Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18.11.2016 r.

(...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od U. K. kwoty 770,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powód twierdził, że U. K. zawarła z Bankiem (...) w W. umowę o kartę kredytową, na podstawie której była zobowiązana do spłaty zadłużenia zgodnie z warunkami umowy. Ponieważ U. K. nie uregulowała zadłużenia, umowa została wypowiedziana, a wobec dłużniczki wszczęto działania windykacyjne z wszczęciem egzekucji sądowej na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego włącznie. Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 r. powód stał się wierzycielem U. K.. (pozew k. 2-3)

W dniu 23 marca 2016 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w W. w sprawie I Nc 1070/16 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. (nakaz zapłaty k. 22)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podniosła liczne zarzuty, w tym przedawnienia, braku legitymacji czynnej, niewykazania przysługiwania wierzytelności pierwotnemu wierzycielowi i jej wysokości na dzień zawarcia umowy cesji, niewykazania umocowania osoby zawierającej umowę cesji w imieniu powoda, a ponadto niewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy. (sprzeciw k. 26-29)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 kwietnia 2008 r. Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zawarła z U. K. umowę o kartę kredytową C.. Bank przyznał U. K. limit kredytowy w wysokości 2000 zł. U. K. zobowiązała się do spłaty co najmniej minimalnej kwoty zadłużenia w wysokości wskazywanej w wyciągu, a także do spłaty całości zadłużenia najpóźniej następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia umowy. Pismem z dnia 1 października 2012 r. Bank (...) SA wypowiedział U. K. umowę o kartę kredytową C.. Oświadczenie o wypowiedzeniu zostało wysłane do U. K. listem poleconym w dniu 1 października 2012 r. (dowód: kopia umowy k. 4, oświadczenie o wypowiedzeniu k. 41, pocztowa książka nadawcza k. 41-42)

W dniu 23 listopada 2015 r. Bank (...) SA zawarł z (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności detalicznych, powstałych w stosunku do osób fizycznych między innymi z tytułu kart kredytowych. Do umowy przelewu dołączono Załącznik 1a, tj. listę wierzytelności i dłużników w wersji elektronicznej na płycie CD oraz Załącznik numer 1, czyli papierową wersję Załącznika numer 1a. W dniu zawarcia umowy przelewu wierzytelności strony zawarły Aneks nr (...) do umowy przelewu wierzytelności. W punkcie 2 Aneksu nr (...) strony zgodnie oświadczyły, że Dzień Przeniesienia wierzytelności na nabywcę nastąpił w dniu 23 listopada 2013 r. i w tym dniu nabywca nabył od banku portfel wierzytelności obejmujący wierzytelności wymienione w Załączniku nr 1 do Aneksu, który został sporządzony wyłącznie na płycie CD załączonej do Aneksu. W dniu 30 marca 2016 r. Bank (...) SA zawarł z (...)Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. Aneks nr (...) do umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 r. Zgodnie z § 1 Aneksu nr (...) strony uzupełniły Załącznik nr 1 do umowy przelewu wierzytelności. W myśl § 2 Aneksu nr (...) strony wskazały, że wierzytelności wskazane w Załączniku nr 1 do pierwotnej umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 r. oraz wierzytelności wskazane w Załączniku A do Aneksu nr (...) są tożsame. Wedle § 3 aneksu nr (...) uzupełniony wykaz wierzytelności, stanowiący Załącznik A do Aneksu nr (...) zastępuje Załącznik nr 1 do pierwotnej umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 r. W dniu 25 lutego 2016 r. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej numer (...) (dowód: kopia umowy przelewu k. 6-8, aneks nr (...) k. 9, Aneks nr (...) k. 43-44, wyciąg k. 5)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów z dokumentów. Sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej następującym dowodom przedstawionym przez powoda: załącznikowi do umowy cesji zgłoszonemu w pozwie, wyciągowi z Z. - wykazu wierzytelności będących przedmiotem umowy cesji z dnia 23 listopada 2015 r. dołączonemu do Aneksu nr (...), bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, postanowieniu o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wnioskowi o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wnioskowi o wszczęcie egzekucji. Załącznik do umowy cesji zgłoszony w pozwie nie zasługiwał na obdarzenie go walorami wiarygodności i mocy dowodowej. Załącznik ten stanowi wydruk komputerowy. Ocena jego walorów dowodowych następuje zatem nie w świetle art. 244-245 k.p.c., lecz 308-309 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 września 2016 r. Przy ocenie tej nie ma żadnego znaczenia to, że działający w sprawie pełnomocnik powoda poświadczył przedmiotowy wydruk za zgodność w myśl art. 129 § 2 k.p.c. Przepis ten stanowi, że zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Jak wynika wprost z jego treści dotyczy on jedynie możliwości poświadczania odpisów dokumentów. Niewątpliwie chodzi o dokumenty w rozumieniu art. 244-245 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 września 2016 r. Wprawdzie przepisy art. 308 i 309 odsyłają do przepisów o dowodzie z dokumentu, Sąd stanął jednak na stanowisku, że w przypadku wydruku komputerowego nie istnieje możliwość poświadczenia takiego wydruku „za zgodność” z oryginałem. Zdaniem Sądu oryginał wydruku komputerowego stanowi zespół danych zapisanych w pamięci komputera. Już w świetle zasad doświadczenia życiowego oczywiste jest, że żaden człowiek nie ma możliwości dokonania takiego „poświadczenia”, gdyż stan pamięci komputera nie jest dostępny ludzkim zmysłom. Możliwe jest jedynie poznanie odzwierciedlenia stanu danych zapisanych w pamięci komputera przy pomocy urządzeń umożliwiających wywołanie tych danych w postaci dostępnej ludzkim zmysłom, np. przez wyświetlenie na ekranie komputera, wydrukowanie. Nie ma jednak możliwości stwierdzenia, czy postać dostępna poznaniu zmysłowemu rzeczywiście stanowi odzwierciedlenie stanu danych zapisanych w pamięci komputera. Stąd poświadczenie wydruku komputerowego w sposób określony w art. 129 § 2 k.p.c. nie rodzi skutków prawnych takich, jak w przypadku dokumentu. Po wtóre należy zwrócić uwagę, że omawiany wydruk nie nosi żadnych cech, które pozwoliłyby go powiązać z umową przelewu wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 r. Z kolei załącznik do Aneksu nr (...) również stanowi wydruk komputerowy, ale różni się od załącznika dołączonego do pozwu tym, że stanowi część wyciągu z Aneksu nr (...) do umowy cesji wierzytelności, sporządzonego przez notariusza J. L.. Z treści poświadczenia na przedmiotowym wyciągu nie wynika jednak, z którego załącznika do umowy cesji został sporządzony wyciąg, stwierdzono tam jedynie, że wyciąg obejmuje pozycję 4021 Załącznika - wykazu wierzytelności będących przedmiotem Umowy cesji z dnia 23 listopada 2015 r. Mając na względzie, że strony umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 listopada 2013 r. sporządziły więcej niż jeden Załącznik zawierający wykaz wierzytelności, takie określenie omawianego załącznika należało uznać za niewystarczające, aby można było powiązać wyciąg z Aneksu nr (...) oraz dołączony doń załącznik z umową przelewu wierzytelności. Natomiast dowody w postaci kserokopii bankowego tytułu egzekucyjnego, postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i wniosku o wszczęcie egzekucji nie zasługują na uznanie ich za dowody, albowiem nie zostały poświadczone przez pełnomocnika powoda w sposób określony w art. 129 § 2 k.p.c., a strona pozwana zakwestionowała moc dowodową kserokopii przedstawionych przez powoda. Dokument wezwania do zapłaty z dnia 4 grudnia 2015 r. nie ma natomiast istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, nawet w zakresie roszczenia odsetkowego, gdyż powód dochodzi odsetek od daty wniesienia pozwu oraz nie udowodnił, aby przedmiotowe wezwania zostało doręczone pozwanej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu niewłaściwości miejscowej Sądu. Zarzut ten nie został rozpoznany i oddalony w formie postanowienia, niemniej jednak Sąd nie uwzględnił go, o czym świadczy niewydanie również postanowienia o przekazaniu sprawy Sądowi Rejonowemu we Włocławku i wydanie wyroku. Sąd uznał zarzut ten za niezasadny. Powód w pozwie prawidłowo uzasadnił podstawy prawne i faktyczne właściwości miejscowej Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy. Problematykę właściwości miejscowej sądu w przypadku przelewu wierzytelności wynikającej ze stosunku zobowiązaniowego trafnie scharakteryzował Sąd Apelacyjny w Poznaniu, który w wyroku z dnia 14 października 2003 r., sygn. akt I ACa 842/03 wyraził pogląd, że „Określenie właściwości miejscowej sądu według miejsca spełnienia dochodzonego świadczenia może uwzględniać miejsce siedziby banku wierzyciela wówczas tylko, kiedy strony wyraziły zgodę (w sposób bezpośredni lub dorozumiany) na dokonanie zapłaty na umiejscowiony w określonym banku rachunek wierzyciela. W sytuacji, kiedy następuje zmiana wierzyciela - w wyniku cesji wierzytelności - dłużnik musi ten fakt uwzględnić i spełnić świadczenie nabywcy wierzytelności, jednak nabywca wierzytelności nie ma uprawnienia do jednostronnego wiążącego wskazania swojego rachunku bankowego jako miejsca zapłaty, nawet wówczas, kiedy umowa ze zbywcą przyjmowała, że zapłata nastąpi na rachunek bankowy zbywcy. Zmiana wierzyciela powoduje, że dotychczasowe uzgodnienia co do banku i rachunku stają się nieaktualne, a obowiązki dłużnika wobec nowego wierzyciela wracają do stanu przewidzianego w art. 454 § 1 zdanie 2 k.c., to znaczy ma on obowiązek świadczyć w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia.” Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela to stanowisko. Z akt sprawy wynika, że siedziba przedsiębiorstwa powoda mieści się w obszarze właściwości Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy, wobec czego brak było podstaw do przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu we Włocławku.

Przechodząc do rozważań nad istotą sprawy należy stwierdzić, że zasadny jest zarzut przedawnienia. Termin przedawnienia roszczeń cedenta wynosi 3 lata, jako roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w myśl art. 118 k.c. Powód jako nabywca wierzytelności również objęty jest tym trzyletnim terminem przedawnienia. Zgodnie z art. 120 § 1 zd. 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W ocenie Sądu powód nie udowodnił, kiedy stała się wymagalna wierzytelność dochodzona w niniejszym procesie. Powód wykazał jedynie, że cedent wystosował do pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu, niemniej jednak nie wykazał, czy to oświadczenie do pozwanej dotarło w taki sposób, aby mogła się zapoznać z jego treścią ze skutkami określonymi w art. 61 k.c. Z zaoferowanych przez powoda dowodów wynika jedynie to, że nawet gdyby doszło do skutecznego wypowiedzenia pozwanej umowy karty kredytowej, to nastąpiłoby to w październiku 2012 r. Roszczenie powoda uległoby zatem przedawnieniu w październiku 2015 r., czyli jeszcze przed zawarciem umowy przelewu wierzytelności z 23.11.2015 r. Powód nie wykazał, aby nastąpiły zdarzenia skutkujące przerwą biegu terminu przedawnienia. Do zdarzeń tych nie można zaliczyć ani złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, ani wszczęcia egzekucji sądowej. Jak wyżej wskazano, powód nie udowodnił przedsięwzięcia tych działań ani przez siebie ani przez cedenta. Nawet jednak gdyby sprostał swym obowiązkom dowodowym, to i tak nie mógłby powoływać się na przerwę biegu terminu przedawnienia spowodowaną złożeniem wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu czy też wszczęcia egzekucji na podstawie takiego tytułu wykonawczego. W uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16 Sąd Najwyższy orzekł, że „Nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).” Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w powołanej uchwale. Powód wskazywał, że pozwana uznała dług, spłacając częściowo swoje zobowiązania. Według twierdzenia powoda, którego pozwana nie zaprzeczyła, ostatnia spłata dokonana przez pozwaną miała miejsce 21.12.2011 r. O ile okoliczność tę Sąd uznał za przyznaną w myśl art. 230 k.p.c., o tyle nie można wywieść z tego faktu wniosku, że doszło do przerwy biegu terminu przedawnienia w stosunku do całości zobowiązania pozwanej. Należy wziąć pod rozwagę, że zobowiązania pozwanej powstawały odrębnie po upływie kolejnych okresów rozliczeniowych i w wysokości określonej przez cedenta w wyciągu. Zapłatę części długu można ocenić jako uznanie tego długu, zależnie od okoliczności także jako całego długu. W świetle treści umowy o kartę kredytową należy jednak przyjmować, wobec braku innych dowodów, że w dniu 21.12.2011 r. pozwana zapłaciła przynajmniej część długu wówczas istniejącego. Do kwoty 200 zł, wówczas uiszczonej przez pozwaną, ograniczają się skutki przerwy biegu terminu przedawnienia na skutek uznania niewłaściwego, przyjmującego postać zapłaty. Powód nie udowodnił jednak, czy omawiana zapłata dotyczyła części wierzytelności przelanej w drodze umowy z 23 listopada 2015 r. Ubocznie należy zauważyć, że nawet gdyby zapłata kwoty 200 zł w dniu 21 grudnia 2011 r. spowodowała przerwanie biegu terminu przedawnienia, to i tak upłynąłby on 21 grudnia 2014 r., a więc jeszcze przed nabyciem wierzytelności przez powoda i przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie. Wobec powyższego roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Ubocznie należy zauważyć, że nawet gdyby uznać, że wypowiedzenie umowy o kartę kredytową jest bezskuteczne, powództwo i tak podlegałoby oddaleniu. Jeżeli bowiem powód dochodzi zapłaty kwoty wynikającej z całościowego rozliczenia zadłużenia pozwanej, jakie stało się wymagalne w całości na skutek wypowiedzenia, to bezskuteczność wypowiedzenia umowy karty kredytowej sprawia, że powództwo jest przedwczesne. Jeżeli natomiast dochodzi zapłaty kwot wynikających z rozliczenia poszczególnych okresów korzystania z karty, wymagalnych po wystawieniu wyciągu przez cedenta, to powód winien był wykazać wysokość tych poszczególnych kwot. Zgromadzony materiał dowodowy prowadzi jednak do wniosku, że zasadny jest zarzut pozwanej, że powód nie uwodnił swego roszczenia co do wysokości. Sąd nie podziela stanowiska powoda co do mocy dowodowej wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego. Nie budzi wątpliwości to, że wyciąg może stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Nie przesądza to jednak o jego mocy dowodowej. Z wyraźnego brzmienia art. 194 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnym wynika, że wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego. Wobec powyższego na gruncie postępowania cywilnego wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego stanowi dokument prywaty w rozumieniu art. 245 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 września 2016 r. Jego moc dowodowa ogranicza się zatem do wykazania, że osoba, która taki dokument podpisała, złożyła zawarte w nim oświadczenie. Nie można jednak uznać, że zostały w ten sposób dowiedzione fakty, stanowiące podstawę danego oświadczenia. W przypadku oświadczenia o zapisaniu w księgach funduszu sekurytyzacyjnego wierzytelności wobec oznaczonego podmiotu dowód ten nie wystarcza do wykazania ani istnienia wierzytelności ani jej wysokości. Zaoferowanie tego dowodu w postępowaniu cywilnym nie powoduje również przerzucenia ciężaru dowodu na pozwanego. Zgodnie z art. 253 k.p.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać. Powołany przepis normuje jedynie rozkład ciężaru dowodu w przypadku sporu o prawdziwość dokumentu prywatnego, nie dotyczy natomiast sporu o moc dowodową dokumentów prywatnego, który nie był kwestionowany w zakresie, o którym traktuje art. 253 k.p.c. Moc dowodową wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego Sąd ocenia w myśl reguł statuowanych w art. 233 § 1 k.p.c. Zdaniem Sądu powód nie przedstawił żadnych dowodów, które prowadziłyby do wykazania zasadności żądania pozwu co do wysokości. Należy pamiętać, że zgodnie z art. 513 § 1 k.p.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Ubocznie należy zauważyć, że cedent nie zawiadomił pozwanej o przelewie, a bynajmniej nie zostało to udowodnione w niniejszej sprawie. Niewątpliwie zatem pozwana może podnosić przeciwko cesjonariuszowi - powodowi w niniejszej sprawie - zarzuty dotyczące wysokości roszczenia. W świetle zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego Sąd uznał, że żądanie pozwu nie zostało udowodnione co do wysokości.

Zasadny jest również zarzut niewykazania legitymacji czynnej. Powód wywodził swoją legitymację z faktu nabycia wierzytelności w stosunku do pozwanej w drodze przelewu wierzytelności normowanego przez art. 509 i nast. k.c. Skuteczność cesji nie w każdym jednak przypadku wynika z treści umowy. W okolicznościach niniejszej sprawy należy mieć na uwadze, że przedmiotem umowy przelewu wierzytelności z 23 listopada 2015 r. był znaczny portfel wierzytelności. Cesjonariusz, chcąc wytoczyć powództwo przeciwko oznaczonemu dłużnikowi o zapłatę wierzytelności należącej do zbioru objętego jedną umową cesji, winien skonkretyzować daną wierzytelność oraz jej dłużnika lub dłużników. Zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu ustanowiona w art. 6 k.c. obowiązek udowodnienia faktów, składających się na oznaczenie wierzytelności i jej dłużnika, obciąża cesjonariusza - powoda w procesie o zapłatę. W ocenie Sądu powód temu obowiązkowi nie sprostał. Jak już wyżej wskazano w części dotyczącej oceny dowodów, nie zasługują na wiarę dowody w postaci załączników do kolejnych umów zawartych między stronami. W tym miejscu należy jeszcze dodać, że regulacje umowne dotyczące załączników do umowy przelewu i kolejnych aneksów do niej, są niespójne. Z pkt 2 aneksu nr (...) do umowy przelewu (k. 9) wynika, że przedmiotem przelewu są wierzytelności wymienione w załączniku nr 1 do aneksu. Powód nie dołączył tego załącznika do pozwu ani do pisma z 26.07.2016 r. Tymczasem z treści § 3 pkt. 5 umowy przelewu wierzytelności wynika, że wierzytelności będące przedmiotem przelewu ujęte są w elektronicznym Załączniku 1a do umowy przelewu oraz w papierowym Załączniku nr 1 do umowy przelewu, stanowiącym skróconą wersję Załącznika 1a. Jednak z treści aneksu nr (...) do umowy przelewu nie wynika, aby Załącznik nr 1 do Aneksu nr (...) był tożsamy z Załącznikami nr 1 i 1a do umowy przelewu. Ponadto z treści § 3 Aneksu nr (...) do umowy przelewu wierzytelności wynika, że Załącznik A do tego aneksu zastępuje Załącznik nr 1 do pierwotnej umowy przelewu. Strony umowy przelewu nie rozstrzygnęły o stosunku Załącznika A do Aneksu nr (...) do Załącznika nr 1a do umowy przelewu wierzytelności ani też do Załącznika nr 1 do Aneksu nr (...) do umowy przelewu wierzytelności. W tej sytuacji nie sposób stwierdzić, który z załączników do umowy przelewu bądź do kolejnych aneksów zawiera wykaz wierzytelności zbytych na mocy umowy przelewu wierzytelności z 23 listopada 2015 r. Z tych względów Sąd uznał, że powód nie udowodnił, że nabył przedstawioną pod osąd wierzytelność przeciwko pozwanej.

Pozostałe zarzuty podniesione przez pozwaną okazały się niezasadne. Sąd nie uwzględnił zarzutu braku umocowania osoby zawierającej umowę przelewu w imieniu powoda. Należy podzielić argumentację powoda, że prawidłowość umocowania pełnomocnika została stwierdzona przez czyniącego notariusza i stwierdzona dokumentem urzędowym w postaci aktu notarialnego. W myśl art. 252 k.p.c. strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenia organu, od którego dokument ten pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinna okoliczności te udowodnić. Pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność wadliwości sporządzenia przedmiotowego aktu notarialnego, mogącej skutkować pozbawianiem go mocy dokumenty urzędowego. Zarzut niewykazania przysługiwania powodowi zobowiązania nie zasługuje na uwzględnienie już z tego powodu, że nie można mówić o „przysługiwaniu zobowiązania” komukolwiek, nawet jego stronie. Zobowiązanie jest więzią prawną (obligatio est vinculum iuris), między co najmniej dwoma podmiotami. Zobowiązanie istnieje między tymi podmiotami, wiąże je, natomiast z treści tego zobowiązania wypływają określone uprawnienia dla jego podmiotów. O tych uprawnieniach można mówić, że przysługują stronom zobowiązania. Wobec tego omawiany zarzut stanowi w istocie powtórzenie zarzutu oznaczonego numerem 3/ w polu 7 sprzeciwu.

Niezasadny jest również zarzut niewykazania zapłaty ceny sprzedaży wierzytelności i skuteczności umowy cesji. Z treści pkt. 2 Aneksu nr (...) do umowy przelewu wynika, że strony zgodnie uznały, że w dniu 23 listopada 2015 r. doszło do nabycia portfela wierzytelności przez powoda. Skoro przejście wierzytelności na nabywcę było uzależnione od ziszczenia się warunku zawieszającego w postaci zapłaty ceny sprzedaży i strona, która miała otrzymać cenę sprzedaży oświadcza, że doszło do przejścia wierzytelności na nabywcę, to znaczy, że uznaje, że ziścił się warunek zawieszający w postaci zapłaty ceny sprzedaży wierzytelności. Oświadczenie takiej treści Sąd uznał za pokwitowanie w rozumieniu art. 462 k.c. W myśl art. 466 k.c. z pokwitowania wynikają domniemania zapłaty wierzytelności głównej i ubocznych oraz spełnienia świadczeń okresowych wymagalnych przed dniem wystawienia pokwitowania. Ciężar dowodu w takim przypadku spoczywa na stronie, która zmierza do obalenia domniemania. Pozwana nie zaoferowała żadnych dowodów w celu obalenia omawianego domniemania.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt. I sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł, stosując zasadę finansowej odpowiedzialności za wynik sprawy, ustanowionej w art. 98 § 1 k.p.c. Powód przegrał sprawę w całości, wobec czego Sąd obciążył powoda kwotą 377 zł, na którą składają się: kwot 360 zł ustaloną na podstawie § 2 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U.2015.1804) oraz kwota 17 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

SSR Paweł Szymański

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.