Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kalisz, dnia 11 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: SSR Robert Roliński

Protokolant:Paulina Frelicka

po rozpoznaniu w dniu11 kwietnia 2016r. w Kaliszu

na rozprawie sprawy

z powództwa: (...) Sp. z o. o. z/s w (...) Sp. z o. o. W..

przeciwko: J. J.

o zapłatę

1.  zasądzaod pozwanego J. J. na rzecz (...) Sp. z o. o. z/s w (...) Sp. z o. o. W.. kwotę26 355,48zł(dwadzieścia sześć tysięcy trzysta pięćdziesiąt pięć złotych czterdzieści osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymiod dnia 7 lutego 2015r. do dnia zapłaty, przy czym za okres od dnia 01 stycznia 2016 r. w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

2.  zasądzaod pozwanego J. J. na (...) Sp. z o. o. z/s w (...) Sp. z o. o. W.. kwotę 2 747zł(dwa tysiące siedemset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę2 400zł(dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

3.  nakazuje pobrać od pozwanego J. J. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 988,00 zł (dziewięćset osiemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu nieuiszczenia części opłaty sądowej od pozwu.

Sygn. akt V GC 149/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 01 czerwca 2015r. /data stempla pocztowego/ pełnomocnik powódki (...) sp. z o.o. z/s w O. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. J. kwoty 26.355,48 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty liczonymi od dnia 07 lutego 2015r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych i kwotą 17 zł. tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powódki podniósł, że powódka zawarła z pozwanym w dniu 05 listopada 2014r. umowę o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń. Powódka na mocy w/w umowy rozpoczęła procedurę czynności windykacyjnych w celu wyegzekwowania zadłużenia od dłużnika W. K.. W trakcie windykacji polubownej dłużnik zakwestionował zasadność roszczenia. Pozwany ustosunkowując się do zarzutów dłużnika, podtrzymał swoje roszczenie. Ponieważ odzyskanie należności w drodze windykacji polubownej okazało się niemożliwe ze względu na sporność roszczenia, powódka skierowała do pozwanego pismo z prośba o uiszczenie stosownych opłat sądowych, do czego był on zobowiązany na mocy w/w umowy a w szczególności postanowień § 8 pkt. 3 tejże umowy. W wyniku braku reakcji powódka w dniu 16 grudnia 2014r. przesłała do pozwanego kolejne pismo ponaglające, które również pozostało bez reakcji. W dniu 09 stycznia 2015r. powódka otrzymała od pozwanego pismo, w którym oświadczył on, że rezygnuje ze skierowania sprawy przeciwko dłużnikowi na drogę postępowania sądowego, czym wyraził wolę rozwiązania umowy. Powódka pismem z dnia 28 stycznia 2015r. poinformowała pozwanego o tym, iż wyraża zgodę na rozwiązanie łączącej strony umowy, przy czym na podstawie § 12 pkt. 3 umowy obciążyła pozwanego należnym wynagrodzeniem, jednocześnie wzywając go do jego zapłaty.

(pozew k. 2 akt)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 26 czerwca 2015r. Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy w osobie referendarza sądowego, w sprawie o sygn. akt V GNc 2547/15, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W dniu 31 grudnia 2015r. /data stempla pocztowego/ pełnomocnik pozwanego złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu oraz jednocześnie wniósł sprzeciw od w/w nakazu zapłaty. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pełnomocnik pozwanego wniósł o przekazanie sprawy według właściwości do Sądu Rejonowego w Częstochowie, ponadto wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany w pierwszej kolejności wskazał, że zgodnie z art. 27 k.p.c. Sądem właściwym w niniejszej sprawie jest Sąd Rejonowy w Częstochowie. Ponadto podniósł, że pozwany składa w sprzeciwie oświadczenie powódce o tym, że uchyla się od skutków złożonego oświadczenia w umowie, albowiem błąd miał charakter istotny, gdyż umowy nigdy pozwany by nie zawarł z powódką, gdyby nie zapewnienia przedstawiciela handlowego powódki o tym, iż zgodnie z zawartą umową o powierniczy przelew wierzytelności zapewnia jedynie wynagrodzenie prowizyjne powódki, gdzie natomiast nie poinformował pozwanego o tym, że dodatkowo będzie on zobowiązany do pokrywania wszelkich kosztów dochodzenia wierzytelności przysługującej de facto pozwanemu wobec osoby trzeciej. Poza tym pełnomocnik pozwanego podniósł, że powódka nie podjęła nawet próby wykazania zasadności kwoty dochodzonego roszczenia. Kwota dochodzona pozwem nie wynika ani z § 8 ust. 3, ani z § 9 ust. 3, lecz kwota ta jest zupełnie inna.

(sprzeciw od nakazu zapłaty pozwanego k. 49-51 akt)

Postanowieniem z dnia 04 lutego 2016r. Sąd Rejonowy w Kaliszu przywrócił pozwanemu termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 26 czerwca 2015r.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty pełnomocnik powódki podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, wskazując że powódka przed zawarciem każdej umowy o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń, szczegółowo wyjaśnia reguły współpracy ze swoimi klientami. Pozwany w pełni świadomie i bez jakiegokolwiek przymusu zawarł przedmiotowa umowę. Ponadto podał, że wbrew stanowisku pozwanego przedstawiciel handlowy powódki nigdy nie wprowadził pozwanego w błąd co do treści zawieranej umowy. W związku z czym pełnomocnik powódki podniósł, że skoro pozwany w żadnej mierze nie został wprowadzony błąd przez powódkę, złożone w treści sprzeciwu oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli pod wpływem błędu jest pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych, a w konsekwencji bezskuteczne. Z kolei odnosząc się do zarzutu pozwanego, który podważał kwotę dochodzonego przez powoda roszczenia zaznaczył, że wysokość zapłaty dochodzonej przez powódkę wynika wprost z zawartej umowy przelewu wierzytelności.

(odpowiedz na sprzeciw od nakazu zapłaty powódki z dnia 09.03.2016r. k-73-74 akt)

Na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2016r. powód podniósł, że nie zrezygnował z współpracy z powódką.

Sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne:

Powódka (...) sp. z o.o. z/s w O. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(dowód: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z KRSu powódki k-24-27 akt)

Pozwany J. J. jest wpisany do (...) jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) J. J..

(dowód: zaświadczenie o wpisie do (...) k-32 akt)

W dniu 05 listopada 2014r. powódka (...) Sp. z o.o. z/s w O. zawarła z pozwanym J. J. umowę o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń. Przedmiotem umowy było określenie zasad powierniczego przelewu (cesji) wierzytelności tj. przeniesienie przez powierzającego (pozwanego) na rzecz przejmującego (powódkę) wymagalnych wierzytelności przysługujących powierzającemu w celu ich wyegzekwowania od dłużnika na zasadach określonych w umowie. Stosownie do w/w umowy powierzający oświadczył, że przysługują mu względem dłużnika W. K. bezsporne i wymagalne wierzytelności na kwotę 126.042,45 zł. wynikające z faktur.

(okoliczność bezsporna)

Powódka w myśl rozdziału II umowy zobowiązana była do przeprowadzenia windykacji wierzytelności, ponadto stosownie do § 8 pkt. 1 umowy powódka zobowiązana była po przeprowadzeniu windykacji powierzonej wierzytelności przekazać niezwłocznie pozwanemu wierzytelności objęte niniejsza umową pomniejszone o wyliczone wynagrodzenie. Z kolei w myśl § 8 pkt. 3 wszelkie koszty związane z dochodzeniem wierzytelności na drodze sądowej i komorniczej ponosi powierzający, a zatem pozwany, za wyjątkiem kosztów zastępstwa procesowego. Koszty te płatne są przejmującemu w terminie trzech dni od daty doręczenia wezwania do ich zapłaty. Natomiast z § 8 pkt. 7 wynika, że koszty procesów są finansowane przez powierzającego z trzydniowym terminem płatności na podstawie wezwania przesłanego do powierzającego.

(dowód: umowa o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń z dnia 05

listopada 2014r. nr (...) k- 3-6 akt).

W łączącej strony umowie postanowiono, że w przypadku rozwiązania umowy przez powierzającego od dnia zawarcia umowy do dnia zakończenia postępowania windykacyjnego przejmujący ma prawo do wynagrodzenia określonego w § 7 umowy oraz do zwrotu poniesionych kosztów (§ 12 pkt. 3). Za skuteczne przeprowadzenie czynności windykacyjnych powódce należało się procentowe wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 17% należności głównej powiększone o podatek VAT oraz ustawowe lub umowne odsetki naliczane od należności głównej przy czym w/w wynagrodzenie należało się powódce także w sytuacji wskazanej w § 12 pkt. 3 umowy.

(dowód: umowa o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń z dnia 05

listopada 2014r. nr (...) k- 3-6 akt).

Pozwany przed podpisaniem umowy o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń zapoznał się z jej treścią.

(dowód: zeznania pozwanego e-protokół z dnia 11.04.2016r. 00:12:39 min)

Powódka zawiadomiła dłużnika W. K. o przelewie wierzytelności oraz wezwała go do zapłaty kwoty 132.495,50 zł. Ponieważ dłużnik zakwestionował w e-mailu z dnia 18.11.2014r. zasadność dochodzonej kwoty powódka wezwała pozwanego do ustosunkowania się do pisma dłużników, a ponadto w związku z zamiarem skierowania pozwu do sądu przeciwko w/w dłużnikowi zwracała się wielokrotnie do pozwanego o wpłatę m.in. kwoty 6.303 zł. na poczet opłaty sądowej od pozwu, w terminie 3 dni na podany numer konta bankowego, a następnie w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma wzywającego, przy czym w piśmie z dnia 16.12.2016r.pod rygorem wypowiedzenia umowy z prawem do przysługującego wynagrodzenia.

(dowód: zawiadomienie z potwierdzeniem odbioru k-9,21 akt;

wezwanie do zapłaty k-8 akt;

odpowiedź dłużnika na wezwanie do zapłaty w formie e-maila k-11 akt;

e-mail pozwanego k-12 akt;

wezwania skierowane przez powoda do pozwanego wraz z korespondencją e-mail

k-14,15,16 i 17 akt;

zeznania pozwanego e-protokół z dnia 11.04.2016r. 00:16:58 min)

Pismem z dnia 05 stycznia 2015r. /w piśmie wskazano rok 2014, co zapewne jest oczywistą omyłką/ pozwany poinformował powódkę, że rezygnuje ze skierowania sprawy na drogę sadową bowiem nie widzi możliwości odzyskania należności od dłużnika. Ponadto wskazał, że pozwoli mu to ograniczyć dalsze niepotrzebne koszty na których zwrot prawdopodobnie nie może liczyć.

(dowód: pismo pozwanego k-18 akt)

W dniu 28 stycznia 2015r. powódka w reakcji na pismo pozwanego z dnia 05 stycznia 2016r. wystosowała do pozwanego pismo zatytułowane rozwiązanie umowy na wniosek cedenta i wezwanie do zapłaty, w którym poinformowała pozwanego, że wyraża zgodę na rozwiązanie umowy. Jednocześnie na podstawie § 12 pkt. 3 umowy obciążyła pozwanego wynagrodzeniem w kwocie 26.355,48 zł. i wezwała do jego zapłaty w terminie 3 dni od dnia otrzymania pisma. Ponadto powódka dokonała zwrotnego przelewu wierzytelności.

(dowód: pismo powódki k-19 akt;

zwrotny przelew wierzytelności k-20 akt;

potwierdzenie odbioru k-10 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała, a w szczególności umowy o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń. Ponadto sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zeznania pozwanego ale tylko częściowo bowiem tylko ta część, która była podstawą poczynionych ustaleń stanowi w sposób logiczny uzupełnienie materiału dowodowego opartego na dokumentach. Sąd natomiast nie dał wiary zeznaniom pozwanego w zakresie dotyczącym jego twierdzeń jakoby został on zapewniony przez przedstawiciela powódki, że poza wynagrodzeniem prowizyjnym od wartości odzyskanych kwot od dłużnika nie jest on zobowiązany do pokrycia innych należności oraz jak stwierdził na rozprawie, że nie poniesie żadnych kosztów bowiem jakkolwiek twierdzenie w części dotyczącej wynagrodzenia prowizyjnego nie budzi zastrzeżeń, gdyż znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym to jego kolejny fragment budzi wątpliwości. W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego a przede wszystkim treści umowy, którą znał pozwany, stanowczego zaprzeczenia przez pełnomocnika powódki prawdziwości tego twierdzenia oraz treści pisma pozwanego z dnia 05 stycznia 2015r. a także braku zgłoszenia przez pozwanego czy to przedstawicielowi powódki czy powódce niezgodności pomiędzy treścią umowy a zapewnieniami przedstawiciela powódki, uznać należy twierdzenia pozwanego w zakwestionowanej części za niewiarygodne i stanowiące efekt przyjętej linii obrony.

Wobec zgłoszonego przez pełnomocnika pozwanego zarzutu formalnego związanego z domaganiem się przekazania sprawy do sądu właściwości ogólnej pozwanego Sąd uznał za właściwe wskazanie w tym miejscu, że zarzut ten nie mógł zostać uwzględniony bowiem powód w sposób właściwy uzasadnił właściwość miejscową tutejszego sadu wskazując na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 14.02.2002r. sygn. akt III CZP 81/01. W przedmiotowej uchwale Sąd Najwyższy stwierdził, że w razie przelewu wierzytelności pieniężnej dłużnik powinien dokonać zapłaty, jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone, w miejscu zamieszkania lub w siedzibie (siedzibie przedsiębiorstwa) nabywcy wierzytelności w chwili spełnienia świadczenia. Samo wskazanie dłużnikowi przez wierzyciela rachunku bankowego, na który ma zapłacić, nie rozstrzyga o miejscu spełnienia świadczenia. Gdy dłużnik nie zastosował się do żądania zapłaty na wskazany przez nabywcę wierzytelności rachunek, sądem miejsca wykonania zobowiązania (art. 34 i 488 § 1 k.p.c.) jest sąd miejsca zamieszkania lub siedziby (siedziby przedsiębiorstwa) nabywcy wierzytelności w chwili wytoczenia powództwa ( OSNC 2002/11/131) , sąd orzekający w pełni podziela powyższą tezę.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne, wobec faktu, iż pozwany nie wykazał, że skutecznie uchylił się od skutków zawartej umowy o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń, co pozbawiłoby powódkę możliwości domagania się uwzględnienia jej roszczenia przez sąd.

Na gruncie przedmiotowej sprawy bezspornym jest, że w dniu 05 listopada 2014r. powódka i pozwany zawarli umowę o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń. Wobec tego, iż w/w umowa nie została uregulowana wprost w przepisach prawa cywilnego (jest to umowa nienazwana) należy do niej odpowiednio stosować przepisy o umowie zlecenia bowiem jest ona w istocie zleceniem windykacji należności. Zatem podstawą roszczenia powódki jest art.735 k.c. Zgodnie z którym za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie, przy czym stosownie do art. 744 k.c. w razie odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu dopiero po wykonaniu zlecenia, chyba że co innego wynika z umowy (…). Taka odmienną regulacje przewidywała łącząca strony umowa powierniczego przelewu wierzytelności bowiem należne powódce wynagrodzenie zostało zastrzeżone także w sytuacjach, gdy wykonanie zlecenia przez powódkę stało się niemożliwe lub utrudnione na skutek zaniechania pozwanego związanego z niewykonaniem przez niego przyjętych obowiązków. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że powódka podjęła czynności windykacyjne (sporządziła i przesłała dłużnikom stosowne zawiadomienie o przelewie wierzytelności, jak również wezwanie do zapłaty), których nie mogła sfinalizować z uwagi na brak właściwego współdziałania ze strony pozwanego. Pozwany po wezwaniu do uiszczenia zaliczki na poczet kosztów procesu, którą powinien wpłacić stosownie do przyjętego zobowiązania w tym zakresie, co wynika wprost z brzmienia § 8 pkt. 3, oświadczył powódce, że rezygnuje ze skierowania sprawy na drogę sądową, co w konsekwencji zrodziło po jego stronie obowiązek zapłaty umówionego wynagrodzenia stosownie do § 12 pkt. 3.

Stosownie do zawartej przez strony umowy pozwany przyjął na siebie szereg obowiązków, w tym obowiązek uiszczenia kosztów związanych z dochodzeniem wierzytelności na drodze sądowej, o czym wbrew jego twierdzeniom, wiedział lub co najmniej powinien wiedzieć skoro jak wynika to z materiału dowodowego, w tym także zeznań pozwanego czytał umowę i znał treść umowy. Nie sposób w związku z tym zgodzić się z zarzutem pozwanego, że został wprowadzony w błąd przez przedstawiciela powódki, który rzekomo nie poinformował go o tym, że poza wynagrodzeniem prowizyjnym powódki dodatkowo będzie on zobowiązany do pokrywania wszelkich kosztów dochodzenia wierzytelności. Odnosząc się do tego zarzutu należy także podnieść, że po pierwsze powódka zaprzeczała, aby taka sytuacja miała miejsce, po drugie pozwany nie przytoczył dowodów na poparcie tego twierdzenia, przy czym obowiązek przedstawienia dowodów w tym zakresie spoczywał na pozwanym (art.3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie(art.227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art.6 k.p.c.) Stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996r. sygn. akt I CKU 45/96 (opublikowane w OSNC z 1997r./6-7/76) i w końcu po trzecie treść pisma pozwanego z dnia 05 stycznia 2015r. wyklucza taka możliwość bowiem pozwany wprost stwierdza, że rezygnuje ze skierowania sprawy na drogę sądową, co pozwoli mu ograniczyć dalsze niepotrzebne koszty na których zwrot prawdopodobnie nie może liczyć.

Zgodnie z § 1 art. 84 k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli, jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych czynności prawnej odpłatnej dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Po pierwsze ze względów już przywołanych brak jest podstaw do przyjęcia, aby pozwany pozostawał w błędzie co do treści czynności prawnej. Treść umowy oraz pisma z dnia 05.01.2015r. nie pozwalają na przyjęcie, aby we wskazanym wyżej zakresie pozwany pozostawał w błędzie. Po drugie pozwany nie udowodnił, aby jego rzekomy błąd był wywołany przez powódkę, nie udowodnił również, aby powódka wiedziała o rzekomym jego błędzie lub aby mogła z łatwością go zauważyć. Zaś odpłatność umowy nie budzi wątpliwości.

Z powyższych względów nie sposób uznać, aby pozwany skutecznie uchylił się od skutków prawnych złożonego oświadczenia w umowie.

Odnosząc się do twierdzenia pozwanego zgłoszonego dopiero na rozprawie jakoby nie zrezygnował z współpracy z powódka należy uznać to twierdzenie za niezasadne bowiem w ocenie sądu zarówno treść pisma pozwanego z dnia 05.01.2015r. jak i jego słowa wypowiedziane na rozprawie, kiedy stwierdził, że „odpisał na pismo powódki, że zakładanie sprawy na jego koszt jest bezcelowe” świadczą w świetle dyspozycji art. 65 k.c., że wolą pozwanego nie było dalsze prowadzenie współpracy z powódka na podstawie zawartej umowy. Skoro pozwany jak sam przyznał, znał treść łączącej strony umowy a zatem był świadomy konsekwencji podjętej decyzji wyrażonej w piśmie z dnia 05 stycznia 2015r. to nie może skutecznie twierdzić, że nie zrezygnował z współpracy z powódką bowiem jego decyzja wykluczała możliwość osiągnięcia zasadniczego celu zawarcia umowy jakim było wyegzekwowania od dłużnika przedmiotowej należności.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut pozwanego dotyczący tego, że powódka nie podjęła nawet próby wykazania zasadności kwoty dochodzonego roszczenia. Otóż należy wskazać, że wysokość kwoty dochodzonego roszczenia wynika wprost z treści zawartej umowy. Skoro co nie budzi wątpliwości podlegająca windykacji należność główna wynosiła 126.042,45 zł., a wynagrodzenie prowizyjne zgodnie z § 7 pkt. 1 umowy wynosiło 17% należności głównej powiększonej o podatek VAT to należne wynagrodzenie prowizyjne stanowi kwotę 26.355,48 zł.

Mając na uwadze powyższe powództwo należało uwzględnić, czemu sąd dał wyraz w sentencji wyroku.

O odsetkach Sad orzekł w oparciu o art. 481§1k.c. w zw. z art. 476 k.c. uwzględniając, że roszczenie powódki stało się wymagalne po upływie 3 dni od dnia otrzymania pisma z dnia 28.01.2015r. przez pozwanego co nastąpiło w dniu 03.02.2015r./potwierdzenie odbioru k-10 akt/

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosując przewidzianą w art. 98 k.p.c. zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i wobec uwzględnienia powództwa zasądził ich zwrot od pozwanego na rzecz powódki w całości. Koszty postępowania w niniejszej sprawie stanowiły: częściowa opłata sądowa od pozwu w kwocie 330 zł., opłata skarbowa od pełnomocnictwa adwokata w kwocie 17 zł. oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 2.400 zł. ustalone w oparciu o § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461. t.j.) w związku § 21 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.(Dz.U.2015.1800). Ponadto Sąd na podstawie art. 130 ³§2 k.p.c. nakazał pobrać od pozwanego kwotę 988 zł. stanowiącą pozostała część opłaty sądowej, która została zwrócona powódce stosownie do zarządzenia z dnia 29.09.2015r. i której to kwoty powódka nie uiściła ponownie pomimo stosownego wezwania.