Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 28 stycznia 2016 roku (...) do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w G. postanowił zaliczyć J. B. do lekkiego stopnia niepełnosprawności, ponadto stwierdził, że orzeczony stopień niepełnosprawności ma charakter stały i datuje się od 28 stycznia 2016 r., zaś przyczyną niepełnosprawności są schorzenia o symbolu 05-R. Zespół nie stwierdził spełnienia przez wnioskodawcę przesłanek określonych w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908).

W wyniku odwołania J. B., który domagał się zaliczenia go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzeń narządu ruchu i przyznania uprawnień z zakresu tzw. karty parkingowej, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w S. w dniu 25 lutego 2016 r. wydał orzeczenie, którym uchylił zaskarżone orzeczenie Zespołu (...) i zaliczył wnioskodawcę do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzeń o symbolu 05-R na stałe. Wskazał, że ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 24 maja 2011 r. a wnioskodawca jest osoba niezdolną do pracy. Ponadto organ rentowy wskazał, ze J. B. nie spełnia przesłanek określonych w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.). Organ podkreślił, że karta parkingowa przysługuje osobom mającym wyjątkowe problemy w poruszaniu się, np. poruszającym się na wózku inwalidzkim, z pomocą z zewnątrz lub z wielkim trudem. Zauważył, że karta parkingowa nie jest środkiem ułatwiającym przemieszenie się każdej osobie niepełnosprawnej lub parkowanie przy obiektach z ograniczona liczbą miejsc postojowych lecz raczej jedynym środkiem, dzięki któremu osoba niepełnosprawna może dotrzeć na miejsce przeznaczenia nie mogąc poruszać się środkami transportu publicznego.

Od wyżej wymienionej decyzji odwołał się J. B. wnosząc o ustalenie, że spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. W uzasadnieniu podniósł, że w 2004 r. uległ wypadkowi, kiedy to na jego lewą nogę najechał walec drogowy. Od tej pory przebywa na rencie wypadkowej. Odwołujący się wskazał, że doznał rozerwania spojenia łonowego, co nadal ma wpływ na jego funkcjonowanie. Zaznaczył, że zagraża mu życie na wózku inwalidzkim. Przyznał, że obecnie – w wyniku rehabilitacji – porusza się na obu nogach, jednak czyni to z dużym trudem. Podkreślił, że jest osoba samotną porusza się z trudem i zdarza mu się przewracać na nierównościach. Musi odpoczywać. Trudności w poruszaniu są spowodowane głównie bólem kręgosłupa w odcinku lędźwiowym. Odwołujący się podniósł, że przemieszczanie się i załatwianie najprostszych spraw przysparza mu sporego problemu. Zauważył, że jazda samochodem ułatwia mu funkcjonowanie w życiu codziennym stąd też uzyskanie karty parkingowej pozwoliłoby mu na niepokonywanie wielu zbędnych metrów w celu zrobienia zakupów i załatwienia spraw w urzędzie. Odwołujący wskazał, że spełnia przesłanki do uzyskania karty parkingowej.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w S. wniósł o oddalenie odwołania w całości wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

J. B., urodzony (...) w 2004 roku uległ wypadkowi, w którym doszło do uszkodzenia miednicy z rozerwaniem spojenia łonowego. Po wypadku był leczony operacyjnie. Obecnie przebywa na rencie wypadkowej. Uskarża się na dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego, trudności w chodzeniu i mrowienie obu stóp. Pozostaje pod opieką poradni neurologicznej. Zamieszkuje sam w dwupokojowym mieszkaniu na trzecim piętrze. Po mieszkaniu porusza się samodzielnie. Ma trudności w chodzeniu po schodach. Wymaga pomocy przy wsiadaniu do autobusu lub tramwaju.

Niesporne, a ponadto:

- akta wypadkowe – osobne opracowanie;

- dokumentacja medyczna – k. 1b i 14c akt rentowych;

- zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia – k. 14a akt rentowych;

- ocena funkcjonowania społecznego – k. 18-18a i 30-31 akt rentowych;

- ocena stanu zdrowia – k. 19 i 32 akt rentowych;

- historia choroby – k. 19-30.

Obecnie u J. B. stwierdza się przebyty w 2004 roku uraz miednicy z rozerwaniem spojenia łonowego – leczony operacyjnie.

Schorzenia narządu ruchu powodują u J. B. umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe. Nie stwierdza się natomiast u J. B. znacznie ograniczonych możliwości samodzielnego poruszania się.

Dowód: opinia biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii – k. 34.

Sąd zważył, co następuje

Odwołanie okazało się nieuzasadnione. Analiza zebranego materiału dowodowego nie dała bowiem podstaw do uznania za błędną oceny stopnia niepełnosprawności, w szczególności możliwości samodzielnego poruszania, się J. B. dokonanej w zaskarżonym orzeczeniu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity - Dz.U. z 2016 r., poz. 2046) rozróżnić można trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2 ustawy).

W niniejszej sprawie nie było kwestią sporną, że J. B. się został przez organ rentowy prawidłowo zaliczony na stałe do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Odwołujący się kwestionował jedynie ustalenie przez organ rentowy, że nie spełnia przesłanek do uzyskania tzw. karty parkingowej.

W myśl art. 6b ust. 3 pkt 9 wskazanej ustawy w orzeczeniu powiatowego zespołu, poza ustaleniem niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności, powinny być zawarte wskazania dotyczące w szczególności spełniania przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), przy czym w przypadku osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna). Zgodnie jednak z art. 8 ust 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity – Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.) kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

Nie ulegało wątpliwości, że odwołujący się został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzeń upośledzających narząd ruchu. Strony różniły się jednak oceną możliwości samodzielnego poruszania się, w szczególności co do tego, czy są one znacznie ograniczone.

Ponieważ rozstrzygnięcie tej kwestii uzależnione było od posiadania wiadomości specjalnych z zakresu medycyny Sąd zasięgnął opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii w celu ustalenia, czy odwołujący spełnia przesłanki określone w art. 8 ust 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.

Biegły ortopeda A. K., po przeprowadzeniu badania odwołującego się i zapoznaniu się z treścią zawartej w aktach sprawy dokumentacji medycznej J. B. wskazał w sposób jednoznaczny, że odwołujący się nie spełnia przesłanek określonych w art. 8 ust 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.

Z opinią biegłego nie godził się odwołujący się. Wskazał, ze wnioski biegłego nie korespondują z urazami, które J. B. odniósł w trakcie wypadku w 2004 roku. Podkreślił, że jest inwalidą o trwałym kalectwie bez możliwości uzyskania poprawy stanu zdrowia w przyszłości. Podniósł, że mimo rehabilitacji, chodzenie sprawia mu ból i pokonanie kilkudziesięciu metrów wymaga od niego dużego samozaparcia. Zauważył, że wymaga pomocy osób trzecich w codziennej egzystencji, czego biegły nie zauważył.

Biorąc pod uwagę zarzuty odwołującego się Sąd zauważył, że rolą biegłego w niniejszym postępowaniu pozostawała ocena stopnia ograniczeń w samodzielnym poruszaniu się J. B.. Analizując okoliczności faktyczne sprawy, w tym zgromadzone dokumenty, Sąd doszedł do wniosku, że ograniczenia te nie odpowiadają określonym w art. 8 ust 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Sąd zauważył, że odwołujący się porusza się samodzielnie. Stawił się na badanie u biegłego i na rozprawie w tutejszym Sądzie. Nie korzystał ze środków technicznych w postaci kul łokciowych bądź wózka inwalidzkiego ani pomocy osób trzecich, poza tym, że na rozprawie był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika. Sąd zauważył, że każdorazowo odwołujący się korzystał z ogólnodostępnych miejsc parkingowych i był w stanie dotrzeć do budynku Sądu samodzielnie. Sąd nie kwestionuje faktu, że odwołujący się doznał niezwykle poważnych i nieuleczalnych obrażeń wskutek wypadku przy pracy w 2004 r. Jednakże z rozmiaru uszkodzeń organizmu odwołującego się nie sposób wprost wnioskować o utrzymującym się znacznym ograniczeniu w możliwości poruszania się. Zarówno Sąd jak i biegły opiniujący w sprawie wzięli pod uwagę zakres i rodzaj schorzeń, którymi został dotknięty odwołujący się. Niemniej jednak, jak wskazał sam J. B., na chwilę obecną konieczność poruszania się przez odwołującego się na wózku inwalidzkim stanowi jedynie zagrożenie, które być może nie ulegnie urzeczywistnieniu. Sąd w pełni zdaje sobie sprawę z ułatwień, jakie uzyskują osoby posiadające kartę parkingową. Wskazuje jednak, że powinna ona być, podobnie jak wskazywał organ rentowy, osobom, dla których staje się jedynym sposobem przemieszczenia się do miejsca docelowego załatwienia sprawy prywatnej lub urzędowej i nie mogącym korzystać z transportu publicznego. W przypadku odwołującego się istnienie tego typu okoliczności nie zostało potwierdzone. O ile bowiem odwołujący się ma ograniczenia w samodzielnym poruszaniu, o tyle też nie są one na tyle znaczne, aby powodować konieczność korzystania z miejsc postojowych dla osób niepełnosprawnych usytuowanych bezpośrednio przy wejściach sklepów i instytucji.

Wobec nieistnienia obiektywnych przesłanek przyznania odwołującemu się prawa do karty parkingowej Sąd uznał za miarodajne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody z dokumentów sporządzonych przez organ rentowy oraz opinię biegłego z zakresu ortopedii. Sąd miał na uwadze fakt, ze opinia biegłego została wydana po badaniu przedmiotowym odwołującego się oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jego zdrowia (której rzetelność i wiarygodność nie były podważane przez strony i nie budziły wątpliwości sądu). Biegły opisał stan zdrowia odwołującego się istniejący w dacie badania, postawił rozpoznania korespondujące z odnotowanymi w dokumentacji medycznej badanego. Wszystko powyższe, przy uwzględnieniu nadto, iż biegły to wysokiej klasy fachowiec o wieloletnim doświadczeniu zawodowym, także klinicznym, wieloletniej praktyce orzeczniczej i specjalnościach odpowiednich do schorzeń odwołującego się znajdujących potwierdzenie w złożonej dokumentacji medycznej, nakazywało uznać jego opinię za wiarygodną, a w konsekwencji podzielić zawarte w niej wnioski, nie znajdując żadnych podstaw do ich kwestionowania.

Wobec w pełni obiektywnego dowodu, jakim jest opinia biegłego sądowego, Sąd nie uznał za celowe przeprowadzenia dowodu z zeznań wskazanych przez odwołującego się świadków, którzy być może potwierdziliby istnienie u J. B. ograniczeń, o których odwołujący się wspomina w swych oświadczeniach, albowiem świadkowie ci nie byliby w stanie ocenić owych ograniczeń na gruncie obowiązującego stanu prawnego. Sąd podkreśla, że nie tyle kwestionuje istnienie problemów z poruszaniem się opisanych przez powoda, lecz uznaje, że nie mieszczą się one w zakresie pojęcia „znacznie ograniczonych możliwości samodzielnego poruszania się” o których mowa w art. 8 ust 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.

Sąd zauważył, że uprzednie przyznanie odwołującemu się uprawnień wynikających z tzw. karty parkingowej miało miejsce w poprzednio obowiązującym stanie prawnym i nie ma wpływu na obiektywną ocenę zdolności poruszania się przez wnioskodawcę w chwili obecnej.

Mając na uwadze powyższe Sąd, w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...),

3.  (...)

12 stycznia 2017 r.