatem roszczenie o zasądzenie wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy zdaniem Sądu I instancji nie zasługiwało na uwzględnienie. Wynagrodzenie zasadnicze powódki wynosiło 6060,00 złotych, zaś jej okres wypowiedzenia wynosił trzy miesiące. Wobec czego Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, iż zasadnym jest zasądzenie
na jej rzecz kwoty 18180,00 złotych, pod warunkiem podjęcia przez nią pracy wraz
z ustawowymi odsetkami liczonymi od daty podjęcia pracy do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie powództwo oddalając.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.. Powódka była w toku procesu reprezentowana przez radcę prawnego, którego wynagrodzenie na mocy art. 99 k.p.c. w związku z art. 98 § 3 k.p.c. wliczane jest do niezbędnych kosztów procesu. Biorąc to pod uwagę, Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę
180,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, którego wysokość została ustalona na podstawie § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w treści obowiązującej w chwili wniesienia pozwu. Natomiast na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanego Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 3240,00 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić.

W dniu 16 maja 2015 r. pozwana wywiodła apelację zaskarżając powyższy wyrok
w punkcie 1 i 2 oraz zarzucając mu naruszenie:

1.  art. 52 k.p. przez nieuzasadnione przyjęcie, iż w okolicznościach faktycznych sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, że przyczyny wskazane w rozwiązaniu umowy o pracę są nieprawdziwe i nie dawały podstaw do zwolnienia dyscyplinarnego powódki,

2.  art. 45 k.p. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż w okolicznościach faktycznych sprawy doszło do rozwiązania z powódką stosunku pracy z naruszeniem prawa,

3.  art. 45 k.p. poprzez przywrócenie powódki do pracy w sytuacji, gdy jej stanowisko pracy uległo likwidacji i brak jest możliwości zatrudnienia jej na dotychczas zajmowanym stanowisku lub innym, które odpowiadałoby kwalifikacją zawodowym powódki, a nadto z uwagi na skonfliktowanie jej z innymi pracownikami brak jest podstaw do przywrócenia do pracy,

4.  art. 47 k.p. poprzez zasądzenie na rzecz strony powodowej wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości odpowiadającej trzykrotnemu miesięcznemu wynagrodzeniu powódki, w sytuacji gdy wysokość tego wynagrodzenia nie może przekroczyć wynagrodzenia jednomiesięcznego,

5.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy,
a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 316 k.p.c. poprzez:

- przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegającej na dowolnej
i sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego ocenie dowodów, w szczególności odmówienia wiary zeznaniom W. S. (1), w sytuacji gdy świadek szczegółowo wskazał na powody zmaterializowane w rozwiązaniu umowy o pracę, które w jego ocenie stanowią o ciężkim naruszeniu przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych,

- przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na sprzeczności wniosków końcowych Sądu I instancji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym poprzez:
* uznanie wbrew zasadom doświadczenia życiowego i logiki, iż dyskredytowanie pracodawcy, podważanie jego kwalifikacji i kompetencji mieści się w uprawnieniach pracownika w kontekście przyjęcia przez sąd, iż w realiach faktycznych sprawy zachowanie powódki nie zrealizowało znamion art. 52 k.p.;

* bezkrytyczne danie wiary zeznaniom powódki, co do twierdzeń, iż nie dopuszczała się działań wskazanych w rozwiązaniu umowy o pracę.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelująca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za obie instancje oraz o zasądzenie odszkodowania na rzez powódki bez przywracania jej do pracy
( k. 140-144 a. s.).

W odpowiedzi na apelację pozwanego z dnia 11 lipca 2016 r. powódka wniosła
o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych. Powódka uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że apelacja pozwanego nie argumentuje w sposób odpowiedni zarzutów i nie wykazuje, aby ocena dowodów oraz oparte na niej wnioski były dotknięte przedstawionymi uchybieniami. Zdaniem powódki uzasadnienie apelacji nie odnosi się w ogóle do oceny konkretnych dowodów, a jedynie do faktu odmówienia wiary zeznaniom W. S. (1), gdzie nie wskazano również w jakim zakresie
i co do których faktów skarżący kwestionuje ustalenia Sądu ( k. 161-165 a. s.).

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego z dnia 16 maja 2016 r. okazała się być niezasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Pozwany w apelacji skarżąc częściowo wyrok Sądu Rejonowego wskazał
na naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 316 k.p.c. oraz przepisów prawa materialnego, tj. art. 45, 47 i 52 k.p.

Mając na uwadze powyższy zakres apelacji, Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności wskazuje, że Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w związku
z art. 316 k.p.c., gdyż ustalenia poczynione w sprawie zostały zaaprobowane w całości.

Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Natomiast w myśl art. 316 § 1 i § 2 k.p.c., po zamknięciu rozprawy
sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy. Rozprawa powinna być otwarta na nowo, jeżeli istotne okoliczności ujawniły się dopiero po jej zamknięciu.

Przedkładając powyższą analizę zarzutów apelacyjnych skarżącego, Sąd Okręgowy zważył, iż wszystkie ustalenia stanu faktycznego zostały zawarte przez Sąd Rejonowy
w sposób rzetelny, logiczny i odpowiedni. Sąd Okręgowy zważył, że skarżący błędnie przyjął w treści apelacji, iż Sąd Rejonowy przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów z uwagi
na odmówienie wiary zeznaniom w charakterze strony Dyrektora Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) w W. W. S. (1). Z treści środka zaskarżenia
Sąd Okręgowy konstatuje, iż zdaniem apelującego Sąd I instancji odmówił w całości nadania przymiotu wiarygodności zeznaniom pozwanego. Tymczasem Sąd Rejonowy w sposób jednoznaczny wskazał, iż nie dał wiary ww. stronie tylko i wyłącznie w zakresie niedostarczenia przez powódkę zwolnienia lekarskiego za okres od dnia 14 listopada 2015 r. do dnia 26 listopada 2015 r. Sąd II instancji doszedł do przekonania, że wskazane powody
w rozwiązaniu z powódką stosunku pracy pozostawały w sprawie bezsporne. Żadna ze stron procesu nie podważała treści sporządzonego przez pozwanego oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy. Natomiast ocena Sądu Rejonowego dotycząca okoliczności, czy powody ustania umowy o pracę stanowią o ciężkim naruszeniu przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych może stanowić ewentualny zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego, nie zaś prawa procesowego, jakim to jest art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy mając na uwadze ww. przedmiot sporu dokonał rozważań prawnych w oddzielnej części sporządzonego uzasadnienia, zatem powoływanie się przez skarżącego na zarzut dotyczący ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych przez powódkę poprzez naruszenie
art. 233 § 1 k.p.c. jest bezprawny. Tym niemniej Sąd Okręgowy doszedł do wniosku,
iż w powoływanym zakresie Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy w oparciu o treść zeznań W. S. (1). W ocenie Sądu II instancji zeznania świadków P. T. i A. M. jednoznacznie potwierdzają stanowisko powódki, zgodnie z którym zwolnienie lekarskie
za okres od dnia 14 listopada 2015 r. do dnia 26 listopada 2015 r. zostało dostarczone pracodawcy w dniu 20 listopada 2015 r.

Odnosząc się do drugiego punktu zarzucającego przez skarżącego naruszenie
art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, iż treść zeznań powódki korelowała
z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, który w sposób prawidłowy został ustalony przez Sąd I instancji. Sąd II instancji nie doszukał się w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym jakiegokolwiek podważania kwalifikacji i kompetencji pracodawcy przez powódkę. Zarzut podniesiony w apelacji przez skarżącego nie ma potwierdzenia nawet w jego zeznaniach, ponieważ stwierdził on, że z uwagi na wcześniejsze zwolnienie lekarskie powódki, nie utrzymywał z nią żadnych kontaktów na nowym stanowisku pracy, co było spowodowane również niekwestionowanym faktem, iż dopiero w dniu 26 października
2015 r. W. S. (1) wygrał konkurs i został nowym dyrektorem ośrodka. Ponadto w opinii pozostałych świadków powódka przez 15-lecie wykonywania pracy na rzecz swojego pracodawcy miała nieposzlakowaną opinię oraz nie pozostawała w konflikcie
z innymi pracownikami. Skarżący również błędnie wskazuje, jakoby Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom powódki w zakresie niedopuszczania się przez nią działań wskazanych
w rozwiązaniu umowy o pracę. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż powódka usprawiedliwiła po terminie swoją nieobecność w pracy w okresie od dnia 16 listopada
2015 r. do dnia 19 listopada 2015 r., co będzie podlegało stosownej argumentacji w dalszej części uzasadnienia.

Następnie przechodząc do naruszenia przepisów prawa materialnego, Sąd zważył,
że zgodnie z art. 45 § 1-3 k.p.:

W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy
- stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia
za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177,
oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 41 ¹; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

W myśl art. 47 k.p. pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia
do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak
niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej
niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa
w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku,
gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Natomiast w rozumieniu art. 52 § 1-3 k.p.:

Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1)ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych;

2)popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem;

3)zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy
na zajmowanym stanowisku.

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Pracodawca podejmuje decyzję w sprawie rozwiązania umowy po zasięgnięciu opinii reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej, którą zawiadamia
o przyczynie uzasadniającej rozwiązanie umowy. W razie zastrzeżeń co do zasadności rozwiązania umowy zakładowa organizacja związkowa wyraża swoją opinię niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 3 dni.

Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że Sąd I instancji dokonał również prawidłowych rozważań prawnych w oparciu o art. 45 i 52 Kodeksu pracy. W niniejszej sprawie pracodawca dokonując jednostronnej czynności prawnej rozwiązał z powódką stosunek pracy w trybie natychmiastowym. Zdaniem Sądu Okręgowego najistotniejsze znaczenie w toku procesu miała zaistniała sytuacja, w której powódka była osobą niezdolną do pracy w spornym okresie czasu i trzykrotnie za pomocą swojego pełnomocnika dostarczała zwolnienie lekarskie. Dokument ten był za każdym razem przyjmowany przez pracownika ośrodka. Bezspornym pozostaje fakt, iż na dzień wytworzenia dokumentu rozwiązującego stosunek pracy
z powódką, pracodawca nie posiadał informacji o dalszym zwolnieniu lekarskim, które uzyskała B. M.. Tym niemniej powódka za pomocą swojego pełnomocnika dzień później dostarczyła zwolnienie obejmujące okres od dnia 14 listopada 2015 r. do dnia
26 listopada 2015 r. Przyczyny rozwiązania stosunku pracy na dzień wytworzenia pisma były prawdziwe, ale w okolicznościach niniejszej sprawy nie dawały podstaw do zwolnienia dyscyplinarnego powódki. Oś sporu w toku procesu wyznaczała okoliczność, czy powódka faktycznie dostarczyła pozwanemu zwolnienie lekarskie wystawione i obejmujące sporny okres czasu. Sąd II instancji doszedł do wniosku, że dla ustalenia spornego ciągu wydarzeń najistotniejszym była treść zeznań świadków P. T., który dostarczył zwolnienie lekarskie świadkowi A. M., co zostało przez nią również potwierdzone. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, aby zakwestionować wnioski wynikające z treści zeznań ww. świadków oraz powódki, gdyż korelują wzajemnie ze sobą oraz z pozostałym zebranym materiałem dowodowym. W związku z tym, mając na uwadze fakt, iż powódka zrealizowała ciążący na niej obowiązek przedstawienia zwolnienia lekarskiego, uchybienie jednodniowe w dokonanej przez nią czynności nie może stanowić
o ciężkim naruszeniu obowiązków pracowniczych. Na tym tle jednoznacznie wypowiedział się Sąd Najwyższy, który w jednym ze swoich orzeczeń zważył, iż ,,skoro nieusprawiedliwienie w terminie nieobecności w pracy i opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia stanowią odmienne rodzajowo naruszenia obowiązków pracowniczych,
to przyjmuje się, że pracownikowi, który usprawiedliwił nieobecność w pracy z opóźnieniem nie można zasadnie zarzucić opuszczenia pracy bez usprawiedliwienia. Jeśli więc pracodawca wskazuje jako przyczynę uzasadniającą rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę "opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia", podczas gdy pracownik usprawiedliwił nieobecność w pracy, choć uczynił to z opóźnieniem, to podana w tych okolicznościach przyczyna ustania stosunku pracy jest nierzeczywista, co w konsekwencji uprawnia pracownika do realizacji roszczeń z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy
o pracę.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2015 r., sygn. akt III PK 8/15) Stanowisko wyrażone i zaprezentowane powyżej definitywnie i kategoryczne przesądza,
iż powódka, wręczając zwolnienie lekarskie pozwanemu za pomocą swojego pełnomocnika
z jednodniowym opóźnieniem, nie dokonała ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych. Również przywrócenie do pracy powódki jest prawidłowym rozwiązaniem zastosowanym przez Sąd Rejonowy. Jak już wskazano powyżej, powódka nie pozostawała
w konflikcie ani w sporze z innymi pracownikami ośrodka, a sama przykładnie realizowała nałożone na nią obowiązki pracownicze. Ponadto stanowisko zajmowane przez powódkę
nie zostało zlikwidowane, a jedynie zawieszone. Dyrektor ośrodka nie zatrudnił nowego pracownika na miejsce zastępcy dyrektora, a więc brak było podstaw faktycznych dla uznania, iż B. M. nie mogłaby być przywrócona do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy. Sąd również jednoznacznie zważył, że naruszenie art. 47 k.p., na które wskazywał skarżący, jest oderwane od rozważonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego
i prawnego.

Sąd Okręgowy wskazuje, że w niniejszej sprawie doszło do rozwiązania umowy o pracę z powódką w trybie natychmiastowym bez zachowania okresu wypowiedzenia. Natomiast dyspozycja art. 47 k.p. dotyczy sytuacji, w której pracodawca rozwiązuje
z pracownikiem umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. W związku z tym należało zastosować wykładnię przepisu art. 57 k.p., zgodnie z którym w razie niezgodnego
z prawem rozwiązania umowy o pracę, sąd fakultatywnie może przy przywróceniu pracownika do pracy zasądzić mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie więcej niż za trzy miesiące.

Przechodząc do analizy możliwości uchylenia zaskarżonego wyroku w niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy, co podniósł już wyczerpująco na etapie powyższych rozważań prawnych, wskazał, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny dając wyraz temu
w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. W myśl art. 328 § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty apelującego są lakoniczne i ogólne. Sąd II instancji doszedł do wniosku, że skarżący nie podnosi i nie wyjaśnia w apelacji w sposób szczegółowy motywów swojej logiki. Pozwany nie wskazał w istocie, jak powinna wyglądać ocena materiału dowodowego podjęta przez Sąd niższej instancji. Pozwany koncentruje się tylko i wyłącznie na okoliczności,
że nieuprawnioną była pozytywna ocena zeznań powódki oraz zarazem negatywna pozwanego dokonana przez Sąd Rejonowy. Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Apelacyjnego, ,,przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi
je do pozostałego materiału dowodowego. Innymi słowy, art. 233 § 1 k.p.c. - przy uwzględnieniu treści art. 328 § 2 k.p.c. - nakłada na sąd orzekający obowiązek: po pierwsze
- wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, po drugie - uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, po trzecie - skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, po czwarte - wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej wyższej instancji i skarżącemu - na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie, po piąte - przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności.’’ ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt III AUa 963/14) Tak więc istotą naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. jest brak zawarcia w treści uzasadnienia istotnego elementu, bez którego kontrola instancyjna nie może zostać zrealizowana. W takim przypadku sąd wyższej instancji obowiązany jest uchylić zaskarżony wyrok i sprawę przekazać sądowi wydającemu wyrok do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zauważył, że w treści apelacji skarżący nawet nie zarzucił naruszenia
art. 328 § 2 k.p.c. W ocenie Sądu II instancji zarzut strony apelującej odnoszący się
do prawdziwości ustaleń nie może być uznany za prawidłowy w rozumieniu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., gdyż owe ustalenia zostały poczynione. Zatem skoro uzasadnienie posiada wszystkie niezbędne elementy do jego skontrolowania, to w konsekwencji nie dochodzi
do naruszenia art. 328 § 2 k.p.c.

Reasumując, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że apelacja pozwanej stanowiła
co do zasady jedynie polemikę z trafnym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego i jako bezzasadna podlegała oddaleniu na mocy przepisu art. 385 k.p.c.

Jednocześnie w punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) w W. na rzecz powódki B. M. kwotę
w wysokości 180,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą. Zasądzona kwota miała oparcie o przepisy § 9 pkt 1 ppkt 1 w związku
z § 10 pkt 1 ppkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).

SSO Lucyna Łaciak (spr.) SSO Włodzimierz Czechowicz SSO Zbigniew Szczuka

Zarządzenie: (...)

(...)