Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2016 roku, w placówce pocztowej, został nadany pozew Przedsiębiorstwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., o zapłatę kwoty 85.638,25 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 29.194,02 złotych od dnia 21 listopada 2015 roku do dnia zapłaty,

- 56.356,56 złotych od dnia 22 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty,

- 87,67 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty

wraz z zasądzeniem kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Powód dochodzi w/w kwot na podstawie faktur nr (...) z dnia 30 października 2015 roku i nr (...) z dnia 30 listopada 2015 roku, których pozwana nie uiściła w pełnej wysokości, a jedynie częściowo.

Powód zawarł z pozwaną spółką umowę z dnia 19 listopada 2007 roku o dostarczenie wody i odprowadzanie ścieków oraz umowę z dnia 12 grudnia 2007 roku o warunkach odprowadzania ścieków przemysłowych wprowadzonych do urządzeń kanalizacyjnych.

Pismem z dnia 9 października, powód poinformował pozwaną spółkę, o zamiarze przeprowadzenia monitoringu jakości ścieków. Wyniki przeprowadzonej kontroli wykazały podwyższenie stężeń zanieczyszczeń w odpadach przemysłowych wytwarzanych przez (...) sp. z o.o. Powód, opierając się na wynikach kontroli dokonał podwyższenia opłaty za jeden m ³ ścieków wytwarzanych przez pozwaną spółkę z 1,73 zł do 3,60 zł (netto). Ponadto badanie jakościowe ścieków wytwarzanych przez pozwaną spółkę, zostało przeprowadzone w sposób zgodny z obowiązującymi normami zawartymi w uchwale Rady Miasta K. V/72/15 z dnia 31 marca 2015 roku, gdyż zapisy uchwały Rady Miasta mają pierwszeństwo zastosowania przed zapisami umowy stron, ponieważ posiadają przymiot aktów prawa miejscowego a zapisy umowy zostały skonstruowane w taki sposób, aby konieczności każdorazowej jej zmiany uzasadnianej uchwaleniem nowego prawa miejscowego w tym zakresie.

W dniu 8 lutego 2016 roku, Sąd Okręgowy w Łodzi, X Wydział Gospodarczy, wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

3 marca 2016 roku strona pozwana wniosła sprzeciw od w/w nakazu zapłaty i zaskarżyła go w całości, podnosząc zastosowanie przez powoda błędnego ustalenia podstaw do naliczenia pozwanej wyższej opłaty za ścieki i tym samym błędnego ustalenia wysokości zobowiązania pozwanej względem powoda. Podnosiła, że monitoring trwał krócej niż 7 dni, niezgodnie z treścią umowy łączącej strony o warunkach odprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych z dnia 12 grudnia 2007 roku, nr (...) oraz podniosła, że doszło do zastosowania błędnej metody dokonywania pomiaru stężeń zanieczyszczeń w ściekach, dlatego też odmówiła zapłaty w całości faktur wystawionych w oparciu o nową taryfę. Podnosiła, że strona powoda powinna dokonać zmiany umowy zawartej z pozwaną, modyfikującą zapisy o sposobie przeprowadzenia monitoringu. Ponadto o kontroli spółka pozwana powzięła informację w dniu kontroli, o której została powiadomiona faksem. Na tej podstawie wniosła o oddalenie powództwa w całości wraz z zasadzeniem kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Powód, w piśmie z dnia 17 maja 2016 roku, ustosunkował się zarzutów pozwanej, twierdząc, że opłata za odprowadzenia ścieków uzależniona jest od wyników kontroli jakości odprowadzanych ścieków. Ponadto podniósł zarzut nadużycia prawa przez stronę pozwaną art. 5 k.c., w stosunku do twierdzenia (...) sp. z o.o. o konieczności zmiany umowy, gdyż strona pozwana nie przedstawiła powodowi dokumentów pozwalających zawrzeć nową umowę o odprowadzaniu ścieków i należy działalnie to potraktować jako stanowiące naruszenie zasad współżycia społecznego.

Dnia 24 listopada 2016 roku, w przedmiotowej sprawie, przeprowadzona została rozprawa, na której strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód – Przedsiębiorstwo (...) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, wpisaną do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem: (...), z siedzibą w K. (dalej: (...) sp. z o.o.). Przedmiot jej działalności skupia się na przedsięwzięciach związanych z poborem, oczyszczaniem i doprowadzaniem wody do budynków, instalacji, zakładów komunalnych, produkcyjnych, odprowadzaniem ścieków, budowie inżynierii wodnej i tym podobnym (dowód: wydruk z KRS, k. 15 – 18).

Pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: (...) sp. z o.o.) z siedzibą w K. wpisana jest do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem: (...). Głównym przedmiotem jej działalności jest przetwórstwo i produkcja wyrobów mlecznych i wyrobów sera (dowód: wydruk z KRS, k. 89-92).

Strony postępowania zawarły umowy:

- z dnia 19 listopada 2007 roku, o nr (...) o dostarczanie wody i odprowadzanie wody,

- z dnia 12 grudnia 2007 roku, nr (...) o warunkach odprowadzania ścieków przemysłowych wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych (dowód: umowy nr (...), k. 20-28).

Umową nr (...) o dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków, powódka zobowiązała się do dostarczania wody i odprowadzania ścieków do nieruchomości położonej przy ul. (...) w K., zgodnie z warunkami określonymi ustawą z dnia 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków (Dz.U. z 2006 r., nr 123, poz. 859) oraz regulaminem dostarczania wody i odprowadzania ścieków obowiązującym na obszarze miasta K. ustalonego uchwałą nr XXXIX/455/06 Rady Miasta K. z dnia 14 lutego 2006 roku oraz umową stron. Treść umowy regulowała prawa i obowiązki stron, a także zawiera odniesienia co do taryfy obowiązującej strony.

§ 19 umowy nr (...) stanowi, że zatwierdzona przez Radę Miasta K. lub ustalona w trybie art. 24 ust. 8 i 9a ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków taryfa ogłoszona jest w prasie lokalnej co najmniej na 7 dni przed wejściem w życie i obowiązuje Odbiorcę usług bez potrzeby odrębnego powiadomienia. Taryfa obowiązuje przez jeden rok. Zmiana taryfy nie wymaga zmiany przedmiotowej umowy. Taryfa obowiązująca w dniu zawarcia umowy stanowi załącznik do umowy (dowód: umowa z dnia 19 listopada 2007 roku, o nr (...), k. 23).

Umowa nr (...) o warunkach odprowadzania ścieków przemysłowych wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych określa w sposób szczegółowy dopuszczone wartości stężenia zanieczyszczeń w ściekach, sposób ustalenia jakości (monitoring), sposób przeprowadzenia kontroli. Ponadto określono, że średnia wartość wskaźników ChZTcr będzie podstawą zakwalifikowania dostawcy ścieków przemysłowych do taryfowej grupy odbiorców usług. Zmiana ceny za usługi obowiązywać będzie od dnia rozpoczęcia monitoringu oraz, że zmiana taryfy nie wymaga zmiany umowy (dowód: umowa nr (...), k. - 26).

Pismem z dnia 9 października 2015 roku, (...) sp. z o.o. poinformowała, że planuje przeprowadzić kontrolę jakości ścieków u pozwanej w terminie 13 października 2015 roku. Kontrola ta rozpoczęła się w przewidzianym terminie i trwała do dnia 16 października 2015 roku (pismo powódki, protokoły, k. 29 – 31). Przyjętą metodą badania było pomiar stężeń średniodobowo (dowód: pismo procesowe powoda k. zeznania strony powodowej k. 170)

Zbadania próbek ścieków przemysłowych w pozwanej spółce podjęło się laboratorium Zakład Produkcyjno – Handlowo – Usługowy (...) M. A., posiadający akredytację wydaną przez Polskie Centrum Akredytacji nr AB 985 (dowód: zakres akredytacji, k.135).

Pismem z dnia 4 listopada 2015 roku, powodowa spółka, przekazała pozwanej wyniki badań w zakresie zanieczyszczeń ścieków przemysłowych i poinformowała, że w związku z znacznym przekroczeniem dopuszczalnych wartości wskaźników zanieczyszczeń zmienia kwalifikację ścieków z niższej do wyższej odpłatności za ich odprowadzanie do kwoty 3,60 netto .

Wyniki kontroli przeprowadzonej 13/14.10.2015 wykazały następującą wartości ChZTcr – 3851,8 mg O2/l.

Taryfa uchwalona Uchwałą Rady Miasta K. nr V/72/15 z dnia 31 marca 2015 roku określa w tabeli A, dla wyniku mieszczącego się w przedziale (...) - 5000 mg O2/l, opłatę w wysokości 3,60 netto. Powyższe wyniki i unormowania prawa miejscowego stanowią podstawę zmiany taryfy (dowód: Uchwałą Rady Miasta K. nr V/72/15 z dnia 31 marca 2015 roku k.-41 odwrót, , pismo powoda k - 36, zeznania stron k. 170 odwrót i k. 171 ).

Punkty 1 i 2 uchwały Rady Miasta K. V/72/15 z dnia 31 marca 2015 roku w dziale „Kontrola jakości ścieków” wskazują, że badanie jakości ścieków będzie przeprowadzane średniodobowym monitoringiem jakości ścieków ze studzienki kanalizacyjnej bądź studzienek określonych w Umowie o dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków. Ponadto uprawnia Przedsiębiorstwo do określania częstotliwości i czasu trwania monitoringu oraz badań kontrolnych (dowód: uchwała Rady Miasta K. V/72/15 z dnia 31 marca 2015 roku).

Regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków uchwalony uchwalą Rady Miasta K. numer XXXIX /455/06 z dnia 14 lutego 2006 roku stanowi w par 11, że taryfa obowiązująca w dniu zawarcia umowy stanowi załącznik do umowy oraz, i ż w rozliczeniach strony umowy są zobowiązane stosować aktualnie obowiązująca taryfę bez konieczności zmiany umowy. ( okoliczność niesporna)

(...) sp. z o.o. obciążyło (...) sp. z o.o. dwiema fakturami za świadczone usługi doprowadzania wody i odprowadzania ścieków, które zostały opłacone przez pozwaną spółkę w części. Pierwsza faktura nr (...) z dnia 30 października 2015 roku wystawiona została na kwotę 415.115,01 złotych z czego pozwana opłaciła 385.920,99 złotych. Druga faktura nr (...) z dnia 30 listopada 2015 roku opiewała na kwotę 467.914,04 złotych z czego pozwana opłaciła łącznie kwotę 411.557,48 złotych, dokonując dwóch przelewów na kwotę 11.557,48 złotych i 400.000,00 złotych (dowód: faktury nr (...) z dnia 30 października 2015 roku i nr (...) z dnia 30 listopada 2015, potwierdzenia przelewów z dnia 20.11.2015, 21.12.2015 i 22.12.2015, k. 48-51).

Dodatkowo doszło do jednodniowego opóźnienia w płatności kwoty 400.000,00 zł, za co należą się odsetki za opóźnienie w wysokości 87,67 złotych. Termin płatności upłynął 21 grudnia 2015 roku, a zapłata miała miejsce dzień później (dowód: potwierdzenie przelewu z dnia 22.12.2015 roku).

Dnia 29 stycznia 2016 roku powodowa spółka odstąpiła od umowy nr (...) z dnia 19 listopada 2007 roku o dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków, uzasadniając swoje działanie niespełnieniem przez pozwaną wymogów co do jakości ścieków, warunków odprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych, które stwierdzone zostały licznymi badaniami jakości ścieków wytworzonych przez pozwaną spółkę i poinformowała o rozpoczęciu procedury zamknięcia przyłącza kanalizacyjnego (pismo powoda, k. 150).

Na dzień 29 stycznia 2016 roku, datowane jest również pismo powoda, w którym wypowiedział umowę nr (...) z dnia 12 grudnia 2007 roku o warunkach odprowadzania ścieków przemysłowych wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie w/w umowy spowodowane było odstąpieniem (...) sp. z o.o. od umowy nr (...) z dnia 19 listopada 2007 roku o dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków i rozpoczęciem procedury zamknięcia przyłącza kanalizacyjnego (dowód: pisma powoda z dnia 29 stycznia 2016 r., k. 150- 151).

Powyższy stan faktyczny był pomiędzy stronami niesporny. Dodatkowo został on ustalony w oparciu o załączone do pozwu i złożonych w sprawie pism procesowych stron dokumenty , których treść , wiarygodność ani moc dowodowa nie była przez żadną ze stron kwestionowana.

Zeznania stron postępowania uzupełniają jedynie i potwierdzają okoliczności faktyczne wynikające z załączonych do akt sprawy dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. Żądanie pozwu znajduje uzasadnienie w okolicznościach faktycznych sprawy oraz oparcie w postanowieniach łączących strony umów oraz wskazanych przez powoda w uzasadnieniu pozwu uchwałach Rady Miasta K. tak z dnia 14 lutego 2006 roku przyjmującej Regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków jak i z dnia 31 marca 2015 roku w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków.

Nie można zgodzić się z zarzutami pozwanego, iż powód pomimo zmiany taryfy uchwałą z dnia 31 marca 2015 roku miał nadal obowiązek przeprowadzania monitoringu ścieków pozwanego zgodnie z zapisami umowy z dnia 12 grudnia 2007 roku.

W pierwszej kolejności zważyć należy, iż obowiązek bezpośredniego stosowania postanowień taryfy zatwierdzonej uchwałą Rady Miasta wynika z zapisów łączących strony umów stanowiących, iż zmiana taryfy jest dla stron bezpośrednio wiążąca i nie wymaga zmiany umowy, jak i z postanowień Regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków uchwalonego uchwalą Rady Miasta K. numer XXXIX /455/06 z dnia 14 lutego 2006 roku. Stanowi on w par 11, że taryfa obowiązująca w dniu zawarcia umowy stanowi załącznik do umowy oraz, i ż w rozliczeniach strony umowy są zobowiązane stosować aktualnie obowiązującą taryfę bez konieczności zmiany umowy.

Nie można przy tym zgodzić się z twierdzeniami pozwanego, iż zapisy te odnoszą jedynie do tej części taryfy, która określa stawki za dostawę wody i odprowadzanie ścieków.

Nie wynika to z żadnego z zapisów łączących strony umów ani też z powołanych zapisów Regulaminu. Zarówno umowy jak i Regulamin odnoszą się do bezpośredniego stosowania taryfy w całości do stosunku umownego stron bez konieczności zmiany umowy.

Art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej określa akty prawa miejscowego ( w tym uchwały organów samorządowych), jako źródła powszechnie obowiązującego prawa.. Organy administracji publicznej ( jak również inne podmioty – w tym przedsiębiorstwa komunalne, jakim jest powodowa spółka) związane są przepisami prawa miejscowego, które stosownie do art. 87 ust. 2 Konstytucji RP stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze działania organów, które je ustanowiły. ( tak m. in wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedzibą w G. z dnia 7 sierpnia 2014 r. (...) SA/Gl 352/14)

Uchwala Rady Miasta K. z dnia 31 marca 2015 roku zatwierdzająca taryfy za dostawę wody i odprowadzanie ścieków, jak wynika z niekwestionowanych ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, została podjęta i opublikowana zgodnie z zasadami publikacji tego rodzaju aktów prawnych. Nie została ona zaskarżona w przewidzianym dla tego rodzaju aktów prawnych trybie. Jest zatem aktem prawa miejscowego o charakterze powszechnie obowiązujących na terenie Gminy K. i wszystkie podmioty objęte działaniem tej uchwały mają obowiązek prawny stosować się do jej postanowień.

Jako całkowicie błędne ocenić zatem należy stanowisko pozwanego, co do tego, iż podjęta uchwała nie wiąże stron a powód miał obowiązek postąpić wbrew obowiązującej uchwale i dokonać pomiaru czystości ścieków w sposób z nią sprzeczny, zgodny natomiast z postanowieniami łączącej strony umowy.

Po pierwsze z mocy zapisów umowy zatwierdzona uchwałą gminy taryfa stała się integralną częścią umowy stron. Po wtóre nawet gdyby tak nie było to i tak jej postanowienia również w zakresie przewidzianego w niej trybu dokonywania pomiarów i ustalania wysokości opłat za przekroczenie wskaźników wiążą wszystkie podmioty funkcjonujące na obszarze jej obowiązywania.

Jak z powyższego wynika strony miały zatem obowiązek stosowania się do postanowień obowiązującej po dniu 31 marca 2015 roku taryfy i to nie tylko, jak chce tego pozwany, w zakresie ustalonych w taryfie stawek cen za dostawę wody i odprowadzania ścieków.

W tym zakresie strona pozwana nie może skutecznie powoływać się na zapisy umowy od momentu , kiedy stają się one sprzeczne z postanowieniami taryfy. Strony mają bowiem obowiązek dostosować zapisy łączących je umów do treści prawa miejscowego, nie zaś odwrotnie.

Nadto, jak wskazuje powód, zapisy taryfy stanowiącej część składową uchwały Rady Gminy są zgodne z przepisami rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 14 lipca 2006 roku w sprawie realizacji obowiązków dostawców ścieków przemysłowych oraz warunków wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych.

Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. z 2006 r. Nr 123, poz. 856 ze zm.) w art. 1 określa zasady i warunki zbiorowego zaopatrzenia w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi oraz zbiorowego odprowadzania ścieków, w tym zasady działalności przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych, zasady tworzenia warunków do zapewnienia ciągłości dostaw i odpowiedniej jakości wody, niezawodnego odprowadzania i oczyszczania ścieków, wymagania dotyczące jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, a także zasady ochrony interesów odbiorców usług, z uwzględnieniem wymagań ochrony środowiska i optymalizacji kosztów. Przepis ten określa podstawowe założenia i cele ustawy. Wynika z nich, że korzystanie z wyżej wymienionych usług powinno być ogólnie dostępne, a dostęp do nich nie może opierać się na dowolnych zasadach. W związku z tym organy gminy zostały wyposażone w instrumenty prawa mające zapobiegać podejmowaniu przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne działań skierowanych wyłącznie na osiągnięcie zysku, a to poprzez weryfikację przez wójta (burmistrza, prezydenta), a następnie radę gminy przedstawionej taryfy co do jej zgodności z przepisami ustawy i celowości ich ponoszenia, zgodnie z upoważnieniem zawartym w art. 24 ust. 1, ust. 2, ust. 4 i ust. 5 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Nie może budzić przy tym wątpliwości, że chodzi w tym przypadku o zgodność taryfy z wszystkimi przepisami regulującymi omawianą materię zawartymi zarówno w omawianej ustawie, jak i w wydanym rozporządzeniu, ale także z uchwalonym przez Radę Gminy na podstawie art. 19 ustawy regulaminem dostarczania wody i odprowadzania ścieków, skoro jest on bez wątpienia aktem prawa miejscowego określającym prawa i obowiązki przedsiębiorstwa oraz odbiorcy usług, a więc jest źródłem prawa obowiązującego na terenie danej gminy.

Przepisy te, rozpatrywane w płaszczyźnie relacji pomiędzy podmiotem administrującym a podmiotem administrowanym, zawierają normy kompetencyjne uprawniające radę gminy do konkretnego działania. Aby umożliwić organom gminy realną kontrolę wysokości stosowanych cen i opłat, ustawodawca powierzył tym organom kompetencje do zatwierdzania taryf stosowanych przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne.

Prawodawca przyznał kompetencję do określania taryf opłat za wodę przedsiębiorstwom wodno-kanalizacyjnym (art. 20 ustawy), z tym że uprawnienie do ich zatwierdzenia powierzył radom gmin, które dokonują tego w drodze uchwały (art. 24 ust. 1 ustawy). Realizację tego obowiązku można zatem traktować, jako fragment władztwa rady gminy nad działalnością przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego.

W tym miejscu wskazać należy, że pojęcie "taryfy", o której mowa w art. 24 ust. 1 ustawy, z uwagi na jej zdefiniowanie w art. 2 pkt 12 ustawy, należy rozumieć, jako zestawienie ogłoszonych publicznie cen i stawek opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków oraz warunki ich stosowania.

W uchwale siedmiu sędziów z dnia 11 kwietnia 2005 r., sygn. II OPS 1/05 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że sformułowania: "podlegają zatwierdzeniu" oraz "zatwierdza" stanowią część szczegółowej normy kompetencyjnej, która nakłada na radę gminy powinność rozpatrzenia wniosku przedsiębiorstwa o zatwierdzenie przygotowanej taryfy. Użytemu w art. 24 ust. 1 i 5 ustawy terminowi "zatwierdzenie" należy zatem przypisać swoiste znaczenie prawne, wynikające z kontekstu normy kompetencyjnej, tj. normy nakładającej na organ obowiązek zajęcia się sprawą taryfy w granicach kompetencji władczych nad działalnością przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego. Sprawa taryfy może być rozstrzygnięta przez jej zatwierdzenie w sytuacji, gdy taryfa odpowiadać będzie prawem określonym wymaganiom. Przy czym czynność zatwierdzenia oznaczać będzie akceptację, zweryfikowanych wcześniej przez organ wykonawczy pod względem legalności i celowości, cen i opłat w ustalonej, w taryfie wysokości. Wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) przysługuje w tej materii prawo inicjatywy uchwałodawczej. (...) zatem nie dokonuje samodzielnie weryfikacji, pod względem legalności i celowości, sporządzania taryf. Norma kompetencyjna zawarta w art. 24 ust. 4 i ust. 5 ustawy powinna być interpretowana na gruncie systemowych i funkcjonalnych reguł wykładni, w związku z unormowaniami regulującymi zasady i tryb ustalania taryf także w zakresie podziału kompetencji pomiędzy wójtem a radą. Rada gminy zatwierdza tylko taryfy pozytywnie zweryfikowane przez wójta, zaś odmawia ich zatwierdzenia, gdy w ocenie organu wykonawczego, taryfy sporządzone zostały niezgodnie z przepisami prawa. Ustawa zobowiązuje radę gminy do zatwierdzenia taryfy w terminie 45 dni od dnia złożenia przez przedsiębiorstwo wniosku w tej sprawie. Chodzi tu o zdyscyplinowanie organu stanowiącego gminy przez określenie skutków prawnych niedochowania wskazanego terminu ustawowego. W związku z tym, jeżeli rada gminy nie podejmie uchwały w terminie 45 dni, to taryfy wchodzą w życie po upływie 70 dni od dnia złożenia wniosku o ich zatwierdzenie (art. 24 ust. 8 ustawy).

Zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP akty prawa miejscowego są źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze działania organów, które je ustanowiły. Zgodnie z art. 94 Konstytucji RP, organy samorządu terytorialnego ustanawiają akty prawa miejscowego na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie. Ustawa określa też zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego. Zaliczenie aktu prawa miejscowego do źródeł prawa powszechnie obowiązującego skutkuje koniecznością odnoszenia do takiego aktu wszystkich zasad charakteryzujących tworzenie i obowiązywanie systemu źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Jedną z podstawowych zasad jest zasada prymatu ustawy w hierarchii aktów prawnych i zasada ustawowej delegacji do stanowienia przepisów prawa miejscowego.

Do cech aktów prawa miejscowego zalicza się:

- terytorialny zasięg aktu prawa miejscowego. Obowiązują one tylko na obszarze działania organów, które je ustanowiły. Z reguły ich zasięg pokrywa się z obszarem danej jednostki samorządu terytorialnego, ale mogą być jednak także stanowione dla mniejszych terenów;

- normatywny charakter. Zawierają one wypowiedzi wyznaczające adresatom pewien sposób zachowania się: mogą to być nakazy, zakazy lub uprawnienia;

- generalny i abstrakcyjnych charakter norm prawnych zawartych w takich aktach. Charakter generalny mają te normy, które definiują adresata poprzez wskazanie cech, a nie poprzez wymienienie z nazwy. Abstrakcyjność normy wyraża się w tym, że nakazywane, zakazywane lub dozwolone zachowanie ma mieć miejsce w pewnych, z reguły powtarzalnych okolicznościach, nie zaś w jednej konkretnej sytuacji. Akty muszą być powtarzalne, nie mogą konsumować się przez jednorazowe zastosowanie.

Będąca przedmiotem analizy w ramach niniejszego postepowania uchwała rady Gminy z dnia 31 marca 2015 roku posiada wskazane wyżej cechy pozwalające na zaliczenie jej do aktów prawa miejscowego. Adresaci uchwały określeni zostali generalnie, a nie imiennie. Uchwała dotyczy sytuacji powtarzalnych, a nie jednorazowych.

Można zatem uznać, że ma ona charakter normatywny, generalny i abstrakcyjny.

Sąd nie podziela przy tym stanowiska wyrażonego w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 10 marca 2014 r. (...) SA/Wa (...) o nienormatywnym charakterze taryf zatwierdzonych uchwałą Gminy.

Przywołana w uzasadnieniu tego wyroku okoliczność, iż zgodnie z przepisami powołanej wyżej ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków nie zawiera wymogu publikacji uchwały gminy w tym przedmiocie nie może być kryterium decydującym o tym, czy dana uchwala jest czy nie jest aktem prawa miejscowego w sytuacji gdy spełnione są pozostałe przesłanki uznania uchwały zatwierdzającej taryfy za akt o charakterze normatywnym.

Nie można zgodzić się również ze stwierdzeniem , iż jest to akt prawny o charakter konkretnym a nie abstrakcyjnym .

Jest on, co prawda adresowany do komunalnego przedsiębiorstwa zajmującego się zaopatrzeniem w wodę i odbiorem ścieków, lecz również do całej rzeszy odbiorców tych usług, którzy mają obowiązek stosowania się do zasad wynikających z taryfy w tym m. in regulowania należności według przyjętych w niej zasad. Obowiązek ten jest przy tym obarczony sankcjami o charakterze częściowo administracyjno-, częściowo cywilnoprawnymi jak np. możliwość rozwiązania umowy z podmiotem zaopatrującym w wodę, prawem dochodzenia należności w wysokości wynikającej z taryfy idt.

Jest to stwierdzenie tym bardziej zasadne, iż przedmiotowa uchwała z dnia 31 marca 2015 roku nie dotyczyła wyłącznie zatwierdzenia taryfy stawek za wodę i ścieki, lecz również ustalała zasady kwalifikowania odbiorców do poszczególnych stawek taryfowych i zasady przeprowadzania stanowiącego podstawę tej kwalifikacji monitoringu.

Jak z powyższego wynika wszyscy adresaci norm zawartych w uchwale mają obowiązek stosowania się do nich dotyczy to w równym stopniu dostawcy usług jak i ich odbiorcy.

Powód nie tylko, zatem mógł, lecz był zobligowany do przeprowadzania monitoringu ścieków w oparciu o zasady wynikające z podjętej uchwały jak również z obowiązującego na terenie Gminy R..

Jak z powyższego wynika pozwany był zobowiązany do uiszczenia opłat w wysokości obliczonej przez powoda i ujętej w wystawionych przez powoda fakturach. Wobec powyższego dochodzona pozwem należność została przez sąd zasądzona w wyroku w całości.

O ustawowych odsetkach od należności składających się na powyższą kwotę Sąd orzekł w oparciu o art. 482 § 1 k.c., przyjmując, że są one należne od dat wymagalności wskazanych na wystawionych przez powoda fakturach, zaś od kwoty odsetek skapitalizowanych od daty wytoczenia o nie powództwa.

Orzeczenie o kosztach postępowania w niniejszej sprawie nastąpiło na podstawie art. 98 k.p.c. regulującego zagadnienie kosztów procesu. Zgodnie z treścią § 1 wskazanego artykułu, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądania koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). § 3 art. 98 k.p.c. dotyczy sytuacji, kiedy strona reprezentowana jest przez adwokata, jak w przypadku niniejszej sprawy, w której obie strony były wsparte przez profesjonalnych pełnomocników. Zgodnie z jego dyspozycją, do niezbędnych kosztów prosu strony reprezentowanej przez adwokata, zalicza się wynagrodzenia, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez Sąd osobistego stawiennictwa przez strony. Kwestia wynagrodzenia pełnomocnika reguluje Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U.2015.1800) sprawie opłat za czynności adwokackie § 2 pkt. 6 w/w Rozporządzenia określa wynagrodzenie pełnomocnika w niniejszej sprawie w wysokości 7.200,00 złotych. Dodatkowo stronie przysługuje zwrot opłaty skarbowej uiszczonej od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, a także zwrot uiszczonej opłaty od pozwu w kwocie 4.282,00 złote. Łącznie należne stornie wygrywającej koszty procesu wynoszą 11.499,00 złotych.