Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w G. na rozprawie w dniu 2 lutego 2016r. sprawy

z powództwa I. K. (1)

przeciwko W. K.

o nakazanie, przywrócenie posiadania i zapłatę

I.  nakazuje pozwanej W. K. dopuścić powódkę I. K. (1) do współposiadania części wspólnych nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) objętej księgą wieczystą (...) w postaci znajdujących się na poziomie piwnic: pomieszczenia gospodarczego pod schodami o powierzchni 4,93 m ² oraz łazienki o powierzchni 4,83 m ² poprzez przywrócenie otworów drzwiowych zamurowanych przez pozwaną na podstawie decyzji Prezydenta Miasta G. nr (...).6740.72.2014.AG-81/5 z dnia 9.05.2014r.

II.  oddala powództwa w pozostałym zakresie;

III.  znosi koszty procesu pomiędzy stronami.

Sygnatura akt: I C 318/15

UZASADNIENIE

Powódka I. K. (1) wniosła pozew przeciwko W. K. ostatecznie domagając się nakazania pozwanej dopuszczenia do współposiadania części wspólnych nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) objętej księgą wieczystą nr (...) w postaci łazienki (ubikacji) o powierzchni 4,83 m ² i pomieszczenia gospodarczego o powierzchni 4,93 m ², przywrócenia posiadania garażu i podjazdu do niego poprzez zakazanie pozwanej stawiania samochodu na podjeździe oraz zapłaty kwoty 5.368 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z powierzchni 4,88 m ² w okresie od lutego 2014r. do listopada 2015r.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, iż w wyniku samowoli budowlanej pozwanej, bez zgody powódki, doszło do przebudowy części wspólnych ww. nieruchomości poprzez zamurowanie drzwi wejściowych do łazienki i pomieszczenia gospodarczego. Czynność ta uniemożliwia powódce – współwłaścicielce nieruchomości korzystanie z części wspólnych. W sprawie samowoli budowlanej pozwanej toczyło się postępowanie administracyjne prowadzone przez (...) Urząd Wojewódzki. Powódka podniosła również, że pozwana wraz z rodziną często ustawia swój samochód na podjeździe do garażu powódki, co uniemożliwia dostęp i normalne korzystanie z garażu oraz podjazdu. Stąd powódka wniosła o przywrócenie jej naruszonego posiadania garażu i podjazdu. Nadto, powódka domagała się zasądzenia należności za bezumowne korzystanie przez pozwaną z ww. części wspólnych w postaci połowy łazienki i połowy pomieszczenia gospodarczego, podnosząc, że pozwana nie posiadając ważnych decyzji urzędowych zamurowała wejścia do przedmiotowych pomieszczeń, urządzała sobie w nich dwie łazienki z wejściami do swoich prywatnych pokoi i wynajmuje je wczasowiczom i studentom, czerpiąc z tego wielotysięczne zyski.

(pozew k. 3, pismo procesowe powódki z dnia 22 czerwca 2015r. k. 19, pismo procesowe z dnia 28 września 2015r. k. 86-87)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu pozwana podniosła, że powódka nie posiada legitymacji czynnej do występowania z żądaniem ochrony posesoryjnej, ponieważ nie jest posiadaczką spornych pomieszczeń i nie korzystała z nich co najmniej od 2005r., a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, że po tej dacie powódka była posiadaczką. Nadto, co najmniej od 11 lipca 2007r. powódka nie zamieszkuje na spornej nieruchomości, lecz mieszka w C.. Pozwana zwróciła uwagę, że wszelkie prace były przez nią wykonane na mocy ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta G. z dnia 9 maja 2014r. Pozwana wskazała też, że pomieszczenie gospodarcze nigdy nie było w posiadaniu powódki, lecz w posiadaniu pozwanej. W zakresie roszczenia o przywrócenie posiadania garażu pozwana podniosła zarzut braku legitymacji biernej. Wreszcie, pozwana wniosła o oddalenie powództwa w zakresie żądania za bezumowne korzystanie, wskazując, że roszczenie w tym zakresie uległo przedawnieniu, a nadto nie zostało udowodnione co do zasady i wysokości.

(odpowiedź na pozew k. 46-48, protokół rozprawy z dnia 29 października 2015r. płyta CD k. 105, protokół rozprawy z dnia 2 lutego 2016r. płyta CD k. 130)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Współwłaścicielkami zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w G. przy ul. (...) objętej księgą wieczystą nr (...) były I. K. (2) i J. P.. Na mocy umowy ustanowienia odrębnej własności lokali z dnia 24 sierpnia 1984r. sporządzonej w formie aktu notarialnego współwłaścicielki przedmiotowej nieruchomości I. K. (2) i J. P. ustanowiły odrębną własność dwóch lokali. Lokal w przyziemiu składający się z kuchni, łazienki, korytarza, trzech pokoi o łącznej powierzchni użytkowej 66,20 m ² wraz z pomieszczeniami przynależnymi w postaci poddasza – strychu o powierzchni użytkowej 16,10 m ², piwnicy 02 o powierzchni 27 m ², piwnicy 07 o powierzchni 8,2 m ², garażu (...) o powierzchni użytkowej 16,30 m ² i trzech komórek stanowić miał własność I. K. (2). Z kolei lokal znajdujący się na pierwszym piętrze składający się z: kuchni, łazienki, korytarza, trzech pokoi o łącznej powierzchni użytkowej 66 m ² wraz z pomieszczeniami przynależnymi w postaci piwnicy 01 o powierzchni użytkowej 12 m ² i piwnicy 06 o powierzchni użytkowej 17,5 m ² miał stanowić własność J. P.. Częściami wspólnymi nieruchomości pozostały natomiast m.in. klatka schodowa z korytarzem, ubikacje oraz działka pod budynkiem i podwórze z dojściem do domu. W oparciu o przedmiotowy akt notarialny dla nieruchomości lokalowej nr 1 stanowiącej własność I. K. (2) została założona księga wieczysta nr (...), zaś dla nieruchomości lokalowej nr 2 stanowiącej własność J. P. księga wieczysta nr (...). Właścicielom obu lokali przysługują udziały w prawie współwłasności nieruchomości wspólnej objętej księgą wieczystą nr (...) w wysokości po ½ części.

W wyniku spadkobrania po śmierci I. K. (2) prawo własności lokalu nr (...) wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej nabyła powódka I. K. (1), natomiast na mocy umowy darowizny z dnia 29 września 1993r. prawo własności lokalu nr (...) wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej nabyła pozwana W. K..

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: odpis z księgi wieczystej nr (...) k. 20-22, odpis z księgi wieczystej nr (...) k. 23-24, odpis z księgi wieczystej nr (...) k. 25-26, umowę ustanowienia odrębnej własności lokali z dnia 24 sierpnia 1984r. k. 75-78)

W budynku położonym na nieruchomości przy ul. (...) w G. zamieszkiwały osoby zakwaterowane przez władze kwaterunkowe. Ze spornej łazienki korzystała lokatorka pozwanej J. W. (zm. 2010r.), rodzice powódki, gdy przebywali na spornej nieruchomości oraz w 2010r. studenci wynajmujący pokoje należące do lokalu powódki. Łazienka była zamykana na prowizoryczny zamek (skobel). Natomiast z pomieszczenia gospodarczego będącego częścią korytarza korzystali lokatorki M. H., J. W. i rodzice powódki do 2008r. W 2008r. szwagier powódki uprzątnął to pomieszczenie i trzymał tam swoje narzędzia ogrodnicze, lecz w 2013r. na prośbę syna pozwanej usunął swoje rzeczy z tego pomieszczenia.

(dowód: przesłuchanie powódki płyta CD k. 130, zeznania świadka J. K. płyta CD k. 105)

W piśmie z dnia 21 grudnia 2005r. powódka zaproponowała, aby pozwana i jej lokatorka J. W. zostały wyłącznymi użytkownikami łazienki położonej na poziomie piwnicy oraz zaproponowała montaż osobnych wodomierzy dla każdego z lokali. W odpowiedzi pozwana wskazała, że według ksiąg wieczystych pomieszczenie w postaci łazienki w suterenie nie istnieje.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o pismo powódki z dnia 21 grudnia 2005r. k. 53-55, pismo pozwanej z dnia 5 stycznia 2006r. k. 56-57)

W 2014r. na mocy decyzji Prezydenta Miasta G. nr (...).6740.72.2014.AG-81/5 z dnia 9 maja 2014r. pozwana zamurowała otwory drzwiowe do znajdujących się na poziomie piwnicy: łazienki oraz pomieszczenia gospodarczego pod schodami.

(okoliczności bezsporne)

Pozwana W. K. nie posiada samochodu. Właścicielem samochodu zaparkowanego przed domem był syn pozwanej.

(dowód: przesłuchanie pozwanej płyta CD k. 130)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił po wszechstronnym rozważeniu całego zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadka J. K. oraz przesłuchania stron.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż dowody z dokumentów urzędowych i prywatnych złożonych przez strony są wiarygodne, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, ani też żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Jeśli natomiast chodzi o ocenę osobowych środków dowodowych to w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy za wiarygodne należało uznać zeznania świadka J. K.. Świadek bowiem potwierdził, że przed wykonaniem prac remontowych powódka miała dostęp zarówno do spornej łazienki jak i do pomieszczenia gospodarczego, jak również że przed rozpoczęciem remontu zażądał od szwagra powódki uprzątnięcia pomieszczenia gospodarczego. W zasadzie Sąd dał wiarę zeznaniom powódki co do przynależności poszczególnych pomieszczeń w budynku przy ul. (...) w G. do lokali stron i władania przez strony poszczególnymi częściami nieruchomości. W tym zakresie zeznania powódki były bowiem – w ocenie Sądu – szczere, spójne i logiczne, nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz częściowo znalazły pokrycie w dowodach z dokumentów w postaci odpisów z ksiąg wieczystych czy też aktu notarialnego. Zeznaniom pozwanej W. K. Sąd dał wiarę w części. Zważyć bowiem należało, że nie znajdują żadnego potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym zeznania pozwanej, że sporne pomieszczenia przynależą do jej lokalu i stanowią jej własność.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do żądania określonego w pozwie jako żądanie o „nakazanie pozwanej przywrócenia stanu części wspólnej nieruchomości poprzez udostępnienie powodowi wejście do części wspólnej nieruchomości tj. do dwóch pomieszczeń: łazienki (ubikacji) o pow. 4,83 m ², pomieszczenia gospodarczego o pow. 4,93 m ² ujętych w księgach wieczystych jako wspólne”. Tak sformułowane roszczenie wzbudzało uzasadnione wątpliwości Sądu co do jego charakteru, w szczególności czy stanowi ono roszczenie o udzielenie ochrony petytoryjnej czy też roszczenie o ochronę naruszonego posiadania. W odpowiedzi na pozew strona pozwana podnosiła zarzuty odnoszące się do roszczenia posesoryjnego, które podtrzymała w toku sprawy. Pełnomocnik pozwanej wskazywał przy tym, że w kolejnym piśmie procesowym z dnia 3 sierpnia 2015r. powódka sprecyzowała, że domaga się ochrony naruszonego posiadania. Zważyć jednak należy, iż mimo skierowania do Sądu ww. pisma stanowisko powódki było nadal niekonsekwentne i w związku z tym nie sposób przyjąć, że już przed rozprawą z dnia 2 lutego 2016r. roszczenie zostało ostatecznie sprecyzowane. Co prawda w piśmie z dnia 3 sierpnia 2015r. powódka wnosi o „przywrócenie jej naruszonego posiadania części wspólnej nieruchomości”, co istotnie mogłoby wskazywać, że swoje roszczenie wywodzi z przepisu art. 344 k.c., niemniej w kolejnym piśmie procesowym z dnia 4 listopada 2015r. powódka wskazuje, że wnosi „o nakazanie pozwanej przywrócenia stanu poprzedniego wspólnych pomieszczeń tj. wykonania wejść do tych pomieszczeń od strony wspólnego korytarza”, co z kolei może wskazywać na petytoryjny charakter roszczenia. W związku z powyższymi wątpliwościami przed zamknięciem rozprawy Sąd zobowiązał powódkę do jednoznacznego sprecyzowania roszczenia (wcześniej Sąd nie kierował do powódki żadnych wezwań do sprecyzowania żądania). Po udostępnieniu testu ustawy powódka wskazała, że swoje roszczenie wywodzi z przepisów o ochronie prawa własności (art. 222 § 2 k.c.). W związku z powyższym należało przyjąć, że w niniejszym procesie powódka poszukuje ochrony petytoryjnej. Zgodnie z treścią art. 206 k.c. każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Jak podnosi się w judykaturze art. 206 k.c. jest podstawą roszczeń współwłaścicieli między sobą, rozumianą jako ochrona uprawnień wzajemnych w rodzaju tej, którą przewiduje dla właścicieli art. 222 k.c. Konstrukcja tych roszczeń zbliżona do konstrukcji ochrony własności w art. 222 k.c. różni się tym, że w art. 206 k.c. są te roszczenia korygowane zakresem współposiadania i korzystania przez współwłaścicieli z rzeczy wspólnej, którego granice zakreślają uprawnienia pozostałych współwłaścicieli. One wyznaczają zasięg kognicji sądu, mogącego w uwzględnieniu zgłoszonego żądania i wyników postępowania dowodowego orzec nakaz przywrócenia stanu zgodnego z prawem (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 1997r., I CKN 931/97, LEX nr 1226977). W ramach tego przepisu współwłaścicielowi przysługuje ochrona jego uprawnień przewidziana w art. 222 k.c. dla właściciela. Jeżeli jeden ze współwłaścicieli narusza wynikające ze stosunku współwłasności uprawnienia drugiego właściciela do korzystania z rzeczy wspólnej, to współwłaścicielowi, którego prawo zostało dotknięte, przysługuje – w zależności od rodzaju naruszenia – roszczenie o dopuszczenie do współposiadania lub o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1978 r., III CRN 172/78, OSNCP 1979, nr 7-8, poz. 150, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1993 r., III CZP 36/93, OSNCP 1993, nr 12, poz. 213; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2001 r., IV CZ 198/01 niepublikowany). Z powyższego jednoznacznie wynika zatem, że roszczenie określone w art. 206 k.c. przysługuje pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości. Bez wątpienia powódka jest współwłaścicielką nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...) i w związku z tym w zakresie żądania przywrócenia do współposiadania części wspólnych jej legitymacja procesowa ma swoją podstawę w przepisie art. 206 k.c. Kwestią sporną w niniejszej sprawie było przede wszystkim czy znajdujące się na kondygnacji piwnicznej pomieszczenia w postaci łazienki o powierzchni 4,83 m ² i pomieszczenia gospodarczego o powierzchni 4,93 m ², stanowiące przedmiot żądania powódki, są częściami wspólnymi ww. nieruchomości czy też stanowiły część lokalu będącego własnością pozwanej W. K.. Pozwana podnosiła bowiem, że powódka zrzekła się spornej łazienki na jej rzecz, co też miała potwierdzać załączona do odpowiedzi na pozew korespondencja stron. Nadto, pozwana wywodziła, że sporne pomieszczenie gospodarcze nie jest – jak wskazuje powódka – przedłużeniem korytarza, lecz należy do jej lokalu. Dokonując ustaleń co do przynależności spornych pomieszczeń Sąd oparł się w szczególności na dowodach z dokumentów w postaci odpisów z ksiąg wieczystych oraz aktu notarialnego – umowy ustanowienia odrębnej własności lokali z dnia 24 sierpnia 1984r. Zważyć należy, iż w przedmiotowym akcie notarialnym jako części wspólne wymieniono m.in. klatkę schodową z korytarzem oraz ubikacje. Na podstawie ww. aktu notarialnego dokonano wpisów w księdze wieczystej nr (...) i ujawniono, iż części wspólne po wyodrębnieniu lokali stanowią m.in. klatka schodowa z korytarzem i ubikacje. Zgodnie z treścią aktu notarialnego oraz treścią księgi wieczystej nr (...) lokal pozwanej znajduje się na pierwszym piętrze i składa się z: kuchni, łazienki, korytarza, trzech pokoi o łącznej powierzchni użytkowej 66 m ². Jedynymi pomieszczeniami przynależnymi do tego lokalu znajdującymi się na poziomie piwnic są – wedle wymienionych dowodów – piwnica 01 o powierzchni użytkowej 12 m ² oraz piwnica 06 o powierzchni użytkowej 17,5 m ². Żadne inne pomieszczenia znajdujące się na kondygnacji piwniczne nie należą już do pozwanej. Nie ma zatem żadnych podstaw do stwierdzenia, że sporne pomieszczenia w postaci łazienki i pomieszczenia gospodarczego stanowiły pomieszczenia przynależne do lokalu pozwanej. Mało tego, nawet na rzucie kondygnacji piwnicznej – dołączonym do pisma powódki – łazienka i korytarz są zaznaczone jako odrębne pomieszczenia od pomieszczeń pozwanej określonych nr 01 i 06. Łączna powierzchnia pomieszczeń przynależnych do lokalu pozwanej położonych w piwnicy – wedle aktu notarialnego i treści księgi wieczystej – wynosi 29,5 m ², gdyby przyjąć, że łazienka i komórka należą do pozwanej to bez wątpienia powierzchnia pomieszczeń należących do pozwanej nie odpowiadałaby powierzchni określonej w akcie notarialnym. Natomiast w toku niniejszej sprawy nie wykazano, że po 1984r. doszło do zmiany powierzchni lokali stron w drodze przewidzianej przez obowiązujące przepisy prawa.

Nie budzi wątpliwości, że współwłaściciele nieruchomości mogą w umowie określić, sposób korzystania z rzeczy wspólnej w sposób odmienny od ustawowego, w szczególności mogą ustalić, że każdy ze współwłaścicieli otrzyma do wyłącznego użytku fizycznie wydzieloną część nieruchomości wspólnej. Brak jest jednak w niniejszej sprawie podstaw, aby uznać, że pomiędzy współwłaścicielami spornej nieruchomości doszło do zawarcia umowy o podziale nieruchomości do korzystania ( quoad usum). Co prawda – jak wynika z załączonych dokumentów – powódka swego czasu skierowała do pozwanej pismo z propozycją, aby pozwana została wyłączną użytkowniczką łazienki położonej na poziomie piwnicy (k.55), niemniej z treści odpowiedzi pozwanej wynika jednoznacznie, że nie doszło pomiędzy stronami do żadnego porozumienia w tym przedmiocie. Mało tego wskazać należy, iż w okresie późniejszym ojciec i mąż powódki czy też studenci, którym powódka wynajmowała swój lokal korzystali z tej łazienki, co wskazuje, że nie doszło do ustalenia podziału nieruchomości do korzystania. Wskazuje na to również prowizoryczny sposób zabezpieczenia wejścia do łazienki (skobel). Co do zasady nie może budzić wątpliwości, że pozwana jako współwłaścicielka spornej nieruchomości była uprawniona do korzystania z niej w granicach, jakie zakreśla przepis art. 206 k.c. Jednak uprawnienie tej samej treści przysługiwało również powódce, która – z uwagi na brak podziału quoad usum – również była również uprawniona do posiadania części wspólnych, w tym również do współposiadania obu spornych pomieszczeń. Nawet, gdyby pozwana nie wykonywała prawa do posiadania składającego się na treść przysługującego jej prawa własności to nie można uznać, że traci uprawnienie do współposiadania tej nieruchomości. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie niewykonywanie prawa posiadania przez innego współwłaściciela nie uprawnia do wniosku, że współwłaściciel posiadający przejął rzecz w samoistne posiadanie w zakresie jego uprawnień. Inaczej mówiąc, jeżeli inny współwłaściciel nie wykonywał swojego współposiadania, nie oznacza to, że posiadacz całości wykonywał swoje prawo do przysługującej mu idealnej części nieruchomości, a w stosunku do pozostałej był posiadaczem samoistnym. Takiemu traktowaniu stosunku współwłasności sprzeciwia się wspomniany art. 206 k.c. (por. postanowienie SN z dnia 20 września 2012r., IV CSK 117/12, Legalis 552683).

Zważyć należy, iż bezsporne było, że pozwana swoim działaniem uniemożliwiła powódce dalsze korzystanie z łazienki i pomieszczenia gospodarczego stanowiących części wspólne nieruchomości. Pozwana nie kwestionowała bowiem, że w czasie wykonywania remontu w 2014r. na mocy decyzji Prezydenta Miasta G. nr (...).6740.72.2014.AG-81/5 z dnia 9 maja 2014r. zamurowała otwory drzwiowe do znajdujących się na poziomie piwnicy: łazienki oraz pomieszczenia gospodarczego pod schodami. Zważywszy zatem na powyższe – na mocy art. 206 k.c. i art. 222 § 2 k.c. – Sąd nakazał pozwanej dopuszczenie powódki do współposiadania części wspólnych nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) objętej księga wieczystą nr (...) w postaci znajdujących się na poziomie piwnic: pomieszczenia gospodarczego pod schodami o powierzchni 4,93 m ² oraz łazienki o powierzchni 4,83 m ² poprzez przywrócenie otworów drzwiowych zamurowanych przez pozwaną na podstawie decyzji Prezydenta Miasta G. nr (...).6740.72.2014.AG-81/5 z dnia 9 maja 2014r.

Ponadto, powódka w niniejszej sprawie domagała się przywrócenia posiadania garażu i podjazdu do niego poprzez zakazanie pozwanej stawiania samochodu na podjeździe. W tym zakresie podstawę prawną żądania powódki stanowił przepis art. 344 k.c., zgodnie z którym przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. W świetle powyższego uregulowania legitymowanym biernie w sprawie o ochronę naruszonego posiadania jest ten, kto dopuścił się naruszenia posiadania, oraz osoba, na której korzyść naruszenia dokonano. Posiadacz może pozwać każdą z tych osób lub obydwie łącznie (por. T. Filipiak [w:] A. Kiedyba (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne prawa rzeczowe, LEX/el. 2012). W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego można jednoznacznie stwierdzić, że pozwana W. K. nigdy nie dopuściła się naruszenia posiadania powódki poprzez parkowanie samochodu na podjeździe na spornej nieruchomości, albowiem jak zeznała pozwana nie posiada ona samochodu. Nadto, zwrócić należy uwagę, że także powódka w swoich zeznaniach wskazywała, że samochód na spornym podjeździe parkował J. K.. W tym stanie rzeczy uznać należało, że pozwana nie posiada legitymacji procesowej w zakresie powództwa posesoryjnego powództwo należało oddalić na mocy art. 344 k.c. a contrario.

Niezależnie od powyższego powódka w niniejszym postępowaniu domagała się również zasądzenia od pozwanej odszkodowania za bezumowne korzystanie z połowy łazienki i połowy pomieszczenia gospodarczego za okres od lutego 2014r. do listopada 2015r. W judykaturze za dominujący ostatnio należy uznać pogląd prawny, zgodnie z którym współwłaściciel może domagać się od pozostałych współwłaścicieli, korzystających z rzeczy wspólnej z naruszeniem art. 206 KC w sposób wyłączający jego współposiadanie, wynagrodzenia za korzystanie z tej rzeczy na podstawie art. 224 § 2 lub art. 225 KC. (por. uchwała SN(7) z 19.3.2013 r., III CZP 88/12, OSNC 2013, Nr 9, poz. 103; postanowienie SN z 26.4.2013 r., II CSK 459/12, L.; postanowienie SN z 3.10.2012 r., II CSK 113/12, Biul. SN 2013, Nr 12). Podkreślić należy, iż roszczenie o wynagrodzenie przewidziane w 224 § 2 i art. 225 k.c. łączy w sobie pierwiastki roszczenia odszkodowawczego (może zmierzać do zwrócenia kosztów, jakie właściciel poniósł w związku z tym, że był zmuszony do korzystania z cudzej rzeczy lub do kompensaty utraconych korzyści, jakie by uzyskał, gdyby rzecz wynajął) oraz roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia (może zmierzać do wydania korzyści uzyskanych przez posiadacza w wyniku bezprawnego korzystania). Jednakże zarówno dochodzenie roszczenia o wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, jak wysokość wynagrodzenia nie zależą od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. Według stanowiska piśmiennictwa i orzecznictwa, o wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna - z dnia 10 lipca 1984 r. III CZP 20/84, OSNCP 1984, nr 12, poz. 209, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1998 r., III CZP 62/97, OSNC 1998, nr 6, poz. 91, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 273/03, nie publ.). Bez wątpienia ciężar wykazania wysokości roszczenia – zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.) – spoczywał na stronie powodowej. Jednakże powódka nie sprostała temu obowiązkowi. Dokonując wyliczenia możliwego do uzyskania czynszu najmu spornych pomieszczeń powódka zastosowała stawkę w wysokości 50 zł/m ², lecz nie wykazała, że stawka ta jest stawką rynkową. Powódka nie przedłożyła żadnych dowodów w postaci ofert najmu podobnych pomieszczeń ani też nie wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego do spraw wyceny nieruchomości. Twierdzenia powódki, iż z tytułu najmu połowy powierzchni ww. pomieszczeń uzyskałaby kwotę 5.368 zł są całkowicie gołosłowne. W związku z powyższym – na mocy art. 206 k.c. w zw. z art. 224 § 2 lub art. 225 k.c. stosowanych a contrario – powództwo w tym zakresie należało oddalić jako nieudowodnione.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 100 k.p.c. i uznając, że obie strony wygrały niniejsze postępowanie w podobnym zakresie zniósł koszty pomiędzy stronami.