Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia S.R. Agata Kłosińska

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamil Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą
w W.

o zapłatę kwoty 14.328,87 zł

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. na rzecz powoda R. W. kwotę 14.174,01 zł (czternaście tysięcy sto siedemdziesiąt cztery złote jeden grosz) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 marca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. na rzecz powoda R. W. kwotę 4.645 zł (cztery tysiące sześćset czterdzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
dla Ł. w Ł. kwotę 212 zł (dwieście dwanaście złotych) tytułem kosztów sądowych;

5.  nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa
w Ł.:

a) powodowi R. W. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem niewykorzystanej części zaliczki uiszczonej przelewem w dniu 23 lutego 2016 roku i zaksięgowanej pod pozycją 2411 160230,

b) pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 6,34 zł (sześć złotych trzydzieści cztery grosze) tytułem niewykorzystanej części zaliczki uiszczonej przelewem w dniu 24 lutego 2016 roku i zaksięgowanej pod pozycją 2411 160231.

Sygn. akt I C 771/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 czerwca 2013 roku R. W. reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 10.100 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty tytułem częściowego odszkodowania za utracone dochody w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 27 września 2011 roku oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 27 września 2011 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym kierujący samochodem ciężarowym doprowadził do zderzenia z samochodem marki osobowym marki V. numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez powoda. Sprawca zdarzenia nie negował swojej odpowiedzialności i był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). W wyniku wypadku powód doznał uszkodzenia ciała i był niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej do dnia 12 maja 2012 roku co doprowadziło do utraty dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Pozwany wypłacił z tego tytułu powodowi jedynie kwotę 13.052,32 zł
za okres od dnia 29 października 2011 roku do dnia 11 maja 2012 roku. W konsekwencji do zapłaty pozostaje kwota 27.553 zł obejmująca okres od 30 stycznia 2012 roku do dnia 11 maja 2012 roku, a powód w niniejszym postępowaniu dochodzi częściowego odszkodowania z tego tytułu w kwocie 10.100 zł.

/pozew k. 2-4/

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna
z siedzibą w W. reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany uznał zasadę swojej odpowiedzialności za przedmiotową za szkodę
i wskazał, że na etapie przesądowym wypłacił powodowi kwotę 13.051,32 zł przyjmując, iż niezdolność do pracy spowodowana wypadkiem z dnia 27 września 2011 roku trwała przez cztery miesiące. Powyższy okres został ustalony w oparciu o przedłożone przez powoda zwolnienie lekarskie oraz opinię lekarza orzecznika (...).

/odpowiedź na pozew k. 59-62/

W piśmie procesowym z dnia 28 kwietnia 2015 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo do kwoty 14.328,87 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty tytułem utraconych dochodów za okres od dnia 30 stycznia 2012 roku do 11 maja 2012 roku. Wskazał, iż powyższa kwota została ustalona
w wyniku arytmetycznego wyliczenia uwzględniającego kwotę przyznaną przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego i okresu za jaki została przyznana (13.052,32/92 dni czyli okres od 29.10.2011 r. do 29.01.2012 r.= 141,87 zł x 101 dni czyli okres od 30.01.2012 r. do 11 maja 2012 r. = 14.328,87 zł)

/pismo procesowe z dnia 28 kwietnia 2015 roku k. 145/

Na rozprawie w dniu 17 stycznia 2017 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo i wnosił o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W imieniu pozwanego nikt się nie stawił – pełnomocnik został o terminie zawiadomiony.

/protokół rozprawy z dnia 17 stycznia 2017 roku – zapis na płycie CD k. 153, skrócony protokół rozprawy, k. 248-150, adnotacja 00:16:01, potwierdzenie odbioru k. 247/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2011 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której obrażeń ciała doznał R. W. jako kierowca samochodu osobowego marki V. o numerze rejestracyjnym (...).

Sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...).

/okoliczności bezsporne, również dokumenty w aktach szkody - zgłoszenie szkody/

Powód od dnia 26 października 2005 roku posiada licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką oraz prowadzi działalność gospodarczą w tym zakresie.

/okoliczności bezsporne, również dokumenty w aktach szkody - licencja/

Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od 6 października 2011 roku do dnia 22 grudnia 2011 roku.

/okoliczności bezsporne, także zaświadczenia ZUS – akta szkody/

W dniu 22 grudnia 2011 roku powód złożył wniosek o zawieszenie działalności gospodarczej a w dniu 10 maja 2012 roku wniósł o jej podjęcie.

/ okoliczności bezsporne, także wnioski do CEIDG – akta szkody/

Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał i wypłacił na rzecz powoda z tytułu utraconych dochodów łącznie kwotę 13.051,32 zł za okres od dnia 29 października 2011 roku do dnia 29 stycznia 2012 roku.

Łącznie z tytułu wypadku z dnia 27 września 2012 roku pozwany wypłacił na rzecz powoda kwotę 24.166,33 zł, w tym poza odszkodowaniem za utracone dochody kwotę 115,01 zł tytułem odszkodowania za uszkodzone mienie, 1.000 zł tytułem kosztów leczenia, zadośćuczynienie w kwocie 10.000 zł

/decyzja z dnia 9 sierpnia 2012 roku, k. 34; pismo (...), k. 35, ugoda, k. 36; decyzja z dnia 22 czerwca 2012 roku, k. 38/

Pismem z dnia 10 marca 2013 roku, doręczonym stronie pozwanej w dniu 13 marca 2013 roku powód składając odwołanie od decyzji z dnia 22 czerwca 2012 roku oraz z dnia 9 sierpnia 2012 roku wezwał pozwanego do zapłaty między innymi kwoty 27.553 zł tytułem utraconych zarobków w związku z wypadkiem jakiemu uległ w dniu 27 września 2011 roku.

/odwołanie od decyzji wraz z wezwaniem do zapłaty, k. 230-232 wraz z potwierdzeniem doręczenia/

Powód na skutek zdarzenia z dnia 27 września 2011 roku doznał urazu psychicznego o znacznej sile traumatycznej związanej z nieprzewidywalnością zdarzenia. lękiem o własną osobę i osobę żony. Uszkodzenia ciała w sensie somatycznym
i towarzyszące im dolegliwości bólowe oraz specyfika okoliczności zdarzenia utrwalały niekorzystne doznania. Po wypadku powód mógł mieć uzasadnione trudności związane
z wykonywaniem pracy zarobkowej w charakterze kierowcy taksówki przez okres około pół roku. Uraz powoda ma charakter przemijający, rokowania na przyszłość są pomyśle z uwagi na tendencję do jego wygaszania, jednakże jest wysoce prawdopodobne, ze w sytuacjach trudnych lub kojarzonych z sytuacją traumatyczną będzie u powoda występował stan wzmożonego napięcia nerwowego. Przy czym powtarzalność sytuacji wypadkowej wzmacnia negatywne wspomnienia i doznania.

/opinia bieglej z zakresu psychologii A. G. , k. 96-100/

Psychiatrycznym następstwem zdarzenia z dnia 27 września 2011 roku było wystąpienie u R. W. zaburzeń adaptacyjno-lękowych.

Długotrwały uszczerbek na zdrowiu psychicznym powoda pozostający wyłącznie z ww. zdarzeniem wynosi 3 % przez analogię do punktu 10a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. Objawy zaburzeń adaptacyjno-lękowych utrudniały powodowi pracę w zawodzie kierowcy taksówki. Przyjmowanie przez niego leków, w szczególności z grupy benzodiazepin (lek Sedam), stanowiło przeciwwskazanie do prowadzenia pojazdów silnikowych. Leki te bowiem mają wpływ na sprawność psychoruchową kierowcy. Z punktu widzenia psychiatrycznego niezdolność powoda do pracy w charakterze kierowcy trwała od daty wypadku w dniu 27 września 2011 roku do maja 2012 roku. Z racji występujących objawów, a także w związku
z zastosowanym leczeniem farmakologicznym u powoda w okresie od dnia 30 stycznia 2012 roku do 11 maja 2012 roku istniały przeciwwskazania do wykonywania zawodu kierowcy.

/pisemna opinia biegłego z zakresu psychiatrii B. B., k. 110-114 , opinia uzupełniająca B. B., k. 210-211 /

Powód w wyniku zdarzenia z dnia 27 września 2011 roku doznał powierzchniowego urazu głowy i urazu bezwładnościowego kręgosłupa szyjnego. Skutkiem urazu był zespół korzeniowo szyjny, u powoda rozwinęły się także zaburzenia adaptacyjno-lękowe. Z punktu widzenia neurologicznego i ortopedycznego powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

W chwili wypadku powód był na zwolnieniu lekarskim z powodu nadciśnienia, które kontynuował po wypadku aż do wyczerpania świadczenia przez okres 182 dni.
Po zakończeniu zwolnienia lekarskiego w dniu 22 grudnia 2011 roku powód nie odzyskał zdolności do pracy w zawodzie taksówkarza ze względu na dalsze leczenie psychiatryczne i stosowane leki. Z punktu widzenia ortopedycznego niezdolność powoda do pracy
w charakterze taksówkarza trwała przez okres dwóch miesięcy po wypadku.

/pisemna opinia biegłego z zakresu neurologii A. N. , k. 131-132; pisemna opinia biegłego z zakresu ortopedii M. S.,
k. 155-158/

W związku z wypadkiem z dnia 27 września 2011 roku powód nie otrzymał zwolnienia lekarskiego, gdyż w dniu wypadku był na zwolnieniu lekarskim z powodu nadciśnienia, które kontynuował do czasu wyczerpania zasiłku chorobowego. O zasiłek rehabilitacyjny nie ubiegał się gdyż jest rencistą z orzeczoną niezdolnością do pracy,
a więc zasiłek rehabilitacyjny mu nie przysługuje.

Do dnia 22 grudnia 2011 roku powód nie odzyskał zdolności do pracy zarobkowej jako taksówkarz, gdyż proces leczenia w związku z wypadkiem zakończył się 10 maja 2012 roku.

Okres niezdolności do pracy powoda wywołany wypadkiem drogowym obejmował czas od 27 września 2011 roku do 10 maja 2012 roku.

Przyjmowanie leków psychiatrycznych spowodowało ograniczenie możliwości zarobkowania powoda. Leki antydepresyjne, przeciwlękowe, neuroleptyczne, wywołują senność a nawet zaburzają widzenie. Przyjmowane przez powoda leki z grupy benzodiazepiny mają bardzo silne działanie i wywołują dodatkowo bezsenność.
Ich niepożądane działanie utrzymuje się do czterech dni po zażyciu. W konsekwencji przez okres 4 dni od zażycia ostatniej dawki leków psychotropowych wykluczone jest prowadzenie pojazdów samochodowych.

Po urazie kręgosłupa szyjnego i obojczyka na skutek wypadku z dnia 27 września 2011 roku pozostały niewielkiego stopnia zmiany kręgosłupa szyjnego pod postacią zespołu bólowego korzeniowego szyjnego z ograniczeniem ruchomości i utrzymujących się dolegliwości bólowych co również wpłynęło na ograniczenie możliwości zarobkowania. Z uwagi na powyższe dolegliwości stopień utraty możliwości zarobkowania wyniósł 3 %.

/pisemna opinii biegłej z zakresu medycyny pracy B. J., k. 179-189 ; pisemna opinia uzupełniająca biegłej B. J., k. 218-221 /

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego przedstawionego przez strony, w tym w oparciu o akta szkody.

W zakresie ustaleń dotyczących wysokości szkody w postaci dochodów utraconych przez powoda w związku niezdolnością do pracy powstałą na skutek zdarzenia z dnia 27 września 2011 roku, Sąd oparł się przede wszystkim na opinii biegłej z zakresu medycyny pracy B. J., która pozwoliła określić okres niezdolności pracy powoda w zawodzie kierowcy taksówki. Sąd uzupełniająco oparł się na opiniach innych biegłych z zakresu ortopedii i neurologii, które posłużyły do ustalenia, iż z powodu urazu bezwłasnościowego kręgosłupa szyjnego oraz obojczyka powód był niezdolny do pracy przez okres dwóch miesięcy. Ponadto z opinii biegłej psychiatry oraz dodatkowo opinii biegłej psycholog wynika, iż powód na skutek zdarzenia z dnia 27 września 2011 roku cierpiał na zaburzenia adaptacyjno – lękowe i przyjmował leki psychoaktywne, które uniemożliwiały kierowanie pojazdami mechanicznymi do dnia 10 maja 2012 roku.

W ocenie Sądu przedmiotowe opinie, stanowią rzetelne źródło wiedzy specjalnej
w sprawie, co więcej odnośnie opinii biegłych z zakresu psychiatrii i medycyny pracy po ich uzupełnieniu nie były już kwestionowane przez stronę pozwaną. Każdy z biegłych udzielił wyczerpujących odpowiedzi na pytania Sądu zawarte w tezach dowodowych i odniósł się do wszystkich zastrzeżeń strony pozwanej, ustalając w sposób wyczerpujący okoliczności relewantne dla ustalenia wysokości szkody powoda z tytułu utraconych dochodów.

Odnośnie wysokość utraconych przez powoda zarobków w okresie jego niezdolności do pracy w charakterze kierowcy taksówki - tj. od dnia 27 września 2011 roku do dnia 10 maja 2012 roku, przy czym powód dochodził uzupełniającego odszkodowania za okres od 30 stycznia 2012 roku do dnia 10 maja 2012 roku z uwagi na wypłatę odszkodowania za poprzedzający okres przez stronę pozwaną, Sąd uznał, iż nie jest koniecznym powoływanie biegłego z zakresu księgowości. Oszacowanie wysokości dziennych utraconych dochodów zostało bowiem dokonane z uwzględnieniem kwoty wypłaconej przez pozwanego za okres od dnia 29 października 2011 roku do 29 stycznia 2012 roku w wysokości 13.051,32 zł, poprzez arytmetyczne wyliczenie (13.051,32/93 dni) co daje średni dzienny dochód utracony przez powoda w wysokości 140,3367 zł.

Powód nie kwestionował przyjętej w toku postępowania likwidacyjnego wysokości utraconego dochodu, a pozwany, któremu Sąd zakreślił termin na wypowiedzenie się czy kwestionuje arytmetyczne wyliczenie utraconego dochodu w oparciu o kwotę wypłaconą w toku likwidacji szkody, pod rygorem przyznania powyższej okoliczności na podstawie art. 230 k.p.c. nie oponował przeciwko takiemu wyliczeniu (k. 241 w zw. z k. 243).

W konsekwencji Sąd uznał, iż miarodajnym dla ustalenia wysokości utraconego przez powoda dochodu jest dzienna stawka 140,3367 zł, bowiem między stronami spornym było jedynie określenie okresu przez jaki powód był niezdolny do pracy
w charakterze kierowcy taksówki na skutek wypadku z dnia 27 września 2011 roku.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Powrót do zasad ogólnych oznacza przede wszystkim ukształtowanie odpowiedzialności na zasadzie winy kierującego pojazdem sformułowanej w przepisie art. 415 k.c. Ze względu jednak na fakt, iż ustawodawca polski wprowadził obowiązkowe ubezpieczenie komunikacyjne, odpowiedzialność za posiadacza mechanicznego środka komunikacji przejmuje ubezpieczyciel. Konsekwencją takiego rozwiązania jest przyznanie osobie poszkodowanej w wypadku samochodowym bezpośredniego roszczenia (ractio directa) do ubezpieczyciela posiadacza pojazdu mechanicznego, który spowodował wypadek. Każdorazowo, więc powstanie odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu za szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu innym podmiotom pociąga za sobą również obowiązek wypłaty przez zakład ubezpieczeń świadczeń z tytułu ubezpieczenia OC w granicach odpowiedzialności posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Przesłanki odpowiedzialności określonej w art. 415 k.c., co do których ciężar dowodu obciąża poszkodowanego, są następujące: powstanie szkody, zdarzenie z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy określonego podmiotu oraz związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą.

Sama zasada odpowiedzialności, wina sprawcy szkody, istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zdarzeniem z dnia 27 września 2011 r. a szkodą, jakiej doznała powód w postaci utraconych dochodów oraz fakt, iż rzeczywistą odpowiedzialność majątkową ponosi w niniejszej sprawie pozwane Towarzystwo (...) są między stronami bezsporne. Sporny natomiast pozostaje rozmiar szkody podlegający naprawieniu, co wynikało głównie z odmiennej oceny okresu w jakim powód pozostawał niezdolny do pracy w charakterze kierowcy taksówki wyłącznie na skutek zdarzenia z dnia 27 września 2011 roku.

Powyższa okoliczność została jednoznacznie rozstrzygnięta w oparciu o opinię biegłej z zakresu medycyny pracy, która wskazała, iż powód mimo, iż w dacie zdarzenia pozostawał z powodów internistycznych (nadciśnienie) na zwolnieniu lekarskim do dnia 22 grudnia 2011 roku, był niezdolny do pracy w charakterze kierowcy taksówki na skutek zdarzenia z dnia 27 września 2011 roku od dnia przedmiotowego wypadku do dnia 10 maja 2012 roku. Początkowo na skutek urazów o charakterze somatycznym (ortopedyczno – neurologicznych, co potwierdzili również biegli tej specjalności) oraz psychiatrycznych (zespół zaburzeń adaptacyjno-lękowych), a później po okresie około dwóch miesięcy – głównie z powodu zaburzeń natury psychiatrycznej oraz konieczności zażywania leków psychoaktywnych z grupy benzodiazepin, które wyłączały z uwagi na swoje działania niepożądane, możliwość prowadzenia pojazdów mechanicznych. Powyższa okoliczność została ustalona zarówno przez biegłą psychiatrę jak i biegłą
z zakresu medycyny pracy (k. 210, k, 221).

W niniejszej sprawie powód R. W. wnosił ostatecznie o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. kwoty 14.328,87 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty tytułem utraconych dochodów za okres od 30 stycznia 2012 roku do 11 maja 2012 roku. Wskazał, iż powyższa kwota została ustalona w wyniku arytmetycznego wyliczenia uwzględniającego kwotę przyznaną przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego i okresu za jaki została przyznana (13.052,32/92 dni czyli okres od 29.10.2011 r. do 29.01.2012 r.= 141,87 zł x 101 dni czyli okres od 30.01.2012 r. do 11 maja 2012 r. = 14.328,87 zł).

Zgodnie z treścią przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty, w tym w przypadku całkowitej bądź częściowej zdolności do pracy zarobkowej Sąd może przyznać odpowiednią rentę (art. 444 § 2 k.c.).

W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.

W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby szkody mu nie wyrządzono. (art. 361 § 2 k.c.)

Z treści powołanego przepisu art. 361 § 2 k.c. wynika, że szkoda majątkowa może wystąpić w dwóch postaciach, a mianowicie strat, które poszkodowany poniósł (damnum emergens), tj. rzeczywistej zmianie stanu majątkowego wyrażoną wielkością uszczerbku doznanego w majątku istniejącym przed zdarzeniem wyrządzającym szkodę
i ewentualnych dalszych uszczerbkach, będących normalnym następstwem zdarzenia wywołującego szkodę oraz utraty korzyści, które mógłby osiągnąć (lucrum cessans),
tj. udaremnieniu zwiększenia się majątku, które mogłoby nastąpić, gdyby nie zdarzenie wywołujące szkodę (np. nieosiągnięcie oczekiwanego zysku).

Z reguły szkoda obejmująca lucrum cessans nie powstaje równocześnie
ze zdarzeniem wywołującym szkodę, lecz jest jego późniejszym następstwem. Utrudnieniem w ustaleniu rozmiaru szkody w postaci utraconych korzyści jest jej hipotetyczny charakter. Od szkody w postaci lucrum cessans należy odróżnić pojęcie szkody ewentualnej, przez którą należy rozumieć utratę szansy uzyskania pewnej korzyści majątkowej. Różnica wyraża się w tym, że w odniesieniu do lucrum cessans hipoteza utraty korzyści graniczy z pewnością, a w wypadku szkody ewentualnej prawdopodobieństwo utraty korzyści jest zdecydowanie mniejsze (tak Witold Czachórski w: W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska, Zobowiązania. Zarys wykładu, Warszawa 2001, s.100; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2007 r., sygn. V CSK 174/07, LEX nr 442571). Przyjmuje się przy tym, że szkoda ewentualna nie podlega naprawieniu. Stosownie do treści art. 361 § 2 k.c. w części dotyczącej utraconych korzyści niezbędne jest dla ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej przyjęcie hipotetycznego przebiegu zdarzeń i ustalenia wysokiego, graniczącego z pewnością prawdopodobieństwa utraty korzyści oraz normalnego związku przyczynowego pomiędzy tak ujętą szkodą a zdarzeniem wywołującym szkodę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2001 r., sygn. IV CKN 382/00, LEX nr 52543; wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. V CSK 19/08, LEX nr 424433). Ustawodawca nie wskazał przy tym bliższych kryteriów budowania hipotez w tym zakresie, pozostawiając je wiedzy i doświadczeniu życiowemu Sądu, stosowanym odpowiednio do okoliczności sprawy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2000 r., sygn. V CKN 111/00, LEX nr 52740).

W analizowanej sprawie pozwany nie negował zasady swojej odpowiedzialności kwestionował natomiast okres niezdolności powoda do pracy w charakterze kierowcy taksówki na skutek wypadku z dnia 27 września 2011 roku. Nie kwestionował natomiast wysokości dziennego utraconego dochodu przez powoda, którą to okoliczność Sąd uznał na podstawie art. 230 k.p.c. uznał za przyznaną.

Okres niezdolności powoda do pracy został ustalony na podstawie opinii biegłych i omówiony powyżej, do rozważenia pozostaje natomiast sposób wyliczenia utraconych przez powoda zarobków za okres 101 dni czyli od dnia 30 stycznia 2012 roku do dnia
10 maja 2012 roku.

Sąd uznał, iż sposób wyliczenia zaproponowany przez stronę powodową
a sprowadzający się do arytmetycznego wyliczenia w oparciu o kwotę przyznaną przez ubezpieczyciela w toku postępowania likwidacyjnego, jest co do zasady prawidłowy, a w konsekwencji dla oszacowania wysokości utraconych dochodów nie było konieczne powoływanie biegłego z zakresu rachunkowości. Jednakże konkretne wliczenie zaproponowane przez pełnomocnika powoda obarczone jest drobnym błędem rachunkowym. Pełnomocnik powoda w piśmie z dnia 28 kwietnia 2015 roku (k. 145-146) podzielił kwotę 13.052,32 przez 92 dni czyli przez okres od 29.10.2011 r. do 29.01.2012 r. za jaki została przyznana. Ww. okres ma natomiast 93 a nie 92 dni (3 dni października, 30 dni listopada, 31 dni grudnia i 29 dni stycznia). W konsekwencji kwotę 13.052,32 zł należało podzielić przez 93 dni co dało wysokość dziennych utraconych zarobków w wysokości 140,3367 zł, a nie jak wskazał pełnomocnik powoda 141,87 zł.

Mnożąc następnie tak ustaloną wartość - 140,3367 zł - przez okres 101 dni obejmujących niezdolność powoda do pracy od dnia 30 stycznia do dnia 10 maja 2012 roku ustaloną przez biegłych, Sąd ustalił i określił wysokość należnego odszkodowania z tego tytułu na kwotę 14.174,01 zł (140,3367 x 101 dni) i oddalił powództwo w pozostałej części.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.
z 2013 roku poz. 392).

Zgodnie z art. 481 § 1 i 2 zd. 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Stosownie zaś do treści art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.
W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia
o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego
o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

W analizowanej sprawie powód odwołując się od decyzji ubezpieczyciela z dnia
z dnia 22 czerwca 2012 roku oraz z dnia 9 sierpnia 2012 roku wezwał pozwanego do zapłaty między innymi kwoty 27.553 zł tytułem utraconych zarobków za okres od dnia 30 stycznia 2012 roku do dnia 11 maja 2012 roku, w związku z wypadkiem jakiemu uległ w dniu 27 września 2011 roku. Przedmiotowe pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 13 marca 2013 roku, więc zasadnym jest uznanie, iż zakład ubezpieczeń pozostawał
w opóźnieniu z zapłatą należności z tego tytułu od dnia następującego po doręczeniu przedmiotowego pisma

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 14.174,01 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 14 marca 2013 do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części (odnośnie roszczenia głównego w zakresie kwoty 154,86 zł i odsetkowego za okres od dnia 22 czerwca 2012 roku do dnia 13 marca 2013 roku).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie II k.p.c., zgodnie z którym sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W analizowanej sprawie powód wygrał sprawę w 99 % (powództwo zostało bowiem oddalone w zakresie 154,86 zł) w konsekwencji uprawnione jest uznanie, iż uległ jedynie
w zakresie nieznacznej części żądania.

Powód poniósł koszty procesu w łącznej wysokości 4.645 złotych. Na powyższą kwotę złożyły się opłata sądowa od pozwu – 505 zł, koszt zastępstwa procesowego – 2.400 zł, ustalony w oparciu o § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, t.j. Dz.U.
z 2013 r., poz. 490, wynagrodzenia biegłych w łącznej wysokości 1.740 złotych. (punkt
3 sentencji wyroku)

Na podstawie art. 113 ust.1 powołanej ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c., nakazał pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej kwotę 212 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych
w postaci opłaty sądowej od rozszerzonej części powództwa (4.229 zł x 5%).

Na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – zwanej dalej u.k.s.c. - t.j. Dz.U. za 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) Sąd postanowił zwrócić tytułem częściowo niewykorzystanych zaliczek na poczet wynagrodzenia biegłego na rzecz powoda R. kwotę 60 zł (k. 204 w zw. z k. 216) oraz na rzecz pozwanego kwotę 6,34 zł (k. 205 w zw. z k. 227)