Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2013r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2013r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko (...) Zespołowi (...) w Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 4 kwietnia 2013r. sygn. akt II C 340/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) Zespołu (...) w Ł. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygnatura akt I ACa 718/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 28 stycznia 2013 r. strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanego SP ZOZ (...) Zespołu (...) w Ł. kwoty 335.428, 14 złotych wraz z odsetkami określonymi w art. 7 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w zw. z art. 56 ordynacji podatkowej od kwot: 137.798, 20 zł od dnia 14 listopada 2012 r. do dnia zapłaty, 74.161 zł od dnia 12 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty i 123.468, 94 zł od dnia 6 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty. Powodowa spółka wniosła także o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty, wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 4 lutego 2013 r. pod sygn. akt II Nc 23/13 Sąd Okręgowy w Łodzi nakazał pozwanemu, aby zapłacił stronie powodowej kwotę 335.428,14 złotych wraz z odsetkami określonymi w art. 7 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w zw. z art. 56 ordynacji podatkowej od kwot:



137.798, 20 zł od dnia 14 listopada 2012 r. do dnia zapłaty,



74.161 zł od dnia 12 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty i



123.468, 94 zł od dnia 6 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty

oraz kwotę 11.452 zł tytułem zwrotu kosztów procesu

W zarzutach od wydanego przez Sąd nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym pozwany wniósł o uchylenie nakazu zapłaty w całości i oddalenie powództwa, wstrzymanie wykonalności nakazu zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2013 roku ten sam Sąd utrzymał w mocy powyższy nakaz zapłaty.

Wyrok zapadł na podstawie ustaleń, które w najistotniejszych fragmentach są następujące :

Na podstawie zawartych w trybie przetargowym umów nr (...) z dnia 16 sierpnia 2011 r. i nr 121 z dnia 31 października 2012 r. strona powodowa w okresie od 1 września 2011 r. do 31 października 2012 r. oraz od 1 do 30 listopada 2012 r. świadczyła na rzecz pozwanego Szpitala usługi gastronomiczne polegające m.in. dostarczaniu na teren szpitala posiłków dla pacjentów, przygotowanych według określonych w umowach diet. Zgodnie z § 5 ust. 3 i 5 umowy nr (...)terminy płatności za wykonane usługi były określone na 30 dni od daty dostarczenia faktury do zamawiającego, a rozliczenie wynagrodzenia miało się odbywać w cyklach miesięcznych z dołu po zakończeniu danego miesiąca. Pozwany, jako zamawiający miał prawo wstrzymania zapłaty w razie stwierdzenia niezgodności pomiędzy kwotą na fakturze i dokumentami wskazującymi ilość przygotowanych posiłków oraz wysokość wynagrodzenia. W takim przypadku zamawiający miał przekazać wykonawcy uzasadnienie odmowy w formie pisemnej, wskazując niezgodności. Stosownie do treści § 8 ust. 2 i 3 umowy pozwany, jako zamawiający w razie niewykonania lub nienależytego wykonania umowy miał prawo jej rozwiązania za 2-miesięcznym okresem wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca, jak również w opisanych w umowie sytuacjach miał prawo odstąpienia od umowy.

Zgodnie natomiast z § 4 umowy nr (...) z dnia 31 października 2012 r. pozwany, jako zamawiający zobowiązał się do niezwłocznego pisemnego przekazania uwag wykonawcy w zakresie nieprawidłowości, dotyczących realizacji przedmiotu zamówienia. W świetle § 5 ust. 3 umowy termin płatności za wykonane usługi określono również na 30 dni, licząc od daty prawidłowo dostarczonej faktury. Rozliczenie wynagrodzenia miało odbyć się jednorazowo z dniem zakończenia umowy tj. dnia 30 listopada 2012 r. Również na gruncie tej umowy, zamawiający miał prawo wstrzymania zapłaty w razie stwierdzenia niezgodności pomiędzy kwotą na fakturze i dokumentami wskazującymi ilość przygotowanych posiłków i wysokość wynagrodzenia, przekazując uzasadnienie w formie pisemnej.

W toku realizacji w/w umów pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń co do jakości świadczonych usług i nie korzystał m.in. z prawa do wstrzymania się z zapłatą i prawa do odstąpienia od umowy. Jednocześnie pozwany nie regulował należności ujętych w fakturach VAT za poprzednie okresy płatności. Powodowa spółka wystosowała do pozwanego wezwanie do zapłaty z dnia 16 lipca 2012 r. W odpowiedzi na to wezwanie z dnia 31 lipca 2012 r. pozwany zadeklarował dokonanie częściowej wpłaty za bieżące zobowiązania do 10 sierpnia 2012 r. i dalszej wpłaty do końca sierpnia 2012 r. Jednocześnie pozwany zwrócił się do powódki o umożliwienie spłaty zaległych należności w 5 ratach, poczynając od września 2012 r.

W dniu 28 sierpnia 2012 r. strony podpisały umowę ugody płatniczej, dotyczącą wymagalnego zadłużenia, powstałego na gruncie wykonywania umowy nr (...) z dnia 16 sierpnia 2011 r. i wynikającego z wystawionych i doręczonych pozwanemu faktur VAT nr (...). Strony ustaliły ponadto w § 2 ust. 2 ugody, że z uwagi na fakt kontynuowania współpracy w oparciu o umowę nr (...) po stronie zamawiającego będzie powstawał obowiązek dokonywania dalszych płatności z tytułu dostaw realizowanych począwszy od lipca 2012 r. do chwili zakończenia współpracy. Ugoda zawierała warunki zapłaty przez pozwanego za wykonanie usług oraz zobowiązanie się powódki, że w zamian za terminowe wykonywanie płatności określonych w ugodzie powstrzyma się przez czas obowiązywania ugody z przymusowym dochodzeniem roszczeń, wynikających z umowy. Jednocześnie powódka zobowiązała się do tego, że nie wstrzyma się ze świadczeniami niepieniężnymi na rzecz pozwanego na podstawie art. 490 § 1 k.c. oraz art. 552 k.c. w zw. z art. 612 k.c.

Zgodnie z § 3 ust. 5 ugody należności za dostawy określone w § 2 ust. 2, a więc dalsze należności, które miały powstać w związku z realizacją umowy, będą płatne na zasadach określonych w § 5 ust. 3 umowy z dnia 16 sierpnia 2011 r. nr (...) z tym zastrzeżeniem, że połowa wartości ujawnionej na fakturze może zostać zapłacona w terminie 45 dni od dnia doręczenia faktury pozwanemu.

Zgodnie natomiast z § 3 ust. 6 ugody, zapłata częściowej należności lub jej niewykonanie we wskazanych terminach – z upływem godz. 12.30 dnia następującego po dniu płatności – skutkowało rozwiązaniem umowy bez konieczności składania w tym zakresie dodatkowych oświadczeń przez którąkolwiek ze stron.

W toku dalszej realizacji umowy nr (...), a następnie umowy nr (...) z dnia 31 października 2012 r. dostawy i sprzedaż towarów oraz usług były dokumentowane na podstawie faktur VAT, wystawianych przez powodową spółkę. Odbiór faktur potwierdzany był przez upoważnionego pracownika pozwanego, najczęściej dietetyka zakładu. Należności określone w fakturach wynosiły:

- 140.291, 36 zł z faktury nr (...) wystawionej dnia 4 października 2012 r. i doręczonej pozwanemu w tym samym dniu; następnie po dokonaniu korekty zmniejszono należność o kwotę 2.493, 16 zł

- 148.322, 77 zł z faktury nr (...) wystawionej dnia 7 listopada 2012 r. i doręczonej pozwanemu w dniu 9 listopada 2012 r.;

- 123.468, 94 zł z faktury nr (...) wystawionej dnia 6 grudnia 2012 r. i doręczonej pozwanemu w tym samym dniu.

Należność z tytułu faktury z dnia (...) została częściowo uregulowana przez pozwanego. Należność przypadająca do zapłaty wynosi 74.161 zł. /bezsporne/

W pozostałym zakresie należności ujęte w w/w fakturach nie były regulowane.

Pozwany jest największym kontrahentem powodowej spółki, który zalega z płatnościami. Powodowa spółka korzysta z wyczerpanej już w 90% linii kredytowej na kwotę 2 mln zł celem pokrycia zobowiązań wobec swoich dostawców. Sytuacja finansowa spółki jest bardzo trudna, a brak zapłaty ze strony pozwanego uniemożliwia uregulowanie należności wobec dostawców w kwocie około 450.000 zł.

Ustalenia powyższe skłoniły Sąd Okręgowy do uznania zasadności powództwa i przyjęcia, że zarzuty wniesione przez pozwanego od nakazu zapłaty, wydanego w postępowaniu nakazowym w dniu 4 lutego 2013 r. nie mogły odnieść zamierzonego skutku.

Kwota należności przypadających do zapłaty przez pozwanego nie była

w niniejszej sprawie sporna -pozwany nie przedstawił jakichkolwiek dowodów na to, aby powodowa spółka nie realizowała, bądź realizowała w sposób nienależyty swoje obowiązki, wynikające z podpisanych przez strony umów.

Nie budził też wątpliwości fakt, że przyczyną braku regulowania zarówno zaległości, jak i bieżących płatności był brak wystarczających środków finansowych po stronie pozwanego.

W świetle powyższego żądanie zasądzenia kwoty objętej pozwem było uzasadnione w całości wraz z odsetkami naliczanymi na podstawie art. 7 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. Nr 139, poz. 1323 ze zm.) w zw. z art. 56 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Terminy początkowe biegu odsetek, o których mowa zostały określone zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy, tj. od dnia następnego po dniu wskazanym w doręczonych pozwanemu fakturach i określającym termin zapłaty.

Sąd I Instancji nie znalazł tez podstaw do ingerencji w treść nakazu zapłaty, polegającej na rozłożeniu na raty zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda należności, w jego ocenie nie zachodziły wyjątkowe okoliczności .

Sąd miał na względzie, że powodowa spółka, jako przedsiębiorca ma interes prawny, aby otrzymać świadczenie objęte nakazem jednorazowo w pełnej wysokości, celem zapewnienia płynności finansowej i utrzymania się na rynku. Strona powodowa nie otrzymując zapłaty ponosiła koszty bieżącego wykonywania umów, np. koszty surowców, wynagrodzenie kooperantów. Obecnie powodowa spółka znajduje się również w trudnej sytuacji finansowej i z uwagi na brak zapłaty ze strony pozwanego nie może zaspokoić należności wobec dostawców, które wynoszą około 450.000 zł. Tymczasem w sytuacji pozwanego istnieje możliwość pokrycia ujemnego wyniku finansowego za rok obrotowy przez podmiot tworzący samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej (ust. 2). Oznacza to, że pozwany może potencjalnie skorzystać z dofinansowania przez podmiot zewnętrzny celem pokrycia ujemnych wyników finansowych.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło z zastosowaniem zasady odpowiedzialności za jego wynik.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniosła strona pozwana, zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie :

• przepisów prawa procesowego tj. art. 485 § 1 k .p.c. poprzez błędne przyjęcie, iż w sprawie Sąd uprawniony był do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym , a następnie utrzymania w mocy nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym- w sytuacji gdy roszczenia pieniężne powoda, dochodzone w niniejszym postępowaniu nie zostały udowodnione żadnym z dokumentów wymienionych w art. 485 § 1 k .p.c.

• przepisów prawa procesowego tj. art. 320 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, iż w sprawie objętej niniejszym postępowaniem nie zachodzą wyjątkowe okoliczności uzasadniające rozłożenie świadczenia objętego nakazem zapłaty na raty- w sytuacji gdy z przedstawionych przez pozwanego bilansów finansowych za rok 2011 oraz za rok 2012 , a także zestawienia salda za okres 2009-2011, jednoznacznie wynika, iż pozwany znajduje się w szczególnie trudnej sytuacji finansowej, która uzasadnia rozłożenie na raty należności objętych nakazem zapłaty, a nadto trudna sytuacja finansowa nie jest chwilowa, lecz długotrwała.

• przepisów prawa materialnego tj. art. 59 u stawy o działalności leczniczej z dnia 15 kwietnia 2011 roku (Dz. U . z 2013 r poz. 217) poprzez błędne przyjęcie, iż na podstawie wskazanego przepisu pozwany ma zasadniczą możliwość uzyskania środków, pozwalających na pokrycie ujemnego wyniku finansowego za rok obrotowy przez podmiot tworzący pozwanego - w sytuacji gdy przytoczony przepis wskazuje także na inne środki, które może zastosować podmiot tworzący (tj . podjęcie uchwały o zmianie formy organizacyjno - prawnej albo likwidacji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej ), które to środki doprowadzić mogą do likwidacji pozwanego, a tym samym spowodować mogą zwolnienia pracowników pozwanego.

• przepisów prawa procesowego tj. art . 328 2 k.p. c. poprzez niewskazanie w treści uzasadnienia faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł i przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności - w szczególności w zakresie okoliczności, z powodu których Sąd nie dał wiarygodności dowodom, przedstawionym przez pozwanego w zakresie trudnej sytuacji finansowej placówki pozwanego oraz w zakresie okoliczności braku zastosowania art. 320 k. p .c.- w sytuacji gdy uzasadnienie powinno zawierać wszelkie elementy określone w art 328 § 2 k.p.c.

• przepisów prawa procesowego tj . art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, iż udowodniono roszczenie powoda, a także przyjęcie, że ujemny wynik finansowy pozwanego będzie uzupełniony przez podmiot tworzący pozwanego i tym samym pozwany ma stosowne środki na uiszczenie należności wobec powoda –w tym sytuacji gdy pozwany nie dysponuje środkami umożliwiającymi płatności bieżących należności, a trudna sytuacja finansowa jest długotrwała.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył :

Apelacja podlegała oddaleniu, jako że nie zawierała żadnych podstaw pozwalających podważyć trafność zapadłego rozstrzygnięcia ( art. 385 k.p.c.)

Na wstępie należy wskazać, że Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji.

Jeśli chodzi o zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego Sąd Apelacyjny uznał, że nie jest on uzasadniony . Apelujący podnosi, że Sąd I instancji niezasadnie przyjął, iż roszczenie powoda zostało udowodnione. Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . Z kolei art. 3 k.p.c. stanowi, że strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Z powyższego wynika, że co do zasady strony winny przedstawić odpowiedni materiał dowodowy. Sąd przeprowadził wszystkie zawnioskowane przez strony dowody, a to pozwala uznać, że w ich ocenie zgromadzony materiał dowodowy był kompletny.

Sąd Okręgowy wskazał w uzasadnieniu okoliczności, które pozwoliły uznać roszczenie za udowodnione ( w toku realizacji umów pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń w zakresie jakości świadczonych przez powoda usług, nie korzystał z prawa wstrzymania się z zapłatą i prawa odstąpienia od umowy, należność oznaczona w wezwaniu do zapłaty nie była kwestionowana , a w aktach znajdują się zastawienia poświadczone także przez dietetyka pozwanego Szpitala ) . W świetle treści umów pozwany miał możliwość powstrzymania się z zapłatą za świadczone usługi lub odstąpienia od umowy w razie jej nienależytego wykonania przez powódkę. Wystawiane przez powodową Spółkę faktury, jak i okresowe rozliczenia doręczane pozwanemu nie zostały zakwestionowane. W zarzutach od nakazu zapłaty strona pozwana nie wskazała żadnych okoliczności, które pozwalałyby przyjąć nienależyte wykonanie umów przez stronę powodową. Przeciwnie eksponowane były okoliczności usprawiedliwiające brak zapłaty trudną sytuacją finansową.

Dalsze zarzuty , dotyczące naruszenia przepisu art. 233 § 2 k.p.c. obejmują przyjęcie, że ujemny wynik finansowy może być uzupełniony przez organ założycielski przez co strona pozwana zyska środki na spłatę zadłużenia. Ten zarzut należy powiązać także z pozostałymi, dotyczącymi złej sytuacji finansowej , a to zarzut naruszenia art. 320 k.p.c. poprzez odmowę rozłożenia należności na raty, zarzut naruszenia 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie przyczyn, dla których Sąd nie dał wiary dowodom w zakresie trudnej sytuacji finansowej pozwanego oraz art. 59 ustawy o działalności leczniczej .

Zgodnie z art. 328 § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku w zakresie oceny dowodów powinno m.in. wskazywać dowody, na których Sąd się oparł, a także przyczyny, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Sąd Okręgowy wskazał, że stan faktyczny jest między stronami niesporny w zakresie istnienia i wysokości wymagalnych należności strony pozwanej. W ustaleniach faktycznych wprost nie odwołał się do dokumentów , dotyczących sytuacji finansowej strony pozwanej , nie mniej w rozważaniach wskazał, że nie budzi wątpliwości fakt, że przyczyną braku regulowania zarówno zaległości, jak i bieżących płatności był brak wystarczających środków finansowych po stronie pozwanego, a nie niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez stronę powodową.

Dalej, nie uwzględniając wniosku o rozłożenie należności raty wskazał na trudną sytuacje finansową pozwanego Szpitala i przeciwstawił ją także trudnej sytuacji powodowej spółki, ważąc interesy obu podmiotów postępowania, co zresztą było obowiązkiem, wynikającym z art. 320 k.p.c. Sąd wskazał na długi czas , jakim dysponowała strona pozwana na rozwiązanie kwestii płatności strony powodowej, Podkreślił, że ujemny wynik finansowy pozwanego i jego zadłużenie nie mogą być decydującym argumentem dla rozłożenia zadłużenia na raty, zwłaszcza, że strona powodowa świadczył usługi w ramach zawartych umów, mimo braku zapłaty zgodnie ze zobowiązaniem strony pozwanej i mimo, że sama musiała pokrywać bieżące koszty działalności. To z kolei doprowadziło ją do bardzo trudnej sytuacji, jako że pozwany Szpital był największym kontrahentem(...)Sp. . z o.o.

Jako zupełnie dodatkowy argument Sąd powołał treść regulacji objętej przepisem art. 59 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej ( Dz. U. z 2013 poz. 217) i wskazał na istniejącą możliwość skorzystania z dofinansowania podmiotu zewnętrznego , nie negując innych jeszcze prawnych rozwiązań, wynikających z powołanej ustawy. Żadnego zarzutu z tego tytułu Sądowi Okręgowemu poczynić nie można.

Ocena Sądu meriti co do braku podstaw do rozłożenia należności objętej wyrokiem na raty zasługuje na pełną aprobatę w instancji odwoławczej, co z kolei czyni niezasadnym zarzut naruszenia art. 320 k.p.c.. Zgodnie z art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Cytowany przepis znajduje zastosowanie również w postępowaniu nakazowym po wniesieniu zarzutów (por. wyrok SN z dnia 25 czerwca 1997 r., II CKN 175/97, OSNC z 1997 r., z. 12, poz. 27)

Nie ma żadnych przesłanek ustawowych i pozaustawowych, które pozwalałyby przerzucić ryzyko funkcjonowania szpitali na podmioty z nimi współpracujące i zapewnić bieżące funkcjonowanie placówek Służby Zdrowia kosztem uzasadnionych interesów świadczących usługi na rzecz szpitali. Jak wskazują okoliczności tej sprawy przerzucanie takiego ryzyka poprzez wstrzymanie płatności za zrealizowane bez zastrzeżeń umowy prowadzi wprost do załamania normalnego funkcjonowania na rynku podmiotów współpracujących, którego prawom podlegają także placówki medyczne .Dodatkowo wsparciem dla tych argumentów jest pozbawienie strony powodowej części należnych odsetek przy zastosowaniu instytucji rozłożenia na raty. Nastąpiłoby de facto umorzenie części odsetek, a to z kolei oznaczałoby nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika. Wniosek o rozłożenie należności na raty nie zasługiwał na uwzględnienie także w obliczu nie dotrzymanych przez stronę pozwaną postanowień umowy ugody płatniczej z dnia 28 sierpnia 2012 roku, która dawała szanse na spłatę należności na preferencyjnych zasadach. Należy podkreślić za Sądem I instancji, że świadczenia niepieniężne ze strony powódki polegające na dostarczaniu na teren szpitala gotowych posiłków dla osób w nim hospitalizowanych były realizowane terminowo i bez uwag ze strony pozwanego. Stąd też nie było jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, że żądanie zapłaty przez powódkę w postępowaniu nakazowym było przedwczesne, czy też stanowiło w realiach tej sprawy nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.). Strona powodowa dążyła bowiem do realizacji swoich roszczeń , wynikających z zawartych z pozwanym umów, których pozwany w istocie nie kwestionuje. Powodowa spółka, jako przedsiębiorca ma interes prawny, aby otrzymać świadczenie objęte nakazem jednorazowo w pełnej wysokości, celem zapewnienia płynności finansowej i utrzymania się na rynku

Na koniec należy się odnieść do stawianego przez cały proces i w apelacji zarzutu braku podstaw do wydania nakazu zapłaty na podstawie art. 485 § 1 k.p.c Strona powodowa wskazywała jako podstawę dochodzenia swych roszczeń w postępowaniu nakazowym przepis art. 485 § 2 k.p.c., statuujący podstawy do wydania nakazu zapłaty na podstawie dołączonej do pozwu umowy, dowodu spełnienia wzajemnego świadczenia niepieniężnego oraz dowodu doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, jeżeli powód dochodzi zapłaty świadczenia pieniężnego lub odsetek w transakcjach handlowych, określonych w ustawie z dnia 12 czerwca 2003 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych ( Dz. U. Nr 139, poz. 1323.) Sąd Okręgowy zasadnie przyjął, że umowy łączące strony miały charakter transakcji handlowych w rozumieniu art. 2 i 3 pkt. 3 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ani nie wchodziło w grę żadne z wyłączeń zastosowania ustawy, wynikające z art. 4 ustawy. Terminy początkowe biegu odsetek zostały określone zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy.

Powołana przez Sąd Okręgowy ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych straciła moc w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych ( Dz.U. z 28 marca 2013 roku) , z tym że do transakcji handlowych zawartych przed dniem wejścia w życie nowej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe ( art. 15 ust. 1), a w przypadku transakcji handlowych, zawieranych w wyniku przeprowadzenia postępowań o udzielenie zamówienia publicznego na podstawie przepisów ustawy prawo zamówień publicznych, wszczętych przed dniem wejścia w życie nowej ustawy także stosuje się przepisy dotychczasowe. Ustawa powołana przez Sąd I instancji ma więc zastosowanie w rozpatrywanym stanie faktycznym.

Na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt. 7 w zw. z § 13 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu /Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm./Sąd Apelacyjny zasądził na rzecz strony powodowej, jako wygrywającej apelację kwotę 5400 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.