Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Zielińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Siwek

Prokurator: K. Majda, B. Wojciechowska

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2016 roku, 6 września 2016r.

sprawy A. M. (1) s. M. i G. z domu K., ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 8 stycznia 2016r ok. godz. 18:40 na ul. (...) w P. Woj. (...), dokonał czynnej napaści na funkcjonariusza Policji sierż. M. R. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że w trakcie podejmowanej wobec niego interwencji związanej z jego zatrzymaniem próbował przejechać interweniującego funkcjonariusza ukazującego legitymację służbową i wzywającego do zatrzymania gwałtownie przyspieszając w jego kierunku kierowanym przez siebie samochodem osobowym m-ki A. (...) nr rej. (...), zmuszając policjanta do natychmiastowego odskoczenia, co uchroniło go przed potrąceniem,

tj. o czyn z art. 223 § 1 kk

II. w dniu 8 stycznia 2016r ok. godz. 18:40 na ul. (...) w P., woj. (...) kierował samochodem osobowym m-ki A. (...) nr rej. (...) po drodze publicznej będąc o godz. 18:53 w stanie nietrzeźwości l,61mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godz. 18:57 w stanie nietrzeźwości 1,62 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godz. 19:10 w stanie nietrzeźwości l,68mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu czym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

1.  oskarżonego A. M. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I wyczerpującego dyspozycję art. 223 § 1 kk i za to na podstawie art. 223 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego A. M. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II wyczerpującego dyspozycję art. 178 a § 1 kk i za to na podstawie art. 178a § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności łączy i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

5.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązuje oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu;

6.  na podstawie art. 71 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

7.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

8.  na podstawie art. 43a § 2 kk zasądza od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwotę 5.000 (pięć) złotych tytułem świadczenia pieniężnego;

9.  na podstawie art. 46 § 2 kk zasądza od oskarżonego A. M. (1) na rzecz pokrzywdzonego M. R. (1) kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem nawiązki;

10.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280,52 (dwieście osiemdziesiąt złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VIIK 200/16

UZASADNIENIE

W dniu 8. stycznia 2016 roku około godz. 18.30 patrol nieoznakowany policji w osobach M. R. (1) oraz P. J. (1) udał się po komunikacie dyżurnego K. (...), w okolice sklepu (...) tj. parkingu położonego przy ul. (...) w P. Miał tam bowiem znajdować się nietrzeźwy kierujący w samochodzie marki A. o nr rej. (...).

Z uwagi na to, że patrol ten znajdował się najbliżej tej okolicy policjanci postanowili interweniować. Faktycznie gdy dojechali na miejsce zauważyli, że w opisywanym pojeździe za kierownicą siedzi mężczyzna. Silnik auta był włączony.

P. J. (1) zatrzymał swój pojazd, a M. R. (1) wysiadł z auta i pokazując legitymację policyjną powiedział, że jest policjantem. Zbliżając się do pojazdu a. polecił siedzącemu w nim oskarżonemu aby wyłączył silnik.

A. M. (1) nie wykonał polecenia i zamiast tego, ruszył swoim pojazdem w kierunku policjanta, który musiał odskoczyć, bowiem pojazd ten jechał wprost na niego.

Oskarżonemu udało się wyjechać z parkingu w kierunku ulicy (...), a policjanci niezwłocznie o tym fakcie poinformowali dyżurnego. Używając sygnałów świetlnych i dźwiękowych ruszyli za nim. A. M. (1) uciekał jadąc między innymi po chodniku co zmuszało pieszych do ucieczki. Na wysokości ulicy (...) uderzył w inny radiowóz policyjny, który zablokował mu drogę po czym w dalszym ciągu kontynuował jazdę. Dopiero po dalszym pościgu przy pomocy innego patrolu udał się zatrzymać i obezwładnić oskarżonego, który stawiał opór.

(zeznania świadka M. R. -k. 76v - k. 10v-11;

zeznania świadka P. J. -k. 77-77v - k. 1v-2;

zeznania świadka M. N. -k. 77v-78 – k.4v;

zeznania świadka M. P. -k. 78 – k.7v

notatki urzędowe -k.1-2)

Po zatrzymaniu oskarżony został poddany badaniu na stan trzeźwości. Badanie wykonane o godz. 18.53 wykazało 1,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godz. 18.57 -1,62 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godz. 19.10 – 1,68 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

(protokół użycia urządzenia pomiarowego-k.4)

Po zatrzymaniu oskarżonego okazało się, że trzech z policjantów doznało urazu w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego. Jednym z nich był M. R..

(opinia chirurgiczna -k. 67, -k. 69 -k. 71)

A. M. (1) ma 45 lat, jest żonaty, posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest logistykiem, pracuje jako pracownik ochrony, zarabia miesięcznie 2.100 złotych, posiada dom.

(wyjaśnienia oskarżonego-k.51v)

Oskarżony nie był karany.

(karta karna -k.45)

Oskarżony na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości. Odnośnie drugiego z czynów wyjaśnił, że przestraszył się policjanta, bowiem nie miał przy sobie prawa jazdy (po wcześniejszym zatrzymaniu) oraz miał świadomość, że jest nietrzeźwy. Z tego powodu się nie zatrzymał tylko odjechał i uciekał.

Podczas drugiego przesłuchania przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu czynów. Podał, że czynnej napaści na policjanta dopuścił się nieumyślnie, bowiem gdy jakiś nieznany mu mężczyzna podszedł do jego auta coś zaczął krzyczeć i machać rękoma, to nie chcąc się wdawać z nim w żaden rozmowy postanowił po prostu odjechać. Uderzył w auto policyjne ponieważ wtedy było bardzo ślisko.

Przed Sądem oskarżony przyznał sie tylko do kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości. Odnośnie drugiego z czynów to podał, że nie chciał na nikogo najechać, a policjant nie stal przed jego pojazdem.

Wyjaśnił, że naprawił powstałe szkody.

(wyjaśnienia oskarżonego -k.42 i -k.54 -k, 52)

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył co następuje:

Odnośnie wyjaśnień oskarżonego co do kierowania autem w stanie nietrzeźwości to nigdy nie kwestionował on swojego sprawstwa w tym zakresie. Jego wyjaśnienia korespondują z protokołem badania na stan trzeźwości.

Oskarżony nie zgłaszał uwag, ani zastrzeżeń co do sposobu przeprowadzenia badań oraz nie kwestionował wartości wyników.

Co się zaś tyczy czynnej napaści na funkcjonariusza policji to wbrew temu co twierdzi oskarżony zgromadzone dowody świadczą o tym, ze czynu tego się jednak dopuścił.

Policjanci M. R. oraz P. J. zeznali w sposób szczery i prawdziwy jakie manewry wykonywał oskarżony odjeżdżając z parkingu. Pozostali policjanci natomiast zrelacjonowali dalszy przebieg całego pościgu. Właśnie przez pryzmat tego, że nawet stojący w poprzek drogi pojazd policyjny nie spowodował zatrzymania się przez A. M. to należało uznać, że sposób w jakich wyjeżdżał z parkingu zmuszając M. R. do odskoczenia świadczy o wypełnieniu znamion czynu z art. 223 § 1 kk. Wszak policjant pokazał odznakę i powiedział kim jest, wydawał polecenia. Co prawda percepcja oskarżonego był stępiona wypitym wcześniej alkoholem ale nie może go to tłumaczyć w tej sprawie.

Oskarżony nie przyznając się do czynnej napaści na funkcjonariusza chciał po prostu uniknąć w tym zakresie odpowiedzialności karnej.

W ocenie Sądu za wiarygodny uznać należy także pozostały materiał dowodowy, zgromadzony w sprawie jako nie budzący wątpliwości co do swojej prawdziwości i autentyczności.

W ocenie Sądu oskarżony A. M. (1) swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 178 a § 1 kk oraz art. 223 § 1 kk.

Definicję stanu nietrzeźwości zawiera art.115§16 kk przyjmujący, że zachodzi on, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm 3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w sposób umyślny, albowiem kierował pojazdem w stanie nietrzeźwym. W stan ten wprawił się dobrowolnie. Podstawową zasadą prawa o ruchu drogowym jest bowiem trzeźwość kierującego pojazdem.

Oskarżony jako uczestnik ruchu drogowego zobowiązany był do przestrzegania zasad bezpieczeństwa tegoż ruchu.

Stosownie do treści art. 223 § 1 kk karze podlega ten kto, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami lub używając broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego, dopuszcza się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych.

Zgodnie z orzecznictwem, za niebezpieczny przedmiot uznaje się w szczególności samochód, którym sprawca usiłował potrącić policjanta (zob. wyr. SA w Katowicach z 31 X 2000 r., II Aka 273/00, Przegl. Orz. Prok. Apel. 2000, nr 9). Przestępstwo czynnej napaści popełnić można jedynie w zamiarze bezpośrednim, przy czym sprawca musi mieć pełną świadomość, że osoba, na którą dokonuje napaści jest funkcjonariuszem publicznym (por. R.Góral, Komentarz, s. 351). W niniejszej sprawie policjant pokazał odznakę policyjną i przedstawił się, a co za tym idzie A. M. nie może się tu tłumaczyć, że według niego to był jakiś tam mężczyzna. Zresztą przesłuchiwany w sprawie po raz pierwszy sam podał, że policjant chciał go zatrzymać do kontroli.

Oskarżony jest winny, albowiem w sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności wyłączających winę w rozumieniu Kodeksu Karnego.

Przy ustalaniu rozmiaru kar, jak również przy orzekaniu środków karnych Sąd baczył, by były one adekwatne do okoliczności sprawy, a zwłaszcza do stopnia naruszenia przez oskarżonego zasady trzeźwości uczestników ruchu drogowego.

Na korzyść oskarżonego poczytano to, że przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu tj. czynu z art. 178a§ 1 kk jak również to, że dotychczas nie był karany. Naprawił także wyrządzone szkody.

Na niekorzyść poczytano natomiast znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oraz znaczny stopień zawinienia. Na niekorzyść poczytano także to czego dokonał ,, na drodze” nietrzeźwy oskarżony. Stwarzał realne zagrożenie dla wszystkich uczestników ruchu drogowego. Stan nietrzeźwości był wysoki. A. M. uderzył w auto policyjne.

Za każdy z czynów wymierzono karę po jednym roku pozbawienia wolności.

Mając na uwadze okoliczności sprawy karę łączną wymierzono kierując się zasadą pełnej absorpcji.

Biorąc po uwagę, że orzeczona kara łączną pozbawienia wolności nie przekracza jednego roku to warunkowe zawieszenie wykonania kary jest wystarczające dla spełnienia celów kary, a zwłaszcza zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez niego przestępstw. W ocenie Sądu należało uznać, że istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego.

Ustalając, w wymienionych ramach czasowych, wymiar okresu próby w konkretnej sprawie, należy przede wszystkim kierować się prognozą kryminologiczną wobec sprawcy, w szczególności oceną niezbędnego czasu oddziaływania na sprawcę w ramach próby, im pewniejsza dobra prognoza tym okres próby może być krótszy. W tym konkretnym przypadku w ocenie Sądu trzyletni okres próby jest wystarczający do osiągnięcia celów postępowania.

Mając na uwadze, że oskarżony dopuścił się popełnia zarzucanych mu czynów znajdując się w stanie nietrzeźwości został na niego nałożony obowiązek powstrzymywania się od nadużywania alkoholu.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd baczył by była ona adekwatna do możliwości majątkowych oraz sytuacji rodzinnej oskarżonego. Ilość stawek (100) odzwierciedla z jednej strony stopień społecznej szkodliwości czynu, zaś wysokość stawek dziennych (20zł) sytuację majątkową oskarżonego.

W związku z tym, że oskarżony zagrażał swoim postępowaniem bezpieczeństwu w komunikacji na podstawie art.42§2 kk należało go pozbawić możliwości kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w strefie ruchu lądowego. Mając na uwadze stan nietrzeźwości w jakim kierował pojazdem, Sąd orzekł powyższy zakaz na okres 3 lat, uznając że będzie to dla oskarżonego wystarczająco dolegliwe, a jednocześnie adekwatne do stopnia zawinienia.

Przesłanką stosowania środka w postaci zakazu prowadzenia pojazdów jest zagrożenie, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu danego rodzaju przez daną osobę. Zakres, a także czas trwania tegoż środka zależy od stopnia zagrożenia jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości, przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom ruchu.

Mając na celu ugruntowanie w społeczeństwie przekonania, że kierujący po drogach w stanie nietrzeźwości nie są traktowani pobłażliwie i spotykają się z tego powodu z represją, Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w minimalnej wysokości 5.000 złotych.

Na rzecz pokrzywdzonego policjanta została zasądzona nawiązka w wysokości 1.200 złotych. Po interwencji policjant przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280,52 złotych stanowiącą wydatki poniesione w toku postępowania.

Opłatę w wysokości 380 złotych wymierzono na podstawie art. 627 kpk i Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 roku , Nr 49, poz. 223 z późn. zm.)