Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

11 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Maria Migoń - Karwowska

Protokolant Agnieszka Litkowska

po rozpoznaniu 3 sierpnia 2016r., 17 października 2016 r., 28 listopada 2016 r., 28 grudnia 2016 r.

sprawy przeciwko N. G.

córce M. i M. z domu K.

ur. (...) w W.

obwinionej o to, że:

w dniu 02 marca 2016 r. około godz. 17:10 w J. na ul (...) M. prowadząc samochód marki V. (...) o nr rej. (...) nie zastosowała się do znaku pionowego B-25 zakaz wyprzedzania i wyprzedziła jadący prawym pasem jezdni pojazd;

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.;

I.  uniewinnia obwinioną N. G. od popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 92 § 1 k.w.

II.  na podstawie art. 118 § 2 k.p.o.w. kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa,

III.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionej N. G. kwotę 540 złotych tytułem zwrotu wydatków wynikających z ustanowienia obrońcy.

Sygn. akt II W 573/16

UZASADNIENIE

2 marca 2016 roku około 17:10 N. G. jechała ulicą (...) M. w J., od strony ulicy (...), w kierunku W.. Na ulicy tej znajdują się dwa pasy ruchu dla jednego kierunku. Wymieniona kierowała samochodem marki V. (...) o nr rej. (...). Kierując w/w pojazdem N. G. wjechała na lewy pas ruchu i wykonywała manewr wyprzedzania innego samochodu, jadącego prawym pasem z prędkością niższą od tej, z którą poruszała się obwiniona. Na ulicy tej znajdował się znak B-25 „zakaz wyprzedzania”. Manewr wyprzedzania N. G. wykonywała na odcinku drogi objętym tym znakiem.

W tym samym czasie na ul. (...) M. w J. pełnili służbę funkcjonariusze policji M. D. i K. M.. M. D. zatrzymał kierowany przez N. G. samochód do kontroli drogowej, wskazując jako przyczynę kontroli naruszenie znaku B-25, oznaczającego zakaz wyprzedzania. W trakcie kontroli N. G. zakwestionowała fakt wykonywania manewru wyprzedzania i wyraziła wolę, aby sprawa ta została rozstrzygnięta przez Sąd.

dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionej N. G. k. 11, 34, zeznania świadka M. D. k. 9-10, 54, notatka urzędowa k. 6,

N. G. ma 44 lata. Jest mężatką i posiada na utrzymaniu dwie córki w wieku 17 lat. Jest lekarzem i pracuje w Wojewódzkim Centrum (...) w J., uzyskując dochód miesięczny około 13.000 złotych netto. Była karana za wykroczenia przeciwko przepisom ruchu drogowego.

dowód: wyjaśnienia obwinionej k. 11,34, informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 15,

Obwiniona N. G. przesłuchana w toku czynności wyjaśniających nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że 2 marca 2016 r. jadąc drogą od strony ul. (...), od szpitala, włączyła się do ruchu na wysokości ślimaka przy ul. (...) M.. Jechała prawym pasem jezdni. Zmieniła pas w dozwolonym miejscu po zakończeniu linii podwójnej ciągłej, a przed znakiem „zakaz wyprzedzania”. Jechała pasem po lewej stronie jezdni ze stałą prędkością około 50 km/h. Za pasami dla pieszych pomiędzy jezdniami ruchu, po jej lewej stronie stał patrol policji. Obwiniona wyjaśniła, iż nie miała zamiaru wyprzedzać pojazdu jadącego równolegle prawym pasem ruchu z czterech powodów: 1) jest tam przejście dla pieszych, 2) pas po lewej stronie prowadzi do S. i tym pasem zawsze jeździ, 3) stał patrol policji, 4) w tym miejscu stoi znak zakaz wyprzedzania. Stwierdziła, iż kiedy zobaczyła patrol policji nie przyśpieszała, w odruchu mogła jedynie zwolnić. Nie wie co zrobił kierujący pojazdem jadącym prawym pasem, gdyż skoncentrowała się na swojej jeździe.

Przesłuchana na rozprawie obwiniona także nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, iż w dniu, w którym doszło do zdarzenia wracała z pracy. Tę trasę pokonuje raz w tygodniu, od półtora roku. Włączyła się z drogi podporządkowanej, na drogę dwupasmową. Zmieniła pas z prawego na lewy w miejscu dozwolonym. Jechała ze stałą prędkością do momentu zatrzymania przez policję. W momencie zatrzymania przez policję została poinformowana, że wyprzedziła pojazd jadący prawym pasem. Zapytano ją, czy znana jest jej terminologia i czy wie na czym polega wyprzedzanie, oraz czy zauważyła znaki pionowe przy drodze. Potwierdziła, że wie co to jest wyprzedzanie oraz zauważyła znaki. Powiedziała, że zmieniła pas i jechała ze stałą prędkością. Po przedstawieniu jej zarzutu przez policję powiedziała, że nie zgadza się z nim i zapytała na jakiej podstawie policjant stwierdził, że wyprzedzała w tym miejscu objętym zakazem. Policjant, który ją zatrzymał nie miał urządzeń rejestrujących oraz nie zostało jej przedstawione takie nagranie. W momencie, kiedy zauważyła policję jechała z prędkością 50 km/h i to było zgodne ze znakiem pionowym. Przed nią było przejście dla pieszych, o którym wie od dawna, dlatego w tym miejscu nie przyspiesza się, bo łamałoby się przepis. Stwierdziła, że nie miała zamiaru wyprzedzania pojazdu jadącego prawym pasem. Wskazała też, iż znak drogowy „zakaz wyprzedzania”, który znajduje się w tym miejscu, jest umieszczony tam niezgodnie z rozporządzaniem, które mówi, że takiego znaku nie umieszcza się na drodze wielopasmowej w jednym kierunku.

dowód: wyjaśnienia obwinionej k. 11, 34

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, poddany przez Sąd gruntownej i wszechstronnej analizie, nie pozwolił na przyjęcie, iż obwiniona N. G. swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wykroczenia określonego w art. 92 § 1 k.w.

Dokonując oceny wyjaśnień obwinionej Sąd dał im wiarę w części, w której potwierdziła kierowanie pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) na ulicy (...) M. w J., jazdę lewym pasem ruchu, poruszanie się prawy pasem ruchu przez innego kierowcę oraz zatrzymanie do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy policji. Wyjaśnienia obwinionej w tym zakresie znajdują bowiem oparcie zeznaniach świadka – funkcjonariusza policji M. D. oraz sporządzonej przez niego notatce urzędowej, przy czym wiarygodność tych dowodów nie budziła wątpliwości Sądu.

Z kolei wyjaśnienia obwinionej w zakresie, w jakim zaprzeczyła, aby wykonywała manewr wyprzedzania poruszającego się prawym pasem samochodu Sąd uznał za nieprawdziwe. Takim wyjaśnieniom obwinionej przeczy bowiem dowód z zeznań M. D.. Z zeznań tego świadka wynika, iż N. G. wykonywała manewr wyprzedzania w miejscu, w którym znajdował się znak drogowy B – 25. Świadek ten wskazał, iż obwiniona poruszała się lewym pasem ruchu z prędkością wyższą od pojazdu poruszającego się wówczas prawym pasem ruchu: „pojazd jadący prawym pasem jechał wolniej od obwinionej, ona przejechała obok niego z większą prędkością…” (k.54v.) Wiarygodność zeznań M. D. nie budzi, w ocenie Sądu, żadnych wątpliwości. Po pierwsze należy zasygnalizować, że świadek ten nie miał żadnego motywu by zeznawać nieprawdę, a jego stanowcze, spójne i logiczne zeznania pozwalają uznać, że rzeczywiście N. G. wyprzedzała inny pojazd w miejscu, w którym umieszczony został znak B-25.

Sąd uznał też za wiarygodne zeznania K. M., przy czym zeznania te nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem świadek nie pamiętała przebiegu kontroli drogowej podjętej wobec N. G..

Nie budzi wątpliwości co do swojej wiarygodności również materiał dowodowy w postaci informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Dokument ten został sporządzony przez osoby do tego uprawnione, w prawem przewidzianej formie i brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zawartych w nim treści.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 28 ustawy z 20.06.1997 r. - Prawo o ruchu drogowym wyprzedzaniem jest przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w tym samym kierunku. Zdaniem Sądu jest niewątpliwe, że N. G., jadąc lewym pasem ruchu, obok pojazdu poruszającego się w tym samym kierunku prawym pasem i jadąc z wyższą prędkością od tego pojazdu, wykonywała manewr wyprzedzania.

Bezsporne było również ustalenie, iż na ulicy (...) M. w J., przed przejściem dla pieszych, po obu stronach drogi znajduje się znak B-25 „zakaz wyprzedzania”.

Wobec podniesionego przez obrońcę obwinionej w sprzeciwie oraz przez samą obwinioną, w toku czynności przesłuchania, zarzutu ustawienia znaku B-25 niezgodnie z przepisami, kwestią zasadniczą stało się ustalenie czy w istocie znak ten został umieszczony bez zachowania obowiązującej procedury. Zgodnie z pkt 3.2.26 załącznika nr 1 – Szczegółowe warunki techniczne dla znaków drogowych pionowych i warunki ich umieszczania na drogach do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach, znak B- 25 „zakaz wyprzedzania” stosuje się w celu zabronienia wyprzedzania pojazdami silnikowymi innych pojazdów silnikowych wielośladowych, jeżeli wykonanie tego manewru stwarza zagrożenie bezpieczeństwa ruchu, w szczególności:

– na wąskich jezdniach,

– na stromych wzniesieniach,

– przed zwężonymi odcinkami dróg lub na tych odcinkach, jeżeli pojazdy powinny poruszać się tylko po jednym pasie ruchu (w jednym kierunku),

– w przypadku, gdy brak widoczności niezbędnej do wykonania tego manewru jest niewłaściwie oceniany przez kierujących.

Znaku tego nie stosuje się na jezdniach, na których istnieją co najmniej dwa pasy ruchu dla jednego kierunku, nawet w tych przypadkach, gdy następuje zmniejszenie liczby pasów ruchu, np. z czterech lub trzech do dwóch oraz z dwóch do jednego.

W razie potrzeby wprowadzenia zakazu wyprzedzania tylko dla określonych pojazdów pod znakiem B-25 umieszcza się tabliczkę T-23a - j z symbolem pojazdu.

Ulica (...) M. w J. jest drogą, na której znajdują się dwa pasy ruchu w jednym kierunku, tj. w stronę W. i dwa pasy ruchu w przeciwnym kierunku, tj. w stronę centrum miasta. Znak B-25 został zatem umieszczony w tym miejscu niezgodnie z przepisami prawa, tj. przywołanego wyżej załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury. Użyte w załączniku sformułowanie „znaku tego nie stosuje się” stanowi zakaz umieszczania tego znaku na wymienionych drogach.

Przepis art. 92 § 1 k.w. stanowi, iż odpowiedzialności podlega ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Do bytu tego wykroczenia niezbędne jest jednak, aby znak drogowy lub sygnalizator był ustawiony przez uprawniony organ w ramach jego kompetencji i zgodnie z obowiązującą procedurą. Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z 17.03.2016 r. sygn. V KK 34/16 „Nie stanowi wykroczenia określonego w art. 92 § 1 k.w. niepodporządkowanie się dyrektywie wynikającej ze znaku drogowego ustawionego przez podmiot nieuprawniony lub bez zachowania obowiązującej procedury bowiem warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie określone w art. 92 § 1 k.w. jest legalny charakter tego znaku”. (LEX nr 2004223). Skoro zatem znak „zakaz wyprzedzania” został umieszczony na ulicy (...) M. niezgodnie z przepisami przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury, to należy uznać, iż nie ma on legalnego charakteru.

Analizując zachowanie obwinionej w kontekście ustawowych znamion zarzuconego jej wykroczenia oraz w świetle poczynionych przez Sąd ustaleń stwierdzić zatem należy, iż wprawdzie nie zastosowała się ona do znaku drogowego B-25 „zakaz wyprzedzania”, jednakże - ponieważ znak ten został umieszczony w tym miejscu niezgodnie z przepisami tj. pkt 3.2.26 załącznika nr 1 – Szczegółowe warunki techniczne dla znaków drogowych pionowych i warunki ich umieszczania na drogach, Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach, nie sposób przypisać N. G. popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 k.w.

Sąd nie dopatrzył się też, aby zachowanie obwinionej stanowiło wykroczenie z art. 97 k.w. Wprawdzie obwiniona jechała lewym pasem ruchu, podczas gdy przepis art. 16 p.r.d. statuuje ruch prawostronny. Zajęcie pasa bliżej środka jezdni jest jednak dopuszczalne w sytuacji, gdy zajęty jest prawy pas ruchu, a nadto jeżeli kierujący wykonuje manewr omijania czy wyprzedzania. Skoro obwiniona wykonywała manewr wyprzedzania to miała prawo zająć lewy pas jezdni, a zatem jej zachowanie było legalne i nie można jej przypisać wykroczenia kwalifikowanego z art. 97 k.w.

Podsumowując - w świetle całości powyższych rozważań, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż obwiniona N. G. dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest wykroczenia z art. 92 § 1 k.w., przez co należało ją uniewinnić od stawianego zarzutu.

Kosztami postępowania na podstawie art. 118 § 2 k.p.o.w. Sąd obciążył Skarb Państwa.

Wobec uniewinnienia obwinionej Sąd, na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w., orzekł o zasądzeniu na rzecz N. G. poniesionych przez nią wydatków, związanych z ustanowieniem obrońcy w sprawie, w kwocie wskazanej przez obrońcę we wniosku.