Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania P. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 9 marca 2015 roku nr (...)

w sprawie P. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 374/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 września 2015 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 09.03.2015 r. odmówił P. M. od dnia 01.02.2015 r. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w zw. z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy powołując się na art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 z póź. zm.) wskazał, iż komisja lekarska ZUS - orzeczeniem z dnia 27.02.2015 r. stwierdziła, że odwołujący jest zdolny do pracy.

P. M. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając, iż nie zgadza się z rozstrzygnięciem bowiem wbrew stanowisku organu rentowego, jego stan zdrowia nie uległ poprawie i nadal nie jest w stanie podjąć zatrudnienia zgodnie z kwalifikacjami. Odwołujący domagał się zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego poprzez przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w zw. z wypadkiem przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

P. M. urodzony w dniu (...)r. ma wykształcenie zawodowe o specjalności aparatowy przetwórstwa mięsa, pracował jako brygadzista ustawiacz maszyn spożywczych, ostatnio jako dozorca obiektów. Odwołujący w okresie od 01.07.2013 r. do 31.01.2015 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w zw. z wypadkiem przy pracy jakiemu uległ w dniu 12.11.2011 r. W dniu 18.12.2014 r. złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w zw. z wypadkiem przy pracy.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u P. M. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) w związku z art. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz.1673) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu chirurgii.

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującego i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły chirurg rozpoznał u odwołującego:

- stan po urazowej amputacji kciuka lewego,

- stan po uszkodzeniu ścięgien zginaczy powierzchniowego i głębokiego palca II ręki lewej,

- stan po ranie szarpanej palca IV ręki lewej.

Odwołujący z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia nie jest niezdolny do pracy od 01.02.2015 r.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, w badaniu fizykalnym u odwołującego stwierdza się dysfunkcję dłoni lewej z przykurczem zgięciowym palca II ok. 30 stopni, funkcja chwytna dłoni lewej zachowana. Nie stwierdza się zaników mięśniowych na przedramieniu, nieznacznie zmniejszona masa kłębu dłoni lewej. Dysfunkcja dłoni lewej obecnie mniejszego stopnia niż w badaniach poprzednich (dwa lata temu), palce III-V sprawne, bez zaburzeń ruchomości. Brak kciuka oraz częściowa dysfunkcja palca II ręki lewej u osoby praworęcznej w aktualnym stanie nie uzasadnia orzeczenia niezdolności do pracy. Odwołujący może wykonywać pracę zgodną z wykształceniem oraz pracę ostatnio wykonywaną.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k.10-11 as,

Wydaną w tym zakresie opinie biegłego sądowego z zakresu chirurgii Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż została wydana przez specjalistę z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Opinia biegłego w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Organ rentowy nie kwestionował opinii.

Odwołujący wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii tego samego biegłego odpowiadającej jego rzeczywistemu stanowi zdrowia. Sąd oddalił ten wniosek dowodowy uznając, że opinia biegłego chirurga jest pełna i nie wymaga dodatkowego uzupełnienia, zwłaszcza, ze odwołujący nie zgłosił żadnych konkretnych zarzutów. W orzecznictwie wskazuje się słusznie, że nie uzasadnia potrzeby powołania innego biegłego jedynie ta okoliczność, że opinia powołanego już biegłego jest dla strony – w jej odczuciu niekorzystna (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 22.07.1997 r., I CKN 174/97, nie publ.).

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie P. M. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 09.03.2015 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust.1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz.1673) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 z póź. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

W myśl art. 107 powołanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy w zw. z wypadkiem przy pracy, czy też jest zdolny do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 maja 1999 r. II UZ 52/99 wskazał, że w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego, jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. (OSNP 2000/15/601). W uzasadnieniu tego postanowienia wyjaśnił, że w „postępowaniu, wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych, zgodnie z systemem orzekania w sprawach z tego zakresu, sąd nie rozstrzyga o zasadności wniosku, lecz o prawidłowości zaskarżonej decyzji. Sąd nie działa w zastępstwie organu rentowego, w związku z czym nie ustala prawa do świadczeń, i choć samodzielnie oraz we własnym zakresie rozstrzyga wszelkie kwestie związane z prawem lub wysokością świadczenia objętego decyzją, to jego rozstrzygnięcie odnosi się do zaskarżonej decyzji (art. 477 § 2, art. 477 ¹⁴ § 2 i art. 477 ^14a KPC).”

W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłego lekarza chirurga. Sąd w oparciu o opinię biegłego stwierdził u odwołującego brak niezdolności do pracy od dnia 01.02.2015 r. jako jednej z niezbędnych przesłanek uzasadniających przyznanie prawa do renty. Stwierdzone schorzenia na dzień wydania decyzji nie uzasadniają uznania P. M. za nawet częściowo niezdolnego do pracy w zw. z wypadkiem przy pracy. Odwołujący od dnia 01.02.2015 r. jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami jako pracownik fizyczny. Mając na uwadze całość obrazu klinicznego, dokumentację medyczną oraz analizę orzeczenia komisji lekarskiej ZUS nie stwierdza się u odwołującego na dzień wydania decyzji takiego stopnia dysfunkcji z przyczyn chirurgicznych, który uzasadniałby orzeczenie niezdolności do pracy zarobkowej w zw. z wypadkiem przy pracy. u odwołującego stwierdza się obecnie: stan po urazowej amputacji kciuka lewego, stan po uszkodzeniu ścięgien zginaczy powierzchniowego i głębokiego palca II ręki lewej i stan po ranie szarpanej palca IV ręki lewej. Aktualnie w badaniu fizykalnym u odwołującego stwierdza się dysfunkcję dłoni lewej z przykurczem zgięciowym palca II ok. 30 stopni, funkcja chwytna dłoni lewej zachowana. Nie stwierdza się zaników mięśniowych na przedramieniu, nieznacznie zmniejszona masa kłębu dłoni lewej. Dysfunkcja dłoni lewej obecnie mniejszego stopnia niż w badaniach poprzednich (dwa lata temu), palce III-V sprawne, bez zaburzeń ruchomości. Brak kciuka oraz częściowa dysfunkcja palca II ręki lewej u osoby praworęcznej w aktualnym stanie nie uzasadnia orzeczenia niezdolności do pracy. odwołujący jest zdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami.

W niniejszym przypadku odwołujący nie spełnia przesłanek z art. 57 w zw. z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) i ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz.1673) i dlatego należało orzec jak w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c.