Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2016 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: Ł. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 23 lutego 2015 r., znak: (...)

w sprawie: Ł. B.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu Ł. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2017 r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu Ł. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, w oparciu o przepis art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673) oraz orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, w której stwierdzono, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż aktualny stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Ł. B., ostatnio zatrudniony jako zootechnik i kierownik zarządzający produkcją w wytwórni pasz), w dniu 2.12.2014roku złożył w pozwanym organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do renty na dalszy okres. Ubezpieczony udokumentował wymagany staż ubezpieczeniowy. Do dnia 31.12.2014 r. ubezpieczony pobierał rentę z tytułu wypadku przy pracy. Pozwany organ rentowy poddał go badaniu przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach nie uznali ubezpieczonego za osobę niezdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania powyższych orzeczeń Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: ortopedy, specjalisty rehabilitacji medycznej i medycyny pracy.

Biegli lekarze sądowi w wydanej opinii w dniu 30.03. 2016 roku rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

-Artrozę pourazową lewego stawu ramiennego.

-Przebyte wieloodłamowe złamanie głowy i szyjki lewej kości ramiennej

(Neer IV ^o) w 2011r.

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich i po analizie dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach sprawy i ZUS oraz dostarczonej przez badanego biegli stwierdzili, iż stan jego zdrowia upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym nadal okresową częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji w związku z wypadkiem przy pracy od daty ustania poprzedniego świadczenia tj. od 01.01.2015 r. na okres dalszych 2-ch lat do 31.01.2017r. Przyczyną, w ocenie biegłych, jest stan układu ruchu.

Biegli wskazali, że w dniu 06.08.2011 r. na skutek wypadku przy pracy ubezpieczony doznał wieloodłamowego złamania głowy i szyjki kości ramiennej lewej powikłanego martwicą głowy kości ramiennej lewej. Był leczony operacyjnie. Następnie był długotrwale rehabilitowany. W efekcie doszło do trwałego upośledzenia funkcji lewej kończyny górnej w zakresie unoszenia z odwodzenia, rotacji zewnętrznej i zginania stawu łokciowego oraz zaników mięśni obręczy barkowej o ok. 30°.

Biegli podkreślili, że jakkolwiek zachowana jest czynność chwytna i siła mięśniowa ręki lewej (u osoby praworęcznej) to jednak z powodu tak znacznie utrwalonej dysfunkcji stawu barkowego lewego ubezpieczony, zdaniem biegłych, nie może pracować zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji na stanowisku zootechnika, gdzie wymagana jest pełna sprawność obu kończyn górnych i w stanie jego zdrowia nie nastąpiła jakakolwiek poprawa.

-dowód; opinia biegłych k. 20-21 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, pozwany organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż Przewodniczący Komisji Lekarskich ZUS nie akceptuje opinii biegłych o częściowej niezdolności do pracy.

Z opisu badania internistycznego i biegłego z dziedziny rehabilitacji nie wynika nasilenie objawów uzasadniających długotrwałą niezdolność do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Opisywane pourazowe zmiany w zakresie barku lewego, z zachowana pełną funkcją przedramienia i ręki lewej nie uzasadniają długotrwałej niezdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami, u badanego z wykształceniem wyższym- inżynier zootechnik, który pracował jako kierownik produkcji zwierzęcej.

Organ rentowy wniósł o powołanie w sprawie II zespołu biegłych celem obiektywizacji, a w przypadku nie uwzględnienia tego wniosku, wniósł o oddalenie odwołania.

W opinii uzupełniającej, wydanej w celu ustosunkowania się do zastrzeżeń pozwanego organu rentowego, biegli podtrzymali wcześniej wydane orzeczenie oraz zawartą we wnioskach opinii argumentację podkreślając dodatkowo, że na stanowisku pracy zootechnika wymagana jest pełna sprawność obu kończyn górnych z uwagi, iż nie jest to wyłącznie stanowisko biurowe.

-dowód: opinia uzupełniająca k. 38 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią uzupełniającą, pozwany organ rentowy zgłosił do niej dalsze zastrzeżenia, stwierdzając, że podtrzymuje poprzednie zastrzeżenia i brak podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolnosci do pracy oraz wniósł o dopuszczenie w sprawie opinii uzupełniającej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. nr 39 poz. 353 ze zm.), który z mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1637 ze zm.) ma zastosowanie do rent z tytułu wypadku przy pracy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W ust. 3 cytowanego przepisu stanowi się, że częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt.2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.( art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy)

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.(art.12 w/w ustawy) Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie, Sąd uwzględnił wydaną opinię przez biegłych i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, a ponadto wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, wydając dodatkowo opinię uzupełniającą a kolejne zastrzeżenia organu rentowego sprowadzały się jedynie do polemiki z wnioskami opinii biegłych, bez argumentów merytorycznych, wobec czego Sąd uznał opinię biegłych sądowych za miarodajną dla oceny aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 100 w/w ustawy: prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust.2

2. Jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów kodeksu pracy, prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty szkoleniowej powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku, świadczenia lub wynagrodzenia.

Podkreślić trzeba, że ubezpieczony pracował w wytwórni pasz jako kierownik zarządzający produkcją i zootechnik na fermach drobiu. Do jego obowiązków należało przyjmowanie surowca do produkcji pasz, rozwożenie pasz i ich workowanie, a także czynności polegające na pomiarach zootechnicznych indyków i sprawdzaniu ich masy. Wszystkie te czynności wymagały sprawności obu rąk ubezpieczanego, które kontaktowały się bezpośrednio bądź to z surowcami do produkcji pasz, bądź kontrolowanymi indykami. Ubezpieczony, co nie jest w sporne w sprawie, ma trwałe upośledzenia funkcji lewej kończyny górnej w zakresie unoszenia z odwodzenia, rotacji zewnętrznej i zginania stawu łokciowego oraz zaników mięśni obręczy barkowej o ok. 30°, co wyklucza jego pracę w dotychczasowym zawodzie z podanych wyżej przyczyn.

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję przyznając ubezpieczonemu prawo do świadczenia rentowego w związku z wypadkiem przy pracy na dalszy okres t.j. od dnia 1.01.2015 roku do dnia 31.01. 2017 roku.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Ewa Milczarek