Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. S. został oskarżony o to, że w okresie w dniu 9 listopada 2011 roku w lokalu Bar (...) przy ul. (...) w Ł. urządzał gry hazardowe na automatach (...) nr (...), (...) nr (...), (...) bez numeru poprzez udostępnienie powierzchni tego lokalu pod instalację automatów na podstawie umowy najmu powierzchni użytkowej z dnia 6 sierpnia 2011 roku wbrew przepisom art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych tj. o czyn z art. 107 § 1 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi umorzył postępowanie wobec oskarżonego M. S. przyjmując, że w sprawie zachodzi ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył w całości apelacją na niekorzyść oskarżonego Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu obrazę przepisu prawa procesowego tj. art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., polegającą na błędnym przyjęciu, że w przedmiotowej sprawie zachodzi ujemna przesłanka procesowa w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela w sytuacji, gdy akt oskarżenia został wniesiony przez Naczelnika Urzędu Celnego przed dniem 1 lipca 2015 roku.

Podnosząc powyższe zarzuty Naczelnik Urzędu Celnego I w Ł. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja Naczelnika Urzędu Celnego I w Ł. okazała się o tyle zasadna, że inicjując kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku doprowadziła do jego zmiany na korzyść oskarżonego zgodnie z dyspozycją przepisu art. 434 § 2 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

Sąd Rejonowy uznając, że w przedmiotowej sprawie zachodzi ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela oparł się na brzmieniu przepisów art. 153 i 155 k.k.s. obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 roku. Uznając, że wobec przedłużenia terminu dochodzenia prowadzonego przez finansowy organ postępowania przygotowawczego na czas powyżej 6 miesięcy stosownie do art. 153 § 1 k.k.s., prokurator objął postępowanie nadzorem, co skutkowało uznaniem, że w oparciu o treść art. 155 § 1 i 2 k.k.s. to on jest organem uprawnionym d zatwierdzenia i wniesienia do sądu aktu oskarżenia. Brak zatwierdzenia i wniesienia do sąd aktu oskarżenia przez prokuratora skłonił Sąd Rejonowy do przyjęcia, że w sprawie zachodzi ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela.

Zaprezentowane wyżej rozumowanie Sądu Rejonowego jest poprawne w odniesieniu do obecnie obowiązującego stanu prawnego.

Należy jednak wskazać, na co zwrócił uwagę Naczelnik Urzędu Celnego we wniesionej apelacji, że akt oskarżenia w przedmiotowej sprawie wpłynął do Sądu Rejonowego w dniu 27 sierpnia 2013 roku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 155 § 1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku, finansowy organ postępowania przygotowawczego był uprawniony do samodzielnego wniesienia do sądu aktu oskarżenia w sprawie podlegającej rozpoznawaniu w trybie uproszczonym.

Ustawa z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 1247) zmieniająca treść art. 155 § 1 i 2 k.k.s. z dniem 1 lipca 2015 roku w art. 28 stanowi, iż czynności procesowe dokonane przed dniem wejścia w życie ustawy są skuteczne, jeżeli dokonano ich z zachowaniem przepisów dotychczasowych.

Wniesienie aktu oskarżenia przez finansowy organ postępowania przygotowawczego – Naczelnika Urzędu Celnego - w sprawie rozpoznawanej w trybie uproszczonym było zgodne z przepisami dotychczasowymi, obowiązującymi przed wejściem w życie ustawy 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, a zatem nie można było stwierdzić, że w sprawie występuje ujemna przesłanka procesowa w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela.

W tym zakresie rozstrzygnięcia zarzuty zawarte w apelacji Naczelnika Urzędu Celnego były trafne.

Mimo tego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy przeprowadził całe postępowanie dowodowe oraz dokonał w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oceny przeprowadzonych dowodów.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone przez sąd I instancji jest kompletne. Brak jest możliwości wskazania na dodatkowe czynności, które nie zostały przeprowadzone, a powinny zostać wykonane dla dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych, bądź dla właściwej oceny zebranych i przeprowadzonych już dowodów.

Także ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest wszechstronna, zupełna, zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, mieszcząc się w granicach zakreślonych dyspozycją przepisu art. 7 k.p.k.

Według poczynionych ustaleń pomiędzy oskarżonym M. S., a spółką z o.o. (...) z siedzibą w G. została zawarta umowa najmu powierzchni użytkowej w lokalu Bar (...) celem ustawienia automatów do gier w zamian za czynsz w wysokości 150 zł miesięcznie. Sam oskarżony nie zajmował się instalacją automatów, nie posiadał od nich kluczy, nie wykonywał w związku z nimi żadnych czynności, nie włączał ich ani nie wyłączał, nie objaśniał użytkownikom zasad gier, nie uzupełniał automatów pieniędzmi ani nie wyjmował z nich pieniędzy.

Dokonując oceny zachowania oskarżonego poprzez pryzmat znamion czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. Sąd Rejonowy trafnie uznał, że nie stanowi ono ani urządzania, ani prowadzenia gier na automatach w rozumieniu tego przepisu. Przeciwnych ustaleń nie przyniosły także zeznania funkcjonariusza służby celnej przeprowadzającego kontrolę w lokalu Bar (...), jak również pracowników spółki (...) instalujących w lokalu automaty do gier.

Samo wynajęcie powierzchni lokalu bez wykonywania żadnych innych czynności, które mogłyby zostać uznane za urządzanie bądź prowadzenie gier na automatach nie jest wystarczające dla przypisania odpowiedzialności za przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.

Sąd Okręgowy w całości podziela zaprezentowane ustalenia oraz ocenę Sądu Rejonowego, co powinno prowadzić, w razie uznania za błędną tezy o braku skargi uprawnionego oskarżyciela, do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

W takiej sytuacji stosownie do treści art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.