Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Kolasiński

Protokolant: st. sekretarz sądowy Monika Kopczyńska

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2016 roku w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko P. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo:

II.  ustala, że koszty procesu ponosi strona powodowa;

III.  przyznaje M. H. – kuratorowi procesowemu nieznanego z miejsca pobytu pozwanego P. S. wynagrodzenie w kwocie 60 zł (sześćdziesiąt złotych).

Sygn. akt I C 709/16

UZASADNIENIE

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wniosła przeciwko P. S. pozew o zapłatę kwoty 228 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot i dat wskazanych w pozwie, jak też o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podniosła, że 20 grudnia 2005 roku zawarła z P. S. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, z której warunków pozwany nie wywiązał się, nie regulując należności z tytułu czterech wystawionych faktur po 57 zł każda.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 31 stycznia 2014 roku referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 46). Postanowieniem z 16 marca 2016 roku powyższy nakaz zapłaty został uchylony na podstawie art. 502 ¹ § 1 k.p.c., z uwagi na nieznane miejsce pobytu pozwanego (k. 67).

Zarządzeniem z 20 września 2016 roku ustanowiono dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego P. S. kuratora procesowego w osobie pracownika Sądu Rejonowego w Grudziądzu – M. H. (k. 85).

Na rozprawie kurator wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia. Ponadto, kurator oświadczyła, że nie udało jej się ustalić aktualnego miejsca pobytu pozwanego (nagranie rozprawy z 17 października 2016 roku – protokół skrócony na k. 91).

Strona powodowa, zobowiązana do ustosunkowania się do zarzutu strony pozwanej, w piśmie procesowym z 27 października 2016 roku podtrzymała żądanie oraz wskazała, że w okolicznościach niniejszej sprawy podniesienie zarzutu przedawnienia roszczenia stanowiło nadużycie prawa w świetle art. 5 k.c. (k. 95-96).

Sąd rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym (k. 1).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20 grudnia 2005 roku (...) Spółka z o.o. z siedzibą we W. (dawniej (...) Spółka z o.o.) zawarła z P. S. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, do której następnie zawierano aneksy 31 stycznia 2006 roku, 26 lipca 2006 roku oraz 28 lipca 2008 roku. W zamian za świadczoną usługę dostępu do internetu abonent zobowiązał się do zapłaty należności na podstawie wystawianych przez operatora faktur. P. S. nie zapłacił na rzecz operatora należności z tytułu czterech faktur po 57 zł każda, których terminy płatności przypadały odpowiednio na 28 lipca, 28 września, 28 października i 26 listopada 2010 roku.

Dowody:

- dokumenty stanowiące załączniki do pozwu (k. 9-43).

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty dołączone do pozwu, których autentyczność i prawdziwość nie były kwestionowane, w związku z czym stanowiły one w pełni wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych.

Strona powodowa dochodziła od pozwanego należności z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Zgodnie z art. 56 ust. 1 ustawy z 16 lipca 2004 roku – Prawo telekomunikacyjne (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1489 ze zm.), świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Sąd uznał za udowodnioną okoliczność, że pozwany nie wywiązał się ze swojego zobowiązania co do terminowej spłaty należności za świadczoną usługę, co skutkowało powstaniem zaległości w wysokości określonej w pozwie.

Jednakże, za zasadny uznać należało podniesiony przez kuratora pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda. Zgodnie z art. 118 k.c., termin przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a do obu tych kategorii zaliczyć należy roszczenie z tytułu przedmiotowej umowy, wynosi 3 lata.

Z twierdzeń podniesionych w pozwie oraz z treści dokumentów dołączonych do niego wynikało, że roszczenie powoda stało się wymagalne co do poszczególnych należności w dniach 28 lipca, 28 września, 28 października i 26 listopada 2010 roku (terminy zapłaty faktur). W konsekwencji, przedawnienie roszczenia nastąpiło odpowiednio 28 lipca, 28 września, 28 października i 26 listopada 2013 roku, przy czym strona powodowa wniosła pozew do sądu dopiero 28 listopada 2014 roku (data nadania pozwu w placówce pocztowej – k. 44). Powód nie wykazał przy tym, aby nastąpiło uznanie roszczenia przez pozwanego lub zrzeczenie się przez niego zarzutu przedawnienia czy też inne zdarzenie skutkujące przerwaniem bądź zawieszeniem biegu przedawnienia. Wręcz przeciwnie, strona powodowa przyznała fakt przedawnienia roszczenia, podnosząc przy tym, że podniesienie takiego zarzutu w okolicznościach niniejszej sprawy stanowiło nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 k.c.

W ocenie sądu, nie można zgodzić się z twierdzeniem powoda odnośnie do nadużycia prawa podmiotowego przez stronę pozwaną. Przedawnienie roszczenia jest bowiem naturalną konsekwencją braku dochodzenia roszczenia przez uprawnionego przez dłuższy okres czasu. Powód, występujący w obrocie prawnym jako przedsiębiorca, tym bardziej powinien należycie dbać o terminowe dochodzenie swoich roszczeń. Strona powodowa nie wykazała jednocześnie, żeby zachowanie pozwanego miało na tyle naganny i naruszający dobre obyczaje charakter, żeby można było je uznać za nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 k.c. Podkreślenia wymaga, że uznanie podniesionego zarzutu przedawnienia za nadużycie prawa mogłoby mieć miejsce jedynie w wyjątkowych sytuacjach, których to w okolicznościach niniejszej sprawy sąd nie dopatrzył się.

Mając powyższe na uwadze, sąd oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie I. sentencji wyroku.

O kosztach procesu w punkcie II. sentencji orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. Strona pozwana wygrała niniejszy proces w całości, nie ponosząc przy tym żadnych kosztów procesu. W związku z powyższym sąd ustalił, że koszty procesu ponosi strona powodowa.

O wynagrodzeniu dla kuratora w punkcie III. sentencji wyroku orzeczono na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 13 listopada 2013 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1476) w zw. z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.).