Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 września 2015 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje Z. K. prawo do emerytury poczynając od dnia 18 sierpnia 2015 roku.

Sygn. akt V U 1141/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił Z. K. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udowodnił 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do pracy w szczególnych warunkach ZUS nie zaliczył okresu zatrudnienia od dnia 18 stycznia 1977 roku do dnia 28 lutego 1994 roku, ponieważ zarówno charakter wykonywanych prac jak i stanowisko podane w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach nie odpowiadają pracom wymienionym w Wykazie A, poz. 1 pkt 13, to jest pracom nieautomatyzowanych palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego na stanowisku – maszynista urządzeń nawęglania. ZUS dodał, że brak jest też możliwości określenia charakteru wykonywania pracy na stanowisku elektromontera. Ponadto stanowiska elektromontera, elektromontera zmianowego, elektryka nie są wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

W odwołaniu z dnia 30 września 2015 roku wnioskodawca Z. K. wniósł o zmianę wyżej wymienionej decyzji. Odwołujący podniósł, że w kwestionowanym przez organ rentowy okresie pracował w Z. Zakładach (...) przy obsłudze maszyn tkackich w warunkach szkodliwych, co zostało potwierdzone dokumentacją pracowniczą i świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. K., urodzony dnia (...), w dniu 15 października 2013 roku złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę, k. 1-4 akt emerytalnych I)

Do wniosku ubezpieczony załączył:

- wystawione przez Z. Zakłady (...) z siedzibą w Z. świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, z którego wynika, że w okresie od dnia 18 stycznia 1977 roku do dnia 28 lutego 1994 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace polegające na bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń na stanowisku elektryk zmianowy, wymienionym w wykazie A, dziale XIV, poz. 1 pkt 13 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego,

- wystawione przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w Z. zaświadczenie o przerwach w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne w związku z pobieraniem zasiłków oraz wynagrodzenia za czas choroby,

- wystawione przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. zaświadczenie o przerwach w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne w związku z pobieraniem zasiłków oraz wynagrodzenia za czas choroby.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 3 marca 1994 roku, k. 7, zaświadczenie z dnia 14 października 2013 roku, k. 8, zaświadczenie z dnia 15 października 2013 roku akt emerytalnych I)

Pismem z dnia 21 października 2013 roku ZUS wezwał wnioskodawcę do przedłożenia umów o pracę i angaży z Z. Zakładów (...) z okresu zatrudnienia od dnia 18 stycznia 1977 roku do dnia 28 lutego 1994 roku. W odpowiedzi ubezpieczony podał, że wystąpił o wydanie wyżej wymienionych dokumentów do Archiwum Zakładowego i oświadczył, że na chwilę obecną cofa wniosek. Decyzją z dnia 20 listopada 2013 roku organ rentowy umorzył postępowanie o przyznanie emerytury.

(wezwanie do przedłożenia dodatkowych dowodów, k. 11, oświadczenie ubezpieczonego o wycofaniu wniosku, k. 13, decyzja z dnia 20 listopada 2013 roku, k. 17 akt emerytalnych I)

W dniu 18 sierpnia 2015 roku wnioskodawca, niebędący członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ponownie złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę, k. 1 – 3 akt emerytalnych II)

Do wniosku ubezpieczony załączył wystawione przez Z. Zakłady (...) dokumenty w postaci:

- umowy o pracę z dnia 17 stycznia 1977 roku,

- umowy o pracę z dnia 8 lutego 1977 roku,

- karty obiegowej zmiany

- szesnastu angaży,

- zakresu czynności i odpowiedzialności brygadzisty z dnia 1 lutego 1989 roku.

(dowód: umowa o pracę z dnia 17 stycznia 1977 roku, k. 16 akt emerytalnych, umowa o pracę z dnia 8 lutego 1977 roku, k. k. 15, karta obiegowa zmiany, k. 16, angaże , k. 8 – 15, k. 17, zakres czynności i odpowiedzialności brygadzisty , k. 7 akt emerytalnych II)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca legitymuje się stażem pracy wynoszącym 25 lat, 2 miesiące i 21 dni, który to składa się wyłącznie z okresów składkowych. ZUS nie zaliczył żadnego okresu zatrudnienia do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 15 września 2015 roku, k. 21 akt emerytalnych II)

Z wystawionego przez pracodawcę świadectwa pracy wynika, że w okresie od dnia 18 stycznia 1977 roku do dnia 28 lutego 1994 roku Z. K. był zatrudniony w Z. Zakładach (...) w Z. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera zmianowego.

Z dniem 18 stycznia 1977 roku ubezpieczony rozpoczął wykonywanie obowiązków na stanowisku elektryka (elektromontera) w D. Głównego Mechanika. W dalszej kolejności wnioskodawca zajmował następujące posady:

- w okresie od dnia 1 września 1978 roku do dnia 31 marca 1982 roku – elektromontera w D. Głównego (...),

- w okresie od dnia 1 kwietnia 1982 roku do dnia 31 października 1985 roku – elektromontera w D. Głównego (...)

- w okresie od dnia 1 listopada 1985 roku do dnia 29 lutego 1988 roku – elektromontera w D. (...),

- w okresie od dnia 1 marca 1988 roku do dnia 31 sierpnia 1988 roku – elektromontera zmianowego w D. (...),

- w okresie od dnia 1 września 1988 roku do dnia 28 lutego 1994 roku – elektromontera w D. (...).

(dowód: świadectwo pracy z dnia 28 lutego 1994 roku, k. 5 w aktach kapitału początkowego, umowa o pracę z dnia 17 stycznia 1977 roku, k. 16 akt emerytalnych, umowa o pracę z dnia 8 lutego 1977 roku, k. k. 15, karta obiegowa zmiany, k. 16, angaże , k. 8 – 15, k. 17)

Z dniem 1 lutego 1989 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy pełnienie funkcji brygadzisty. Do obowiązków brygadzisty obsługi urządzeń elektrycznych należało kierowanie i branie udziału przy wszelkich pracach związanych z eksploatacją powierzonych mu urządzeń elektrycznych, dokonywanie pomiarów związanych z eksploatacją urządzeń elektrycznych, przestrzeganie limitów mocy i energii, odpisywanie liczników, sprawdzanie napięć, obciążenia, dokonywanie wpisów do dzienników. Brygadzista ponosił odpowiedzialność za prawidłowe wykonywanie zadań, oszczędne gospodarowanie powierzonymi materiałami, narzędziami i energią elektryczną oraz przestrzeganie instrukcji dotyczących eksploatacji urządzeń elektrycznych, instrukcji bhp i przeciwpożarowych.

(dowód: zakres czynności i odpowiedzialności brygadzisty z dnia 1 lutego 1989 roku, k. 7 akt emerytalnych II)

Przedmiotem działalności Z. Zakładów (...) była produkcja tkanin. W zakładzie pracy funkcjonowały trzy oddziały: oddział tkalni, oddział przygotowawczy i oddział końcowy. Pomimo różnorodnej nomenklatury przyjmowanej przez pracodawcę ubezpieczony cały czas był zatrudniony na stanowisku elektromontera i miał tożsamy zakres obowiązków.

(dowód: zeznania świadka W. G., nagranie od minuty 2:18 do minuty 3:37 oraz od minuty 11:49 do minuty 14:23, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 19:26 do minuty 22:40, protokół z rozprawy z dnia 14 grudnia 2016 roku, k. 20v – 21 akt sprawy)

Do zakresu obowiązków wnioskodawcy należało naprawianie maszyn produkcyjnych znajdujących się w tkalni, takich jak krosna i urządzenia do ich automatycznego wyłączania, snowadła, klejarki. Ubezpieczony zajmował się bieżącą naprawą i konserwacją maszyn oraz urządzeń elektrycznych. Wymieniał elektromagnesy, silniki elektryczne, świetlówki na tkalniach, styczniki, przyciski i styki. Usuwał też awarie elektryczne.

(dowód: zeznania świadka W. G., nagranie od minuty 4:54 do minuty 9:23, zeznania świadka J. K., nagranie od minuty 16:04 do minuty 19:26, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 19:26 do minuty 22:40, protokół z rozprawy z dnia 14 grudnia 2016 roku, k. 20v – 21 akt sprawy)

Naprawy były wykonywane bezpośrednio na hali, na której działały maszyny. Gdy zachodziła konieczność dokonania długotrwałego remontu części były odsyłane na warsztat, gdzie usunięciem awarii zajmowali się inni pracownicy. Na hali, na której pracowali elektromonterzy swe obowiązki wykonywali także mechanicy, tkaczki, wiązacze, brakarze. Brygada, do której przynależał odwołujący miała własne pomieszczenie na terenie hali przy tkalni.

(dowód: zeznania świadka W. G., nagranie od minuty 4:54 do minuty 9:23, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 19:26 do minuty 22:40, protokół z rozprawy z dnia 14 grudnia 2016 roku, k. 20v – 21 akt sprawy)

Wnioskodawca pracował także na oddziale przygotowawczym, gdzie zatrudnieni byli klejarze, którzy zajmowali się snuciem osnów. Tamże znajdowały się napędzane elektrycznie przyklejarki, klejarki, snowarki i krosna. Ubezpieczony świadczył swe czynności w razie wystąpienia awarii. Podobnie jak na oddziale tkalni dokonywał konserwacji, przeglądów, czyszczeń, wymiany uszkodzonych części elektrycznych. Elektromonterzy pracowali też na wydziale końcowym w razie awarii maszyn brakarskich.

(dowód: zeznania świadka W. G., nagranie od minuty 9:23 do minuty 14:23, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 19:26 do minuty 22:40, protokół z rozprawy z dnia 14 grudnia 2016 roku, k. 20v – 21 akt sprawy)

W zakładzie na jednej zmianie pracowało 4 elektromonterów do usuwania awarii wszystkich maszyn, w tym 720 krosien, 3 klejarek i 4 snowadeł. Wnioskodawca wykonywał wyżej wymienione obowiązki w pełny wymiarze czasu pracy i nie świadczył innych czynności. Otrzymywał posiłki regeneracyjne.

(dowód: zeznania świadka W. G., nagranie od minuty 11:49 do minuty 14:23, protokół z rozprawy z dnia 14 grudnia 2016 roku, k. 20v akt sprawy)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Art. 32 ust. 4 wyżej wymienionej ustawy stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

•

okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

•

okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

•

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

•

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust.2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku w sprawie o sygn. akt II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Dodatkowo wskazać należy, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w szczególnych warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej.

Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku w sprawie o sygn. akt I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany piętnastoletni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości, że wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu 8 lipca 2015 roku ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Odwołujący kwestionował niezaliczenie przez organ rentowy okresu zatrudnienia od dnia 18 stycznia 1977 roku do dnia 28 lutego 1994 roku w Zakładach (...), gdzie pracował przy bieżącej konserwacji oraz naprawach maszyn i urządzeń przemysłu bawełnianego. ZUS odmawiał zaliczenia tego okresu, powołując się na wadliwe świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, którym dysponował wnioskodawca, jako że wskazywało ono stanowisko niewymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a nadto błędnie umiejscawiało je w zarządzeniu Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. Trzeba jednak podkreślić, że rolą Sądu w sprawie o przyznanie prawa do emerytury jest nie tylko analiza pod kątem prawidłowości świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, ale przede wszystkim ustalenie jaki zakres obowiązków faktycznie wykonywał ubezpieczony.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez skarżącego w spornym okresie Sąd oparł się na dokumentach zawartych w aktach sprawy oraz na treści zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków jak i samego ubezpieczonego. Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zeznań świadków na okoliczność zakresu czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, gdyż następca prawny pracodawcy ubezpieczonego nie dysponował kompletną dokumentacją w tym zakresie.

W ocenie Sądu Okręgowego zeznania przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków jak i zeznania ubezpieczonego zasługują na wiarę. Ich treść jest spójna, logiczna i koresponduje z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Świadkowie zeznający w przedmiotowej sprawie – W. G. i J. K. -pracowali razem ze skarżącym w spornym okresie w tym samym zakładzie pracy i mieli dokładną wiedzę na temat wykonywanych przez niego obowiązków. Z zeznań powyższych wynika, jakie konkretnie prace wnioskodawca wykonywał w spornym okresie. Nie ma w nich sprzeczności, są one logiczne i spójne i korespondują ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją pracowniczą. Podkreślić przy tym należy, iż organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności zeznań świadków i ubezpieczonego.

Zeznania wyżej wymienionych świadków pozwoliły Sądowi ustalić zakres czynności wykonywanych przez skarżącego w kwestionowanym przez organ rentowy okresie. Sąd skonstatował, że obowiązki świadczone przez ubezpieczonego charakteryzowały się wysokim stopniem uciążliwości. Wnioskodawca dokonywał mianowicie bieżącej konserwacji i napraw maszyn oraz urządzeń służących do produkcji i wykańczania wyrobów włókienniczych oraz prasowania, klejenia i wykrawania wyrobów w przemyśle odzieżowym, takich jak klejarki, snowarki, krosna, maszyny brakarskie. Głównym zadaniem ubezpieczonego było zapewnienie ciągłego ruchu w zakładzie pracy od strony elektrycznej. Na bieżąco wymieniał części maszyn, dokonywał napraw i konserwował znajdujące się w zakładzie pracy maszyny i urządzenia. W związku z tym stale przebywał na oddziałach będących w ruchu i nie dokonywał napraw warsztatowych. Zatrudniający skarżącego zakład pracy prowadził działalność na szeroką skalę, o czym świadczy duża liczba jednocześnie funkcjonujących maszyn. Powyższe dało Sądowi asumpt do uznania, że ubezpieczony wykonywał czynności przy obsłudze maszyn produkujących i wykańczających wyroby włókiennicze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego należało stwierdzić, że zakład pracy w wystawionym wnioskodawcy świadectwie pracy w warunkach szczególnych nie sprecyzował wyczerpująco rodzaju wykonywanej przez niego pracy zgodnie z załącznikiem A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Wykonywane przez wnioskodawcę prace Sąd zaliczył do prac przy bieżącej konserwacji urządzeń na oddziale będącym w ruchu, w którym jako podstawowe były wykonywane prace wymienione:

- w wykazie A, dział VII, poz. 4, to jest prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych,

- w wykazie A dział VII, poz. 8, to jest prace polegające na obsłudze urządzeń do prasowania, klejenia i wykrawania wyrobów w przemyśle odzieżowym.

Wnioskodawca cały czas w spornym okresie był bowiem narażony tak jak tkaczki, klejarze, wiązacze i brakarze na szkodliwe warunki niechybnie występujące w zakładzie pracy. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt, że stanowisko elektromontera, elektromontera zmianowego, czy też elektryka nie jest wymienione w wykazie A i B do rozporządzenia. Z analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem jednoznacznie, że wszystkie prace wykonywane przez wnioskodawcę w spornych okresach, mimo formalnie zajmowanego przez niego stanowiska niewymienionego w rozporządzeniu były pracami w warunkach szczególnych.

W związku z tym, że wykazane przez wnioskodawcę okresy pracy w warunkach szczególnych wynoszą więcej niż 15 lat, stwierdzić należało, iż spełnia on wszystkie wymagane prawem warunki do uzyskania prawa do emerytury, zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W obliczu wyżej przedstawionej argumentacji Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu Z. K. prawo do emerytury od dnia 18 sierpnia 2015 roku, to jest od dnia złożenia wniosku o przyznanie prawa do emerytury.